Δημοσιεύτηκαν οι χάρτες διαμελισμού της Τουρκίας - Τί προβλέπουν για Στενά και Μ.Ανατολή .

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Δημοσιεύτηκαν οι χάρτες διαμελισμού της Τουρκίας - Τί προβλέπουν για Στενά και Μ.Ανατολή .

Μιλάμε για 100 χρόνια πρίν ! ( 1916)

Κάποιοι το παρουσιάζουν σαν ΣΗΜΕΡΙΝΟ σχέδιο.

Ευσεβείς πόθοι ! Να ‘χαμε να λέγαμε !

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.pronews.gr

του Βασίλη Καπούλα

http://www.nytimes.com/

    Σεισμός έχει προκληθεί στην Άγκυρα από τους χάρτες διαμελισμού της Τουρκίας που δημοσίευσαν οι New York Times εν μέσω των συνομιλιών Ρωσίας-ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή. Οι χάρτες δείχνουν να ιδρύεται ανεξάρτητο Κουρδιστάν, η Αρμενία να επεκτείνεται ανατολικά ενώ ιδρύονται δυο διεθνείς ελεύθερες ζώνες, μια στη Σμύρνη και άλλη μια στα Στενά και στο Βόσπορο που τίθενται υπό διεθνή έλεγχο. Η Συρία, διατηρεί την εδαφική της ακεραιότητα ενώ ιδρύεται και μια αυτόνομη περιοχή στο Λίβανο υπό την επικυριαρχία της.

    Να τονίσουμε ότι οι χάρτες αυτοί δημοσιεύονται στην επέτειο των εκατό χρόνων από το σχέδιο Sykes-Picot.

    Eίναι επίσης γνωστό ότι Ρωσία και ΗΠΑ συζητούν αυτή την περίοδο την τροποποίηση της Συθήκης Sykes-Picot ενώ συζητήσεις γίνοται και για όσα προέβλεπε η Συνθήκη των Σεβρών.

    Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η συνθήκη όριζε τα εξής:

    Η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στη Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, τη Συρία και το Λίβανο στη Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα και η υπαγωγή της Ανατολίας στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.

    Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Το άρθρο 26 της Συνθήκης όριζε ακομα οτι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα, κάτι το οποίο έντεχνα είχε προωθήσει ο Βενιζέλος.

    Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι. Η Ιταλία συμφώνησε ακόμα να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα (εκτός από τη Ρόδο και το Καστελλόριζο) στην Ελλάδα, και όταν η Βρετανία έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα παραχωρούταν και αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε αργότερα από την Ιταλία το 1922).

    Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.

    Όμως η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο (ούτε από το ελληνικό) και η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς.

    Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, καθώς και τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1923, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία.

    Η συμφωνία Sykes-Picot, το μυστικό σχέδιο διαμελισμού της Μέσης Ανατολής ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις που υπογράφτηκε από Γαλλία και Βρετανία κλείνει 100 χρόνια αυτή τη βδομάδα.

    Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τ.Μπάιντεν πρόσφατα τόνισε πως όλα τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής πηγάζουν από "τεχνητές γραμμές" που δημιουργούν "τεχνητά κράτη" από συνολικά ευδιάκριτες εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές ομάδες.

    Ο συγγραφέας του άρθρου συνεχίζει και αναρωτιέται αν η συμφωνία Sykes-Picot είναι ο σωστός "στόχος" για την οργή...

    Τα σύνορα που υπάρχουν σήμερα και τα οποία το ISIS υποστηρίζει ότι "σβήνει", στην πραγματικότητα προήλθαν το 1920 και τροποποιήθηκαν τις επόμενες δεκαετίες

    Το Μάϊο του 1916 ο Mark Sykes, ένας Βρετανός διπλωμάτης, και ο Γάλλος François Georges-Picot, προχώρησαν σε μια συμφωνία.

    Για να διασφαλίσουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφάσισαν οι χώρες τους, Γαλλία και Βρετανία, να πάρουν ένα δίκαιο μερίδιο από τα λάφυρα.

    Και οι δύο χώρες πήραν τον άμεσο έλεγχο περιοχών στρατηγικής και οικονομικής σημασίας.

    Η Γαλλία είχε οικονομικούς δεσμούς με το Λίβανο ενώ προχωρούσε σε συμφωνίες με χριστιανικές περιοχές.

    Η Βρετανία ήθελε να διασφαλίσει τους εμπορικούς και οδικούς άξονες στην Ινδία μέσω του καναλιού του Σουέζ και του Περσικού Κόλπου.

    Γι αυτό το σχέδιο Sykes-Picot σκόπευε να δημιουργήσει πολλά Αραβικά κράτη κάτω από βρετανική και γαλλική επιρροή.

    To Μάρτιο του 1920, ο Faisal bin Hussein, ο οποίος οδήγησε τους αραβικούς Στρατούς υποστηριζόμενος και από την Βρετανία εναντίον των Οθωμανών κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε ο ηγέτης του ανεξάρτητου αραβικού Βασιλείου της Συρίας με πρωτεύουσα τη Δαμασκό.

    Τα σύνορα επεκτείνονταν μέχρι τα σημερινά σύνορα της Συρίας, την Ιορδανία, το Ισραήλ και τμήμα της Τουρκίας αλλά όχι του Ιράκ.

    Ο αθρογράφος των ΝΥΤ υποστηρίζει ότι ο χάρτης του Faisal αποτελεί την αυθεντική εναλλακτική στα  σύνορα που επιβλήθηκαν με εξωτερικές πιέσεις.

    Σημειώνει όμως ότι ο χάρτης αυτός έρχεται σε σύγκρουση με το Λίβανο, το Ισραήλ όσο αφορά στα σχέδια τους στην Παλαιστίνη και τους Τούρκους εθνικιστές.

    Όταν η Γαλλία πήρε τον έλεγχο της σημερινής Συρίας το σχέδιο ήταν ο διαμελισμός σε μικρότερα κρατίδια κάτω από γαλλικό έλεγχο.

    Τα κρατίδια θα είχαν δημιουργηθεί με θρησκευτική, περιφερειακή και σεχταριστική λογική.

    Ήθελαν κρατίδιο για τους Αλαουίτες, ένα για τους Δρούζους, ένα για τους Τούρκους και δύο ακόμη γύρω από τις μεγάλες πόλεις, Δαμασκό και Χαλέπι. 

    Σκοπός φυσικά ήταν η αποτροπή  δημιουργίας μιας μεγάλης Συρίας από τους "Άραβες εθνικιστές".

    Όμως η Γαλλία συνάντησε τότε τρομακτικές αντιδράσεις από τους κατοίκους της Συρίας, ίδιες με αυτές που συναντά έναν αιώνα μετά. Αναγκάστηκε τότε να ακυρώσει το σχέδιο της....

    Το 1919, ο πρόεδρος, Woodrow Wilson, έστειλε αντιπροσωπεία για να βρουν έναν καλύτερο τρόπο διαμελισμού της περιοχής.

    Ο Henry King, ένας θεολόγος και ο Charles Crane, ένας βιομήχανος προχώρησαν σε εκατοντάδες συνεντεύξεις ώστε να προετοιμάσουν ένα χάρτη που θα ερχόταν σε συμφωνία με την ιδέα του "αυτοπροσδιορισμού".

    Μετά από προσεχτική μελέτη ο King και ο Crane προσπάθησαν να χωρίσουν τις διαφορές:

    O Λίβανος ανεξάρτητος ή τμήμα της Συρίας με μια πρόταση περιορισμένης αυτονομίας.

    Σκέφτηκαν ότι οι Κούρδοι θα ήταν καλύτερο να ενσωματωθούν στο Ιράκ ή στην Τουρκία και σίγουρα πίστευαν ότι Σουνίτες και Σιίτες ανήκουν μαζί σε ένα ενωμένο Ιράκ

    Αλλά Γαλλία και Βρετανία στο τέλος αγνόησαν την πρόταση τους.

    Αν τους είχαν ακούσει τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

    Δείτε τους χάρτες, μετά το πρωτότυπο άρθρο των New York Times για τους αγγλομαθείς.

 Could Different Borders Have Saved the Middle East?

By NICK DANFORTH MAY 14, 2016

    THERE probably aren’t many things that the Islamic State, Jon Stewart and the president of Iraqi Kurdistan agree on, but there is one: the pernicious influence of the Sykes-Picot Agreement, a secret plan for dividing up the Middle East signed by France and Britain, 100 years ago this week. It has become conventional wisdom to argue, as Vice President Joseph R. Biden Jr. recently did, that the Middle East’s problems stem from “artificial lines, creating artificial states made up of totally distinct ethnic, religious, cultural groups.”

That Western imperialism had a malignant influence on the course of Middle Eastern history is without a doubt. But is Sykes-Picot the right target for this ire?

    The borders that exist today — the ones the Islamic State claims to be erasing — actually emerged in 1920 and were modified over the following decades. They reflect not any one plan but a series of opportunistic proposals by competing strategists in Paris and London as well as local leaders in the Middle East. For whatever problems those schemes have caused, the alternative ideas for dividing up the region probably weren’t much better. Creating countries out of diverse territories is a violent, imperfect process.

Sykes and Picot Hatch Their Plan

    In May 1916, Mark Sykes, a British diplomat, and François Georges-Picot, his French counterpart, drew up an agreement to ensure that once the Ottoman Empire was defeated in World War I, their countries would get a fair share of the spoils.

    Both countries awarded themselves direct control over areas in which they had particular strategic and economic interests. France had commercial ties to the Levant, and had long cultivated the region’s Christians. Britain intended to secure trade and communication routes to India through the Suez Canal and the Persian Gulf.

    To the extent the Sykes-Picot plan made an attempt to account for the local ethnic, religious or cultural groups, or their ideas about the future, it offered a vague promise to create one or several Arab states — under French and British influence, of course.

Faisal Dreams of a United Arab Kingdom

    In March 1920, Faisal bin Hussein, who led the Arab armies in their British-supported revolt against the Ottomans during World War I, became the leader of the independent Arab Kingdom of Syria, based in Damascus. His ambitious borders stretched across modern-day Syria, Jordan, Israel and parts of Turkey. (But not Iraq.)

    Would Faisal’s map have been an authentic alternative to the externally imposed borders that came in the end? We’ll never know. The French, who opposed his plan, defeated his army in July.

But even if they hadn’t, Faisal’s territorial claims would have put him in direct conflict with Maronite Christians pushing for independence in what is today Lebanon, with Jewish settlers who had begun their Zionist project in Palestine, and with Turkish nationalists who sought to unite Anatolia.

France Divides ‘Syria.’

    When France took control of what is now Syria, the plan in Paris was to split up the region into smaller statelets under French control. These would have been divided roughly along ethnic, regional and sectarian lines: The French envisioned a state for Alawites, another for Druse, another for Turks and two more centered around Syria’s biggest cities, Damascus and Aleppo.

    This cynical divide-and-conquer strategy was intended to pre-empt Arab nationalists’ calls for a “greater Syria.” Today, five years into Syria’s civil war, a similar division of the country has been suggested as a more authentic alternative to the supposedly artificial Syrian state. But when the French tried to divide Syria almost a century ago, the region’s residents, inspired by ideas of Syrian or Arab unity, pushed by new nationalist leaders, resisted so strongly that France abandoned the plan.

Americans to the Rescue?

    In 1919, President Woodrow Wilson sent a delegation to devise a better way to divide the region. Henry King, a theologian, and Charles Crane, an industrialist, conducted hundreds of interviews in order to prepare a map in accordance with the ideal of national self-determination.

    Was this a missed opportunity to draw the region’s “real” borders? Doubtful. After careful study, King and Crane realized how difficult the task was: They split the difference between making Lebanon independent or making it part of Syria with a proposal for “limited autonomy.” They thought the Kurds might be best off incorporated into Iraq or even Turkey. And they were certain that Sunnis and Shiites belonged together in a unified Iraq. In the end, the French and British ignored the recommendations. If only they had listened, things might have turned out more or less the same.