Το νέο «Τείχος του Αίσχους» στην Ευρώπη

ΣΧΟΛΙΑ

Το νέο «Τείχος του Αίσχους» στην Ευρώπη

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Το έστειλε η Μάριαν Νικολακοπούλου

http://pylitonfilon.blogspot.gr/

Τζόζεφ Στίγκλιτς, στην Libération,

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Η Γερμανία δεν διαθέτει κοινή λογική στην οικονομία, αλλά ούτε και συμπόνια. Αυτό που επιβάλλει με το ραβδί είναι τυφλή ηλιθιότητα»

    Όταν τα μεσάνυχτα της 3ης Αυγούστου του 1914 άρχιζε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Σερ Έντουαρντ Γκρέϋ (Edward Grey) συνόψισε σε μια φράση του τα συμβαίνοντα ως εξής:   «Απόψε τα φώτα θα σβηστούν σε όλη την Ευρώπη και δεν πρόκειται να τα δούμε να ανάβουν πάλι».

    Στην δραματική πορεία της Ευρώπης έκτοτε, μέσα από δύο παγκοσμίους πολέμους, ρήξεις και αποσταθεροποιήσεις και έναν νέο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο που βιώνουμε σήμερα, πρωταγωνίστησε το φάντασμα της γερμανικής ηγεμονίας και η απληστία των Γερμανοεβραίων Τραπεζιτών που κρύβονται πίσω από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και την Νέα Παγκόσμια Τάξη.

    Αν και οι ελληνορωμαϊκές ρίζες της Ευρώπης άντεξαν απέναντι σ’ αυτό τον κίνδυνο για έναν αιώνα, ποτέ οι ψευδαισθήσεις της γερμανικής ηγεμονίας δεν ήταν πιο απειλητικές απ’ ό,τι σήμερα. Μιας ηγεμονίας ανεύθυνης, ολοκληρωτικής, χωρίς αίσθηση ιστορίας και πολιτισμού, βάρβαρης με επικίνδυνα ανορθολογικά στοιχεία ρεβανσισμού και αλαζονείας που αποτελούν θανάσιμη απειλή για τις δημοκρατικές και ανθρωπιστικές κατακτήσεις της γηραιάς ηπείρου.

    Η βίαιη διάλυση των κοινωνικών δομών και η φτωχοποίηση των λαών του ευρωπαϊκού Νότου προς όφελος ενός ισχυρού και οικονομικά εύρωστου 4ου Ράϊχ καθιστά άκρως επίκαιρες τις διαπιστώσεις του Επιτάφιου του Περικλέους ότι οι Έλληνες –και κατά συνέπεια όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι- υπερασπίζονται αυτά που έχουν κατακτήσει και αγαπήσει, μεγαλώνοντας μαζί τους, και κινδυνεύουν να τα χάσουν απότομα.

    Το πρωτοφανές αυτό φαινόμενο του βίαιου πισωγυρίσματος της ιστορίας από έναν σύγχρονο τρόπο ζωής σε μια νέα φεουδαρχία και πτωχοτραπεζοκρατία με την διάλυση της μεσαίας ευρωπαϊκής τάξης, «προσεγγίζει τα όρια της τραγωδίας ...και φέρει στο προσκήνιο τις δυνάμεις εκείνες που προκαλούν τις επαναστάσεις, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη» [1]:

    «Δύο είναι οι κύριοι λόγοι εξεγέρσεων κατά των τυραννίδων. Το μίσος και η περιφρόνηση, το ένα υπάρχει παντα εναντίον των τυράννων, δηλαδή το μίσος. Πολλές τυραννίδες όμως ανατράπηκαν από περιφρόνηση. [2]

    Μέσα σ’ αυτό το δυσμενές περιβάλλον αυτό που διαφαίνεται, και το διαπιστώσαμε κατά τις μαραθώνιες ελληνογερμανικές διαπραγματεύσεις του 6μήνου, είναι:

     -  πρώτον, αποχωρήσεις κρατών-μελών από το γκέτο της Ευρωζώνης και,

     - δεύτερον, μαζικές εξεγέρσεις των λαών της Ευρώπης για την υπεράσπιση της δημοκρατίας.

Stunde Nul – Ευρώπη Ώρα Μηδέν

    Το Γερμανικό Ζήτημα είναι και πάλι ο καθοριστικός παράγων για το μέλλον της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου που σήπεται και, για άλλη μια φορά, οι υπόλοιπες δυτικές δυνάμεις –Αγγλοσαξονικές, Φράγκοι και Λατίνοι- ακολουθούν την ίδια μυωπική πολιτική όπως οι ηγέτες τους τον μεσοπόλεμο απέναντι στο αυγό του Φιδιού που εκτρέφεται στο Βερολίνο.

    Ο κόσμος αρχίζει και συνειδητοποιεί την πραγματικά τραγική διάσταση της κατάστασης στην Ευρώπη, όπως είπε ο Γάλλος ιστορικός, κοινωνιολόγος και ανθρωπολόγος Emmanuel Todd στον δημοσιογράφο William Bourton της βελγικής εφημερίδας Le Soir:

    «Η πραγματικά τραγική διάσταση της κατάστασης είναι πως η Ευρώπη είναι μία ήπειρος, η οποία, κατά τον 20 αι. αυτοκτονεί κυκλικά από γερμανική υπαιτιότητα. Υπήρξε πρώτα ο πόλεμος του ‘14, έπειτα ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τώρα, η ήπειρος είναι πολύ πιο πλούσια, πολύ πιο ειρηνική, αποστρατικοποιημένη, γεροντική, αρθριτική».

    Είναι επιτακτική η ανάγκη να αναχαιτιστεί η ενοποιημένη Γερμανία, κληρονόμος του ναζιστικού Ράϊχ, η οποία δεν φαίνεται να διδάχτηκε και πολλά από την πολεμική περιπέτεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που οδήγησε και στην δική της καταστροφή.

    Μετά το 1945, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να μείνουν στην Ευρώπη, σε αντίθεση με την στάση τους μετά τον Α’ Πόλεμο. Έριξαν έναν πακτωλό οικονομικής βοήθειας στο Βερολίνο, διέγραψαν το 1953 όλα τα διεθνή χρέη του, εξασφάλισαν μεταναστευτικές ροές από τις ελεγχόμενες χώρες του Νότου που είχαν καταστραφεί (Σικελία, Ελλάδα, Τουρκία κ.ά.) κι έτσι έστησαν στα πόδια της την «Δυτική Γερμανία», επιτηρούμενη από χιλιάδες αμερικανικά στρατεύματα, και την ενσωμάτωσαν στο δυτικό μπλοκ των «αντικομμουνιστικών δυνάμεων».

    Το 1951, δύο Γαλλο-Εβραίοι πολιτικοί, ο Ρομπέρ Σουμάν και ο Ζαν Μονέ, ξεκίνησαν την ιδέα της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) σαν αντίβαρο στην αμερικανική και γερμανική ηγεμονία.

Το αρχικό σχέδιο γρήγορα εκφυλίστηκε σε μια αμερικανο-νατοϊκή ΕΟΚ, που οι ΗΠΑ πίστευαν ότι θα διαχειρίζονταν εσαεί ως μια θυγατρική τους πολιτική εταιρία.

    Για όλα αυτά, για τον ρόλο της CIA και για τις ναζιστικές ρίζες του εγχειρήματος της ένωσης της Ευρώπης, έχουμε μιλήσει επανειλημμένα και δεν είναι του παρόντος. Αναφερόμαστε ενδεικτικά στην ιστορία για να έρθουμε στα όσα συμβαίνουν σήμερα. Αφού, λοιπόν, οι «εταίροι» πέραν του Ατλαντικού ξεφορτώθηκαν μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’70 τους ενοχλητικούς, πραγματικούς ευρωπαϊστές, όπως ο Σαρλ ντε Γκωλ, ο Βίλλυ Μπραντ κ.ά., το έδαφος ήταν ελεύθερο για να ολοκληρωθεί η ΝΑΤΟποίηση της Ευρώπης.

    Με την κατάρρευση, όμως, της Σοβιετικής Ένωσης, μέσα στα πλαίσια της ρωσσικής αδυναμίας, το «αφεντικό» της Ευρωπαϊκής Ένωσης άρχισε σιγά-σιγά να αλλάζει και να μετατοπίζεται προς το Βερολίνο.

    Έτσι, για άλλη μια φορά η Ευρώπη βρέθηκε αντιμέτωπη με το Γερμανικό Ζήτημα που είχε επιστρέψει. Το ευρώ, που είχε προταθεί από την Γαλλία και υποστηριχθεί από τις ΗΠΑ για να υποχρεώσει την Γερμανία να συνδέσει το μέλλον της ειρηνικά με την υπόλοιπη Ευρώπη, αποδείχθηκε ένα «δηλητηριασμένο δισκοπότηρο», σύμφωνα με τον Roger Cohen, γνωστό σχολιαστή των New York Times.

    Αν και σχεδιασμένο για να δέσει τους Γερμανούς με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους σε μια ισότιμη βάση, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα: ενίσχυσε την γερμανική οικονομική κυριαρχία με βάση τις εξαγωγές των προϊόντων της, διέλυσε οικονομικά τις πιο αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες και αλλοτρίωσε σε βάθος την παραγωγική μεσογειακή κουλτούρα των χωρών του Νότου, που βασίζονταν παραδοσιακά σε άλλους αξιακούς και κλιματικούς κώδικες, υψώνοντας έτσι ένα νέο «Τείχος του Αίσχους» στην ήπειρο.

    Με αυτό τον τρόπο, όλο αυτό το διάστημα η Γερμανία δυναμώνει καταστρέφοντας τον παραγωγικό ιστό χωρών όπως η Ελλάδα (στην οποία φρόντισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις των... Κουΐσλινγκ να εγκαταλειφθεί η πρωτογενής γεωργικο-κτηνοτροφική βάση, η βιομηχανία και η μικρομεσαία βιοτεχνία για να γίνει μια παρασιτική χώρα τουρισμού και φθηνών υπηρεσιών...)

    Αυτή την μοίρα, μιας μεσογειακής Ευρω-Ταϋλάνδης, επιφυλάσσουν για την χώρα μας τα σχέδια Σόϊμπλε στην περίπτωση που υποκύψουμε οριστικά στους γερμανικούς εκβιασμούς ή αλλιώς να μας στείλουν σε ένα άτακτο, καταστροφικό Grexit...

    Γιατί αυτή η τιμωρητική κι όχι εταιρική λογική απέναντι στην Ελλάδα;

    Μα, γιατί η Ελλάδα είναι η μία από τις τρεις Ορθόδοξες χώρες που αντιστάθηκαν πραγματικά στον Γερμανο-ναζισμό, την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη είχε πέσει στα τέσσερα μπροστά στους «Άρειους» επικυρίαρχους. Οι άλλες δύο ήταν η Γιουγκοσλαβία (Σερβία) και η Σοβιετική Ένωση (Ρωσσία), που δεν υπάρχουν πια...

    Οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα στις χώρες της ευρωένωσης δεν έχουν, πλέον, καμμία σημασία. Η σχέση αυτής της Ε.Ε. με τις ευρωπαϊκές πολιτισμικές αξίες είναι όπως αυτή της Κόζα Νόστρα με την δικαιοσύνη και την νομιμότητα.

    Αν αξιολογηθούν τα κράτη της Ευρωζώνης με τους κανόνες του Συμφώνου της Σταθερότητας, τα περισσότερα είναι χρεωκοπημένα και ούτε μπορούν να βελτιώσουν την θέση τους υπ’ αυτές τις συνθήκες.  Όταν το χρέος μιας χώρας προσδιορίζεται διεθνώς σε συνάρτηση με το ΑΕΠ της και το τελευταίο γκρεμίζεται διαρκώς από την πολιτική της λιτότητας και των Μνημονίων, είναι προφανές ότι θεραπεία ΔΕΝ υπάρχει.

    Το ευρώ ως νόμισμα δεν είναι αξιόγραφο (δηλ. αποδεικτικό αξίας) αλλά χρεόγραφο (αποδεικτικό χρέους), δεν έχει αντίκρισμα σε χρυσό –όπως όλα τα εθνικά νομίσματα- και η έκδοσή του στηρίζεται μόνο σε ένα οικονομικό κατασκεύασμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

    Το ευρώ έχει αξία μόνο και μόνο επειδή η ΕΚΤ το όρισε ως νόμιμο μέσον συναλλαγών, κατά παράβαση των κανόνων της αγοράς των συναλλαγών. Έτσι, κάθε χώρα-μέλος της Ε.Ε., αντί να εκδίδει το νόμισμά της κυριαρχικά, αναγκάζεται να δανείζεται το χρήμα (τα ευρώ) από την ΕΚΤ με τόκο 1,25% το ελάχιστο, είτε με την μορφή των βραχυπρόθεσμων ρέπος, είτε με κρατικά ομόλογα, είτε με απευθείας δανεισμό τραπεζών. Η πρακτική αυτή, της δημιουργίας χρήματος μέσω δανεισμού, ισοδυναμεί με υποδούλωση και απώλεια εθνικής κυριαρχίας από την στιγμή της έκδοσης του νομίσματος αυτού καθ’ εαυτού.

    Για να γίνει η πραγματική κάθαρση αυτής της Ύβρεως, πρέπει κάποιοι από τον πυρήνα της Ε.Ε. να παραδεχτούν ότι οι κατασκευασμένες κατηγορίες για «τεμπέληδες Έλληνες» είναι για να αποκρύψουν ότι τα λεφτά δόθηκαν σε ήδη διασωθέντες τραπεζίτες και ότι επίτηδες μεταφέρθηκε η ευθύνη από τους δανειστές στους ανεύθυνους πολίτες των διαφόρων χωρών.

    Παρά το ότι η Γερμανία είναι ένα κατ’ εξακολούθηση αφερέγγυο κράτος που έχει λάβει ελάφρυνση χρέους 4 φορές εντός του 20ου αιώνα,  η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν μπορεί ν’ αφήσει την Deutsche Bank να καταρρεύσει γιατί δεν της το επιτρέπουν οι τραπεζίτες, καθιστώντας γι’ αυτό υπεύθυνους τους Έλληνες. Το ίδιο και ο Γάλλος Πρόεδρος Francois Hollande και όλοι οι άλλοι ηγέτες ... κι εμείς νομίζουμε ότι είναι δημοκράτες και νοιάζονται τόσο πολύ για την Ελλάδα και την ανθρωπιστική κρίση της.

    Η συγκλονιστική προθανάτια κραυγή του 56χρονου άνεργου οικογενειάρχη, «Αυτούς που μας έφεραν έως εδώ ποιος θα τους δικάσει;», θα πρέπει κάποια στιγμή να απαντηθεί.

    Η λύτρωση θα έρθει όταν αποκαλυφθεί το εύρος του οικονομικού εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που έχει συντελεσθεί τις τελευταίες δεκαετίες στο όνομα απίστευτων «παπαρολογιών» και βλακωδών όρων, όπως ... «ανάπτυξη», «νεοφιλελευθερισμός», «ανοιχτή κοινωνία», «ιδιωτικοποιήσεις» (βλ. «μεταρρυθμίσεις») κ.λπ., που ακόμα ακούγονται από τους εντεταλμένους άσχετους των καναλιών που κάνουν τον ειδήμονα επί της οικονομίας.

Παραπομπές

[1] Ηλίας Θερμός, «Η γερμανική ηγεμονία. Ψευδαισθήσεις και πραγματικότητα», εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2013, σελ.189

[2] Αριστοτέλους Πολιτικά, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1993, σελ.249