ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ 1973 ΣΤΗΝ ΘΗΒΑ

ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΤΑΞΕΩΣ 1973 ΣΤΗΝ ΘΗΒΑ

(ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ - ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ - ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ)

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://sse-1973.blogspot.gr/

Γ. Παπαδόπουλος

            Την Κυριακή 5 Μαρτίου 2017, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εκδρομή στην Θήβα, προκειμένου να γίνει η ετήσια Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου μας, η κοπή της βασιλόπιτας κατα τα ειωθότα και παράλληλα αυτό να αποτελέσει ευκαιρία για απόδραση απο την Αθήνα και ψυχαγωγία. Την φιλοξενία ανέλαβαν οι δύο Θηβαίοι συμμαθητές μας, ο δήμαρχος Θηβαίων (ήδη διανύει την δεύτερη θητεία του), Σπύρος Νικολάου και ο Γιάννης Δαλιάνης, αμφότεροι εκλεκτοί και αγαπητοί.

            Ολοι οι οιωνοί ήταν άριστοι. Τα πάντα προμήνυαν ένα όμορφο αποτέλεσμα. Πράγματι, αυτή η Κυριακή ξημέρωσε με τις καλύτερες συνθήκες. Ο Θεός μάζεψε τα σύννεφα και ο Αίολος για χάρη μας, φυλάκισε τους αέρηδες μέσα στον ασκό του. Οι συνθήκες ήταν ιδανικές για εκδρομή. Μία πρώϊμη, λαμπρή ανοιξιάτικη μέρα, μας καλημέρισε στο πρωϊνό μας ξύπνημα. Το στερνό  αστέρι της αυγής, βλεφάριζε αχνό, ψηλά μέσα στον ολοκάθαρο ουρανό της Αττικής. Στις φυλλωσιές μιάς λεμονιάς, ένας κότσυφας καλοδέχεται την αυγή, ενώ μιά καρδερίνα του απαντάει χαρούμενα απ΄το κλουβί τής απέναντι εξώπορτας, ξεχνώντας για λίγο την αιχμαλωσία της. Η θάλασσα του Σαρωνικού, λαμποκοπάει σαν ασημένιο κάτοπτρο, που μέσα του κατοπτρίζεται ο ίδιος ο Θεός. Τα πέυκα ριπιδίζουν την κρυστάλλινη δροσιά της αυγής, με τις πυκνές πευκοβελόνες τους.

            Ενα σύχρονο λεωφορείο, μας περιμένει στου ΠΑΠΑΓΟΥ, έξω απο το γνωστό Cafe Verde. Ολοι έρχονται κεφάτοι. Με τέτοιες συνθήκες πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά? Είχαν μαζευτεί εκεί ο Βύρωνας Μαυροδόπουλος, ο Δημήτρης Φράγκου, ο Γιώργος Ρούγγας, ο Ραφαήλ Κουλούρας, ο Δρόσος Κατσαγούνος, ο Αποστόλης Μπόκαρης, ο Δημήτρης Μπελιβανάκης, ο Μανώλης Βάσιλας, ο Μανώλης Κρασανάκης, ο Μπάμπης Γηραλέας, ο Μπάμπης Πολύμερος, ο Θανάσης Χάλικας, ο Στάθης Στρατάκος, ο Πέτρος Χρυσικός, ο Ποθητός Λέπουρας, ο Νίκος Χριστοδουλόπουλος, τα μέλη του ΔΣ (Παναγιώτης Ψυχογυιός, Δημήτρης Τσιλινίκος, Δημήτρης Παυλής, Δημήτρης Χ''ηλιάδης, Στυλιανός Καστραντάς, Αλέξανδρος Πετρόπουλος). Επίσης μας τίμησε με την συμμετοχή της η Λίτσα Φραγκή.

            Ακολουθούν χαιρετούρες, αγκαλιές, προσμονή, αναμονή. Αυτό το μικρό χρονικό διάστημα της προαναχωρητικής αναμονής, είναι απο τις πιό ενδιαφέρουσες στιγμές. Πρέπει να πείς όσο το δυνατόν περισσότερα, με όσο το δυνατόν περισσότερους.

            Την προκαθορισμένη ώρα, επιβιβαζόμαστε και ξεκινάμε. Καθυστερήσεις δεν υπήρχαν, αστοχίες δεν παρατηρήθηκαν, απρόοπτα δεν υπήρχαν. Ολα πρίμα. Στους δρόμους της Αθήνας, ελάχιστα αυτοκίνητα κινούνται (Κυριακή πρωί είναι). Αυτό μας διευκολύνει να απεγκλωβιστούμε γρήγορα απο τον πολεοδομικό ιστό και να μπούμε γρήγορα  στον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο της Αττικής Οδού, που στο σημείο αυτό διασχίζει τις καταπράσινες ΒΔ πλαγιές του Υμηττού, ο οποίος στην αρχαιότητα φιλοξενούσε πολλά ιερά.

            Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, βρισκόμαστε ήδη στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Ανατολικά μας, στους πρόποδες της Πεντέλης, (αρχαίο όνομα Βριλησσός), απλώνεται νωχελικά η Κηφισιά, (αρχαία Κηφισίς), απο την οποία κατάγονταν ο κωμικός ποιητής Μένανδρος. Δυτικά μας, ο πολύπαθος Δήμος Αχαρνών, ο πολυπληθέστερος Δήμος της αρχαιότητας.

            Κινούμαστε με ταχύτητα και τα πάντα περνάνε μπροστά μας κινηματογραφικά. Θα πρέπει να πιώ νερό απο την πηγή της Ιπποκρήνης και να επικαλεστώ την βοήθεια των Μουσών, για να μπορέσω να γράψω και να περιγράψω την εκδρομή μας και να την συνδέσω με το τον τόπο που εξελίσσεται. Θα πρέπει να συνθέσω στον νού μου, εικόνες του μύθου, και της ιστορίας και να τις τοποθετήσω στον χώρο.

            Η διαδρομή Αθήνα-Θήβα, είναι μιά μικρή διαδρομή. Μιά διαδρομή όμως, με τόσα ενδιαφέροντα γεωγραφικά, μυθολογικά και ιστορικά στοιχεία, που για να τα περιγράψει κανείς θα έπρεπ να συγγράψει ογκώδεις τόμους. Γι αυτό περιορίζομαι σε συνοπτική αναφορά.

            Αφίδνες: Η πατρίδα του μεγάλου στρατηγού Καλλιμάχου και των γεφυραίων Αρμοδίου & Αριστογείτωνος

            Ανατολικά και μέσα απ' τα μικρά παράθυρα που αφήνει η βλάστηση, βλέπουμε τμήματα της πανέμορφης λίμνης του Μαραθώνα, ενώ στ΄αυτιά μας νιώθουμε ότι αντηχεί η κλαγγή των όπλων του Μιλτιάδη, ο ηρωϊκός αγώνας του Αισχύλου και η ανεπανάληπτη εικόνα του αδελφού του, του Κυναίγειρου, να κρατάει το περσικό πλοίο με το μοναδικό μέσο που του απέμεινε, τα δόντια του. Βλέπομε θαρρείς μπροστά μας τους θρυλικούς αυτούς Μαραθωνομάχους να συντρίβουν την αυτοκρατορία των χρυσοφόρων Μήδων.

            Συνεχίζουμε την διαδρομή. Δυτικά μας υψώνεται μεγαλόπρεπη και περήφανη, αλλά ταυτόχρονα και προστατευτική, καταπράσινη, (σε πείσμα των εμπηστών), και πανέμορφη Πάρνηθα, το ψηλότερο βουνό της Αττικής, με υψόμετρο 1413 μέτρα.

            Στα ανατολικά μας η περιοχή του Ωρωπού, όπου ο Σωκράτης πολέμησε πιό γενναία από όλους, και κουβάλησε στην πλάτη συμμαχητή του, σώζοντας την ζωή του.

            Ο συνήθως αγριεμένος Νότιος Ευβοϊκός, που βρέχει τα ανατολικά εδάφη της Αττικής και της Βοιωτίας, σήμερα είναι ιδιαίτερα ήρεμος και φιλικός, θαρρείς σε ένα καλοσώρισμα αβροφροσύνης.

            Διασχίζουμε την πεδιάδα της Τανάγρας, σε ολόκληρο σχεδόν το μήκος της οποίας , εκτείνεται ένα αρχαίο νεκροταφείο, όπου η σκαπάνη των αρχαιολόγων έφερε στο φώς, τις περίφημες για την χάρη και την κομψότητα, Ταναγραίες κόρες.

            Η Αυλίδα του Ομήρου, όπου τα στρατεύματα των Αχαιών συγκεντρώθηκαν, πριν ξεκινήσουν για την Τροία.

            Συνεχίζοντας, αφήνουμε ανατολικά την Ριτσώνα (αρχαία Μυκαλησσός) και βλέπουμε να απλώνεται μπροστά μας ο εύφορος κάμπος των Θηβών. Ενας κάμπος που άρχισε να γεμίζει ομορφιές. Το χαμομήλι άρχισε να ευωδιάζει και οι παπαρούνες άναψαν σαν διψασμένα χείλη.

            Κουβεντιάζουμε και γελάμε, αναλύουμε και προβληματιζόμαστε. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει ταυτόχρονα να παρατηρούμε, να θυμόμαστε, να φανταζόμαστε, να αναπολούμε και να συγκρίνουμε εποχές και καταστάσεις.

            Ενώ γίνονται αυτά, το λεωφορείο έχει ήδη σταθμέυσει στον πρώτο προορισμό της σημερινής εκδρομής. Στο νέο υπερσύγχρονο μουσείο των Θηβών. Με τον τεράστιο και ανεκτίμητο αρχαιολογικό πλούτο που στεγάζει.

            Εκεί, προς τιμήν μας, μας περιμένει ο πρώτος πολίτης της ιστορικής αυτής πόλης, ο συμμαθητής μας και φίλος Σπύρος Νικολάου, με τον Γιάννη Δαλιάνη. Εδώ επίσης συναντήσαμε και τους συμμαθητές μας που έσπευσαν κατά μόνας, απο διάφορες κατευθύνσεις, πλην Αθηνών, ο Κώστας Πλεξίδας, ο Δημοσθένης Γαϊτάνης, ο Κώστας Λουκαδούνος με τον Κώστα Κοϊμτζόγλου και ο Αντρέας Τσιντάρης με τον Γιάννη Καμάρη.

            Ο φίλτατος Σπύρος είχε αναθέσει την ξενάγησή μας στο Μουσείο στον σπουδαίο αρχαιολόγο κ. Κουτσοδήμο. Περισσότερα για το Μουσείο και την ξενάγηση, θα αναφέρω σε ξεχωριστό σημείωμά μου.

            Μετά το Μουσείο και την ξενάγηση και το εντατικό φροντιστήριο στην Μυθολογία και στην Ιστορία, περπατήσαμε στο σήμερα και στους δρόμους της σύγχρονης Θήβας, όπου συνυπάρχει το παρόν και το παρελθόν: Οδός Πινδάρου, οδός Επαμεινώνδα, οδός Λοξής Φάλαγγος κ.α. Ομορφα νεοκλασσικά και μοντέρνα κτίρια, εναλλάσσονται και βέβαια όπως σε όλες τις ελληνικές πόλεις, δεν λείπει και η ακαλαισθησία και η νεοελληνική προχειρότητα.

            Η κυριακάτικη αργία και ο λαμπερός ήλιος – που μας έλειψε αυτόν τον χειμώνα – συνηγόρησαν στην πάνδημη έξοδο των Θηβαίων, που κατέκλυσαν τις πλατείες και κατέλαβαν όλα τα διαθέσιμα τραπεζοκαθίσματα των cafe. Με μεγάλη δυσκολία βρήκαμε να καθήσουμε κάπου.

            Η μία ώρα ''άδεια'' που είχαμε, πέρασε γρήγορα και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού προς το λεωφορείο και απο εκεί προς το κέντρο εστιάσεως ''ΤΟ ΤΖΑΚΙ'', όπου θα γινόταν η κυρίως εκδήλωσή μας. Το όμορφο αυτό κέντρο, βρίσκεται δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Ο Σταθμός αν είχε φωνή πόσα θα είχε να μας διηγηθεί!! Πόσα καυτά δάκρυα μούσκεψαν τα σκληρά τσιμεντένια κράσπεδα της αποβάθρας του! Πόσα δάκρυα πόνου και απελπισίας για αποχωρισμούς και πόσα δάκρυα χαράς και ευτυχίας για ξανασμιξίματα, για νόστιμο ήμαρ! Από την σάλα του κέντρου βλέπουμε ολόκληρη την πεδιάδα των Θηβών, (το Αόνιον Πεδίον)

            Το πρόγραμμα ξεκινάει με Γενική Συνέλευση η οποία είναι σύντομη, περιεκτική και ουσιαστική. Συνεχίζουμε με την κοπή της βασιλόπιτας (το φλουρί να πέφτει στον Γιάννη Μουτζουρέλη που διαμένει στην Μυτιλήνη) και μετά αρχίζει το ψυχαγωγικό πρόγραμμα

            Το λουκούλειο γεύμα, το καλό κρασί, (προσφορά Γιάννη Δαλιάνη) και η κατάλληλη DJ μουσική, συνέθεσαν μιά διονυσιακή πανδαισία, πώς μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού βρισκόμασταν στο σπίτι του; Ο Διόνυσος λοιπόν μας παρέσυρε στο μονοπάτι της έκστασης και οι μούσες σ' ένα ξέφρενο μαγικό χορό, που δεν νοιώθεις κούραση, που δεν νοιώθεις χρόνια να σε βαραίνουν. Τώρα γλεντάμε. Μόνο γλεντάμε. Ιδια η χαρά στον γάμο, στην Ανάσταση, στην Μάχη. Εδώ δεν περνάει απ' το μυαλό κανενός η λέξη ''γεράσαμε'' που ακούγεται άλλες στιγμές και σε άλλους χώρους.

            Αλήθεια γεράσαμε; υπαρξιακό το ερώτημα. Πράγματι αν τα γεράματα μετριόντουσαν μόνο σε χρόνια, θάλεγε κανείς, πως ναί πέρασαν τα χρόνια. Ο καιρός που σπαρταρούσε μέσα μας  η δύναμη της νιότης, βρίσκεται ήδη πολύ μακρυά, κάπου χαμένος σ΄εποχή φευγάτης άνοιξης, μαζί με τα πουλιά της ελπίδας π΄αλλάξανε τόπο, χωρίς να τελειώσουν τ΄αρχινημένο τραγούδι, γιατί ποτέ δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε αυτά που σχεδιάζουμε. Ομως τέτοιο μέτρημα, δεν στάθηκε ποτέ σίγουρο. Κάτι άλλο πορεύει την ηλικία. Ισως το καρδιοχτύπι και η σκοτούρα, ίσως η δράση και τα όνειρα, οι στόχοι και οι προσδοκίες, η διάθεση για αγώνα, η μάχη με το αδύνατο, το φλέρτ με τον κίνδυνο, η διάθεση για υπέρβαση, το ρίσκο, ίσως το αναπάντεχο, που απ' το λαό βαφτίστηκε με τ όνομα ''μοιραίο''.

            Οι όμρφες στιγμές όμως, κύλησαν γοργά όπως συμβαίνει πάντοτε και οι δείκτες του μεγάλου ρολογιού του σταθμού, έδειξαν περασμένες έξι το απόγευμα.

            Τα μενεξεδιά δάχτυλα της μέρας, ξεφύλισαν τα στερνά της ροδοπέταλα πέρα στην δύση και μείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.