Ο ΚΥΡ ΜΑΝΩΛΑΚΗΣ
του Βασίλη Ευστρ.Ναζλή
Πολύ μικρός ήμουν το χαϊδεμένο παιδί των συγγενών μου και αυτό γιατί, από πλευράς την μητρικής μου οικογένειας ήμουν ο μικρότερος και από πλευράς της πατρικής, ο μόνος αρσενικός τότε που έφερε το "βαρύ"όνομα του αρχηγού της οικογένειας του παππού ΒΑΣΙΛΗ και ως εκ τούτου κληρονόμος "δικαιωμάτων" και υποχρεώσεων!! Όλοι με αγαπούσαν υπερβολικά θα έλεγα εξ αντανακλάσεως της αγάπης που έτρεφαν προς τον πατέρα μου, τον μεγάλο αδελφό, τον φύλακα προστάτη των συγκεντρωθέντων αδελφών, παιδιών από δύο προηγούμενους γάμους που έδεσαν αρμονικά ως οικογένεια και αγκάλιασαν τα νέα αδέλφια του τελευταίου γάμου. Όλα αδέλφια πλέον, με αμοιβαία αγάπη μέσα στην τότε φτώχεια που ζούσε σχεδόν όλη η ελληνική κοινωνία, η ελληνική ύπαιθρος. Μοιράζαν την κάθε μπουκιά του ψωμιού και του λιγοστού φαγητού και έδινε ο ένας στον άλλο αφειδώλευτη αγάπη και οι μεγαλύτεροι ένιωθαν την έμφυτη υποχρέωση να προστατεύουν όλους τους μικρότερους. Η οικογένεια αυτή ,που ίσως σε κάποια άλλη εποχή ως ετερόκλητη, έφερνε αναπόφευκτα εσωτερικές τριβές και διάσπαση. Όμως στην περίπτωση αυτή, μέσα στην φτώχεια ...πλούσια ήταν τα συναισθήματα και η πραγματική αδελφοσύνη.
Αυτήν την οικογένεια, όλα τα πρόσωπα που την συγκροτούσαν είχα την χαρά να τους γνωρίσω όλους όσο μακρυά και αν τους σκόρπισε η ζωή και οι ανάγκες της επιβίωσης. Αυτοί όλοι με αγκάλιασαν από μικρό παιδί και μέχρι σήμερα πολλοί με "τοποθέτησαν" στην θέση του παππού ΒΑΣΙΛΗ, ένα τίτλο τιμής που δυστυχώς χωρίς να το θέλω μου απένειμαν.
Αισθανόμενος τώρα την υποχρέωση να θυμάμαι την διαχρονική αγάπη όλων προς το πρόσωπο μου, ανασύρω επεισόδια-αγάπης από το συρτάρι της μνήμης και σας τα παρουσιάζω.
Στην οικογένεια μπήκε ως νύφη η Κυριακή Παπαμανουήλ που ο θείος Νάσος ευτύχησε να αγαπήσει και να δημιουργήσει μία εξαίρετη οικογένεια.
Η θεία Κούλα πληθωρική στις εκδηλώσεις και στα συναισθήματα με αγκάλιασε κυριολεκτικά με συνέθλιψε ...από υπερβολή αγάπης
Έτσι κάποια χρονική στιγμή με πήρε στον τόπο καταγωγής των γονέων μου την Πλατανιά Δράμας,με το δόλωμα... "μη στενοχωριέσαι ο κυρ Μανωλάκης θα σε γυρίσει σε όλο το χωριό,θα τα δεις όλα'.Τι περιμένει ένα παιδί να εντυπωσιαστεί όταν νιώθει ότι είναι και επίκεντρο υπερβολικής αγάπης??
Πήγα στο χωριό με αγωνία να γνωρίσω τον κυρ Μανωλάκη!
Μόλις φτάσαμε στην Πλατανιά, με πήγε σε ένα κτίσμα δίπλα στο σπίτι, στον στάβλο όπως είπε, γιατί εγώ ως παιδί της πόλης δεν γνώριζα τι είναι. Με πομπώδες ύφος μου παρουσίασε τον κυρ.Μανωλάκη!
Έπαθα κατά την σημερινή ορολογία!! Ο κυρ Μανωλάκης ήταν ένας καφετί γαϊδουράκος που ήσυχα στην γωνιά του μασούσε την τροφή του!!
Μου είπε ότι αυτός θα με γύριζε όλη την περιοχή, γιατί γνώριζε τα πάντα. Αμέσως τον σαμάρωσε με ανέβασε πάνω μου έδωσε τα γκέμια και ως σύγχρονος εκπαιδευτής οδηγών άρχισε τα μαθήματα οδήγησης.
Πολύ μικρός ήμουν το χαϊδεμένο παιδί των συγγενών μου και αυτό γιατί, από πλευράς την μητρικής μου οικογένειας ήμουν ο μικρότερος και από πλευράς της πατρικής, ο μόνος αρσενικός τότε που έφερε το "βαρύ"όνομα του αρχηγού της οικογένειας του παππού ΒΑΣΙΛΗ και ως εκ τούτου κληρονόμος "δικαιωμάτων" και υποχρεώσεων!! Όλοι με αγαπούσαν υπερβολικά θα έλεγα εξ αντανακλάσεως της αγάπης που έτρεφαν προς τον πατέρα μου, τον μεγάλο αδελφό, τον φύλακα προστάτη των συγκεντρωθέντων αδελφών, παιδιών από δύο προηγούμενους γάμους που έδεσαν αρμονικά ως οικογένεια και αγκάλιασαν τα νέα αδέλφια του τελευταίου γάμου. Όλα αδέλφια πλέον, με αμοιβαία αγάπη μέσα στην τότε φτώχεια που ζούσε σχεδόν όλη η ελληνική κοινωνία, η ελληνική ύπαιθρος. Μοιράζαν την κάθε μπουκιά του ψωμιού και του λιγοστού φαγητού και έδινε ο ένας στον άλλο αφειδώλευτη αγάπη και οι μεγαλύτεροι ένιωθαν την έμφυτη υποχρέωση να προστατεύουν όλους τους μικρότερους. Η οικογένεια αυτή ,που ίσως σε κάποια άλλη εποχή ως ετερόκλητη, έφερνε αναπόφευκτα εσωτερικές τριβές και διάσπαση. Όμως στην περίπτωση αυτή, μέσα στην φτώχεια ...πλούσια ήταν τα συναισθήματα και η πραγματική αδελφοσύνη.
Αυτήν την οικογένεια, όλα τα πρόσωπα που την συγκροτούσαν είχα την χαρά να τους γνωρίσω όλους όσο μακρυά και αν τους σκόρπισε η ζωή και οι ανάγκες της επιβίωσης. Αυτοί όλοι με αγκάλιασαν από μικρό παιδί και μέχρι σήμερα πολλοί με "τοποθέτησαν" στην θέση του παππού ΒΑΣΙΛΗ, ένα τίτλο τιμής που δυστυχώς χωρίς να το θέλω μου απένειμαν.
Αισθανόμενος τώρα την υποχρέωση να θυμάμαι την διαχρονική αγάπη όλων προς το πρόσωπο μου, ανασύρω επεισόδια-αγάπης από το συρτάρι της μνήμης και σας τα παρουσιάζω.
Στην οικογένεια μπήκε ως νύφη η Κυριακή Παπαμανουήλ που ο θείος Νάσος ευτύχησε να αγαπήσει και να δημιουργήσει μία εξαίρετη οικογένεια.
Η θεία Κούλα πληθωρική στις εκδηλώσεις και στα συναισθήματα με αγκάλιασε κυριολεκτικά με συνέθλιψε ...από υπερβολή αγάπης
Έτσι κάποια χρονική στιγμή με πήρε στον τόπο καταγωγής των γονέων μου την Πλατανιά Δράμας,με το δόλωμα... "μη στενοχωριέσαι ο κυρ Μανωλάκης θα σε γυρίσει σε όλο το χωριό,θα τα δεις όλα'.Τι περιμένει ένα παιδί να εντυπωσιαστεί όταν νιώθει ότι είναι και επίκεντρο υπερβολικής αγάπης??
Πήγα στο χωριό με αγωνία να γνωρίσω τον κυρ Μανωλάκη!
Μόλις φτάσαμε στην Πλατανιά, με πήγε σε ένα κτίσμα δίπλα στο σπίτι, στον στάβλο όπως είπε, γιατί εγώ ως παιδί της πόλης δεν γνώριζα τι είναι. Με πομπώδες ύφος μου παρουσίασε τον κυρ.Μανωλάκη!
Έπαθα κατά την σημερινή ορολογία!! Ο κυρ Μανωλάκης ήταν ένας καφετί γαϊδουράκος που ήσυχα στην γωνιά του μασούσε την τροφή του!!
Μου είπε ότι αυτός θα με γύριζε όλη την περιοχή, γιατί γνώριζε τα πάντα. Αμέσως τον σαμάρωσε με ανέβασε πάνω μου έδωσε τα γκέμια και ως σύγχρονος εκπαιδευτής οδηγών άρχισε τα μαθήματα οδήγησης.
Ξεκινάς κτυπώντας ελαφρά με την βέργα τα καπούλια του και τραβώντας πάλι
ελαφρά τα γκέμια. Το έκανε και πράγματι ο κυρ Μανωλάκης πήρε μπροστά.
Μετά μου είπε πως θα στρίβω, αριστερή
στροφή τραβάμε το αριστερό γκέμι, δεξιά το δεξί.
Αν ήθελα να σταματήσω τραβούσα και τα
δύο γκέμια λίγο έντονα και το φρένο ήταν... αυτόματο!
Αν ήθελα να αυξήσω ταχύτητα κτυπούσα δυνατά με την βέργα τα καπούλια και
κτυπούσα τα γκέμια στο λαιμό και ανέπτυσσε την επιθυμητή ταχύτητα.
Όταν έπρεπε να δείξω την εκτίμηση του στο παραγόμενο μεταφορικό έργο, ένα
χάδι στον λαιμό ήταν αρκετό και.... αποδεκτό!!
Από εκείνη την στιγμή έγινα ο εξερευνητής της περιοχής. Με το σομπρέρο (ψάθινο μεξικάνικο καπέλλο) γύρισα όλα τα αξιοθέατα της περιοχής, ως ο Πεπίτο Γκονζάλες του ομώνυμου εικονογραφημένου περιοδικό της εποχής.
Η θεία Κούλα ένιωθε περισσότερο χαρούμενη απ'ότι εγώ γιατί ένιωθα ο κάου μπόϊ επί... όνου και προσπαθούσε να αποθανατίσει τα στιγμιότυπα σε φωτογραφίες επιστρατεύοντας τον φωτογράφου του χωριού τον Αντωνόπουλο, οποίος έτρεχε από πίσω μου για το... ανατεθέν καθήκον. Εγώ μόλις τον έβλεπα έβαζα ταχύτητα και εξαφανιζόμουν χωρίς ποτέ να μπορέσει να αποθανατίσει τα... ιστορικά εκείνα στιγμιότυπα, προς θλίψη της θείας Κούλας.
Κατά τις περιοδείες μου, φρόντιζα και τον Μανωλάκη τον πότιζα συχνά στις ποτίστρες και έτσι δεν έμενε από ....καύσιμα. Τώρα που τα θυμάμαι θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή γιατί από πολύ μικρός οδήγησα καμπριολέ 4χ4 με κίνηση σε κάθε τροχό, με οικολογικά καύσιμα μη ρυπαντικά και χωρίς θορύβους.
Πόσα χάνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας που ΔΕΝ οδήγησαν τέτοιο μεταφορικό μέσο και να νιώθουν ελεύθεροι μέσα στην φύση απολαμβάνοντας 'άμεσα εικόνες, μυρωδιές και... γνώση.
Αυτό το μικρό σημείωμα αφιερωμένο στην θεία Κούλα ...εκπαιδευτή μου στην οδήγηση που μου προσέφερε τότε εμπειρίες με την επαφή με τα ζώα
(σε άλλη ενθύμηση ...άλλα!
Από εκείνη την στιγμή έγινα ο εξερευνητής της περιοχής. Με το σομπρέρο (ψάθινο μεξικάνικο καπέλλο) γύρισα όλα τα αξιοθέατα της περιοχής, ως ο Πεπίτο Γκονζάλες του ομώνυμου εικονογραφημένου περιοδικό της εποχής.
Η θεία Κούλα ένιωθε περισσότερο χαρούμενη απ'ότι εγώ γιατί ένιωθα ο κάου μπόϊ επί... όνου και προσπαθούσε να αποθανατίσει τα στιγμιότυπα σε φωτογραφίες επιστρατεύοντας τον φωτογράφου του χωριού τον Αντωνόπουλο, οποίος έτρεχε από πίσω μου για το... ανατεθέν καθήκον. Εγώ μόλις τον έβλεπα έβαζα ταχύτητα και εξαφανιζόμουν χωρίς ποτέ να μπορέσει να αποθανατίσει τα... ιστορικά εκείνα στιγμιότυπα, προς θλίψη της θείας Κούλας.
Κατά τις περιοδείες μου, φρόντιζα και τον Μανωλάκη τον πότιζα συχνά στις ποτίστρες και έτσι δεν έμενε από ....καύσιμα. Τώρα που τα θυμάμαι θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή γιατί από πολύ μικρός οδήγησα καμπριολέ 4χ4 με κίνηση σε κάθε τροχό, με οικολογικά καύσιμα μη ρυπαντικά και χωρίς θορύβους.
Πόσα χάνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας που ΔΕΝ οδήγησαν τέτοιο μεταφορικό μέσο και να νιώθουν ελεύθεροι μέσα στην φύση απολαμβάνοντας 'άμεσα εικόνες, μυρωδιές και... γνώση.
Αυτό το μικρό σημείωμα αφιερωμένο στην θεία Κούλα ...εκπαιδευτή μου στην οδήγηση που μου προσέφερε τότε εμπειρίες με την επαφή με τα ζώα
(σε άλλη ενθύμηση ...άλλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου