Νικόλαος Κατούντας
Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος, είναι σημαδιακοί
μήνες κατά τους οποίους εορτάζονται η αποκατάσταση της δημοκρατίας «στον τόπο που την γέννησε» (έτσι λένε οι βαθυστόχαστοι
ομιλητές) και το
ψέμα.
Φυσικά, σε όλες τις εορτές και τελετές ουδεμία αναφορά γίνεται στους νεκρούς και αγνοουμένους, του αγώνα που έδωσαν οι Έλληνες υπερασπίζοντας τα άγια χώματα της Κύπρου μας το 1974. Γιατί; Μα επειδή αυτοί, ήταν «όργανα της χούντας». Ποιος το λέει αυτό; Μα τα όργανα της δημοκρατίας…
Ένα από τα όργανα αυτά, ήταν και ο Νικόλαος Κατούντας, ο «Αετός της Κερύνειας», όπως τον αποκάλεσαν οι άντρες του και όχι οι χαρτογιακάδες κάποιου υπουργείου, που αν γινόταν αυτό, θα αποτελούσε προσβολή για τον ίδιο.
Ο Κατούντας ήταν διοικητής του 31ου Λόχου Καταδρομών της 33ης Μοίρας Καταδρομών με διοικητή τον Ταγματάρχη Γεώργιο Κατσάνη, τον οποίο ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης και μπράβο του, έχει τιμήσει δίνοντας στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ το όνομά του.
Ο Κων. Δημητριάδης αναφέρει στο βιβλίο του «Αυτοί που τίμησαν τη στολή τους» των Εκδόσεων «Πελασγός», ότι στις 22 Ιουλίου το πρωί ο Νικόλαος Κατούντας κινούμενος επικεφαλής 62 ανδρών προς τον Αγ. Γεώργιο Κερύνειας, συνάντησε τους υποχωρούντες άνδρες ενός Τάγματος Πεζικού και ρώτησε τον επικεφαλής τους πού είναι οι Τούρκοι και εκείνος του απάντησε, ότι είναι πάρα πολλοί, με τον Κατούντα να αντιδρά εκνευρισμένος: «Σας ρώτησα πού είναι και όχι πόσοι είναι», θυμίζοντας την φράση από τα Αποφθέγματα του Πλουτάρχου: «Ου πόσοι αλλά πού», που περιλαμβάνεται σήμερα στο Έμβλημα της ΧΧΙ Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας του Στρατού μας. Μετά από αυτό, ο Κατούντας και ο λόχος του προχώρησαν. Και ο κ. Δημητριάδης συνεχίζει: «…Τι να σου κάνουν όμως τα ατομικά όπλα, θλιβερά κατάλοιπα του Β΄ ΠΠ, απέναντι στα Μ-47 της 39ης Τουρκικής Μεραρχίας;…». Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς, ποιος ήταν ο υπεύθυνος για το ότι οι Μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς, είχαν τέτοιο πανάρχαιο οπλισμό; Πάντως όχι η… «χούντα».
Ο Κατούντας φτάνει με τον Λόχο του (62 άνδρες αντί των 120 προβλεπομένων…) σε μικρή απόσταση από την Κερύνεια, ώσπου έρχεται η πληροφορία, ότι 200 τουρκικά άρματα βρίσκονται παραλλαγμένα μέσα στα χωράφια. Η πληροφορία ήταν λανθασμένη αφοί οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν και στους 2 «Αττίλες» συνολικώς περί τα 190 άρματα. Πάντως γεγονός ήταν, ότι η κατάσταση για τον Κατούντα και τους άνδρες του, ήταν τραγική.
Η μάχη που ακολουθεί είναι σκληρή, αλλά άνιση. Με τον απαρχαιωμένο ατομικό τους οπλισμό, οι καταδρομείς μάχονται σαν λιοντάρια. Οι Τούρκοι, προς στιγμήν σαστίζουν και υποχωρούν. Μετά από ώρα ξαναεμφανίζονται, αυτή τη φορά με την κάλυψη αρμάτων Μ-47. Και ο Δημητριάδης αναρωτιέται: «…Πώς να σταματήσεις αυτά τα χαλύβδινα θηρία με Lee Enfield no 4; Βλέπετε η πολιτική ηγεσία προτιμούσε να εξοπλίσει τους πραιτοριανούς της, το Εφεδρικό, με σύγχρονο οπλισμό και όχι την Εθνική Φρουρά» κι΄ έτσι λύνονται και οι δικές μας απορίες…
Ο αγώνας συνεχίζεται με πείσμα και ορμή. Οι Τούρκοι με συνεχόμενες προσπάθειες, προσβάλουν το Λόχο του Κατούντα. Το τέλος πλησιάζει! Τα πυρομαχικά τελειώνουν. Ο αγγελιαφόρος του Πάμπος Κυρίλλου, θυμάται: «Ο Λοχαγός διατάσσει τους άντρες που είναι κοντά του να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος. Οι άνδρες αρνούνται. Τότε τους λέει: ‘’Είναι διαταγή ρε! Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και εν θέλω να ‘ναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φύγετε. Σας διατάσσω’’». Προτελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου. Τελευταίος ΕΜΕΙΝΕ ο Κατούντας.
Στο ίδιο βιβλίο ο Κων. Δημητριάδης αναρωτιέται: «Δεν θα μπορούσε ο Κατούντας να οπισθοχωρήσει προς την Λευκωσία;. Ναι θα μπορούσε…Και το πιθανότερο, αν το έκανε, σήμερα θα ήταν απόστρατος πλέον Ταξίαρχος ή και Στρατηγός στο σπίτι του, με την γυναίκα του τη Ρούλα, που ήταν έγκυος στο δεύτερο τους παιδί και την μικρή του πρωτότοκη κόρη. Κι’ όμως ο Λοχαγός Νικ. Κατούντας δεν έφυγε…Παλλήκαρος! Λεβέντης! ΕΛΛΗΝΑΣ!...Ο Νίκος Κατούντας, που μπροστά του οι Seals, οι Rangers και οι φτιαγμένοι για τον κινηματογράφο ήρωες τύπου Ράμπο κ.λπ. μοιάζουν με προσκοπάκια»
Αιωνία τιμή και ευγνωμοσύνη στην συμμαθητή μου στην Σχολή Ευελπίδων Νικόλαο Κατούντα, όπως και τιμή στον επίσης συμμαθητή μου καταδρομέα Ηλία Γλεντζέ που τραυματίστηκε βαρύτατα το 1974, πληρώνοντας ακριβά την προδοσία, αυτών που δυστυχώς παρέμειναν ατιμώρητοι.
Αλλά, αν χρειασθεί, θα επανέλθουμε.
Φυσικά, σε όλες τις εορτές και τελετές ουδεμία αναφορά γίνεται στους νεκρούς και αγνοουμένους, του αγώνα που έδωσαν οι Έλληνες υπερασπίζοντας τα άγια χώματα της Κύπρου μας το 1974. Γιατί; Μα επειδή αυτοί, ήταν «όργανα της χούντας». Ποιος το λέει αυτό; Μα τα όργανα της δημοκρατίας…
Ένα από τα όργανα αυτά, ήταν και ο Νικόλαος Κατούντας, ο «Αετός της Κερύνειας», όπως τον αποκάλεσαν οι άντρες του και όχι οι χαρτογιακάδες κάποιου υπουργείου, που αν γινόταν αυτό, θα αποτελούσε προσβολή για τον ίδιο.
Ο Κατούντας ήταν διοικητής του 31ου Λόχου Καταδρομών της 33ης Μοίρας Καταδρομών με διοικητή τον Ταγματάρχη Γεώργιο Κατσάνη, τον οποίο ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης και μπράβο του, έχει τιμήσει δίνοντας στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ το όνομά του.
Ο Κων. Δημητριάδης αναφέρει στο βιβλίο του «Αυτοί που τίμησαν τη στολή τους» των Εκδόσεων «Πελασγός», ότι στις 22 Ιουλίου το πρωί ο Νικόλαος Κατούντας κινούμενος επικεφαλής 62 ανδρών προς τον Αγ. Γεώργιο Κερύνειας, συνάντησε τους υποχωρούντες άνδρες ενός Τάγματος Πεζικού και ρώτησε τον επικεφαλής τους πού είναι οι Τούρκοι και εκείνος του απάντησε, ότι είναι πάρα πολλοί, με τον Κατούντα να αντιδρά εκνευρισμένος: «Σας ρώτησα πού είναι και όχι πόσοι είναι», θυμίζοντας την φράση από τα Αποφθέγματα του Πλουτάρχου: «Ου πόσοι αλλά πού», που περιλαμβάνεται σήμερα στο Έμβλημα της ΧΧΙ Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας του Στρατού μας. Μετά από αυτό, ο Κατούντας και ο λόχος του προχώρησαν. Και ο κ. Δημητριάδης συνεχίζει: «…Τι να σου κάνουν όμως τα ατομικά όπλα, θλιβερά κατάλοιπα του Β΄ ΠΠ, απέναντι στα Μ-47 της 39ης Τουρκικής Μεραρχίας;…». Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς, ποιος ήταν ο υπεύθυνος για το ότι οι Μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς, είχαν τέτοιο πανάρχαιο οπλισμό; Πάντως όχι η… «χούντα».
Ο Κατούντας φτάνει με τον Λόχο του (62 άνδρες αντί των 120 προβλεπομένων…) σε μικρή απόσταση από την Κερύνεια, ώσπου έρχεται η πληροφορία, ότι 200 τουρκικά άρματα βρίσκονται παραλλαγμένα μέσα στα χωράφια. Η πληροφορία ήταν λανθασμένη αφοί οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν και στους 2 «Αττίλες» συνολικώς περί τα 190 άρματα. Πάντως γεγονός ήταν, ότι η κατάσταση για τον Κατούντα και τους άνδρες του, ήταν τραγική.
Η μάχη που ακολουθεί είναι σκληρή, αλλά άνιση. Με τον απαρχαιωμένο ατομικό τους οπλισμό, οι καταδρομείς μάχονται σαν λιοντάρια. Οι Τούρκοι, προς στιγμήν σαστίζουν και υποχωρούν. Μετά από ώρα ξαναεμφανίζονται, αυτή τη φορά με την κάλυψη αρμάτων Μ-47. Και ο Δημητριάδης αναρωτιέται: «…Πώς να σταματήσεις αυτά τα χαλύβδινα θηρία με Lee Enfield no 4; Βλέπετε η πολιτική ηγεσία προτιμούσε να εξοπλίσει τους πραιτοριανούς της, το Εφεδρικό, με σύγχρονο οπλισμό και όχι την Εθνική Φρουρά» κι΄ έτσι λύνονται και οι δικές μας απορίες…
Ο αγώνας συνεχίζεται με πείσμα και ορμή. Οι Τούρκοι με συνεχόμενες προσπάθειες, προσβάλουν το Λόχο του Κατούντα. Το τέλος πλησιάζει! Τα πυρομαχικά τελειώνουν. Ο αγγελιαφόρος του Πάμπος Κυρίλλου, θυμάται: «Ο Λοχαγός διατάσσει τους άντρες που είναι κοντά του να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος. Οι άνδρες αρνούνται. Τότε τους λέει: ‘’Είναι διαταγή ρε! Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και εν θέλω να ‘ναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φύγετε. Σας διατάσσω’’». Προτελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου. Τελευταίος ΕΜΕΙΝΕ ο Κατούντας.
Στο ίδιο βιβλίο ο Κων. Δημητριάδης αναρωτιέται: «Δεν θα μπορούσε ο Κατούντας να οπισθοχωρήσει προς την Λευκωσία;. Ναι θα μπορούσε…Και το πιθανότερο, αν το έκανε, σήμερα θα ήταν απόστρατος πλέον Ταξίαρχος ή και Στρατηγός στο σπίτι του, με την γυναίκα του τη Ρούλα, που ήταν έγκυος στο δεύτερο τους παιδί και την μικρή του πρωτότοκη κόρη. Κι’ όμως ο Λοχαγός Νικ. Κατούντας δεν έφυγε…Παλλήκαρος! Λεβέντης! ΕΛΛΗΝΑΣ!...Ο Νίκος Κατούντας, που μπροστά του οι Seals, οι Rangers και οι φτιαγμένοι για τον κινηματογράφο ήρωες τύπου Ράμπο κ.λπ. μοιάζουν με προσκοπάκια»
Αιωνία τιμή και ευγνωμοσύνη στην συμμαθητή μου στην Σχολή Ευελπίδων Νικόλαο Κατούντα, όπως και τιμή στον επίσης συμμαθητή μου καταδρομέα Ηλία Γλεντζέ που τραυματίστηκε βαρύτατα το 1974, πληρώνοντας ακριβά την προδοσία, αυτών που δυστυχώς παρέμειναν ατιμώρητοι.
Αλλά, αν χρειασθεί, θα επανέλθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου