Έλληνας ή Ρωμιός; Ελληνισμός ή Ελληνοχριστιανισμός; Ελληνικός ή Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός; ( IV )

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ 

Έλληνας ή Ρωμιός; Ελληνισμός ή Ελληνοχριστιανισμός; Ελληνικός ή Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός; ( IV )

Το θέμα θα αναρτηθεί σε τέσσερα μέρη, ένα κάθε μέρα, λόγω του μεγέθους του.

Σήμερα το 4ο και τελευταίο.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Παντελής Παναγιωταράκος

    Ο Χρυσόστομος όμως βρίζει και αντιπροτείνει: (Α’ ομιλία, «Εις την προς Κορινθίους»), «Κάποιοι από αυτούς δεν πίστευαν πολύ ότι υπάρχει ανάσταση σωμάτων, γιατί έπασχαν από την ελληνική τρέλλα. Και όλα αυτά προέρχονται από την φιλοσοφία των Εθνικών και αυτή είναι η μητέρα των κακών»!

    Υποκριτικά κατηγορούσαν τους Έλληνες για δεισιδαιμονία τη στιγμή που οι ίδιοι ισοπέδωναν ναούς και κομμάτιαζαν αγάλματα για να διώξουν τους δαίμονες που κατοικούσαν μέσα τους! Ίδιος ήταν ο λόγος που έκαιγαν τα άλση και έκοβαν τα ιερά δένδρα των Ελλήνων για να μείνουν ……άστεγες οι Μούσες και οι Νύμφες των δασών.

    Ακόμα και τον 11ο αιώνα (1081), καίει το μίσος. Ο πατριάρχης Ευστράτιος Γαρίδας αφορίζει με χυδαίους χαρακτηρισμούς τον Πλάτωνα, την Ελληνική φιλοσοφία και όσους την διάβαζαν.

    Το δολοφονικό Βυζάντιο ακόμα και στον επιθανάτιο ρόγχο του καταφέρνει ένα ακόμα πλήγμα στον Ελληνισμό. Εν έτη 1365, όταν τα πάντα έχουν κριθεί και δεν έχει απομείνει τίποτα, παρά μόνο λίγα κομμάτια ελεύθερης επικράτειας στη Νότια Ελλάδα, έσφαξαν σαν τα ζώα τους 300 εθελοντές πολεμιστές από τον Μοριά, που είχαν προστρέξει σε βοήθεια κατά των Οθωμανών. Το αιτιολογικό της σφαγής ήταν πως ήταν Ελληνίζοντες αιρετικοί! Ο σάλος που ξέσπασε ήταν τέτοιος που οι Έλληνες τους γύρισαν οριστικά την πλάτη.

    Το ανθελληνικό Βυζάντιο ακόμα και το1452, φανερώνει το διαχρονικό εγκληματικό του προσωπείο κατά των Ελλήνων. Ιδού το μαύρο χάλι τους εκφρασμένο στην επιστολή του μετέπειτα διορισμένου από τον Πορθητή πατριάρχη Γεννάδιου Σχολάριου όταν προτρέπει αλλογενής αξιωματούχους, (στην περίπτωσή μας τον Μανουήλ Ραούλ Οισή), να δολοφονούν Έλληνες με φρικτά βασανιστήρια, επιβεβαιώνοντας μια φορά ακόμα την Βυζαντινή Ιερά Εξέταση και πως το μυαλό τους λειτουργούσε : «Χαίρε ευσεβέστατε Μανουήλ ….. ότι την εκ Θεού(!) δοθείσαν σοι μάχαιραν εστίλβωσας(!) κατά των διωκτών του Χριστού(!). Τους γουν δυσσεβείς και αλάστορας τούτους Ελληνιστάς, μάλλον δε της ευσεβείας αναιδείς αποστάτας, και πυρί και σιδήρω και ύδατι (πνιγμοί στο νερό) και πάσι τρόποις εξαγάγετε(!) της παρούσης ζωής …. ράβδιζε, είργε (φυλάκιζε), είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε, και αν και ούτω μένει κακώς (αντιστέκεται στις ιδέες του), θαλάττης πέμπε βυθώ …».

    Με το ιστορικό διάταγμα (+212) Constitutio Antoniniana, ο Καρακάλλας αποδίδει τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτου σε όλους τους ελεύθερους υπηκόους των επαρχιών. Από τη νομοθεσία αυτή προήλθε ο όρος Ρωμιός, δηλωτικό όχι Εθνικής υποστάσεως αλλά δουλείας, καθ’ όσον Ρωμαίοι πολίτες ήταν και οι Άραβες, οι Αιγύπτιοι, οι Αφρικανοί, οι Σύριοι, όπως άλλωστε οι Έλληνες, και αργότερα οι Βούλγαροι, Ρουμάνοι κλπ.

    Ρωμαίοι αποκαλούνται οι υπήκοοι του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους (έως την οριστική κατάλυση του από τους Οθωμανούς), δηλαδή του λεγομένου Βυζαντίου που ήταν ένα πολυφυλετικό μωσαϊκό με εθνικές κοινότητες διαφορετικές ως προς το όμαιμον, την κοινή συνείδηση και καταγωγή, τις παραδόσεις, με μόνο συνδετικό κρίκο την χριστιανική θρησκεία, που πάλι συναντάμε πλήθος διαφοροποιήσεων στα καίρια σημεία του δόγματος εξ’ αιτίας των αιρέσεων.

    Οι κατακτητές βάφτισαν τους χριστιανικούς πληθυσμούς των ευρωπαϊκών περιοχών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως «Ρουμ» και τη χώρα τους «Ρούμελη» (Rumili: η χώρα των Ρωμιών), ενώ οι ασιατικές επαρχίες «Ανατολία» (Anadolu). Έτσι οι υπόδουλοι πολυεθνικοί χριστιανικοί πληθυσμοί βαθμιαία λεκτικά ονομάσθηκαν Ρωμιοί. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στο ανοσιούργημα που ακολουθεί την Ελλάδα από το 1830, όπου αποδεικνύει το μέγεθος της  εθνικής λοβοτομής. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στο οποίο κατακτημένος λαός να υιοθετεί και να ενστερνίζεται το όνομα του δυνάστη του. Ας σκεφθούμε τον μακροχρόνιο αγώνα για τη μη αναγνώριση της FYROM με ονομασία που να εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία», (ενώ παραδώσαμε ολόκληρο το Έθνος ως Ρωμαίοι-Ρωμιοί)! Ο Ρωμιός είναι ο προσδιορισμός του δούλου ή του σκλάβου είτε της Ρωμαϊκής κατοχής είτε της διάδοχης Οθωμανοκρατίας· το ίδιο εξ’ άλλου ισχύει και για τον ραγιά ή τον γκιαούρη.

    Γίνεται έτσι σαφές ότι πρέπει, χωρίς αγκυλώσεις και στείρους δογματισμούς και παρά τη σφοδρή αντίδραση της Εκκλησίας, να διαχωρίσουμε οριστικά και τελεσίδικα την έννοια «Ελληνισμός», από τα αναχρονιστικά κατασκευάσματα «Βυζάντιο-Ρωμιοσύνη-Ρωμιός» κλπ. εφόσον όχι μόνο δεν ταυτίζονται αλλά ρίχνουν σκιές στη φυλετική μας ταυτότητα και στην εθνική μας αυτογνωσία! Ο Γεώργιος Τυπάλδος περιγράφει την αλήθεια: «Όπου πατεί ο Τούρκος σώζεται η Ρωμιοσύνη»!

    Η έννοια Ρωμιοσύνη, δηλωτικό του υπόδουλου Γένους των Ελλήνων περικλείει και το πλήθος των αλλόφυλων «Βυζαντινών» εθνών, για τα οποία φυσικά η Εκκλησία δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό ομογενοποιήσεώς μας ή ταυτίσεως με αυτά, αφού γι’ αυτήν όλοι είμαστε το ίδιο αρκεί που συμφωνούμε στο Ορθόδοξο δόγμα.

    Να σημειώσουμε ότι Βυζαντινό κράτος ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ! Εκείνο που υπήρξε ήταν η Imperium Romanum ή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο ως όρος με τα παράγωγά του είναι εφεύρημα του 1557 (100 χρόνια από την πτώση), ενός Γερμανού φιλολόγου του Ιερώνυμου Βολφ (Hieronymus Wolf, 1516-1580), ιδρυτή της Βυζαντινολογίας. Το 1557 δημοσίευσε το έργο του «Corpus Historiae Byzantinae», που ήταν μια συλλογή μεσαιωνικών πηγών. Αυτή η έκδοση καθιέρωσε τον όρο Βυζάντιο. Το εκπληκτικό είναι ότι η ονομασία υιοθετήθηκε αβασάνιστα παρά το γεγονός πως ακόμα και η ομώνυμη αρχαία αποικία των Μεγαρέων δεν βρίσκεται στην περιοχή της Κων/πόλεως.

    Το 1857 ο ιστορικός και λογοτέχνης Σπυρίδων Ζαμπέλιος εγκαινιάζει στο έργο του «Βυζαντιναί Μελέται» τους όρους «Ελληνοχριστιανισμός», «Ελληνοορθοδοξία», «Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» κλπ. Τυγχάνουν άμεσα ενθουσιώδους αποδοχής από την Εκκλησία που της χαρίζουν έτσι άφεση αμαρτιών και συγκάλυψη του εγκληματικού παρελθόντος. Παράλληλα την προβάλλουν ως τον αδιαφιλονίκητο υπέρμαχο του Ελληνισμού και των εθνικοαπελευθερωτικών του αγώνων!

    Μετά την παράθεση ελαχιστότατου δείγματος ιστορικών στοιχείων του τι αληθινά συνέβη στον Ελληνισμό μόνο ως κακόγουστα αστεία ηχούν στα αυτιά οι προσπάθειες να συνταιριαστούν (ως τερατογένεση), οι δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις. Πάμπολλες οι φωνές διαμαρτυρίας για τον παρά φύση δεσμό.

    Ο αρχιμανδρίτης Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος τονίζει: «Δεν βλέπουμε συγγενείας και συζεύξεις μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού, αλλά χάσματα και αβύσσους. Ο δεύτερος, ως νομίζομεν, είναι άρνησις και καταδίκη της ουσίας του πρώτου».

    Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (Παγκρήτια καταστατική Συνέλευση 1906): «Όποιος ταυτίζει την Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό, περιορίζει το μέγα όνειρο του Ελληνισμού, διότι δεν υπάρχουν τόσο αντίθετοι έννοιαι όσον ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός».

    Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος Λιαντίνης: «Μεγαλύτερη πομφόλυγα και πιο γελοίο τσαλίμι από αυτό που ονομάσθηκε Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δεν θα μπορούσε να σκαρώσει άνθρωπος».

    Η Εκκλησία πατώντας πάνω στους καινοφανείς όρους, χρησιμοποιώντας άριστα την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, «τσίγκλισε» την πιο ευαίσθητη χορδή των συμπατριωτών μας που είναι η αγάπη για την πατρίδα, καταφέρνοντας έτσι να ταυτίσει τον εαυτό της με το ίδιο το γένος των Ελλήνων. Τώρα όποιος είναι μαζί μας και πιστεύει δόγματα και πρακτικές είναι ο Έλληνας!, Οι υπόλοιποι, όσοι δυσκολεύονται να πιστέψουν την δημιουργία του σύμπαντος κόσμου το 5508 πΧ, ή θέλουν να είναι παιδιά του Έλληνα και όχι οι απευθείας απόγονοι των απογόνων του Νώε εξοβελίζονται ως ανθέλληνες, ή προδότες, ή έμμισθα πρακτοράκια αλλότριων εχθρικών δυνάμεων. Είναι τόσο παράλογο και υποκριτικό να εμφανίζονται οι θύτες ως οι μεγάλοι προστάτες και σωτήρες του θύματός τους.