Η νέα “λεωφόρος” πάει προς την κόλαση;

ΣΧΟΛΙΑ

Η νέα “λεωφόρος” πάει προς την κόλαση;

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://makthes.gr

Μπλιάτκας Κώστας

    Δεν μου αρέσει καθόλου η -ας την πούμε- λέξη “απο-ομπαμοποίηση” και, για να λέμε και την αλήθεια, δεν μου αρέσει ούτε το περιεχόμενο που της δίνουν. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ με πείσμα όχι απρόσμενο αλλά και με “συνέπεια” σε σχέση με τις προεκλογικές του κορόνες αλλάζει τις ΗΠΑ και εμμέσως αλλάζει και τις παγκόσμιες ισορροπίες.

    Μου άρεσε μία φωτογραφία στους “New York Times”. Ο Ομπάμα, που έκανε αισθητή την αποχώρησή του, χαλαρά και όμορφα στέκεται δίπλα σε παιδάκια. Φαίνεται πως υπήρξε εθνικός μπαμπάς. Ενέπνεε όνειρα και έφερνε χαμόγελα στα χείλη των παιδιών. Δεν είναι και λίγο. Άλλωστε, πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά… Δεν αρέσει σε πολλούς που πια στον Λευκό Οίκο θα μένουν πολύ λιγότερα κατοικίδια! Το Fewest White House pets κάτι σημαίνει. Δεν αρέσει σε κάποιους η διαπίστωση πως ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο γηραιότερος νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ (τον περασμένο Ιούνιο έκλεισε τα 70). Το προηγούμενο ρεκόρ είχε ο Ρόναλντ Ρίγκαν, που έγινε πρόεδρος στα 69… Δεν αρέσει σε κάποιους που ο νέος πρόεδρος είναι επικεφαλής κυβέρνησης δισεκατομμυριούχων… Διαβάζω στο BBC News ορισμένα ερωτήματα αλλά και επισημάνσεις για τον “τοίχο” του Τραμπ. Πόσο ρεαλιστικό είναι το σχέδιό του για τον τοίχο στα σύνορα με το Μεξικό; Μπορεί να γίνει ένας τοίχος “ψηλός”, “όμορφος”, “δυνατός”, “αδιαπέραστος”, “φυσικός”, όπως τον ονειρεύεται ο νέος πρόεδρος;

    Κάποιοι λένε ότι οι Ρεπουμπλικάνοι εξειδικεύονται στα φιλόδοξα σχέδια, αλλά χάνονται στις λεπτομέρειες. Και το θέμα του τοίχου στα σύνορα με το Μεξικό είναι ένα καλό τεστ γι’ αυτήν την παλιά διαπίστωση που συχνά βλέπουμε να επαναλαμβάνεται στον Τύπο. Ανέτειλε πάντως η εποχή Τραμπ. Τα περισσά βέβαια που γράφονται και ακούγονται γι’ αυτόν είναι αρνητικά χωρίς άλλο ή έστω γεμάτα επιφυλάξεις και αίσθημα φόβου. Ουδείς όμως μένει ασυγκίνητος. Όλοι ασχολούνται. Όλοι “τραμπο-λογούν”. Τι διαφορετικό θα μπορούσε να έχει συμβεί, αναρωτιούνται αυτοί που “ακόμα δεν το χώνεψαν”. Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός, αξίζει να δει κανείς “τι πήγε στραβά”. Θεωρητικά υπήρχαν πάμπολλες δυνατότητες. Η αρχή θα μπορούσε να γίνει με ανακοπή της φθοράς των “ειδήσεων” στα ΜΜΕ των ΗΠΑ, της υποταγής τους στη φόρμα της βιομηχανικής ψυχαγωγίας αλλά και της προτεραιότητας που δινόταν “για νέο υλικό από τη ζωή, τις μεγαλοστομίες και τις επιδείξεις ξενοφοβίας και πρωτογονισμού” από τον Ντόναλντ Τραμπ ως celebrity.     “Μια σοφότερη κοινωνία θα ζητούσε κάτι καλύτερο, θα είχε αντισταθεί ηχηρά, θα επέκρινε τα στραβά με πιο έξυπνο και πειστικό τρόπο”. Εποχή Τραμπ, λοιπόν. Ο κόσμος έχει πολλά να χάσει και τίποτα να βρει αν συνεχίσει να βλέπει τις δραματικές αλλαγές με διάθεση κριτού σε ριάλιτι σόου. Δύσκολοι καιροί για την κομψή διπλωματία, για την κουλτούρα των αμοιβαίων υποχωρήσεων και ώρα για πολιτικό λόγο της ωμότητας και της υποκρισίας. Κατ’ άλλους “του ρεαλισμού”. Δύσκολοι καιροί και για τους οπαδούς τού κυρίαρχου την τελευταία δεκαετία “πολιτικά ορθού”.

    Πολλοί συγκινήθηκαν από τον τρόπο που η δημοφιλής κωμικός και υποστηρίκτρια του Ομπάμα, Έλεν ντε Τζένερις, αποχαιρέτησε τον 44ο πρόεδρο και την πρώτη κυρία με ένα βίντεο-φόρο τιμής στην εκπομπή της, ένα ταινιάκι που μας δίνει μια ιδέα πόσο ανατρεπτική ήταν η οκταετία των Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Στο συγκινητικό και χιουμοριστικό βίντεο η Ντε Τζένερις έχει συγκεντρώσει τις καλύτερες εμφανίσεις του Μπαράκ και της Μισέλ στην εκπομπή της.

    Όσο για την πρώην πια πρώτη κυρία, διαβάζω: “Michelle Obama: missing her already” (“The Guardian”). Μισέλ Ομπάμα: Ήδη μας λείπει. “Όπως η Ελέανορ Ρούσβελτ”, συμπληρώνει η βρετανική εφημερίδα, “η Μισέλ Ομπάμα υπήρξε για πολλούς πηγή έμπνευσης. Μόνο που η τελευταία γνώρισε τη ζωή από τα κατώτατα κοινωνικά στρώματα…”.

    Ο αμερικανικός Τύπος -και όχι μόνο- κάνει ήδη αναφορές για το αν η Μισέλ Ομπάμα θα ήταν μια καλή πρόεδρος των ΗΠΑ! Η ζωή όμως αλλάζει και δεν μένει τίποτα άλλο από το να διδαχθεί η αμερικανική κοινή γνώμη από τις διαφαινόμενες συνέπειες. Η Rebecca Solnit γράφει στον “Guardian” πως “πράγματι υπήρχαν -και όχι μόνο ένας και δύο- τρόποι να σταματήσουν οι πολίτες το ρεπουμπλικάνο δημαγωγό”. Ο δρόμος προς την προεδρία του Τραμπ δεν ήταν κούρσα 100 μέτρων αλλά μακρύς και δύσβατος μαραθώνιος για όλους, όπως και για τον ίδιο. Υπήρχαν στροφές που οι Δημοκρατικοί αγνόησαν. Επίσης προτάθηκαν εναλλακτικές κινήσεις που θα άλλαζαν το αποτέλεσμα.

    “Εμείς όμως συνεχίζαμε, ενώ η διαφθορά, οι φαγωμάρες, η υποτίμηση του κινδύνου μάς εμπόδιζαν να δούμε καθαρά αυτό που ερχόταν και να αλλάξουμε πορεία”, συμπληρώνει η αρθρογράφος. Οι πιο ευαίσθητοι αναλυτές του φαινομένου της συρρίκνωσης των παραδοσιακών, παλιών καλών ΜΜΕ (εφημερίδες, περιοδικά, τμήμα του τηλεοπτικού τοπίου κ.ά.) βλέπουν την ερεβώδη επέκταση των πλαστών ειδήσεων στο διαδίκτυο, τους κυβερνοπολέμους, την παρενόχληση και τις εγκληματικές ενέργειες στο διαδίκτυο, τη νέα υπερκαπιταλιστικής διάστασης και ελευθεριακής στο ήθος της “ενημέρωση”.
    Τα πάντα είναι… hackable (μπορούν να δεχθούν επιθέσεις από τους χάκερ), ενώ η πληθώρα ανούσιων και ψευδών πληροφοριών έφερε αυτό που αποκαλείται “Pandemic Attention Deficit Disorder” (Πανδημία της διαταραχής που λέγεται “ελλειμματική προσοχή”). Πολλοί προοδευτικοί κόλλησαν στο στερεότυπο της ολικής απαξίωσης της Χίλαρι Κλίντον σαν να έτρεχαν αυτή εναντίον του Μπέρνι Σάντερς και όχι του Τραμπ.

    Κοντά σ’ αυτό ξέχασαν ότι κολοσσιαίας σημασίας θέματα που αφορούν την επιβίωση των ίδιων τους και των παιδιών τους, όπως η κλιματική αλλαγή, αντιμετωπίζονται με επιπολαιότητα, με έλλειψη κοινής διορατικότητας και με εμμονές από το στρατόπεδο του Τραμπ. Κοντολογίς δεν περνούσε από το μυαλό τους ότι μπορεί να υπάρχει για την παγκόσμια ισορροπία, την οικονομία, την ειρήνη και την αποφυγή της οικολογικής καταστροφής “κάτι χειρότερο από το νεοφιλελευθερισμό”.