6.Καλλιόπη Λύκα- η θρυλική “Μάνα του Στρατιώτη”
Το έστειλε ο Σπύρος Μούλιας
Άξια Ελληνίδα Μάνα! Μακάρι να βρει μιμητές…ΑΘΑΝΑΤΗ!
Σύζυγος ἥρωα, μητέρα ἥρωα, στοργική νοσοκόμα στό πλευρό τοῦ τραυματία! Αὐτή ἦταν ἡ Καλλιόπη Λύκα, ἡ «Μάνα τοῦ Στρατιώτη», ὅπως ὀνομάσθηκε ἀπό τό Βασιλιά Γεώργιο Β΄. Μια ζωή ἀφοσιωμένη στό Ἱερό Καθῆκον!
Συμμετεῖχε ἐνεργά σέ ὅλους τούς Ἐθνικούς Ἀγῶνες καί προσέφερε ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες.
Ψηλή μέ ὡραῖο παράστημα, πάντα χαμογελαστή, μιλοῦσε μέ ἐνθουσιασμό για τήν Πατρίδα, ἀγαποῦσε ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά ἰδιαίτερα τόν ἑλληνικό στρατό. Συχνά ἔλεγε: «Ὅπου ὑπάρχει Στρατός εἶναι ἐλεύθερη ἡ Πατρίδα!».
Γεννήθηκε στίς 30 Ἰανουαρίου 1889 στήν Ἄρτα καί μεγάλωσε σέ οἰκογένεια πολύ εὔπορη, ἐξαιρετικά φιλάνθρωπη, μέ βαθιά χριστιανική πίστη καί ἀπέραντη ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα.
Μπαρουτοκαπνισμένος, μέ τή μορφή τοῦ ὑπολοχαγοῦ Πεζικοῦ, ὁ σύζυγός της Δημήτριος Λύκας δέν ἔλειψε ἀπό καμία μάχη. Παντοῦ ἔδειχνε τήν ἀνδρεία του. Γέμισε παράσημα καί πολεμικά μετάλλια. Παράλληλα ἡ νεαρή τότε Καλλιόπη, μέρα καί νύκτα μέσα στά Στρατιωτικά Νοσοκομεῖα ἔδειχνε τή στοργή της σε κάθε τραυματία καί στεκόταν δίπλα σέκάθε οἰκογένεια πού τήν εἶχε ἀνάγκη, ἠθικά καί ὑλικά.
Τό 1930 ὁ Συνταγματάρχης τότε Δημήτριος Λύκας ἔφυγε για τήν αἰωνιότητα… Ἡ γενναία ἠπειρώτισ σα ἀνέθρεψε μέ στοργή καί φροντίδα το μοναχογιό της Γεώργιο, ἐνῶ συνέχιζε με ἀμείωτη ἔνταση τό κοινωνικό καί φιλανθρωπικό της ἔργο.
Μέ τήν ἔναρξη τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων ἄρχισαν νά συγκροτοῦνται ὁμάδες ἐθελοντριῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ. Ἀνάμεσά τους καί ἡ Καλλιόπη…
Κι ὅταν πάλι τό 1940 ξέσπασε ὁ πόλεμος, ἄγρυπνη καί στοργική ἀδελφή παρέμενε στό πλευρό τῶν τραυματισμένων στρατιωτῶν στά Νοσοκομεῖα καί στα Ὀρεινά Χειρουργεῖα. Τό σπίτι της τό εἶχε κυριολεκτικά διαλύσει. Σεντόνια, πετσέτες, σκεύη φαγητοῦ, ροῦχα τά εἶχε πάει στό Στρατιωτικό Νοσοκομεῖο, για νά προσθέσει κάτι καί ἐκείνη στόν ἐξοπλισμό του. Συχνά ἔφευγε ἐπικεφαλῆς ἀποστολῶν γιά συνοδεία τραυματιῶν. Πῆγε στό Ἀργυρόκαστρο, στήν Πρεμετή, στό Λάμποβο, στό Καλαράτι καί ὅπου ἀλλοῦ ὁ Στρατός μας πολεμοῦσε. Ἐκεῖ στό Ἀργυρόκαστρο ἦταν πού ὁ Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ τήν ἀποκάλεσε γιά πρώτη φορά «ἡ Μάνα τοῦ Στρατιώτου». Ἀπό τότε καί μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς της ἔφερε μέ ὑπερηφάνεια αὐτό τόν τίτλο.
Στό ὑψηλό της ἔργο δέν ξεχώριζε κανένα, οὔτε καί τόν ἐχθρό τραυματία. Παράλληλα τῆς ἀνατέθηκαν καθήκοντα ὑπεύθυνης γιά τή «Φανέλλα τοῦ Στρατιώτου» *.
Στίς 31 Δεκεμβρίου 1940, λίγο πρίν ἀλλάξει ὁ χρόνος ἔφθασε μέσα στους τραυματίες καί ὁ γιός της, Ἀνθυπολοχαγός Γεώργιος Λύκας. Ἡ γενναία Ἑλληνίδα Μητέρα, ἀφοῦ περιποιήθηκε στοργικά τό τραῦμα τοῦ παιδιοῦ της, τό ἔστειλε νά πάρει ἀμέσως τό «φύλλο πορείας»γιά τή θέση του στό μέτωπο. Ὁ Διευθυ ντής τοῦ Νοσοκομείου θέλησε νά τον κρατήσει μιά μέρα ἀκόμη γιά ἰατρική παρακολούθηση. Τήν βρῆκε ὅμως ἀντίθετη καί ἀπόλυτη: «Τό κρεβάτι ἔχω να τό δώσω σέ ἄλλον πού εἶναι βαρύτερα τραυματισμένος!» εἶπε.
6 Απριλίου 1941: ἀτέλειωτες ὀρδές Γερμανῶν φθάνουν στά σύνορά μας. «Ἡ Μάνα τοῦ Στρατιώτη» τότε ἔζησε τις φρικτότερες στιγμές τῆς ζωῆς της μαζί μέ τούς πυροβολητές τῆς VIII Μεραρχίας, πού λόγω τῆς συνθηκολογήσεως ἀναγκάσθηκαν νά ἀποχωρισθοῦν τά πυροβόλα τους. Μέ δάκρυα στά μάτια τά στεφάνωσαν μέ ἀγριολούλουδα, τά ἀσπάσθηκαν, ἔψαλαν τόν Ἐθνικό Ὕμνο καί τα ἀνατίναξαν, γιά νά μήν τά παραδώσουν στόν ἐχθρό. Κάποιοι δείλιασαν καί μπῆκαν στόν πειρασμό νά ἐγκαταλείψουν τή ζωή. Ἀκούστηκε ὅμως ἡ φωνή τῆς Μάνας: «Σταματῆστε! Ἡ Πατρίδα δέν πέθανε καί σᾶς ἔχει ἀνάγκη! Ἄν χαθεῖτε ἐσεῖς, ποιός θά τήν ἐλευθερώσει;». Ὁ σεβασμός πού ἔτρεφαν οἱ στρατιωτικοί στο πρόσωπο της σταμάτησε τό κακό.
Ἡ Κατοχή καί τά χρόνια πού ἀκολούθησαν ἔπεσαν βαριά στήν Πατρίδα μας. Ἡ Μάνα δέν ἔμεινε μέ δεμένα χέρια οὔτε τότε, οὔτε στά δύσκολα χρόνια πού ἀκολούθησαν… Πιστή στό Καθῆκον βρισκόταν πάντα στήν πρώτη γραμμή ἐνθαρρύνοντας, παρηγορώντας, περιθάλποντας.
Στό Νεστόριο Καστοριᾶς ὁ μοναχογιός της τραυματίσθηκε ξανά. Ὅταν ἔμαθε τίς ἡρωικές του πράξεις, ἡ καρδιά της γέμισε περηφάνεια. Τόν ἀγκάλιασε και τοῦ εἶπε: «Τώρα εἶσαι παιδί μου! Θά σε φιλήσω σάν Μάνα τοῦ Στρατιώτου και αὐτό θά εἶναι τό εὖγε τῆς παλληκαροσύνης σου!». Ὁ γιός της τελικά ἐπέζησε, ἀλλά ἔμεινε τυφλός ἀπό τό ἕνα μάτι!
Δέν ἄργησε ὅμως καί ἡ σειρά της. Στις 9 Μαΐου τοῦ 1948 τραυματίσθηκε σοβαρά ἀπό νάρκη.
Ὅταν τελείωσαν ὅλα, γύρισε στό σπίτι της στά Γιάννενα. Τό βρῆκε λεηλατημένο. Παρ’ ὅλα αὐτά ἡ γενναία Καλλιόπη Λύκα δέν λύγισε. Στάθηκε ὄρθια και σάν γνήσια Ἑλληνίδα συνέχισε τό ἔργο της ὅπου ὑπῆρχε ἀνάγκη… Οἱ Γιαννιῶτες συχνά τήν ἔβλεπαν να περιφέρεται στίς φτωχογειτονιές γιά συμπαράσταση καί γιά νά μοιράζει ὅ,τι μποροῦσε. Πολλές φορές διαθέτοντας ὅλα της τά χρήματα σέ φιλανθρωπίες, ἔφθασε στό σημεῖο νά μήν ἔχει ἡ ἴδια οὔτε νά φάει!
Τά χρόνια πέρασαν καί γέρασαν τη Μάνα. Μοναδική της παρηγοριά ἡ Παναγία, τήν ὁποία πάντα παρακαλοῦσε, ὄχι γιά τόν ἑαυτό της ἀλλά γιά τήν Ἑλλάδα, τήν Πατρίδα πού τόσο πολύ ἀγάπησε. Στίς 15 Φεβρουαρίου τοῦ 1982,πλήρης ἡμερῶν σέ ἡλικία 93 ἐτῶν, ἀνάλαφρη ἡ ψυχή της πέταξε πάνω ἀπό το Γράμμο, τήν Πίνδο, τή Βόρειο Ἤπειρο, γιά νά ἐπιστρέψει στό Θεό Δημιουργό, πλάι στίς ψυχές τόσων ἄλλων ἡρώων.
Μακάρι νά βρεῖ μιμητές, συνεχιστές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου