Το «άσυλο»… ανιάτων!

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ  

Το «άσυλο»… ανιάτων!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε ο Δημοσθένης Λαμπρινάκης

http://www.antinews.gr/

Του Θανάση Κ.

Μερικές αλήθειες για το περιβόητο «Πανεπιστημιακό άσυλο». (Τις περισσότερες, ίσως ΔΕΝ τις έχετε ξανακούσει…)

    Πρώτον, «Πανεπιστημιακό άσυλο» - με την έννοια «προστασίας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών» - δεν υπάρχει σήμερα σε καμιά δημοκρατική χώρα στον κόσμο!

    Ο λόγος απλός: Σε καμία σύγχρονη δημοκρατία δεν διώκονται οι ιδέες ΕΚΤΟΣ Πανεπιστημίων, ώστε να χρειάζεται «ιδιαίτερα προστασία-ασυλία» τους ΕΝΤΟΣ! Και μόνο η αναφορά σε «Πανεπιστημιακό άσυλο» αποτελεί προσβολή για τη δημοκρατία συνολικά!

    Δεύτερον, όπου δημιουργούνται «προστατευόμενοι» χώροι όπου η αστυνομία δεν μπορεί να μπαίνει, ουσιαστικά ξεφυτρώνει άσυλο παρανομίας – που δεν έχει καμίαν απολύτως σχέση με την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών» (και καλά).

    Όπου δεν μπορεί να μπαίνει η αστυνομία δημιουργούνται εστίες «ακαταδίωκτου», όπου φωλιάζουν συμμορίες κλεφτών, ληστών, κλεπταποδόχων, διακινητών, λαθρεμπόρων και τρομοκρατών! Όλοι αυτοί «συνεργάζονται» μεταξύ τους μια χαρά, και υπερασπίζονται το «ακαταδίωκτο» - δηλαδή το «άσυλο» - που κρατάει την αστυνομία μακριά και τις παράνομες δραστηριότητές τους «ασφαλείς».

    Σε «άντρα» τέτοιων συμμοριών μετασχηματίστηκαν τα δημόσια Πανεπιστήμιά μας εδώ και χρόνια. Ανάμεσα σε τέτοια «μπουμπούκια» πηγαίναν τα παιδιά μας να «μάθουν γράμματα».

Πράγμα αδιανόητο και απαράδεκτο για οποιαδήποτε κοινωνία στον κόσμο.

    Τρίτον, η έννοια του «Πανεπιστημιακού ασύλου» είχε νόημα σε αυταρχικά-δεσποτικά καθεστώτα ή «ατελείς δημοκρατίες» του παρελθόντος, όπου τα δημοκρατικά δικαιώματα ΔΕΝ ήταν «οικουμενικά» σεβαστά.

    Όταν στα Αναγεννησιακά Πανεπιστήμια δεν ήταν εύκολο να διδάσκουν Ηλιοκεντρισμό – κόντρα στο Εκκλησιαστικό δόγμα – ή όταν τα Πανεπιστήμια του 19ου Αιώνα δεν ήταν εύκολο να διδάσκουν Δαρβινισμό– κόντρα στην Βιβλική «Διδασκαλία της Δημιουργίας».

    Κι αργότερα, στη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν εύκολο να διδάσκεται η Θεωρία της «Μεγάλης Έκρηξης» (Big Bang), ή του «διαστελλόμενου σύμπαντος», ή ο,τιδήποτε αμφισβητούσε το δόγμα του «Διαλεκτικού Υλισμού» - αλλά εκεί δεν υπήρχαν «άσυλα και σαχλαμάρες». Οι διαφωνούντες εκδιώκονταν, φυλακίζονταν, κάποιες φορές θανατώνονταν.

    Στις σύγχρονες δημοκρατίες, ωστόσο, καμία ιδέα δεν διώκεται πουθενά. Οπότε κανένας χώρος δεν χρειάζεται ιδιαίτερη… «ασυλία ιδεών»!

    Όπου υπάρχει δημοκρατία το «ακαδημαϊκό άσυλο» δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Όπου καταλύεται η δημοκρατία – δηλαδή επιβάλλεται δικτατορία – και πάλι το «ακαδημαϊκό άσυλο» δεν έχει καμία έννοια. Εδώ καταλύουν το Σύνταγμα, στο «άσυλο» θα κωλώσουν;

    Το «Πανεπιστημιακό άσυλο» είχε έννοια στην μετεμφυλιακή Ελλάδα όπου είχε επικρατήσει αναγκαστικά μια «ατελής δημοκρατία» ως το 1967. Κι εκεί χρειαζόταν «ασυλία ιδεών» μέσα στους Πανεπιστημιακούς χώρους.

    Είχε έννοια και στα τελευταία χρόνια της χούντας, όταν το καθεστώς προσπαθούσε να «ομαλοποιηθεί», εξήγγειλε και εκλογές, οπότε δεν υπήρχε δημοκρατία ακόμα, αλλά υπήρχε μια «ανάσα ελευθερίας» στα Πανεπιστήμια που έπρεπε να διαφυλαχθεί.

    Αλλά δεν διαφυλάχθηκε! Γιατί το καθεστώς εκείνο δεν την άντεξε…

    Με την πλήρη αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, ωστόσο, το 1974, το άσυλο δεν είχε πια κανένα νόημα. Κι ενώ δεν είχε κανένα νόημα ήδη από το 1974, το 1982… θεσμοθετήθηκε και επίσημα πλέον, επί ΠΑΣΟΚ! Σε μια κίνηση απόλυτης δημαγωγίας.

    Πρόκειται για τον αλήστου μνήμης νόμο 1268/82!

    Έκτοτε το άσυλο έγινε πρόσχημα επιβολής ανομίας– που θέριευε συνεχώς! Τότε όμως ήταν «προοδευτικό ταμπού», που δεν τολμούσε κανείς να αγγίξει. (Ή μάλλον όσους τα λέγαμε αυτά, μας βρίζανε…)

    Τέταρτον, ακόμα και στο χώρο της ίδιας της ΝΔ, η «προστασία του ασύλου» είχε γίνει απολύτως «αποδεκτή» μέχρι πριν μια δεκαετία περίπου.

Αξίζουν κάποια ανεκδοτολογικά περιστατικά:

    Μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, όταν οι ορδές κουκουλοφόρων έκαιγαν την Αθήνα με «ορμητήρια» Πανεπιστημιακούς χώρους, κάποιος έριξε την ιδέα να προχωρούσε τότε η Κυβέρνηση της ΝΔ σε κατάργηση του ασύλου παρανομίας. Στέλεχος του μηχανισμού τότε απάντησε: «τέτοιες ιδέες, να πάτε να τις πείτε στο… ΛΑΟΣ! Εμείς είμαστε δημοκρατικό κόμμα…» (Το έζησα αυτό το περιστατικό. Το εν λόγω στέλεχος δεν βρίσκεται πια στις γραμμές της ΝΔ. Ευτυχώς…)

    Το 2009, όταν έγιναν οι εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς, πρώτος έθεσε απερίφραστα το αίτημα κατάργησης του ασύλου παρανομίας. Και εξελέγη πανηγυρικά! Λίγες βδομάδες μετά την εκλογή του, η ΝΔ έβγαζε ανακοίνωση που επανερχόταν στο… σεβασμό της «πραγματικής ουσίας του ασύλου»! Ο Σαμαράς τους μάζεψε τότε και τους έψαλλε μια… «πατρική νουθεσία» σε άπταιστη «καλαματιανή διάλεκτο».

    Κάποια στελέχη της ΝΔ, διαμαρτυρήθηκαν αντιτείνοντας ότι το πανεπιστημιακό άσυλο, δήθεν, «το προστατεύει το… Σύνταγμα»!

    Τους παρατηρήθηκε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: το Σύνταγμα λέει σαφώς ότι η προστασία της Ελευθερίας της σκέψης ΔΕΝ σημαίνει προστασία της παρανομίας!

Άρθρο 16 του Συντάγματος (παράγραφος 1):

    «Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες. Η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα»!

    Αλλά αυτές οι τελευταίες τρείς γραμμές της Συνταγματικής πρόνοιας για την ακαδημαϊκή Ελευθερία δεν είχαν προσεχθεί ποτέ – κι από κανένα: Ότι δηλαδή η ακαδημαϊκή Ελευθερία δεν απαλλάσσει «από το καθήκον υπακοής στο Σύνταγμα». Δεν μπορεί να γίνει πρόσχημα ανοχής στην ανομία!

    Το Σύνταγμα το έλεγε σαφώς και όλοι… «αγρόν αγόραζαν»! Φανταστείτε πόσο βαθιά εμπεδωμένη ήταν η αριστερή ανοησία! Ακόμα και στις αρχές του 2010.

    Το Σεπτέμβριο του 2010 (επί διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ακόμα) η υπουργός Παιδείας του ΓΑΠ, Άννα Διαμαντοπούλου, φέρνει νόμο για Μεταρρύθμιση στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα.

    Οι σχέσεις του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ τότε με τη ΝΔ υπό τον Σαμαρά ΔΕΝ ήταν καλές.

    Ωστόσο, στη διαβούλευση με τη ΝΔ τότε, η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει να ψηφίσει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, αν συμπεριλάβει την πλήρη κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, δηλαδή την κατάργηση ενός από τους πρώτους νόμους του Ανδρέα το 1982.

    Μετά από λίγες ώρες η υπουργός Διαμαντοπούλου απαντά ότι η κυβέρνηση δέχεται την πλήρη κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, αν η ΝΔ δεχόταν κι αυτή από την πλευρά της, την πλήρη κατάργηση της «συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση».

    Κι αυτό – δηλαδή η περιβόητη «συν-διοίκηση» των φοιτητών - ήταν επίσης «τοτέμ» της Ανδρεϊκής μεταρρύθμισης ήδη από το 1982! Αποτελούσε μιαν άλλη μεγάλη στρέβλωση και λειτουργούσε ως εστία συναλλαγής ανάμεσα στις φοιτητικές παρατάξεις και στους καθηγητές, με αντικείμενο σημειώσεις διαλέξεων, βαθμούς, προώθηση, μεταπτυχιακά, λεηλασία προγραμμάτων, αποκλεισμό μη κομματικών υποψηφιοτήτων κλπ. Μια φοβερή πηγή διαφθοράς.

    Με τη μόνη διαφορά πως αν καταργούνταν η «συνδιοίκηση» στα ΑΕΙ (που επίσης με τέτοια μορφή δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο), θα θίγονταν η ΔΑΠ, η φοιτητική παράταξη της ΝΔ όλες τις τελευταίες δεκαετίες.

    Το ΠΑΣΟΚ τότε, πιθανόν πίστεψε ότι η ΝΔ δεν θα τολμούσε να θίξει τα «συντεχνιακά συμφέροντα» της δικής της, ΔΑΠ.

    Όμως συνέβη το αντίθετο: η ΝΔ του Σαμαρά απάντησε ότι, ακόμα καλύτερα «μ’ ένα σμπάρο θα σκοτώσουμε δύο τρυγόνια»! Εμείς με χαρά θα ψηφίσουμε την πλήρη κατάργηση και των δύο αυτών εκτρωματικών στρεβλώσεων του νόμου 1268/62: Και το «πανεπιστημιακό άσυλο» (παρανομίας) και τη «συν-διοίκηση» (συναλλαγής και διαφθοράς στα ΑΕΙ).

    Και προς τιμήν και των δύο κομμάτων, η κατάργηση του 1268/82 ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία 253 βουλευτών στην τότε Βουλή (Σεπτέμβριος 2011)!

    Αυτό που μέχρι πριν λίγο και τα δύο κόμματα (και σύμπασα η Αριστερά, βεβαίως-βεβαίως) θεωρούσαν εμβληματική «προοδευτική κατάκτηση» βρήκε επί τέλους τη θέση του: στο σκουπιδοντενεκέ της Ιστορίας!

Βέβαια από το σκουπιδοντενεκέ το ανέσυρε έξη χρόνια αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο πραγματικός θεματοφύλακας του παλιού– που δεν ήθελε να πεθάνει.

    Και τώρα ήλθε η ώρα να ενταφιαστεί ξανά! Και οριστικά αυτή τη φορά.

    Πέμπτον, το ερώτημα είναι πώς και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να επεμβαίνει η Αστυνομία.

    Πριν το 1982 μπορούσε να επέμβει με εντολή Εισαγγελέα.

    Μετά το 1982 και μέχρι το 2011 μπορούσε να παρέμβει μόνο με ομόφωνη έγκριση του τριμερούς Συμβουλίου του Πανεπιστημίου (δηλαδή με την έγκριση και των εκπροσώπων των φοιτητών).

    Με το νόμο Διαμαντοπούλου (4009/2011) μπορούσε να παρέμβει η αστυνομία μετά από εντολή Εισαγγελέα για να αντιμετωπίσει παράνομες πράξεις.

    Ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ (4485/2017), επιτρέπει αυτεπάγγελτη επέμβαση της Αστυνομίας σε περίπτωση κακουργημάτων ή εγκλημάτων κατά ζωής, αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση (πλημμελήματα κλπ.) χρειάζεται άδεια από το Πρυτανικό Συμβούλιο! Και δύο χρόνια αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε μια σειρά από κακουργήματα σε πλημμελήματα.

    Κι εδώ υπάρχει η τεράστια τρύπα νομιμότητας που πρέπει να κλείσει:

    Η αστυνομία πρέπει να παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα – τελεία και παύλα – όπως παντού αλλού!

    Τι θα πει μετά από «έγκληση»; Να πρέπει κάποιος να «καταδώσει» – να κάνει το… «ρουφιάνο», που λένε – για να μπει η αστυνομία;

    Δηλαδή δεν θα μπει ποτέ! Γιατί αυτόν που την ειδοποίησε, ποιος θα τον προστατέψει αύριο, όταν θα τον βρουν οι φίλοι εκείνου που συνέλαβε χθες η αστυνομία, αλλά δεν θα υπάρχουν πλέον αστυνομικοί εκεί γύρω, να τον προστατέψουν;

    Και τι θα πει «κακούργημα»; Ο βιασμός είναι κακούργημα; Η απόπειρα βιασμού; Πρέπει να συντελεστεί ο βιασμός για να μπει η αστυνομία, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μπει για να αποτρέψει την απόπειρα;

    Τι θα πει «έγκλημα κατά της ζωής»; Ο ξυλοδαρμός καθηγητή είναι έγκλημα κατά της ζωής; Όχι! Αν ο καθηγητής που τον δέρνουν αντισταθεί και το πράγμα χοντρύνει, οπότε κινδυνεύουν και ζωές – η δική του πρωτίστως – θα πρέπει πρώτα να συντελεστεί το κακό και ύστερα να επέμβει η αστυνομία;

    Γιατί πριν γίνει το κακό, για να το αποτρέψει, δεν μπορεί να επέμβει!

    Και τι θα πει «πλημμέλημα»; Πρέπει κάθε ανυποψίαστος πολίτης που βλέπει εγκληματικές πράξεις γύρω του μέσα στον Πανεπιστημιακό χώρο, να έχει υπό μάλης τον Ποινικό Κώδικα (με όλες τις πρόσφατες τροποποιήσεις του) για να ξέρει τι αποτελεί «κακούργημα» οπότε θα καλέσει την Αστυνομία και τι απλώς «πλημμέλημα», οπότε θα απευθυνθεί στο Πρυτανικό Συμβούλιο; Το οποίο τι ακριβώς θα κάνει, όταν το κακό θα έχει γίνει ήδη και οι δράστες θα έχουν διαφύγει;

    Όλα αυτά είναι ανοησίες!

    Η αστυνομία οφείλει να είναι παρούσα, όπως συμβαίνει παντού αλλού.

    Χωρίς άδεια κανενός, χωρίς έγκληση από κανένα - αυτεπάγγελτα!

    Ή τουλάχιστον, να ισχύσει ό,τι ισχύει σε όλο τον δημοκρατικό κόσμο:

    Να υπάρχει ιδιαίτερη υπηρεσία «ασφαλείας» (security) στα ΑΕΙ, εξοπλισμένη με μέσα «ήπιας -μη θανατηφόρας βίας – non lethal weapons), εξουσιοδοτημένη να εμποδίζει την είσοδο σε εξω-πανεπιστημιακούς χωρίς άδεια, να αποτρέπει παράνομες πράξεις και να συλλαμβάνει «παραβατικούς», τους οποίους θα παραδίδει στην Αστυνομία «για τα περαιτέρω».

    Ενώ σε πιο σοβαρά περιστατικά οι «σεκιουριτάδες» θα καλούν απευθείας την Αστυνομία να παρέμβει. Χωρίς τη μεσολάβηση, την «έγκληση» ή την άδεια κανενός τρίτου. Έτσι συμβαίνει παντού στον κόσμο.  Ο,τιδήποτε άλλο είναι «ημίμετρο».

ΥΓ.1 Οι αριστεροί ακτιβιστές δεν υπερασπίζονται το «άσυλο ιδεών» σήμερα. Υπερασπίζονται το χώρο στον οποίο μόνον οι δικές τους ιδέες μπορούν να υπάρχουν! Μαζί με παράνομες συμμορίες που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για «ιδέες»…

    Στο «άσυλο ιδεών» που υπερασπίζονται, όλες οι άλλες ιδέες διώκονται απηνώς! Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ασυλία όχι μόνο πάσης φύσεως συμμοριών του κοινού εγκλήματος, αλλά για ασυλία της ιδεολογικής τρομοκρατίας των αριστερών!

ΥΓ.2 Παρέλειψα να αναφερθώ στο Νόμο Γιαννάκου για τα Πανεπιστήμια του 2007. Ο λόγος είναι γιατί αναγνώριζε πλήρως τότε το «άσυλο» και το μόνο που άλλαζε ουσιαστικά ήταν πως τα Πρυτανικά συμβούλια θα αποφάσιζαν να δώσουν άδεια (εκ των υστέρων φυσικά) για την είσοδο της Αστυνομίας κατά πλειοψηφία κι όχι «ομόφωνα», όπως προέβλεπε ο 1468/83 του Ανδρέα Παπανδρέου.

    Η άλλη διαφορά του Νόμου Γιαννάκου με τον προ 25ετίας νόμο Παπανδρέου ήταν πως σε κακουργήματα ή εγκλήματα κατά ζωής μπορούσε να επέμβει η αστυνομία αυτεπάγγελτα.

    Δηλαδή στο θέμα αυτό, ο νόμος Γιαννάκου προέβλεπε τότε (το 2007) ό,τι ακριβώς προβλέπει και τώρα ο Νόμος του ΣΥΡΙΖΑ (το 2017).

    Σήμερα η κ. Γιαννάκου ένωσε τη φωνή της με άλλους Έλληνες διανοούμενους (Αρβελέρ, Βερέμης κλπ.) που ζητούν απερίφραστα, την πλήρη κατάργηση του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στην πραγματικότητα του δικού της νόμου - και την πλήρη κατάργηση του «ασύλου» (που ο δικός της νόμος «αναγνώριζε και «κατοχύρωνε» πλήρως).

    Το ευτύχημα είναι ότι, τουλάχιστον εκείνη το κατάλαβε, έστω και με 10 χρόνια καθυστέρηση.

ΥΓ.3 Καμιά συγγνώμη απ’ όσους τα έλεγαν αυτά – ακριβώς αυτά - εδώ και 10ετίες και τους έβριζαν ως… «ακραίους», θα ζητήσει κανείς;

    Καμιά συγγνώμη παιδιά;