«ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ»: Μύθος και Απομυθοποίηση!

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ  

«ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ»: Μύθος και Απομυθοποίηση!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Παντελής Παναγιωταράκος

    Η αυλαία για τον «Ινδοευρωπαϊσμό» ανοίγει επίσημα το 1796, όταν ο Σερ Ουίλιαμ Τζόουνς, υπηρετώντας ως δικαστής στη Βρετανική αποικία των Ινδιών, διαπίστωνε ότι πολλές λέξεις διαφόρων γλωσσών έχουν μεταξύ τους συνάφεια και ρίζα κοινή. Μελετώντας την ελληνική, τη λατινική, τη γερμανική, την αγγλική, τη σανσκριτική Ινδική γλώσσα, κατέληξε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για γλώσσες που κατάγονται από μια «Πρωτο-γλώσσα», δηλαδή την καινοφανή «Πρωτο-ϊνδοευρωπαϊκή» γλώσσα.

    Άρα κατά την άποψή του και κατά την επιστημοσύνη της εποχής του, δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει και μια φυλή, μια «Πρωτο-φυλή», που την κατασκεύασε και τη χρησιμοποιούσε διαδίδοντας και μεταλαμπαδεύοντάς τη ανά τους αιώνες, σε όλες τις περιοχές που αυτή (η «Πρωτο-ϊνδοευρωπαϊκή» φυλή) εξαπλώθηκε, διαμορφώνοντας νέες ανθρώπινες φυλές και παραλλαγές γλωσσών, με βάση την κοινή μητρική.

    Για παράδειγμα η λέξη πατέρας: Στα ελληνικά: πατήρ, λατινικά: pater, γερμανικά: vater, αγγλικά: father, σανσκριτικά: pita.

    Η λέξη μητέρα: Στα ελληνικά: μήτηρ, λατινικά: mater, γερμανικά: mutter, αγγλικά: mother, σανσκριτικά: mata, κλπ.

    Αργότερα, το 1816, ο Γερμανός Φραντς Μποπ (1791-1867), ιδρυτής της λεγομένης συγκριτικής γλωσσολογίας, με τη δημοσίευση της μελέτης του υπό τον τίτλο: «Επί του κλιτικού συστήματος της Σανσκριτικής εν συγκρίσει προς το της Ελληνικής, Λατινικής, Περσικής και Γερμανικής», θεμελιώνει την Ινδοευρωπαϊκή θεωρία.

    Από το 1833 έως 1852, με τη «Συγκριτική Γραμματική» του, για σύγχρονες και αρχαίες γλώσσες, οι «Ινδοευρωπαϊκές σπουδές» εισάγονται στα Ευρωπαϊκά πανεπιστήμια ως ακαδημαϊκός κλάδος και όλοι οι λαοί των «Ινδοευρωπαϊκών» περιοχών, δια του παραθύρου, ένεκα μιας αναπόδεικτης γλωσσολογικής θεωρίας, ομογενοποιούνται, αφού προέρχονται, από το ίδιο και το αυτό Γένος, από την Ινδοευρωπαϊκή (ή Ινδο-γερμανική, ή Ινδο-ιρανική ή Ινδο-άρια, ή Ιαπετική κλπ.) φυλή!

    Επιπροσθέτως οι έννοιες «Σημίτες» και «Χαμίτες», που αφορούν πληθυσμιακές ομάδες σε Μέση Ανατολή και Βόρεια. Αφρική, είναι και αυτές δημιουργήματα του 19ου αιώνα.

    Σύμφωνα με την Αγία Γραφή (Γένεσις 10. [21-31], [6-20], [2-5]), τα τρία Γένη που ορίζουν την Πανανθρώπινη Φυλή, έχουν ως προπάτορες τους (διασωθέντες του κατακλυσμού) τρεις υιούς του Νώε (Σημ, Χαμ, και Ιάφεθ).

    Βλέπουμε πως μια αθώα γλωσσολογική διαπίστωση, εξελίσσεται συν τω χρόνω σε θεωρία πολιτικών και θρησκευτικών σκοπιμοτήτων.

    Με βάση την αναπόδεικτη θεωρία, η «κοιτίδα» του «Ινδοευρωπαϊσμού», αυτοκαθορίζεται σε δύο περιοχές. Η πρώτη τοιαύτη είναι στις στέπες μεταξύ Ευξείνου Πόντου και Βόλγα, περί την 4η-5η χιλιετία π.Χ.. Αφορά την υπόθεση (του 1950) «Κουργκάν» ή «Πολιτισμός της στέπας», ενώ η δεύτερη επαν-αυτοκαθορίζεται στην Ανατολία (εικασία του 1987), που είναι συμβατή και με την περιοχή προσάραξης της κιβωτού στο όρος Αραράτ!

    Περί την 3η χιλιετία πΧ. τμήματα της πολυπληθούς φυλής(!) εγκαταλείπουν σταδιακά τις περιοχές τους, αποσπώνται από την μητροπολιτική κοιτίδα, διασκορπίζονται σε τεράστιες εκτάσεις σε δυο ηπείρους· σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Ιράν και Ινδίες. Τελικώς εξαφανίζονται ως δια μαγείας, αφήνοντας εντελώς ακατοίκητη και έρημη την πατρώα γη τους!

    Τη λεγομένη «Κάθοδο των Ινδοευρωπαίων» οι «Ινδοευρωπαιολόγοι» την προσδιορίζουν για την περιοχή μας μεταξύ 2400-2100/2000 πΧ.· και αργότερα περί το 1100 πΧ., συσχετίζουν τους υπαρκτούς γηγενείς Έλληνες Δωριείς της ηπειρωτικής χώρας, με την κάθοδο των ανύπαρκτων «Ινδοευρωπαίων Δωριέων» του Καυκάσου. Το χρονολογικό χάσμα των 1000 ετών το παραβλέπουν!

    Και εφόσον η βασική προϋπόθεση δημιουργίας και διάδοσης πολιτισμού απαιτεί ύπαρξη και χρήση κοινής γλώσσας, όλοι οι κατακτημένοι, γηγενείς και αυτόχθονες πληθυσμοί που βρέθηκαν στο διάβα τους εγκατέλειψαν τα δικά τους και αφομοιώθηκαν, σύμφωνα με τα Ινδοευρωπαϊκά πρότυπα γλώσσας και πολιτισμού!

    Αυτά ισχυρίζονται· και η κουδούνα χτυπά κυρίως για την Ελλάδα, αφού επιτίθενται στην Ελληνικότητα της!  Παράλληλα υποσκάπτουν τα θεμέλια του Ελληνισμού επωάζοντας το αυγό του φιδιού, από το οποίο ξεπήδησαν οι μετέπειτα θεωρίες (έχουν καταπέσει όλες), «Παν-Σλαβισμού», «Παν-Ιλλυρισμού», «Παν-Γερμανισμού [της Νορδικής ή Βόρειας φυλής]».

    Ας εξετάσουμε και την άλλη άποψη, που αντιμετωπίζει ως απαράδεκτες τις καινοφανείς θεωρίες και επιχειρηματολογεί με τα ισχύοντα επιστημονικά δεδομένα και τη λογική!

    Κατ’ αρχάς, με το «καλημέρα», η θεωρία αυτοαποδομείται από τον τίτλο της!

    Σαν να ισχυριζόμαστε πως η σημερινή επιστήμη εντρυφά πάνω στις αρχές του Γεωκεντρικού συστήματος, ή της Επίπεδης γης! Η εξειδικευμένη επιστήμη της ανθρωπολογίας, θεωρεί ασυμβίβαστη και απορρίπτει κατηγορηματικά την ύπαρξη φυλής που εμπεριέχει στους κόλπους της διαφορετικούς ανθρωπολογικούς τύπους, όπως το Βορειοευρωπαϊκό, το Μεσογειακό, τον Καυκάσιο, το Βαλτικό, ή τον Ινδικό τύπο.

    Αναφορικά με τον Ελληνικό (Αιγιακό και περι-Αιγιακό) χώρο, η επίσημη θέση της Παλαιοανθρωπολογίας απορρίπτει την εισβολή ξένων προς το αυτόχθον -γηγενές στοιχείο, ανθρωπολογικών τύπων και μάλιστα τη στιγμή που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα επιμένει να δέχεται σε αυτόν, τη συνεχή- αδιατάραχτη ανθρώπινη παρουσία, διαμορφώνοντας το «Μεσογειακό» τύπο ανθρώπου, πριν από τουλάχιστον 700-900 χιλ. χρόνια, με τους αρχανθρώπους του γνωστού σπηλαίου Πετραλώνων της Χαλκιδικής. Και δεν είναι οι μόνοι:

-Στη λίμνη Κορισσίων στην Κέρκυρα εύρημα του Homo Erectus (όρθιος άνθρωπος), των 950 χιλ. ετών.

-Στα Ροδαφνίδια Καλλονής Λέσβου, μεταξύ (μείον) -750(έως) -125 χιλ. ετών.

-Στα Σφακιά Κρήτης, μεταξύ -700-130 χιλ. ετών.

-Στο Παλαιόκαστρο Κοζάνης, μεταξύ -600-100 χιλ. ετών

-Στην Ήπειρο θέση Βραχοσκεπή Μπόϊλα, νότια όχθη του ποταμού Βοϊδομάτη, μεταξύ -600-100 χιλ. ετών.

-Στο Κοκκινόπηλο Ηπείρου, μεταξύ -600-100 χιλ. ετών.

-Στη Ροδιά Λάρισας, μεταξύ -600-100 χιλ. ετών.

-Στο Μεγανήσι Ιονίου, μεταξύ -400-38 χιλ. ετών.

-Στη Νάξο, μεταξύ -400-38 χιλ. ετών.

-Στον Πηνειό το 1977, τμήμα κρανίου (δεξί βρεγματοκροταφικό), των -400 χιλ. ετών.

-Δυτικά της Αρεόπολης, στο σπήλαιο Απήδημα Μάνης, δυο απολιθωμένα κρανία μεταξύ -300-100 χιλ. ετών και 8 λείψανα στο σπήλαιο Καλαμάκια Μάνης.

-Στη Σαμαρίνα Γρεβενών, μεταξύ -400-38 χιλ. ετών.

-Στην Αργολίδα στα σπήλαια Κλεισούρας και Φράχθι, μεταξύ -59-49 χιλ. ετών.

-Στους Φιλίππους Καβάλας, βρέθηκαν 14 εργαλεία διαφόρων χρονολογήσεων, μεταξύ -500-200 χιλ. ετών.   Ευρήματα αντίστοιχων εργαλειακών τύπων έχουμε, στην Ήπειρο περιοχή του Λούρου, στη Σιάτιστα Δυτική Μακεδονία, στη Λευκάδα, στον Πηνειό και σε πολλά ακόμη σημεία.

-Στο χωριό Περδίκας στην Πτολεμαΐδα, βρέθηκε σκοτωμένο μαμούθ ηλικίας 2,5 εκατ. ετών. Η αρχαιότερη περίπτωση κυνηγιού στην Ευρώπη. Αποδείχθηκε ότι λαξευμένη περόνη αλόγου, δεμένη σε κοντάρι, καρφώθηκε στις κόγχες των ματιών του. Πλήθος εργαλείων κυρίως από χαλαζία, που χρησιμοποιήθηκαν για τον τεμαχισμό του ζώου, βρέθηκαν πλησίον του σκελετού.

    Το πλήθος ευρημάτων αρχανθρώπων είναι μεγάλο, σε όλη την Ελληνική χώρα· θα μείνουμε σε αυτά.

    Η ερευνήτρια Άννα Δημητρίου στο έργο της «Πελασγοί η καταγωγή των Ελλήνων» σελ.8, εκδ. «Νέα Θέσις», αναφέρει την επιστημονική άποψη σχετικά με την ταυτότητα των κατοίκων την Αιγιακής χώρας:

    «Η αρχαιολογική έρευνα απέδειξε ότι δεν είχαμε καμιά ανθρωπολογική αλλαγή στο αυτόχθον πληθυσμιακό στοιχείο, ιδιαίτερα κατά το μεταβατικό στάδιο της Παλαιολιθικής προς τη Νεολιθική και σ’ ολόκληρη τη Νεολιθική».

    Στο Αιγαίο δεν εντοπίζεται εισβολή, ανθρωπολογικά ξένων στοιχείων, προς τους γηγενείς πληθυσμούς.  Υφίσταται η «σκελετική» συνέχεια και όχι ο συμφυρμός με τους αυτόχθονες κατοίκους.

    Και πιο κάτω: «Όλα τα στοιχεία της αρχαιολογικής σκαπάνης, επιβεβαιώνουν τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, που παραδίδουν τους Πελασγούς ως γηγενείς και τους ταυτίζουν με τους Έλληνες». (Πλεύρης σελ. 55-56).

    «… Πελασγοί, Λέλεγες, Αχαιοί κλπ. που αποτελούν παραφυάδας της ιδίας φυλής που κατεκερματίσθη με την καταβύθιση της Αιγηίδος όπου αρχικώς είχεν αναπτυχθεί … αλλά και κατά τας παναρχαίας Ελληνικάς παραδόσεις, τας οποίας συνεχώς επιβεβαιώνουν αι νεώτεραι αρχαιολογικαί ανασκαφαί, οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και λαός ο οποίος έζη ανέκαθεν εις την Ελληνικήν χερσόνησον και τας Ελληνικάς νήσους. Η κάθοδος άλλωστε διαφόρων κλάδων της φυλής νοτιώτερον εξηγείται όπως και έχει αποδειχθεί πλέον, ως κάθοδος ομάδων που κατώκουν εις τα ορεινά της χώρας και αι οποίαι αργότερον ετράπησαν νοτιώτερον, εις τας πεδινάς κυρίως περιοχάς» (Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ηλίου, σελ. 48).

    Στο ίδιο, στη σελ 177:

«Οι Έλληνες κατήλθον ή μετεκινήθησαν εκ γειτονικών σημείων. Εκπρόσωπος της Γερμανικής επιστήμης περιέργως είναι ο κύριος υποστηρικτής της απόψεως αυτής, ότι τα Ελληνικά στοχεία είναι «αυτόχθονα». Ο διάσημος γεωγράφος Ι. Μούκκε απορρίπτει ως ακατανόητον την εξ’ ενός μικρού πυρήνος, του οποίου μάλιστα δεν έχομεν τα ίχνη, γένεσιν λαών δι’ αποχωρισμού και την εξ’ αυτού ερμηνείαν της τυχόν συγγενείας λαών. Ουδείς απέδειξε την «κοιτίδα» των Αρίων και: ’’λαός του οποίου αγνοούμεν τον τόπον οικήσεως και προελεύσεως αποτελεί δια την γεωγραφίαν ακατάληπτον εμφάνισιν’’.

    Τα Ελληνικά φύλα εγεννήθησαν, κατά τον Μούκε, βραδέως εις την Ελλάδα όπως και η γλώσσα των. Εκ της αλληλεπιδράσεως των αρχικών μικρών ορδών και των γλωσσών αυτών, εμφανίζονται βαθμηδόν μεγαλύτεραι ομάδες και τέλος ένας συμπαγής λαός και μια εθνική γλώσσα. Εκ των διαλέκτων γεννάται εθνική γλώσσα, ουδέποτε δε το εναντίον».

    Ο καθηγητής αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Cambridge, Sir Colin Renfrew, υποστηρίζει: «Είναι δύσκολο να βρεθούν ακόμη και ίχνη αρχαιολογικών στοιχείων που να τεκμηριώνουν κάθοδο Δωριέων από το Βορρά… ο Αιγαιακός δε πολιτισμός δεν ήλθε απ’ έξω, αλλά δημιουργήθηκε επί τόπου (in situ) και είναι αυτόνομος».

    Ο ίδιος σε ομιλία του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών διεκήρυξε ότι «οι Έλληνες ήταν αυτόχθονες» (εφ. Μεσημβρινή 25/4/91, πηγή Πλεύρης σελ. 158, 79).

    Και αλλού αποφαίνεται με σκωπτική διάθεση: «Ο κύριος λόγος της αποτυχίας στον εντοπισμό των Ινδοευρωπαίων οφείλεται, νομίζω, στην απερίσκεπτη εμπιστοσύνη στην Γλωσσοπαλαιοντολογία».

Πέραν της «Ανθρωπολογίας» και «Παλαιοντολογίας», καθοριστικό λόγο στο θέμα μας έχει η σύγχρονη επιστήμη της «Γενετικής».

    Στο πολύ πρόσφατο βιβλίο του, «Η Γενετική Καταγωγή των Ελλήνων», ο καθηγητής Γενετικής Κων/νος Τριανταφυλλίδης, απορρίπτει τις «Ινδοευρωπαϊκές» θεωρίες, αποδεικνύει τη συνέχεια της «γενετικής υπογραφής [DNA]» των Ελλήνων σε χρονικό βάθος βάθος14 χιλιετιών, επίσης την ύπαρξη της γενετικής υπογραφής των αρχαίων Ελλήνων σε όλες τις αποικίες τους. Επιπλέον απορρίπτεται η ευρύτατα διαδεδομένη θεωρία της «Καθόδου των Δωριέων», από τις στέπες της Ουκρανίας - Κασπίας.

    Αυτή η αδιατάραχτη συνεχής παρουσία πληθυσμών, υπό τις ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες,

επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση σε προσεκτικά επιλεγμένες τοποθεσίες, βάζοντας τα θεμέλια δημιουργίας πολιτισμού, σε αντιδιαστολή με τις βόρειες περιοχές Ευρώπης – Ευρασίας, που βρίσκονταν και εντεύθεν του 7000 πΧ. σε φάση απαγορευτικής κατοίκησης, εξ’ αιτίας των παγετώνων. Η περιοχή του σημερινού Παρισιού, σε όλο το γεωγραφικό πλάτος περί το 7000 πΧ., ήταν κάτω από παγετώνες ύψους 2 Χλμ!

    Στον ευρύτερο Αιγιακό χώρο ανέκαθεν υπήρχαν οι κατάλληλες συνθήκες, για τη σύσταση και ανάδειξη όλων εκείνων των δομών που εξασφαλίζουν την επιβίωση. Αυτά συν τω χρόνω παγιοποιούνται, θεσμοθετούνται, αναδύοντας πολιτισμικά στοιχεία (γλώσσα, τέχνες, θεσμούς, επιστήμες, τεχνολογία κλπ.). Κληρονομική παρακαταθήκη γνώσης και οδηγός ακατάπαυστης εξέλιξης νέων δεξιοτήτων μέσω των γενεών. Η ανάπτυξη ενός αξιόλογου πολιτισμού την αρχέγονη εκείνη εποχή, απαιτεί μόνιμη κατοίκηση γεωργών-κτηνοτρόφων και όχι περιπλανώμενους άρπαγες κυνηγούς τροφοσυλλέκτες.

    Από την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Προϊστορία)» Εκδοτική Αθηνών, σελ. 35 διαβάζουμε:

    «Τα πρώτα εργαλεία της Μέσης Παλαιολιθικής στην Ελλάδα βρέθηκαν το 1958 στις όχθες του Πηνειού, κοντά στη Λάρισα, εργαλεία και απολιθωμένα ζωικά λείψανα που μπορούσαν να χρονολογηθούν σε πρώιμη φάση του Ανωτέρω Πλειστοκαίνου, πριν από 100.000 ως 50.000 χρόνια. Η ανακάλυψη αυτή έγινε αφορμή για την επέκταση των ερευνών και σε άλλες περιοχές και γρήγορα φάνηκε ότι έπρεπε να θεωρηθεί βέβαιος ο οικισμός της χώρας κατά την διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής (περίπου 100.000 έως40.000 χρόνια)».

    Η αδιάλειπτη παρουσία και πολιτισμική ανάπτυξη της Ελλάδας, η πληθυσμιακή έκρηξη από την εποχή ακόμα του λίθου, πιστοποιείται με τους πάμπολλους προϊστορικούς οικισμούς της Μεσολιθικής περιόδου όπως του αρχαιότερου πασσαλόπηκτου οικισμού της Ευρώπης στο Δισπηλιό Καστοριάς της 6ης χιλιετίας, επιφανείας 2 ΚΜ2, στηριγμένος σε περίπου ένα εκατομμύριο πασσάλους (Ιχώρ τευχ.8, σελ. 29), της Αυγής και Κολοκυνθού Καστοριάς του 7000 πΧ., του Σέσκλου στη Μαγνησία του 6800 πΧ., του Διμηνιού στην περιοχή του Βόλου του 4800 π.Χ..

    Στη θέση «Ουριακός» Λήμνου βρέθηκαν το 2016, τα παγκοσμίως αρχαιότερα λείψανα οικισμού, του 12.000 πΧ., ενώ στο 9-8000 πΧ., χρονολογείται η ταφή που ανακαλύφθηκε στον μεσολιθικό οικισμό της Κύθνου.

    Η σπουδαία ανακάλυψη του σπηλαίου στη Θεόπετρα Τρικάλων, αποδεικνύει τη συνεχή ανθρώπινη παρουσία ήδη από το 50.000 πΧ., με τη χρονολογική σκυτάλη μετάβασης από τον Παλαιολιθικό στο Νεολιθικό τρόπο ζωής, δηλαδή από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ [Homo neanderthalensis], στον Σοφό Άνθρωπο [Homo sapiens], με πλήθος ευρημάτων, όπως το μοναδικό χρυσό κόσμημα μεσολιθικής περιόδου, με ανθρώπινους σκελετούς του 14500 πΧ, και του 8000 πΧ και τα περίφημα ανθρώπινα αποτυπώματα που χρονολογούνται στο 130.000 πΧ.!

    Ο Μεσολιθικός οικισμός στη Νέα Νικομήδεια Ημαθίας, είναι του 6250-6050 π.Χ., με πιθανολογούμενο πληθυσμό 500-700 κατοίκους.

    Στο Ρωμανό Μεσσηνίας, οικισμός με χαλκουργεία του 3000 πΧ..

    Επιπλέον, στην Αττική εντοπίσθηκαν προϊστορικές θέσεις οικισμών σε Ραφήνα, Νέα Μάκρη, Βραυρώνα, Πόρτο Ράφτη, Παλιά Κοκκινιά κ.α.

    Στο Ασκηταριό Ραφήνας βρέθηκε οχυρωμένος πρωτοελλαδικός οικισμός του (3200 πΧ.).

    Στη Σκύρο άλλος οικισμός, ενώ διαπιστώθηκε η άμεση επικοινωνία και ανταλλαγή προϊόντων ανάμεσα στους νεολιθικούς οικισμούς των Πρωτοελλήνων.

    Μόνο στη Θεσσαλία είχαν ανακαλυφθεί, έως τη δεκαετία του 1980, περισσότεροι από 170 νεολιθικοί οικισμοί, ενώ τουλάχιστον 27 εκτεταμένοι προϊστορικοί οικισμοί έχουν εντοπιστεί καταποντισμένοι στο Αιγαίο και παράλια της Πελοποννήσου, εξαιτίας των γεωγραφικών ανακατατάξεων με τον κατακλυσμό της Αιγηίδος περιοχής, λόγω αύξησης της στάθμης των υδάτων και τη σημερινή διαμόρφωση της Μεσογείου, πριν από 12-15.000 χρόνια (τέλος Πλειστοκαίνου εποχής). Η αδυναμία μας να εντοπίσουμε περισσότερους δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν!

    Οι ανασκαφές στην Αλόννησο (Άγιος Πέτρος, στο νησάκι της Κυρά-Παναγιάς), του καθηγητή Δημ. Θεοχάρη, έδωσαν πολύ σημαντικά δείγματα της αρχαιότερης νεολιθικής στο Αιγαίο και ασφαλείς ενδείξεις για ανταλλακτικό εμπόριο προϊόντων με τα Μικρασιατικά παράλια, όπως και με την περιοχή του Παγασητικού, αποδεικνύοντας ωσαύτως την ναυτοσύνη των Ελλήνων, σε υπερ-πρώιμες εποχές.

    Στο χώρο ενός άρθρου ας μην επεκταθούμε περισσότερο με τους αρχεγόνους οικισμούς. Θα ήταν όμως σοβαρή παράληψη αν δε γινόταν αναφορά στον εκπληκτικό πολιτισμό που αναπτύχθηκε σε ολόκληρη την Κρήτη πέραν του 8000 πΧ. (με παλαιολιθικά ευρήματα συνεχούς κατοίκησης των 130.000 ετών). Είναι ο Μινωικός πολιτισμός, ο κυρίαρχος των θαλασσών πολιτισμός, που είχε δυνατότητα κατασκευής τεραστίων οικοδομημάτων και πολυωρόφων κτιρίων πολύ πριν το 2000 πΧ. («Αυτή την εποχή έχουν ιδρυθεί πάνω από 100 και έως 150 πόλεις ευημερούσες με διοικητική διαίρεση και αυτονομία» [Ταγκαλάκης σελ. 198]), με πλήρες υδραυλικό και αποχετευτικό σύστημα, όταν τέτοιες ευκολίες ήταν άγνωστες, ακόμα και στα βασιλικά ανάκτορα της Μεσαιωνικής Ευρώπης, 3.5 χιλιετίες αργότερα!

    Σημείωση: Όταν οι δούλοι καθάριζαν τις βασιλικές «χωνεύσεις», από το «ειδικό» δωμάτιο!

«Στην (μείον) -5η χιλιετία, λειτουργεί στο Λαύριο και εξορύσσεται μόλυβδος και άργυρος. Μετά το -3000 η νέα χαλκίνη εποχή ολοκληρώνεται στην Ελλάδα με την τεχνική του μπρούτζου (που προϋπέθετε την μεταφορά κασσιτέρου από την βόρειο Ευρώπη). Έτσι στο Αιγαίο ήκμασαν τότε ο Κυκλαδικός, ο Μινωικός και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός. Η εποχή του χαλκού επεκτείνεται αργότερα σιγά –σιγά και στην υπόλοιπη Ευρώπη: Στην κεντρική περί το -2200, στην Σκανδιναβία μόλις το -1500» (Δημόπουλος, σελ. 61).

    «Το πρώτο κράμα, που χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλη κλίμακα από το 3000 π.Χ., με αναφορές για χρήση του από το 3500 π.Χ., ήταν ο μπρούτζος, που είναι κράμα κασσιτέρου και χαλκού» (el.wikipedia.org/wiki/Κασσίτερος).

    «Η εποχή του χαλκού για την Ευρώπη άρχισε στον Ελλαδικό χώρο, το παλαιότερο χυτήριο χαλκού στον κόσμο βρέθηκε στην Ραφήνα» (Πλεύρης, σελ. 186).

    Είναι εντυπωσιακός ο όγκος των ευρημάτων· θανατηφόρο βέλος προς την καρδιά του Ινδοευρωπαϊσμού, καθένα από αυτά! Οι άνθρωποι μας δεν ήταν κωφάλαλοι. Ούτε περίμεναν τους υποτιθέμενους Ινδοευρωπαίους να τους μάθουν να ομιλούν. Δούλευαν, ετυμολογούσαν, εμπλούτιζαν, την πανάρχαια Ελληνική γλώσσα που ομιλούμε σήμερα.

    Μια ματιά στο χάρτη του Ελληνικού αποικισμού, με τις δεκάδες ιδρυθείσες πόλεις –κράτη σε Μεσόγειο και Εύξεινο Πόντο, είναι αρκετή για να πειστεί ο καθείς, με ποιό τρόπο όλες οι υπόλοιπες γλώσσες επηρεάσθηκαν και δανείστηκαν από την Ελληνική, πολύ πριν τους μετέπειτα (του Μ. Αλεξάνδρου), Ελληνιστικούς χρόνους.

    Υπενθυμίζουμε πως ότι αναφέρθηκε ως τώρα για τον Ελλαδικό πολιτισμό, αφορά εποχές πολύ πριν του 2400 πΧ., όταν οι Ινδοευρωπαίοι «ψάχνονται» ακόμα στον Καύκασο.

    Ο καθηγητής ανθρωπολογίας Ι. Γ. Κούμαρης αποφαίνεται σχετικά:

    «Τοιούτος μικρός ινδοευρωπαϊκός πυρήν, του οποίου αγνοούμεν την κοιτίδα και όστις να έδωσε γένεσιν εις τόσον διαφόρους και τόσον πολυπληθείς φυλάς εις δυο ηπείρους, είναι ακατάληπτος δια την επιστήμην» (Πλεύρης σελ. 97).

    Ποτέ και κανείς δεν αναφέρθηκε σε αυτούς. Οι αρχαίοι συγγραφείς τους αγνοούν· επιπροσθέτως οι αρχαίες παραδόσεις των διαφόρων εθνών κάνουν λόγο για άνοδο των Ελλήνων στη Βόρεια Ευρώπη, ποτέ το αντίστροφο.

    Ουδεμία ανακάλυψη έγινε στις τόσες χιλιετίες για τους τόπους κατοίκισής τους, ούτε υπάρχουν ίχνη υπάρξεώς τους, μέσα από αρχαιολογικά, ανθρωπολογικά και πολιτισμικά ευρήματα. Αυτοαναιρούνται ξανά και ξανά με τις θεωρίες περί της διαφορετικής κοιτίδας τους.

    Δεν βρέθηκε κάτι, έστω ένα οικοδόμημα, όταν οι Έλληνες έχτιζαν οικισμούς από τη λίθινη εποχή. Που βρίσκονται τα όπλα τους? Που οι τόποι λατρείας και οι βωμοί των Θεών τους? Όταν οι υποτιθέμενες ορδές κατέβαιναν στην Ελλάδα, τότε ανακάλυψαν Δία και Άρτεμη?

    Ο Δημ Δημόπουλος (σελ. 48-49, 54), προβάλλει εμπεριστατωμένα πορίσματα και διεθνή βιβλιογραφία που αποδεικνύουν την αντίστροφη (των Ινδοευρωπαϊστών) κατεύθυνση μετακινήσεως πληθυσμών· δηλαδή από Νότο προς το Βορρά! Τουτέστιν τη σταδιακή μετακίνηση και μετεγκατάσταση Αιγιακών ομάδων, στα Βόρεια και Δυτικά της Ευρώπης.

    Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει ο Κων. Τριανταφυλλίδης, στην του έρευνά του περί της Γενετικής των Ελλήνων.

    Ήδη περί το 5000 πΧ., Αιγιακοί πληθυσμοί έχουν φθάσει στην Ουκρανία μέσω Μολδαβίας και στην Ιταλία μέσω Αδριατικής. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχουν βρεθεί μέσα σε τάφους, δουλεμένα όστρακα από το Αιγαίο, υπό τύπον κοσμήματος!

    «Ο πολιτισμός αυτός εισήλθε στην Ουγγαρία από τον νότο», τονίζει ο Ούγγρος ανθρωπολόγος Κίσελυ.

    Ο Τσέχος παλαιοανθρωπολόγος Ζέλινεκ σημειώνει έκπληκτος:

    «Ο Μεσογειακός ανθρωπολογικός τύπος εμφανίζεται στη νεολιθική εποχή παντού στην Ευρώπη, και πολύ βορειότερα από ότι θα ανέμενε κανείς συγκριτικά με την σημερινή εξάπλωση αυτού του φύλου στην περιοχή της Μεσογείου. Τον βρίσκουμε τόσο στην βόρειο Ισπανία, όσο και στην βόρειο Γαλλία, την βόρειο Γερμανία, την Πολωνία και τη Σοβιετική Ένωση. Αυτό το φαινόμενο στις βόρειες περιοχές θα προϋπέθετε αυθόρμητες μετακινήσεις του Μεσογειακού πληθυσμού σε όλα τα πλάτη της ευρωπαϊκής ηπείρου, πράγμα που είναι απίστευτο».

    Τον σχολιάζει ο κος Δημόπουλος: «Όσο και αν φαίνεται απίστευτο, υπήρξε η πραγματικότης! Δεν ήταν κανένα φανταστικό «ινδικοευρωπαϊκό» φύλο, αλλά το γνωστό Μεσογειακό φύλο αυτό που απλώθηκε τότε (μετά το -5000) σε όλη την Ευρώπη…».

    «Οι βορειοευρωπαϊκές παραδόσεις διασώζουν τις αντιλήψεις των κατοίκων της, ότι έλκουν την καταγωγή τους από τους αρχαίους Έλληνες. Τα ιρλανδικά κείμενα ‘’Lebor Gabola Even’’ (Βιβλίο Εισβολών στην Ιρλανδία), ‘’Leborna Huidres’’ (Βιβλίο του Ντιν Κάου), το βιβλίο του Λένστερ κα. –τα οποία διεσώθησαν σε χειρόγραφα του 11ου αι. μΧ.- αναφέρουν ότι στην Ιρλανδία έφθασαν πρώτα κάτοικοι του Αιγαίου με αρχηγό τον Παρθολώνα, εν συνεχεία αποίκισαν το νησί Δαναοί (εξ ου και οι σύγχρονοι Δανοί) και τέλος οι Μιλήσιοι… η άφιξη των Ελλήνων στη Β. Ευρώπη δεν έγινε τυχαία, αλλά υπήρχε στενή επαφή των Ελλήνων αποίκων της Ιρλανδίας με τη μητροπολιτική Ελλάδα… Ο R. Graves αναφέρει ότι ‘’κατά την αρχαιολογικώς αποδεκτή ιρλανδική παράδοση του Βιβλίου των εισβολών, οι Τουάθα ντε Ντανάαν οδηγήθηκαν προς τα βόρεια από την Ελλάδα… Τελικά κατέκτησαν την Ιρλανδία μέσω Δανίας –την οποία ονομάτισαν με το όνομά τους, ‘’Βασίλειο των Ντανάαν’’- και Βόρειας Βρετανίας… Δαναΐδες εμφανίζονται και στην ιστορία της πρώιμης Βρεττανίας (Λευκή Θεά, σελ. 60,81)» (ΙΧΩΡ [2001],τευχ. 7, σελ. 25,26).

    Αλλά και εκτός Ευρώπης,· ισχυρότατες ενδείξεις παραπέμπουν σε υπερπόντια ταξίδια των Ελλήνων σε περιοχές του Νέου Κόσμου, σε καιρούς απροσδιόριστους.

    Ο Πλάτων στον «Τίμαιος» Στιχ. 22c-27α, ομιλεί ξεκάθαρα για την Ήπειρο που βρίσκεται εκείθεν του μεγάλου Ωκεανού, ο οποίος ξεκινά από τις στήλες του Ηρακλέους. Η σημασία των λέξεων «Ήπειρος», «Ωκεανός», είναι αναλλοίωτη από τότε. Οι στήλες του Ηρακλέους (λατ.: Columnae Herculis, ισπαν.: Columnas de Hércules), ήταν η έκφραση στην αρχαιότητα για τον προσδιορισμό των δυο ακρωτηρίων εκατέρωθεν του Γιβραλτάρ. Το εντυπωσιακό είναι πως ο παππούς Πλάτων εμφανίζεται γεωγραφικά ενημερωμένος, σε αντίθεση με τον Κολόμβο, που 18 αιώνες αργότερα αγνοούσε (το Νέο Κόσμο) και νόμιζε πως βρέθηκε στις Ινδίες!

     Ο Πλούταρχος στο βιβλίο του «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», ονομάζει την Αμερικανική Ήπειρο, «Κρονία», ενώ: «… ο Eliot Smith, υποστηρίζει ότι οι Μεσογειακοί έφθασαν ως την Κίνα και στις απέναντι ακτές του Ειρηνικού, στο Μεξικό και στο Περού» (κείμενο του Γ. Γεωργαλά, στον Πλεύρη σελ. 187).

    Το ερώτημα που τίθεται είναι: Είχαν οι Πρωτοέλληνες δυνατότητα τέτοιων ταξιδιών? Η απάντηση μάλλον καταφάσκει, αν αναλογιστούμε την αρχέγονη ναυτοσύνη των προγόνων, τον αποικισμό ολόκληρης της Μεσογείου και Ευξείνου Πόντου, του όγκου του στόλου που κατέβασαν στον εμφύλιο της Τροίας.

    Ο Ηρόδοτος τον τοποθετεί χρονικά στο 1250 πΧ., ενώ ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι ο στόλος συγκροτούταν από 1.200 καράβια (1186, στην Ιλιάδα του Ομήρου). Συγκεκριμένα ο στόλος των Βοιωτών διέθετε 80 άτομα πλήρωμα σε κάθε σκάφος του (el.wikipedia.org/wiki/Τρωικός_Πόλεμος).

    Το «κωπηλατικό ιστιοφόρο» της Σύρου που κυριαρχεί στο Αιγαίο την 3η χιλιετία πΧ., απεικονισμένο σε «τηγανόσχημο» ειδώλιο, φέρει 14 ζεύγη κουπιά, πράγμα που αντιστοιχεί σε σκάφος μήκους 32 μέτρων.

    Το 1974 σε ανασκαφές στη Σαντορίνη, βρέθηκε έγχρωμη τοιχογραφία του 1640 πΧ. (Μινωικής εποχής), που αναπαριστά στολίσκο επτά πλοίων, υπηρετούμενα από 21 ζεύγη κωπηλτών. Σε άλλη παράσταση της τοιχογραφίας απεικονίζεται κωπηλατικό ιστιοφόρο, με 26 ζεύγη κουπιά που παραπέμπει σε σκάφος μήκους 54 μέτρων!

    Να επισημάνουμε πως το Σάντα Μαρία του Κολόμβου, που το 1492 έφθασε στο Νέο Κόσμο, είχε μήκος 35 μέτρα, ενώ τα δυο συνοδευτικά (Νίνα και Πίντα) ήταν των 15 μέτρων.

    Δε θ’ αποδείξουμε εδώ, -παρά το πλήθος των ευρημάτων που κατά καιρούς έρχονται στο φως- πως οι πρόγονοί μας κατάφεραν να φθάσουν στο Περού ή τη Χιλή, στη Βολιβία ή τον Παναμά· όμως επιχειρηματολογούμε με αυτά, για να φανεί πως δεν είναι λογικό, ούτε στέκει χρονολογικά, οι άνθρωποι της στέπας, στα ξαφνικά να μεταλλάχθηκαν σε πολυταξιδεμένους Έλληνες ναυτικούς!

    (Παρέκβαση: Στο βιβλίο «Η Καταστροφή των Ινδιάνων» σελ. 43-44, του Καθολικού Επισκόπου Βαρθολομαίου Ντε Λας Κάζας (1552 μΧ.), περιγράφεται περιστατικό με πρωταγωνιστή τοπικό φύλαρχο στην περιοχή του Παναμά, με το Ελληνικό όνομα «Πάρις», όταν οι αντίστοιχες ονομασίες των Ιθαγενών είναι πολυσύλλαβες και πολυσύμφωνες, τύπου: «Γκουαριονέρ», «Χιγκουανάμα», «Αταχουάλπα», «Χιγκορότο», «Κουτουτεπέκ» «Κοζοπάνγκα», «Μπεναλκαζάρ», κλπ..

    Ο Πάρις περιλαμβάνεται στις ελάχιστες περιπτώσεις προβολής αντίστασης των καλοπροαίρετων και ειρηνικών Ινδιάνων, κατά των κονκισταδόρ· ή θεών κατ’ αυτούς, που προέκυψαν στις περιοχές τους και οι οποίοι (κατά εξομολογητική αποκάλυψη του επισκόπου), χρησιμοποιούσαν τους ιθαγενείς εκτός των απείρων δουλειών και ως τροφή για τα σκυλιά τους!

    Αφού λοιπόν αναίτια, με δόλο έκαψαν και σκότωσαν πολλούς υπηκόους στην περιοχή του, λεηλάτησαν και κατάκλεψαν τα πάντα. Ο ίδιος πισωγύρισε· συγκέντρωσε γρήγορα τα υπολείμματα της φυλής του, καταδίωξε τα καθάρματα. Σε δυο μέρες κατάφερε να τους προφθάσει:

    «Τους χτύπησε γενναία, σκότωσε πενήντα χριστιανούς και τους πήρε το χρυσάφι. Οι άλλοι χριστιανοί το έσκασαν σοβαρά τραυματισμένοι».

    Μπορεί να είναι σύμπτωση, όμως το όνομα και ο τρόπος αντίδρασης δε φανερώνουν εντοπιότητα καταγωγής! Τέλος Παρέκβασης).

    Ο εκδότης του Δαυλού Δημήτρης Λάμπρου (τευχ. 77, 5ος 1988, σελ. 4341), κάνει λόγο για: «ουδέποτε βεβαιωθείσα ‘’Ινδοευρωπαϊκή Ομοεθνία’’ και ουδέποτε βεβαιωθείσα ‘’Ινδοευρωπαϊκή Ομογλωσσία’’».

    Επισημαίνει: «την κυριαρχία επί 200 χρόνια του παραλόγου στο χώρο της επιστήμης, η οποία ζει και υπάρχει χάρη στη λογική. Πρόκειται για αναποδογύρισμα της ίδιας της λογικής».

    Και επιχειρηματολογεί : «Με δυο λόγια, η ’’Ινδοευρωπαϊκή θεωρία’’ παρουσίασε ως απόδειξη εκείνο ακριβώς που έπρεπε να αποδειχθεί… Έπρεπε να αποδείξει –σύμφωνα με την προφανή σκοπιμότητα που υπηρετεί- ότι υπάρχει μια κοινή μητέρα γλώσσα, της οποίας οι γλώσσες που έχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ τους είναι θυγατέρες. Αλλά, επειδή η «μάνα» αυτή που τις γέννησε δεν υπάρχει πουθενά, δεν βρέθηκε ποτέ, δεν συναντιέται ούτε συναντήθηκε κάπου κανένα ίχνος της, οι πιστοί της «θεωρίας» κατασκεύασαν οι ίδιοι τη γλώσσα- φάντασμα που τους χρειαζόνταν» (Πηγή: Πλεύρης σελ. 95-97).

    Το θέμα μας αφορά την αποδόμηση της Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας, γι αυτό δε θα μπούμε σε περαιτέρω αναλύσεις περί της πλαστικότητας, της λεξιγενεσίας, της κυριολεξίας, της αρμονίας των εννοιών, της ακριβολογίας, της μουσικότητας και τόσων άλλων προτερημάτων, που είναι σε όλους γνωστά και χωρίς ίχνος υπερβολής ανάγουν την Ελληνική σε μητέρα όλων των γλωσσών.

    Θα αναφερθούμε μόνο στον πλούτο της και σε ορισμένα ακόμα επιχειρήματα κατά της ομογλωσσίας των «αναχωμάτων» ή Κουργκάν!

    Πως μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο, να ξεκινά όλη αυτή η ομογλωσσία από κοινή αφετηρία και σε μικρό χρονικό διάστημα -για τα δεδομένα ομιλουμένης γλώσσας- να παρατηρείται η χαοτική διαφορά της Ελληνικής από όλες τις άλλες?

    Πως προίκισε πλουσιοπάροχα όλους τους άλλους, χωρίς αυτή να δανειστεί οτιδήποτε από κανένα?

    Γιατί χαρακτηρίζεται ως η μοναδική «νοηματική» γλώσσα στον πλανήτη, που αιτιολογεί τη σχέση της λέξης («σημαίνον») και του «σημαινομένου» (πράγμα, ιδέα, ή κατάσταση), που ονοματίζει η λέξη?

    Γιατί άραγε οι υπόλοιποι δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν, αλλά έμειναν να χρησιμοποιούν προσυμφωνημένες ή συμβατικές λέξεις, απλώς γιατί έτσι συμφώνησαν στο να ορίσουν λεκτικά το κάθε τι?

    Πχ. Στην Αγγλική (τουτέστιν στο μισό πλανήτη), θα μπορούσε να έχει βαπτιστεί η λέξη «πόρτα» ως «παράθυρο» και αντίστροφα, είτε η λέξη «θάλασσα» ως «ουρανός» και αντίστροφα.

    Ο Μπιλ Γκέιτς δηλώνει ότι η ελληνική, με τη μαθηματική δομή της, είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, γιατί μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.

    Φαίνεται πως ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος είτε ο ίδιος, είτε οι συνεργάτες του κατάλαβαν τη βαθύτερη δομή και λειτουργία της. Το ενδεχόμενο την επόμενη δεκαετία ο πλανήτης να ομιλεί την ελληνική είναι υπαρκτό. Δεν υπάρχει εδώ ουτοπία, ούτε φαντασιοπληξία ευσεβούς πόθου.

    Αν το παγκόσμιο σύστημα αναγκαστεί να επιλέξει τεχνολογία χρήσης λογισμικού φωνητικής εντολής στον Η/Υ, θα πάει πρωτίστως στην αρχαία ελληνική. Την επόμενη ημέρα η ανθρωπότητα θα ομιλεί Ελληνικά!  Τίποτα δεν είναι τυχαίο και να δούμε πως θα εξελιχτεί το πράγμα.

    Στο Πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνια των ΗΠΑ, εφαρμόσθηκε μέσω Η/Υ το πρόγραμμα «Ίβυκος», για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής Γλώσσας, από την αρχαιότητα έως την έναρξη της βυζαντινής εποχής.

    «Σ’ αυτό το πρόγραμμα ταξινομήθηκαν μέχρι τον Ιούλιο του 1998, 8000 συγγράμματα 4000 αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, χωρίς η μελέτη, μέχρι εκείνη τη στιγμή, να έχει ολοκληρωθεί. Αποτέλεσμα της παραπάνω καταγραφής (μέχρι την ημερομηνία που αναφέραμε) είναι να ευρεθούν 6.000.000 Ελληνικές λέξεις και 78.000.000 λεκτικοί τύποι και λήμματα, που κατά τη γνώμη των υπευθύνων του προγράμματος, θα ξεπεράσουν τα 90.000.000, ενώ για τη δεύτερη σε σειρά γλώσσα την Αγγλική, καταγράφηκαν 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικοί όροι» (Χρ. Λαγός σελ. 158).

    Οι αριθμοί προκαλούν δέος. Σύγκριση με την υπόλοιπη «Ομογλωσσία», ασφαλώς δεν υπάρχει! Εδώ συγκρίνονται ανόμοια πράγματα.

    Το ασύλληπτο μέγεθος της Ελληνικής, που δικαιώνει τον Γκέιτς για την «άνευ ορίων γλώσσα», εξηγείται από τις δυνατότητες ποικιλομορφίας που έχει η κάθε ελληνική λέξη ανάλογα με τη σημασιολογία και τα νοήματα που θέλει ο χρήστης να εκφράσει.

    Αρκεί να αναλογιστούμε πως στην ελληνική, το ουσιαστικό αποδίδεται (ενικός, πληθυντικός, δυικός αριθμός) από 12κλίσεις. Το επίθετο από 36κλίσεις, ενώ το ρήμα (με Απαρέμφατο και Μετοχή), από 72κλίσεις, όταν σήμερα στον πλανήτη, κανένα ρήμα δεν έχει πάνω από 10 κλίσεις!

    «…το μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο CNN εφαρμόζει το πρόγραμμα Hellenic Quest το οποίο προβλέπει την ηλεκτρονική εκμάθηση της ελληνικής. Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, ο πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: ’’Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει αναπτύξει τη δημιουργικότητα της, να εισαγάγει καινούργιες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων».

    «Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν αρχαία ελληνικά, επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων. Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν ύστερα από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες» (στα βοηθήματα: [www.pronews.gr…]).

    Σήμερα η ελληνική διδάσκεται σε περισσότερα από 270 πανεπιστήμια ανά τον κόσμο. Ενδεικτικά· σε ΗΠΑ 58, Γερμανία 31, Ισπανία 20, Γαλλία 18, Καναδάς 17, Αυστραλία 12, Ιταλία10, Ρωσία 10, Βρετανία 8, Βέλγιο6, Ιρλανδία 6, Φινλανδία 4, Ν. Αφρική 4, Ν. Ζηλανδία 4, Ουκρανία 4, Πολωνία 4, κα.

    Από το λεξικό Γουέμπστερ φαίνεται ότι η αγγλική γλώσσα έχει δανειστεί μόνο 57 λέξεις από την τουρκική, από τα σλαβικά 34, ενώ 35136 λέξεις είναι ελληνικές ή ελληνογενείς.

    Ο Ξενοφών Ζολώτας, στον ετήσιο κύκλο συναντήσεως της «Παγκόσμιας Τράπεζας» στην Ουάσιγκτον, που συμμετείχε ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, στο κείμενο της ομιλίας του έκανε χρήση της αγγλικής, χρησιμοποιώντας σε τέτοια διεθνούς κύρους ομιλία, -απενεργοποιώντας το μεταφραστικό σύστημα- μόνο λέξεις ελληνικής προέλευσης, που τις γνώριζαν όλοι οι σύνεδροι. Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε στις 26/9/1957· μετά την ενθουσιώδη υποδοχή που εισέπραξε, του προτάθηκε να το επιχειρήσει ξανά, πράγμα που επανέλαβε δυο έτη αργότερα, 10ος /1959.

    Η αναγνώριση της πολιτισμικής προσφοράς των Ελλήνων προγόνων έρχεται πάλι από την αλλοδαπή, δια μέσου της γλώσσας αυτή τη φορά, καθώς οι σύγχρονοι Νεοέλληνες φανήκαμε «λίγοι»,

να εκτιμήσουμε έστω τον πολύτιμο θησαυρό της γλώσσας, που μας «χαρίστηκε» ως κληρονομιά από το παρελθόν. Αλλά ούτε και να τη διαφυλάξουμε κριθήκαμε άξιοι· τουναντίον οι ίδιοι βαλθήκαμε να υποβαθμίσουμε την Ελληνική, σε Ινδοευρωπαϊκού τύπου γλώσσα, με την α-παιδεία των greeklish, τους εισαγόμενους ξενικούς όρους, τα μονοτονικά συστήματα, ενώ σε λίγο καταφθάνουν οι αφαιρέσεις φωνηέντων, τουτέστιν ο επικήδειος της ορθογραφίας, του συντακτικού, της ετυμολογίας, και πάει λέγοντας.

    Δεν παραδειγματιζόμαστε από το «Ανάδελφον» έθνος, όταν το 1948 ανακήρυξαν ως επίσημη γλώσσα του κράτους του Ισραήλ, την αρχαία Εβραϊκή γλώσσα των προγόνων τους!

    Μια κυριολεκτικά νεκρή, ξεχασμένη γλώσσα: «… της επί 1700 έτη μη ομιλουμένης πλέον Βιβλικής Εβραϊκής»· σε συνάφεια και με τον Ιουδαϊσμό ως Εθνική θρησκεία, εξασφαλίζουν και διαιωνίζουν την εθνική τους υπόσταση.

    «Η Εβραϊκή έφθασε μέχρι του σημείου να αντικαταστήσει αρκετές άλλες γλώσσες που μιλούσαν οι Εβραίοι εκείνον τον καιρό, όπως Λατίνο (Ισπανοεβραϊκή γλώσσα), Γίντις (Γερμανοεβραϊκή γλώσσα), Ρωσική, καθώς και άλλες γλώσσες της Διασποράς… Αν ο Μωυσής επέστρεφε σήμερα και ζητούσε ένα κομμάτι ψωμί, θα μπορούσε κανείς ευθύς να τον καταλάβει». Δηλώνει ενθουσιωδώς ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ Νταβίτ Μπεν Γκουριόν. (Τα εισαγωγικά από: el.wikipedia.org/wiki/Εβραϊκή_γλώσσα).

    Όσο για την Αρχαία Ελληνική στην Ελλάδα? Ούτε λόγος· αφού κατά τη Μαρία του «Συνωστισμού» και όχι του «Ξεριζωμού» (η χαρά του κάθε Μογγόλου), -από το 2013 ως βουλευτής του κόμματος «Δημ. Αρ.», ζητούσε τον περιορισμό και τον χαρακτηρισμό τους ως μάθημα προαιρετικό- είναι γλώσσα νεκρή!

    Και φυσικά δεν είναι η μόνη, καθώς μια ολόκληρη κουλτούρα σέρνεται πίσω της.

    «… η ελληνική αποτελεί μοναδικό παράδειγμα γλώσσας με αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια και με τέτοια δομική και λεξιλογική συνοχή, που να επιτρέπει να μιλάμε για μια ενιαία ελληνική γλώσσα από την αρχαιότητα έως σήμερα» (Μπαμπινιώτης σελ. 16).

    «Η ελληνική και κινεζική είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη», δηλώνει ο κορυφαίος ισπανός γλωσσολόγος Francisco Rodriguez Adrados, που θεωρεί όλες τις γλώσσες «κρυφοελληνικές», με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την ελληνική.

    Νεκρή γλώσσα λοιπόν η Αρχαία Ελληνική· -το εργαλείο που επενδύει η σύγχρονη σκέψη- κατά την Ελληνίδα Ιστορικό!

Πως εφησυχάζει η πνευματική ηγεσία του τόπου?

Πως επαναπαύονται οι πνευματικοί ταγοί?

Η Ακαδημία Αθηνών, για τις παραπάνω βαρβαρότητες, πήρε θέση να την εγκαλέσει δημοσίως?  

Μήπως τη στηλίτευσαν οι υπόλοιποι Εθνοπατέρες και δεν το μάθαμε?

    Όμως, η κα Ρεπούση δικαιώθηκε από την Πολιτεία, πέρασαν τα «θέλω» και τα νοσηρά «πιστεύω» της, για να φανεί το μέγεθος της παρακμής.

    Ο Ινδοευρωπαϊσμός έκλεισε τον κύκλο του, χαροπαλεύει διασωληνωμένος στα Πανεπιστήμια και στις αίθουσες διδασκαλίας του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, ίσως γιατί το Υπουργείο Παιδείας- Έρευνας είναι και Θρησκευμάτων. Θα προτείναμε στους «Ινδοευρωπαιολόγους» αν θέλουν να κάνουν ευκολότερη τη ζωή τους ας προβούν στο αυτονόητο. Στη θέση της ανύπαρκτης Ινδοευρωπαϊκής να τοποθετήσουν την «αληθινή» μητέρα των γλωσσών. Τότε όλα τους τα προβλήματα ως δια μαγείας θα λυθούν, καθώς μόνη της αυτή μπορεί να ετυμολογήσει όλη την «Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία», ακόμα και τα Ινδικά Σανσκριτικά -μία από τις είκοσι δύο επίσημες γλώσσες της Ινδίας- που θεωρούνται πολύ νεώτερη και υποδεέστερη γλώσσα, με Ελληνικές καταβολές.

    Τελειώνουμε με τον καθηγητή φιλολογίας, συγγραφέα και ερευνητή Διαμαντή Κούτουλα, που σφραγίζει την ταφόπλακα της Ινδοευρωπαϊκής απάτης. Μεταφέρουμε ένα ελάχιστο τμήμα της ακλόνητης επιχειρηματολογίας του:

    «… εδώ τίθεται ένα καίριο ερώτημα: Πως ένας λαός χωρίς ανάλογο πολιτιστικό επίπεδο, με νομαδικό βίο, χρησιμοποιεί λέξεις όπως «δήμος», ψήφος», «διθύραμβος», «γλυπτική»? Αφού δεν υπήρχαν τα πράγματα πως υπήρχαν οι λέξεις που αντιστοιχούσαν σε αυτά? Πως ένας λαός που υποτίθεται ζει πριν την Εποχή του Χαλκού γνωρίζει τη λέξη «σίδερο»? Τι είδους απάτη είναι αυτή?» (Πλεύρης σελ.90).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

-Βασίλειος Ταγκαλάκης «Δωριείς Ηρακλειδείς» εκδ. «Εντός».

-Δημήτριος Δημόπουλος «Η καταγωγή των Ελλήνων», εκδ. «ελεύθερη σκέψις».

-Κων/νος Πλεύρης «Σκόπιμα λάθη», εκδ. «Ήλεκτρον».

-Χρήστος Λαγός «Ελληνική Γραφή», εκδ. «ΔΙΟΝ».

-Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάσας «Η καταστροφή των Ινδιάνων», εκδ. Στοχαστής.

-Γ. Μπαμπινιώτης «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας», Β’ Έκδοση 2005.

-Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Προϊστορία) Εκδοτική Αθηνών.

-Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ηλίου.

-el.wikipedia.org/wiki (Καθηγητής Θεοχάρης).

-el.wikipedia.org/wiki/Τρωικός_Πόλεμος.

-el.wikipedia.org/wiki/Κασσίτερος.

-Διάλεξη του ομότιμου καθηγητή Γενετικής και Μοριακής Βιολογίας του ΑΠΘ Κων/νου Τριανταφυλλίδη της 3/11/2016 (https://www.youtube.com/watch?v=4ZG4JdJdr6g).

-https://www.pronews.gr/epistimes/tehnologia/279204_i-elliniki-glossa-sto-epomeno-diastima-tha-kyriarhisei-stoys.

-Χάρτες: el.wikipedia.org/wiki/Ινδοευρωπαϊκές_γλώσσες.