Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓ. ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ.

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ   

Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓ. ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

 (Άρθρο γνώμης του Παναγιωταράκου Παντελή).

Τα παρακάτω σχόλια, τα αναρτώ εκ μέρους του Ιωάννη Παναγάκου, ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα να τα βάλει σαν «σχόλια»

    Αγαπητέ κύριε Παναγιωταράκο, (βλέπετε πάντοτε σας απευθύνω τον λόγο χρησιμοποιώντας το όνομά σας και όχι με το προσβλητικό, ξερό «κύριε», δεν γνωρίζω γιατί την προσπάθειά μου να αμυνθώ για τον εαυτό μου στα όσα αδίκως γράφετε για τους σύγχρονους χριστιανούς, επειδή τυγχάνει να είμαι κι εγώ Χριστιανός Ορθόδοξος, την αντιμετωπίζετε μ' αυτό τον τρόπο και "διατάζετε" να αφήσω "το σκωπτικό καταγγελτικό ύφος" όπως γράφετε. Εγώ δεν αρνήθηκα ποτέ ότι κατά το παρελθόν έλαβαν χώρα εγκληματικές ενέργειες από ορισμένους χριστιανούς, κατά παράβαση, όμως, του αληθούς χριστιανικού λόγου ή ότι δεν τις καταδικάζω – κάθε άλλο, μάλιστα. Αλλά, αυτό το οποίο και άλλες φορές προσπάθησα να σας πω είναι ότι δεν βγαίνει τίποτα με τον απαγγελτικό τρόπο σας, με το όξος και το μίσος.

    Ως λάτρης του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και του υπέροχου Ελληνικού Πνεύμα-τος, από τη μια, και ως έχοντας ενστερνιστεί και πιστεύοντας στο θείο μήνυμα της Αγάπης του Χριστού, από την άλλη, νιώθω να πλέω μέσα στο στον ποταμό της της Σοφίας του Απολλωνίου Φωτός και, ταυτόχρονα, στη θάλασσα της Άχραντης Πανανθρώπινης Αγάπης και Αλήθειας του Χριστιανισμού και, ως εκ τούτου, σας θεωρώ α-ελφόν μου και συμπαραστάτη, και γι' αυτό θλίβομαι όταν φωνές σαν τη δική σας, ενώ ξεκινούν με το δίκαιο να είναι με το μέρος τους, η εκφορά του λόγου τους ακυρώνει αυτό το δίκαιο, αφού αγνοεί τη σημερινή πραγματικότητα και καταφέρεται εναντίον αθώων σύγχρονων ανθρώπων που ουδεμία ευθύνη έχουν για ό,τι έχουν πράξει κατά το παρελθόν άλλοι ομόδοξοί τους, (όπως δεν έχει ευθύνη ο σύγχρονος Ελληνισμός για την καταδίκη και το φόνο, από τους Αθηναίους, του Σωκράτη, ή για οτιδήποτε βάρβαρο έπραξαν Έλληνες εναντίον Ελλήνων κατά την αρχαιότητα) διχάζοντας, έτσι το λαό, τη στιγμή που τόσοι εχθροί εποφθαλμιούν τη γη και την ύπαρξή μας, ρίχνοντας, μάλιστα, πολλές φορές, χωρίς, ασφαλώς, να το θέλουν, όπως στην προκειμένη περίπτωση, νερό στον μύλο του εχθρού.

    Θεωρώ ότι κι εσείς, ως λάτρης του αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, συνέχεστε από τον φιλάνθρωπο ελληνικό λόγο και δε θέλετε να έχετε αυτή την εκφορά μίσους κατά συνανθρώπων σας.

    Σε τελευταία, ανάλυση, είμαστε συμπατριώτες και μαζί θα πολεμήσουμε, αν χρειαστεί για την πατρίδα. Το αν η Παναγιά πήρε τη θέση της Αθηνάς στη συνείδηση του λαού δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε κάτι που μπορούμε να το αλλάξουμε, χωρίς τον κίνδυνο να διασπαστούμε τελείως ως Έθνος και να διαλυθούμε. Έπειτα, η πίστη την ίδια αξία έχει, αρκεί να πιστεύεις σε έναν ιερό σκοπό, όπως τον νιώθεις εσύ, ο καθένας μας, δηλαδή, όπως τον έχεις μέσα στο μυαλό και στην ψυχή σου.

    Κάτι άλλο που λέτε στην απάντησή σας στο σχόλιό μου είναι ότι δήθεν εκπροσωπώ το σύστημα που επικρατεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν εκπροσωπώ και δε στηρίζω κανένα σύστημα, είμαι δε, εκ πεποιθήσεως, ανεξάρτητος και μάλλον τουλάχιστον κριτικά διακείμενος καθ’ οιουδήποτε συστήματος. Επομένως πρέπει να ομολογήσετε ότι τουλάχιστον αυτό το σχόλιό σας ήταν άστοχο.

    Τώρα, αν θέλετε να μιλήσουμε και για δικές μου αστοχίες, θα σας πως απερίφραστα ότι ενδεχομένως να σας αδίκησα όταν έγραψα «ότι όταν δικαιολογείς τις ενέργειες του εχθρού σου διαπράττεις έγκλημα καθοσιώσεως» και σας ζητώ συγγνώμη, αλλά επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω ότι έτσι εξέλαβα τον λόγο σας, διότι, μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί να μη δικαιολογείτε μεν τις ενέργειες των Τούρκων, ρίχνετε, όμως, αθέλητα ασφαλώς, νερό στο μύλο τους και, χωρίς να έχετε αυτή την πρόθεση, αλείφετε βούτυρο στο ψωμί τους και, επομένως, δεν είστε άμοιρος ευθυνών κι εσείς γι’ αυτή την, ας πούμε, παρεξήγηση.

    Όπως ασφαλώς θα καταλαβαίνετε ύστερα από όσα σας ανέπτυξα, δεν έχουν νόημα τα όσα αναφέρετε περί ανταλλαγής επιχειρημάτων. Πάντως, εάν κάποτε στο μέλλον αποφασιστεί από κάποιο δικαστήριο να δικάσουν όσα άδικα έχουν γίνει στο παρελθόν, αν θέλετε καλέστε με για να, κλαίων στο βάθος της ψυχής μου για το άδικο, επιβεβαιώσω, τα επιχειρήματά σας, όπως θα επιβεβαιώσω και το γεγονός ότι, αν κρίνω από τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους, τους δάσκαλους και τους μαθητές μου, οι σύγχρονοι ενσυνείδητοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί είναι Έλληνες Πατριώτες που θα μάχονται πάντα για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας της Ελευθερία, όπως οι αγωνιστές της Εθνεγερσίας του 1821, εμπνεόμενοι από το μεγαλείο του Ελληνικού Πνεύματος και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, όπως αυτό στο ποίημα που σας αφιερώνω στο τέλος.

    Να είστε καλά, με το χαμόγελο πάντα στα χείλη και τον ήλιο στην καρδιά!

Ιωάννης Παναγάκος 

ΑΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

("Το Αρχαίο Ελληνικό Μεγαλείο")

Όπου κι αν το βλέμμα μου στην πολύπαθη γη μου απλώσω,

μου μιλούν τα ιερά των πραγμάτων τα ρήματα διαταγμένα σε βάθος γαλάζιων αιώνων.

Κι αν σιωπή με κερνούν των ανέμων οι σύγχρονοι γόνοι, σαν ο νους πιθυμά ν’ αρμενίσει στα βάθη ολοφώτιστος

ξεναγός τον προσμένει των μνημείων ο Άχραντος Λόγος και οι πάνδροσοι πόθοι της μνήμης

στο λιθάρι το διάφανο στο κροντήρι του πόντου που η σιωπή κελαηδά με στεντόρεια αλήθεια

τ’ Αχιλλέα το όνειρο, του Ηρακλή, του Θησέα τη δόξα της Αθήνας, της Σπάρτης

και τ’ Αλέξανδρου εκείνο το μέγιστο βήμα που τον ήλιο εγχάραξε στην καρδιά και στο σπέρμα της γης.

Και σαφώς απ’ αλήθεια, μεθυσμένα απαξάπαντα, και οι γόοι κι οι ψίθυροι κι ο λυγμός

κι η πανάρχαια λάμψη που κι ο φλοίσβος της σιάζει τη γη μεθυσμένα κι ανείπωτα πλέον πλέουν στο φως

στον αφρό της ψυχής του πελάγου του άωτου· στον αφρό και στο φως ελκυσμένα

απ’ το μέγιστο βάθος όπου τά ’χαν σκοπίμως στοιβάξει.

Και ακόμα και τώρα όταν όρκους φυτεύω στ’ ουρανού τα περβόλια

σαν ηχώ, δες, βλασταίνουν, τί ωραία κοχύλια μαγιάτικα στ’ ακρογιάλια των πόθων

Θερμοπύλες δαφνόφωτες, Μαραθών με υακίνθους ηρώων και το Δίον του πνεύματος!

Και Βεργίνα Φιλίππου κι Αμφιπόλεως λέων, του Ατρέως Μυκήνες και Δελφοί του φωτός - των θαυμάτων το θαύμα· και Κνωσός η χρυσόδετη· κι Ολυμπία ειρήνης, που οι λαοί ενεοί καμαρώνουν,

τραγουδώντας Σωκράτη και Πλάτωνα της ψυχής μας τραγούδι

κι ευθύς λάμπει ανεκτίμητο του Αριστοτέλη το διάφωτο εκείνο πετράδι!

Γυμνώνω τη θάλασσα απ’ το διάβα του χρόνου, και μονάχα σε μία της κόχη εκεί πέρα

πετρωμένα τα κύματα στέκουν στην ηχώ την πολύφερνη

στο γύρο του κόσμου ιαχών που τη δόξα καλούν "Σαλαμίνα" κι "Αιγαίο",

των ηρώων το μέγα Ηρώον!

Κι οι δεήσεις οι πάνσεπτες και οι έρωτες της ασπέρουσας μνήμης

και της γης της αιμάσουσας θυμιατό στων αιώνων το πέρασμα,

ω, μνημεία του κόσμου!

Θυμιατό κι αιωνία η μνήμη των καιρών που το ίχνος τους στην ψυχή έχει γίνει τραγούδι

και μια πίστη που ελπίδα τρυγά απ’ τη δόξα αιώνων του παλιού μεγαλείου

που στα κύτταρα ακόμα φωλεύει·

του φωτός της ψυχής και του πνεύματος, προσευχή στης καρδιάς μας το φλάμπουρο,

μ’ ένα δόρυ οξύαιχμο, της Αθήνας την κόρη, Παρθενώνα ανίκητο σύμβολο!

Όπου κι αν πάω στο χώρο αυτό αναβλύζει τρανό και αρχαίο έν’ άρωμα Ελλάδας

- πνεύματος μήτρα και μεγαλείο –

που ο χρόνος δε θέλει και δεν το μπορεί να το σβήσει…

Ιωάννης Παναγάκος

1ο βραβείο στον Δ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό 2015 της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, με θέμα «το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο».

Τα παρακάτω σχόλια, τα αναρτώ εκ μέρους του Παντελή Παναγιωταράκου, ο οποίος αντιμετώπισε προβλήματα να τα βάλει σαν «σχόλια» λόγω μεγέθους.

    Κύριε Παναγάκο σας χαιρετώ με εγκάρδιους Ελληνικούς χαιρετισμούς. Θέλω να σας συγχαρώ (εφ’ όσον μου το παρέχετε το δικαίωμα αυτό), να εκφράσω το θαυμασμό μου για τις προσπάθειές σας στην προώθηση και αναγνώριση των δικαίων του Ελληνισμού μέσω της ποιοτικής ευαισθησίας που αναδύει το λογοτεχνικό σας έργο, τόσο στα εντός της πατρίδας όσο και στο εξωτερικό.

    Θέλω να γνωρίζετε πως με αφήνουν αδιάφορο τα θρησκευτικά πιστεύω του οποιουδήποτε ανθρώπου, καθώς τίποτα δεν είναι αποδείξιμο και το σημερινό «σωστό» ίσως είναι το αυριανό «λάθος». Βασικό παράδειγμα η ακλόνητη πίστη της ανθρωπότητας μέχρι και πριν τρεις αιώνες στο Γεωκεντρικό μοντέλο· ας αφήσουμε κατά μέρος και την επίπεδη Γη!

    Σας αποκαλύπτω δε πως στο παρελθόν, ουκ ολίγον ασχολήθηκα με τη συλλογή υπογραφών κατά των ταυτοτήτων του Δαφέρμου, επίσης σε 13ωρη ορθοστασία στημένος στο προσκύνημα της σορού του μακαριστού Χριστόδουλου! Τι συνέβη λοιπόν? Γιατί η μεγάλη συνειδησιακή ανατροπή?

    Συνεχίζοντας, σας πληροφορώ πως όλοι μου οι φίλοι είναι καλοί χριστιανοί, του Ορθοδόξου Δόγματος, με εκατέρωθεν ισχυρούς δεσμούς αγάπης και εμπιστοσύνης. Άρα τα περί του όξους και μίσους που μου προσάπτετε δεν έχουν να κάνουν και σε καμία περίπτωση δεν αφορούν με τα των «… αθώων σύγχρονων ανθρώπων που ουδεμία ευθύνη έχουν για ότι έχουν πράξει κατά το παρελθόν άλλοι ομόδοξοί τους…». Πολύ πολύ σωστά. Αλλού πηγάζει το πρόβλημα. Εξ’ άλλου όξος δεν υπάρχει καθότι είναι συνώνυμο της συκοφαντίας, ενώ εδώ προβάλλεται η αλήθεια, το δε μίσος όντως περισσεύει γιατί είναι συναίσθημα απορρέον από ιερή αγανάκτηση!

    Σε παλαιότερες συζητήσεις μας έχουμε αποδείξει και αναδείξει τη μεγάλη φθορά σε σημείο αφανισμού που υπέστη ο Ελληνισμός με καίρια και ακέραια ευθύνη της Χριστιανικής θρησκείας. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφωνία μας και πάνω εκεί εστιάζονται όλες μας οι αντιπαραθέσεις, και αυτό γιατί πεισματικά αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν την ιστορική πραγματικότητα.

    Ξεχνούν πως μετά την ύβρη ακολουθεί η νέμεσις.

    Είναι πολύ ευχάριστο που ένας πνευματικός άνθρωπος όπως εσείς, αναγνωρίζετε πως όντως υπήρξε σοβαρό εθνολογικό – πολιτισμικό ζήτημα αλώσεως και αλλοιώσεως του Ελληνισμού, επιπέδου γενοκτονίας θα έλεγα. Και δυστυχώς εν πολλοίς τα κατάφεραν.

    Δεν ήταν λοιπόν οι κάποιοι γραφικοί φανατικοί σαλεμένοι που έκαναν τη ζημιά όπως μας παραμυθιάζουν στα σχολεία, αλλά ολόκληρο το σύστημα του Χριστιανικού κατεστημένου με τις δόλιες συμπεριφορές επηρεασμού Αυτοκρατορικών αποφάσεων, με ίδιες αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, που είχαν βεβαίως ισχύ κρατικής νομοθεσίας, συνεπικουρούμενης από τακτικό στρατό· και το εξόχως ενδιαφέρον? Οι επικεφαλείς των τμημάτων ετίθεντο υπό τις διαταγές μεγαλοϊεραρχών, για εγγυημένες κατεδαφίσεις, αφού με κάθε τρόπο και μέσον έπρεπε να εξοντωθεί ο μεγάλος τους αντίπαλος.

    Η αναγνώριση και επιβράβευση του θεάρεστου έργου τους αποδεικνύεται με πράξεις δεκάδων αγιοποιήσεων άγριων χασάπηδων Επισκόπων, κατά των Ελλήνων Εθνικών και των πατρογονικών τους παραδόσεων.

    Τα αίσχη δεν παύουν να κλιμακώνονταν σε βάθος χρόνου καθώς οι νέες γενιές νηπιοβαπτισμένων γενιτσάρων έμπαιναν στο παιχνίδι.

    Πρόκειται για γενοκτονία ολκής που διατηρήθηκε για τρεις τουλάχιστον αιώνες. Απόδειξη τούτου πως 450 χρόνια μετά τον Μ. Κων/νο (7^η Οικουμενική 787μΧ.), ρίχνουν τα 24 άλυτα αναθέματα καταστροφής του Ελληνισμού στην αιώνια κόλαση.

    Η κοινή μας ιδιαίτερη πατρίδα, να υποθέσω, η Λακωνία, έγινε ο τόπος της τελικής σύγκρουσης αφού ακόμα και τον 10ο αιώνα ζούσαν αμιγώς Εθνικοί πληθυσμοί. Ήταν οι τελευταίοι «ειδωλολάτρες» στον Ελλαδικό χώρο, μέχρι που εμφανίστηκε ο Αρμένιος Νίκων «ο Μετανοείτε», μια εγκληματική καθ’ όλα φυσιογνωμία, που έγινε και πολιούχος της Σπάρτης!

    Αν λοιπόν δεν πρέπει να μιλάμε για τα παλαιά και να αναδεικνύουμε την ιστορία μη τυχόν και ξεβολευτούν κάποιοι, ας σιγήσουμε και για τις γενοκτονίες Ποντίων, Αρμενίων, Ιώνων, Ασσυρίων, Κυπρίων…. Που είναι η διαφορά? Ο αλλόθρησκος εισβολέας κατά των γηγενών πληθυσμών!

    Όσο για μένα? Να παραδεχτώ πως πράγματι είναι αιχμηρή και εν πολλοίς άκομψη η γραφίδα που χρησιμοποιώ όταν παρουσιάζω κάποια γεγονότα που με θλίβουν και με στεναχωρούν, στην προσπάθεια αποκάλυψης της αλήθειας.

    Δεν είναι όμως αυτή που συμβάλει τόσο στο πνεύμα διχασμού, όπως το εννοείτε, όσο οι αναγνωρισμένοι από τις μάζες, ως διαμεσολαβητές Θεού και ανθρώπων. Ύπουλοι, υποκριτικά μειλίχιοι, οι διαχρονικοί πρωτοστάτες του κάθε χαμαιλεοντισμού που ποτέ δεν έπαψαν να σκάβουν τα θεμέλια του Έθνους. Είναι οι ίδιοι λειτουργοί του ιδίου συστήματος που ανέφερα πιο πάνω.

    Ποιοι λοιπόν συμβάλουν αποφασιστικά στον εθνικό διχασμό? Ας αναφέρω επί προχείρω ορισμένα σύγχρονα γεγονότα:

    Δεν είναι οι αμετανόητοι, αυτοί που επιτίθενται χυδαία χαρακτηρίζοντας ως «Νεοειδωλολάτρες - Νεοπαγανιστές», τους Έλληνες που θέλουν να πρόσκεινται στις φιλοσοφικές απόψεις περί του Θείου και να συνεχίζουν στην κλασική Ελληνική παράδοση των προγόνων τους? Τι τους ενοχλούν άραγε οι καύσεις των νεκρών (αυτεξούσιο κατά τάλλα), οι (αναθεματισμενες) πολεμικές τέχνες της νεολαίας μας, τα συλλαλητήρια υπέρ της Μακεδονίας (τη μεγαλόπρεπη τούμπα που ζήσαμε), το πατρονάρισμα των λαθρομεταναστών (που ζούμε), οι «ξεβράκωτοι» του 1821, οι ευλογίες του Πατριάρχη για ευόδωση και νίκη των Τουρκικών όπλων στο Αφρίν της Συρίας?

    Μήπως το 1915 δεν αφόρισαν τον Βενιζέλο, τον ηγέτη που είχε μόλις προ διετίας διπλασιάσει την Ελλάδα, συμβάλλοντας αποφασιστικά στον εθνικό διχασμό, στη συρρίκνωση του Έθνους και στην τραγικότητα της κατάστασης που ζούμε σήμερα με τη γείτονα?

    Ακόμα και σήμερα είδαμε έκπληκτοι τη συμπεριφορά κατά του πρωθυπουργού της χώρας και των ανθρώπων που με νύχια και δόντια παλεύουν για τη διαφύλαξη της υγείας του κοινωνικού συνόλου.

    Από ποιους άρα προέρχεται το κλίμα αδιαλλαξίας και ποιος πρωτοστατεί στη διατήρησή του?

    Ας μην επεκταθούμε και στις προδοσίες αρχής γενομένης από το Βυζάντιο, γιατί γράφουμε τόμους ολόκληρους βιβλίων (κυριολεκτώ!).

    Είναι νομίζω άστοχα τα επιχειρήματα περί Σωκράτη, «…ή για οτιδήποτε βάρβαρο έπραξαν Έλληνες εναντίον Ελλήνων κατά την αρχαιότητα…». Οι δικαστικές πλάνες θα υπάρχουν πάντα.

    Όσο για τις εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων στην αρχαιότητα μη ξεχνάτε πως ομιλούμε για πόλεις κράτη με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την κατοχύρωση ισχύος, εξασφάλιση πόρων, οικονομικής κυριαρχίας κλπ. Θα μπορούσατε για παράδειγμα να αναφερθείτε επί του θέματος στο χριστιανικό νεοελληνικό κράτος με τους διπλούς εμφυλίους εν μέσω του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, καθώς και στους επόμενους που ακολούθησαν.

    Όσο για το απρόσωπο «κύριε», που εκστόμισα συμφωνώ και ζητώ συγγνώμη. Είναι όντως άκομψο, δίνεται όμως (χωρίς να δικαιολογούμαι) ως ευθεία απάντηση κατά της μομφής.

Καλή συνέχεια σας εύχομαι και πάντα υγιής. ΕΡΡΩΣΘΕ και ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ!

ΥΓ. Από αύριο και για 10 ημέρες θα βρίσκομαι εκτός βάσης μου και με ένα κινητό που θα έχω στη διάθεσή μου είναι αδύνατον να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις μιας απάντησης που τυχόν χρειαστεί να δώσω. Μη το εκλάβετε ως περιφρόνηση ή υπεκφυγή.

Παντελής  Παναγιωταράκος