Παύλος Μελάς

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Παύλος Μελάς

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Χρήστος Μπολώσης

            Προχθές, 13 Οκτωβρίου, ήταν η επέτειος των 114 ετών από του μαρτυρικού θανάτου του Παύλου Μελά, έγραψα στην «δημοκρατία» την παρακάτω «Ριπή», ως ελαχιστότατο φόρο τιμής στον ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα:

            Φαίνεται όμως ότι ήμουνα μακριά νυχτωμένος. Πώς το έλεγε ο Μπαγιαντέρας; «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη κι' όλα γύρω μου ήταν σκοτεινά».

            Βέβαια από αγάπη είμαι τίγκα, αλλά από ιστορία μάλλον έχω ατυχήσει και ζω στα σκοτεινά του Μπαγιαντέρα.

            Χαζεύοντας το πρωί του Σαββάτου τα πρωτοσέλιδα, βλέπω μία δημοκρατικιά εφημερίδα να αναγγέλλει: «Το φάντασμα της ιστορίας. Ο αληθινός Παύλος Μελάς». Ας την αγοράσω, σκέφτηκα να

διευρύνω τους ιστορικούς ορίζοντές μου και δίνω σχετική εντολή στο στεφάνι μου το οποίο, ως συνήθως, ελαφρώς στριτζώνεται, αλλά δεν μιλάει. Θυμάται όμως εκείνα το 2,5 ευρώ που δώσαμε για να μάθουμε, ότι ο Βελουχιώτης δεν ήξερε πού έβαζε την υπογραφή του, σε Δήλωση Μετανοίας ή κάπου αλλού.

            Μόλις μου φέρνει την εφημερίδα, αμέσως την αρπάζω με τη λαχτάρα που άρπαζαν το «Κόκκινο βιβλίο» του Μάο οι κινέζοι και ψάχνω το ένθετο. Επειδή γνωρίζω την αντικειμενικότητα και προ παντός την Ελληνική ψυχή της εφημερίδας παραγγέλνω καλού κακού και κοντά στο ένα κιλό χάπια για την πίεση (ένα εκατό να τ' αφήσω; ρώτησε η φαρμακοποιός), τα βάζω σ' ένα ποτήρι να τα τρώω σαν ποπ κόρν, όπως θα διαβάζω και άρχισα.

            Η πρώτη σαγονιά ήρθε όταν η καλή εφημερίδα μούτρωσε επειδή, λέει, έγραψαν για τον Μελά οι συγγενείς του. Ο Ίων Δραγούμης και δι' αυτού (!) η Πηνελόπη Δέλτα. Αυτό είναι θανάσιμο σφάλμα, δεδομένου ότι μόνο τα κομμούνια (κατά το εθνίκια του Καρανίκα) επιτρέπεται να δημοσιεύουν απομνημονεύματα και «Ημερολόγια». Αν δεν έγραφε για τον Μελά ο Ίωνας, που ήταν δίπλα του, τότε ποιος;

            Δεύτερη αποκάλυψη. Ο Μελάς σκοτώθηκε, ευτυχώς βάζει το «κατά λάθος» από τους δικούς του, που μετά τον αποκεφάλισαν για να μη προδοθούν στους Μωαμεθανούς από τις... φωνές του (''Τούρκους'' λέει το δημοσίευμα, αλλά το όνομα αυτό το καθιέρωσε αργότερα ο Κεμάλ). Αθώοι λοιπόν και οι Βούλγαροι που τον πρόδωσαν και οι Μωαμεθανοί που τον σκότωσαν. Του χρόνου, που θα προκύψουν... νέα στοιχεία, θα μάθουμε ότι...αυτοκτόνησε ή ότι επειδή φώναζε δυνατά, βράχνιασε και πέθανε, ή πήγε από γρίπη...

            Η συστηματικότερη όμως αποδόμηση της εικόνας του Παύλου Μελά, γράφει η εφημερίδα, πραγματοποιήθηκε από τον Δημήτρη Λιθοξόου, αρχικά στο περιοδικό του «Ουρανίου Τόξου», Зopa και αργότερα σε βιβλίο. Τότε ησύχασα. Ήμουν βέβαιος ότι άρχισα να ξεστραβώνομαι. Για να δω, σκέφτομαι, και ποιος είναι ο συνάδελφος του Θουκυδίδη κ. Λιθοξόου. Ο κ. (από δω και πέρα σύντροφος) Λιθοξόου είναι άθεος, άεθνος (ρε τι μαθαίνει κανείς), μετααριστερός (αυτό πάλι τι είναι;) και ευρωπαϊστής (τώρα κατάλαβα γιατί η Ευρώπη πάει κατά διαβόλου...). Υπήρξε μέλος συντακτικής επιτροπής στις εφημερίδες «Προλεταριακή σημαία» και «Αριστερή Πολιτική» (1980-1982) και στα περιοδικά «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου, Έρευνας και Κριτικής» (1982-1989) (αντιλαμβάνεσθε τι σόϊ διάλογοι θα γίνονταν εκεί), «Επιστημονική Σκέψη» (1989-1990), «Λεβιάθαν» (1989-1992) και Зopa (1994-1996).

            Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου (αλλοίμονο...). Υπήρξε μέλος του ΚΚΕ μ-λ (1976-1982), της Ελληνικής Αριστεράς (1987-1988), της Εταιρίας για τα δικαιώματα των μειονοτήτων (1991 –1992) και της μακεδονικής μειονοτικής οργάνωσης Ουράνιο Τόξο (1994-1997 & 2004-2009).

            Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν ότι το κείμενο, από εκεί και κάτω, θα ήταν μία ωραία μπούρδα, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των νεοταξίτικων συνταγών και δεν πέσατε έξω.

            Όμως ο Παύλος Μελάς, είναι ένα σύμβολο και τα σύμβολα δεν μπορεί να τα απομυθοποιήσει ο πρώτος τυχόν Λιθοξόου και το σύνθημα «Γερά γερά στα χνάρια του Μελά», θέλουν δεν θέλουν θα συγκλονίζει τους Έλληνες.

    Ηθικόν δίδαγμα. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, το δε τρις ουδ' ανοήτου. Προς το παρόν είμαι στο «δις». Μετά τα 2,5 ευρώ στον «Ριζοσπάστη» έδωσα και 2 ευρώ στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Ας πρόσεχα, ή τουλάχιστον ας άκουγα το στεφάνι μου, που στριτζώθηκε εγκαίρως και σημαδιακά...