ΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΓΟΝΑΤΟ
του Βασίλη Ευστρ.Ναζλή
Μικρός έπαιζα με τους φίλους μου στους δρόμους, σκονισμένους το καλοκαίρι, λασπωμένους το χειμώνα, γιατί τότε η "άσφαλτος" που λέγαμε δεν υπήρχε σε ευρεία χρήση. Απολαμβάναμε τα πάντα ως παιχνίδι, ξεσκονιζόμασταν, ξελασπωνόμασταν και πηγαίναμε στο σπίτι. Ο παππούς μου βλέποντας τις φιλικές μου σχέσεις που ήταν πολλές και συνεχίζουν.... μέχρι σήμερα,. Τώρα Μου έλεγε με αυστηρό στομφώδες ύφος κουνώντας μου το δάκτυλο "την φιλία να μην την έχεις στο γόνατο". Ανώριμος πνευματικά, δεν μπορούσα να αντιληφθώ το νόημα εκείνης της προτροπής, αλλά με εντυπωσίαζε!!
Όταν άρχιζε να σχηματίζεται χνούδι στο πάνω χείλος μου, ο ίδιος θεωρώντας πλέον ότι είμαι ικανός να αντιλαμβάνομαι έννοιες μου είπε "τους φίλους τους έχουμε στην καρδιά και όχι στο γόνατο όπου κάθεται η σκόνη και η λάσπη και με λίγες κινήσεις απαλλασόμαστε"
Αυτή η προτροπή πήρε άλλες διαστάσεις στην ψυχή μου στην Α΄Γυμνασίου, όταν στα τότε κείμενα αρχαίων αναγραφόταν "ο φίλος τον φίλον εν κόποις και κινδύνοις γιγνώσκει" Τότε συνειδητοποίησα ότι ο θυμόσοφος παππούς μου αυτό το ρητό το είχε στον εσωτερικό του κόσμο ενεργό κι το ανατύπωνε δημιουργικά σε μας ως tampoula raza-λευκό χαρτί. Αυτό εντυπώθηκε στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου (για να είμαι επίκαιρος) και από το έχω ενεργό ως ΘΕΣΦΑΤΟ.
Μέχρι σήμερα, όσο και εγωϊστικό και αν θεωρηθεί, προσπάθησα να βάζω τους φίλους πρώτα στην καρδιά μου και μετά...... στο σπίτι μου .Έτσι "περπάτησα" στη ζωή μου , με φίλους.. ως στήριγμα σε Ο Λ Α !!!!!!!!!!!!!
Δυστυχώς όμως κάποιοι ελάχιστοι "φίλοι", που αγγίζουν το μηδενικό ποσοστό, ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ αυτό, επειδή οι παππούδες τους ΔΕΝ τους το δίδαξαν το θέμα η ΔΕΝ το γνώριζαν.... η το αγνόησαν. ΤΟΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ??????.
ΑΥΤΟΙ, τους φίλους θα τους βλέπουν ως όχημα μεταφοράς τους στην ζωή τους. Θα εκμεταλλεύονται την κάθε κοινή στιγμή, κάθε υλική.. επαφή, κάθε τι που προσθέτει κάτι στην προσωπικότητα τους, χωρίς να αφαιρεί αντίστοιχα από τους φίλους τους. Κάθε τι μικρό ή μεγάλο, που προσφέρει ΚΥΡΟΣ το οικειοποιούνται ασύστολα και το μεταπράττουν ως αργυραμοιβοί ανομίας.
Όταν νιώσουν "ισχυροί", με το αντίστοιχο κόμπλεξ κατωτερότητος (και μίσους??) ,προσπαθούν να "ορθοποδήσουν καταπατώντας την σχέση που επένδυσαν για την κοινωνική τους παρουσία. Τότε θα σκεφτούν κάποιοι μήπως γίνονται ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ? Θα διαφωνήσω εδω!! Γίνονται επικίνδυνοι μόνο για τον εαυτό τους. Άλλοι ίσως πούν "ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Και εδώ θα διαφωνήσω. Αυτός που "ευεργετεί" νιώθει ακατανίκητη ανάγκη να ευεργετεί χωρίς εκπτώσεις και υστερόβουλες σκέψεις. Αυτή είναι η διαφορά ο ένας θέλει να ευεργετεί και ο άλλος να απολαμβάνει ευεργεσιών χωρίς να αναλαμβάνει την υποχρέωση κάποιας αναγνώρισης και ακόμη μικρότερης ανταπόδοσης. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η κοινωνική ζωή, έχει απ'όλα τα φρούτα ζουμερά και ως εκ τούτου καταναλώσιμα και τα άλλα, τα στιφά και άνοστα ,που ούτε τα πετεινά του ουρανού καταναλώνουν!!
Χαρισμένο σε όλους τους φίλους, όλους, ειλικρινά όλους!!!!!
Μικρός έπαιζα με τους φίλους μου στους δρόμους, σκονισμένους το καλοκαίρι, λασπωμένους το χειμώνα, γιατί τότε η "άσφαλτος" που λέγαμε δεν υπήρχε σε ευρεία χρήση. Απολαμβάναμε τα πάντα ως παιχνίδι, ξεσκονιζόμασταν, ξελασπωνόμασταν και πηγαίναμε στο σπίτι. Ο παππούς μου βλέποντας τις φιλικές μου σχέσεις που ήταν πολλές και συνεχίζουν.... μέχρι σήμερα,. Τώρα Μου έλεγε με αυστηρό στομφώδες ύφος κουνώντας μου το δάκτυλο "την φιλία να μην την έχεις στο γόνατο". Ανώριμος πνευματικά, δεν μπορούσα να αντιληφθώ το νόημα εκείνης της προτροπής, αλλά με εντυπωσίαζε!!
Όταν άρχιζε να σχηματίζεται χνούδι στο πάνω χείλος μου, ο ίδιος θεωρώντας πλέον ότι είμαι ικανός να αντιλαμβάνομαι έννοιες μου είπε "τους φίλους τους έχουμε στην καρδιά και όχι στο γόνατο όπου κάθεται η σκόνη και η λάσπη και με λίγες κινήσεις απαλλασόμαστε"
Αυτή η προτροπή πήρε άλλες διαστάσεις στην ψυχή μου στην Α΄Γυμνασίου, όταν στα τότε κείμενα αρχαίων αναγραφόταν "ο φίλος τον φίλον εν κόποις και κινδύνοις γιγνώσκει" Τότε συνειδητοποίησα ότι ο θυμόσοφος παππούς μου αυτό το ρητό το είχε στον εσωτερικό του κόσμο ενεργό κι το ανατύπωνε δημιουργικά σε μας ως tampoula raza-λευκό χαρτί. Αυτό εντυπώθηκε στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου (για να είμαι επίκαιρος) και από το έχω ενεργό ως ΘΕΣΦΑΤΟ.
Μέχρι σήμερα, όσο και εγωϊστικό και αν θεωρηθεί, προσπάθησα να βάζω τους φίλους πρώτα στην καρδιά μου και μετά...... στο σπίτι μου .Έτσι "περπάτησα" στη ζωή μου , με φίλους.. ως στήριγμα σε Ο Λ Α !!!!!!!!!!!!!
Δυστυχώς όμως κάποιοι ελάχιστοι "φίλοι", που αγγίζουν το μηδενικό ποσοστό, ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ αυτό, επειδή οι παππούδες τους ΔΕΝ τους το δίδαξαν το θέμα η ΔΕΝ το γνώριζαν.... η το αγνόησαν. ΤΟΤΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ??????.
ΑΥΤΟΙ, τους φίλους θα τους βλέπουν ως όχημα μεταφοράς τους στην ζωή τους. Θα εκμεταλλεύονται την κάθε κοινή στιγμή, κάθε υλική.. επαφή, κάθε τι που προσθέτει κάτι στην προσωπικότητα τους, χωρίς να αφαιρεί αντίστοιχα από τους φίλους τους. Κάθε τι μικρό ή μεγάλο, που προσφέρει ΚΥΡΟΣ το οικειοποιούνται ασύστολα και το μεταπράττουν ως αργυραμοιβοί ανομίας.
Όταν νιώσουν "ισχυροί", με το αντίστοιχο κόμπλεξ κατωτερότητος (και μίσους??) ,προσπαθούν να "ορθοποδήσουν καταπατώντας την σχέση που επένδυσαν για την κοινωνική τους παρουσία. Τότε θα σκεφτούν κάποιοι μήπως γίνονται ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ? Θα διαφωνήσω εδω!! Γίνονται επικίνδυνοι μόνο για τον εαυτό τους. Άλλοι ίσως πούν "ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος. Και εδώ θα διαφωνήσω. Αυτός που "ευεργετεί" νιώθει ακατανίκητη ανάγκη να ευεργετεί χωρίς εκπτώσεις και υστερόβουλες σκέψεις. Αυτή είναι η διαφορά ο ένας θέλει να ευεργετεί και ο άλλος να απολαμβάνει ευεργεσιών χωρίς να αναλαμβάνει την υποχρέωση κάποιας αναγνώρισης και ακόμη μικρότερης ανταπόδοσης. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η κοινωνική ζωή, έχει απ'όλα τα φρούτα ζουμερά και ως εκ τούτου καταναλώσιμα και τα άλλα, τα στιφά και άνοστα ,που ούτε τα πετεινά του ουρανού καταναλώνουν!!
Χαρισμένο σε όλους τους φίλους, όλους, ειλικρινά όλους!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου