10. ΓΙΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ .

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

10. ΓΙΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ  ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ .

Ανδρέας Μελεζιάδης

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Πρίν μερικές μέρες, ανήρτησα στο μπλόκ μου, ένα άρθρο αγαπητού συναδέλφου, σχετικά με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, για το εάν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχει, και δεν δίστασα να εκφέρω την γνώμη μου, ότι είμαι σύμφωνος με αυτό.

    Άλλος, εξ ίσου αγαπητός συνάδελφος και επιπλέον συμμαθητής, μου έστειλε το δικό του άρθρο για το ίδιο θέμα, αλλά με διαφορετική προσέγγιση, και στον οποίο εκ προοιμίου του είπα ότι δεν συμφωνώ.

    Επειδή η πολυφωνία είναι απαραίτητη στην πνευματική δραστηριότητά μας, και τα δύο άρθρα, όπως θα είδατε, τα ανάρτησα.

    Από την αρχή δήλωσα, ότι δεν συμφωνώ με τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, και οφείλω να αναλύσω τους λόγους, γιατί ο ‘’δογματισμός’’ είναι ανούσιος και άκομψος.

    Τα  ‘’ΣΥΜΦΩΝΩ’’ ή τα ‘’ΔΙΑΦΩΝΩ’’ είναι καλά για δημοψηφίσματα ή σφυγμομετρήσεις, όμως δεν αναλύουν στο παραμικρό το εύρος των θεμάτων τους.

    Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Όταν εμφανίστηκε ο συνδικαλισμός στον κόσμο, ήταν μια αδήρητος ανάγκη η δημιουργία του, στην οποία συνέβαλαν φωτισμένα μυαλά της περιόδου.

    Ήταν μια εποχή, που η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τους εργοδότες, λίγο διέφερε από τις συνθήκες δουλείας του Αμερικανικού Νότου πριν από τον Αμερικανικό Εμφύλιο.

    Ο πρωταρχικός σκοπός του συνδικαλισμού, ήταν η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και η διεκδίκηση ανθρωπίνων συνθηκών στην εργασία τους.

    Επειδή, δεν ήταν δυνατόν, οι όποιες συζητήσεις να γίνονται από τους εργοδότες ή εκπροσώπους τους και από το σύνολο των εργαζομένων, δημιουργήθηκαν τα συνδικάτα, τα μέλη των οποίον εξελέγοντο με δημοκρατικές διαδικασίες ( συνήθως ) από τους εργαζόμενους, και έπαιρναν μέρος στις διαβουλεύσεις, εκπροσωπώντας τους.

    Έτσι πραγματοποιήθηκαν πολύ σημαντικές μεταβολές στις απάνθρωπες συνθήκες της εποχής, που αφορούσαν κυρίως τις συνθήκες εργασίας, το ωράριο και τις αμοιβές.

    Το συνδικαλιστικό αυτό κίνημα, γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε παγκοσμίως, με αξιοθαύμαστη επιτυχία, μέχρι την σημερινή εποχή.

    Έλα όμως που ‘’ουδέν καλόν αμιγές κακού’’ ( το αντίθετο λένε, αλλά πάει και έτσι ).

    Με τα χρόνια, δημιουργήθηκε μια νέα τάξη υποθετικά εργαζομένων, οι ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, η αποστολή των οποίων ήταν να εκπροσωπούν τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να διεκδικούν και προωθούν τα συμφέροντά τους.

    Και στον ιδιωτικό τομέα, κάτι πάει και έρχεται, αφού οι διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ αυτών που ζητούν και αυτών από τους οποίους τα ζητούν και τα έχουν, των εργοδοτών δηλαδή. Και οι εργοδότες, επειδή ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ είναι η επιχείρηση, γνωρίζουν και υπολογίζουν μέχρι ποιο σημείο μπορούν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των εργαζομένων ( δια των συνδικαλιστών ) και πράττουν αναλόγως, χωρίς να θίγονται, εννοείται, τα συμφέροντά τους σε μεγάλο βαθμό.

    Στον δημόσιο τομέα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

    Εκεί, τα τελευταία 40 χρόνια τουλάχιστον, ο συνδικαλισμός έχει πάρει την πλέον αισχρή μορφή του, στην πλειονότητα των περιπτώσεων.

    Κάθε τομέας του δημοσίου, απέκτησε το σωματείο ή συνδικάτο του, με τους ανάλογους συνδικαλιστές εννοείται.

    Τα επόμενα σχόλιά μου, είναι πολύ αιχμηρά για τους συνδικαλιστές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μεταξύ τους δεν υπάρχουν άνθρωποι με σωστή αντίληψη της αποστολής τους, αλλά δυστυχώς έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι είναι μικρή μειονότητα και εξαίρεση του κανόνα. Έ, γνωστή η παροιμία ‘’μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά’’.  Ζητώ την κατανόησή τους.

    Ο σημερινός συνδικαλιστής του δημοσίου, έχει ξεφύγει από την αποστολή του εδώ και καιρό. Η δραστηριότητά του, ξεκινά από τις προσωπικές επιδιώξεις ( αυξημένες αμοιβές, ελάχιστη ή μηδενική εργασία, ‘’πατρονάρισμα’’ των εργαζομένων ) και συνεχίζεται με την προβολή διαρκώς νέων αιτημάτων, κυρίως σε οικονομικά θέματα,  με απειλές και εκβιασμούς σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν.

    Φυσικά, η προσωπική τους προώθηση είναι το πρώτο μέλημά τους, προώθηση που φτάνει μέχρι την θέση του βουλευτή ή και υπουργού ενίοτε.

    Και τα αιτήματά τους, ικανοποιούνται σχεδόν απόλυτα από τους εργοδότες τους, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους Κρατικούς Διευθυντές και Προέδρους, οι οποίοι ΔΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ. Δικά τους είναι ?

    Οι πολιτικοί, μόνο χαζοί δεν είναι. Από την αρχή, κατάλαβαν ότι εάν ελέγξουν το συνδικαλιστικό κίνημα, θα έχουν εξασφαλίσει μια μόνιμη ‘’πελατεία’’ για το κόμμα τους, είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση. Αρκεί να έχουν ‘’δικούς τους’’ τους συνδικαλιστές.

    Ο πρώτος διδάξας αυτής της μεθόδου, όλοι ξέρουμε ότι ήταν το Κομμουνιστικό κόμμα, και μάλιστα για αρκετά χρόνια. Ο καιρός όμως πέρασε, και ενέσκηψε σαν θύελλα ακρίδων  άλλο κόμμα , το ΠΑΣΟΚ, που από τους πρώτους σκοπούς του ήταν ο έλεγχος των σωματείων εργαζομένων, ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ.    Αποδείχτηκε ότι η τακτική του είχε πέραση, και επέτυχε του σκοπού του, με αποτέλεσμα το 1981 να βρεθεί στην εξουσία. Το τι έγινε από τότε μέχρι σήμερα, το ξέρουμε.

    Με τη σειρά της, η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε να κάνει κάτι ανάλογο, αλλά το πέτυχε σε ελάχιστες περιπτώσεις. Λόγω ικανοτήτων ? Λόγω ιδιοσυγκρασίας ? Δεν ξέρω.

    Οι σκοποί των συνδικαλιστών, ήταν και είναι, δια της διεκδικήσεως παροχών και δικαιωμάτων, λογικών ή παραλόγων, να κάνουν κατ΄αρχή ‘’δύσκολη τη ζωή’’ στο αντίθετο κόμμα από αυτό που τους εξουσιάζει, και δευτερευόντως να εξασφαλίσουν σκανδαλώδη συνήθως προνόμια για τα μέλη του συνδικάτου τους.

    Όταν πάλι, το ‘’δικό τους’’ κόμμα ήταν στην εξουσία, συστηματικά ‘’έκαναν γαργάρα’’ όλα όσα σε άλλη περίπτωση θα τους είχαν ξεσηκώσει.

    Για να γίνουν όλα αυτά, έπρεπε στις όποιες διαπραγματεύσεις ( συνήθως τελεσίγραφα των συνδικαλιστών ), να υπεισέρχεται και ο παράγοντας του ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ.

    Και ο εκβιασμός αυτός, ερχόταν με πολλές μορφές. Απεργίες διαρκείας, κλείσιμο δρόμων, ‘’κατέβασμα’’ διακοπτών, καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, και πολλά άλλα τα οποία ζήσαμε και ζούμε καθημερινά και μας αγανακτούνε. Όμως, ο εκβιασμός είναι ένας τρόπος υποστηρίξεως των αιτημάτων, δυστυχώς παραδεκτός κατά την γνώμη μου, όσο άσχημο και αν φαίνεται αυτό.

    Άλλωστε, τον εκβιασμό τον βιώνουμε από την παιδική μας ηλικία καθημερινά, στις πιο απλές μορφές του ( ‘’αν δεν φας το φαγητό σου, δεν έχει γλυκό’’,  ‘’αν δεν διαβάσεις δεν θα βγείς έξω’’, ‘’αν δεν κουρευτείς δεν θα πάρεις χαρτζηλίκι’’, και αργότερα ‘’εάν ξαναργήσεις θα σε απολύσω’’ και πάει λέγοντας). Όλοι μας έχουμε διατελέσει και εκβιαστές και εκβιαζόμενοι.

    Στις Ένοπλες Δυνάμεις λοιπόν, πρίν από λίγο καιρό, επετράπη ο συνδικαλισμός. Και ποιο το αποτέλεσμα ? Εσείς να μου πείτε, εάν είδατε κάποιο αποτέλεσμα.

    Εάν ο συνδικαλισμός στις Ένοπλες Δυνάμεις γινόταν στην αρχική σωστή μορφή του, θα ήμουν σύμφωνος. Επειδή όμως είμαι βέβαιος για το αντίθετο, διαφωνώ.

    Επι πλέον και από προσωπικές εμπειρίες, έχω διαπιστώσει ότι οι ασχολούμενοι με τον συνδικαλισμό υστερούν καταφανώς σε επαγγελματικά προσόντα και ικανότητες. Ίσως και για αυτό να επέλεξαν τον συνδικαλισμό, για να ‘’επιπλεύσουν’’.

    Οι διαφωνίες μου, είναι σε πολιτικό και σε στρατιωτικό επίπεδο.

    Στο πολιτικό επίπεδο, είναι βέβαιο ότι ο στρατιωτικός συνδικαλισμός, για την προστασία των συνδικαλιστών και μόνον,  θα αποκτήσει οπωσδήποτε κομματική επιρροή. Όπως όλοι οι συνδικαλιστές, θα θεωρούν ότι μέσω του οποιουδήποτε κόμματος, θα έχουν αποτελέσματα.

    Για την υποστήριξη των αιτημάτων, χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα από συγκεντρώσεις και ψηφίσματα, ακόμα και από αγωγές και μηνύσεις. Κάνουμε συγκέντρωση και μαζεύονται 10.000 άτομα. Άντε, βάζω και εγώ ακόμα 60-70.000 άτομα, και γίνονται 100.000. Μαζεύονται στο Σύνταγμα ή αλλαχού και διαδηλώνουν. Και τι γίνεται? Αυτό ξανάγινε. Απλώς, από το κτίριο απέναντι, από τα παράθυρα, κάποιοι έβλεπαν και γελούσαν, χωρίς να ενοχλούνται ιδιαίτερα. Γιατί άλλωστε ?

    Ποιο είναι το ‘’όπλο’’ των στρατιωτικών συνδικαλιστών ? Με τι μπορούν να ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ ( μπορεί να μην σας αρέσει η λέξη αλλά αυτή είναι ) ώστε να γίνουν δεκτά τα αιτήματα ? Με τίποτα ! Ούτε δρόμους μπορούν να κλείσουν , ούτε αεροδρόμια, ούτε απεργίες μπορούν να κάνουν, ούτε διακόπτες να κατεβάσουν. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ.

    Στο Στρατιωτικό επίπεδο τώρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα.

    Ασφαλώς, οι συνδικαλιστές θα προβάλουν προς τη όποια Ιεραρχία, διάφορα αιτήματα σε διάφορα θέματα. Μα, αυτό έχει το δικαίωμα να το κάνει οποιοσδήποτε, και από μόνος του.

    Μπορούν, λέει, να προστατεύσουν τους στρατιωτικούς από τις αυθαιρεσίες της Ηγεσίας. Άς μου πεί κάποιος, πώς μπορεί να γίνει αυτό, ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

    Δεν αμφισβητώ, ότι όλοι οι Ιεραρχικά Προ’ι’στάμενοι στις ΕΔ, σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι άξιοι της θέσεώς τους, διαχρονικά. Σε πολλές περιπτώσεις επρόκειτο για ‘’κομματόσκυλα’’ που τους ‘’φύτεψαν’’ εκεί για εξόφληση ‘’γραμματίων’’. Πολλοί συνάδελφοι, έχουν αδικηθεί κατάφορα για πολλά θέματα. Θα περιμένουν να… επέμβει το συνδικαλιστικό όργανο για να τους σώσει ?

    Ήδη υπάρχει η οικτρή εμπειρία κάποιων ‘’συμβουλίων οπλιτών’’ ή κάπως έτσι, που ενώ σαν αποστολή θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις Μονάδες, έγιναν κομματικά όργανα με μοναδικό σκοπό να κάνουν δύσκολη τη ζωή του Διοικητή.

    Προσωπικά, σε όποιες θέσεις έτυχε να υπηρετήσω όσο ήμουν εν ενεργεία, δεν θα μπορούσα να ανεχτώ την παραμικρή συνδικαλιστική παρέμβαση σε οποιοδήποτε θέμα.

    Πολύ σας κούρασα σήμερα, με το συγκεκριμένο θέμα. Καιρός να το τελειώσω.

    Θεωρώ ότι ο συνδικαλισμός, μόνο ζημιά και αναρχία μπορεί να προσφέρει στις Ένοπλες Δυνάμεις.

    Για μεν τους αποστράτους, υπάρχουν οι Ενώσεις αποστράτων που τους εκπροσωπούν, για δε τους εν ενεργεία υπάρχει η Ηγεσία. Πολλές φορές, δεν μας εκφράζουν. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό.    Άλλωστε, βασικός κανόνας στις επιστήμες είναι ο ‘’ ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ’’.

ΣΤΑ ‘’ΑΠΟΝΕΡΑ’’ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

    Φαίνεται ότι τόσο το δικό μου το άρθρο περί συνδικαλισμού στις ΕΔ, όσο και τα δύο άλλα συναδέλφων που προηγήθηκαν και που κατέληγαν σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα, ‘’ζέσταναν’’ τις πένες με αποτέλεσμα το θέμα να πάρει κάποιες διαστάσεις.

    Επειδή δεν θέλω, όπως δήλωσα από την αρχή που ξεκίνησα το μπλόκ, να γίνει αυτό πεδίο διαφωνίας και αλληλοσυγκρουομένων άκομψα απόψεων, πράγμα που μέχρι σήμερα έχει επιτευχθεί, αλλά και στο όνομα της πολυφωνίας και του σεβασμού των διαφορετικών απόψεων, παραθέτω παρακάτω, διάφορα κείμενα σχετικά, που έχω πάρει και που οι συντάκτες τους επιθυμούν την δημοσιευσή τους.

   Αντιπαρέρχομαι, λόγω μεγαλοψυχίας, κάποια άκομψα και ειρωνικά σχόλια εναντίον μου, αλλά τι να κάνουμε ? C’ EST LA VIE !

Ανδρέας

Πανελλήνιος Σύλλογος Αποστράτων Εθελοντών Μακράς Θητείας

    Aγαπητε Ανδρέα σε ολα οσα αναγραφετε συμφωνουμε απολυτα. Και ισως να εχουν και εφαρμογη και στους δικους μας συνδικαλιστες, που πιθανον να ενεργουν για τους δικους τους λογους.

    Δεν μπορουμε ομως να παραβλεψουμε, την αγωνιστικοτητα, το πνευμα συσπειρωσης των ε.ε στελεχων, και τα αποτελέσματα ορισμένων διεκδικησεων των ενωσεων των εν ενεργεια.Τρανο παραδειγμα η αποφαση του Στε!! Μην εχετε ΚΑΜΙΑ αμφιβολια οτι οι προσφυγες που ακολουθησαν οι "θεσμικες" ενωσεις αποστρατων ΔΕΝ θα γινονταν, αν δεν ανοιγε το δρομο ο κ.Τσουκαράκης με τις ενωσεις του. Αυτο οφειλουμε να το αναγνωρισουμε, οπως επισης και τον κοσμιο αγωνα που δινουν και που δεν εχει σχεση με τους αγωνες των αλλων συνδικαλιστων του δημοσιου κλπ που κατακρινουμε.

    Και μην ξεχνατε και το ιλαροτραγικο γεγονος στο οποιο ειμασταν παροντες, στις 2 συγκεντρωσεις των αποστρατων το Μαρτιο του 2013  που τελικα κεντρικος ομιλητης απο οτι καταλαβαμε ηταν ο κ.Τσουκαρακης και απο κατω ολοι εμεις οι αποστρατοι χειροκροτουσαμε, για τον απλουστατο λογο ,οτι  τελικα ο λογος του και η αγωνιστικοτητα του ηταν κλασεις ανωτερος απο τον "λιγο" και "πολυ μικρο"των δικων μας "θεσμικων"!!

Να ειστε καλα.

Βασίλης Νικολόπουλος Πρόεδρος ΠΟΣ

Αγαπητοί φίλοι του ΠΣΑΕΜΘ.

    Η απόφαση του ΣτΕ 2192/2014 που αφορά τους αποστράτους και προσέφυγαν οι Ενώσεις ΝΠΔΔ, αρκούσε για να αφορά και τους εν ενεργεία, διότι βγάζει αντισυνταγματικές τις μειώσεις του μισθολογίου ΕΔ και ΣΑ.

Δεν βγάζει αντισυνταγματικές τις συντάξεις..

    Το ίδιο και οι αποφάσεις 2194-2195-2196/2014 που αφορούν Αστυνομικούς και Λιμενικούς!   ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ  ΟΛΟΥΣ. Ακόμη και τους πυροσβέστες που δεν προσέφυγαν.    

    Έστω ΜΙΑ ΕΝΩΣΗ ή  ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ να είχε προσφύγει αρκούσε!!  

    Και για να καταλάβετε τα παιγνίδια. Όλοι προσέφυγαν ως Ενώσεις ή Ομοσπονδίες. Κανένας δεν έβαλε ονόματα, εκτός από μια Ένωση. Ο νοών νοείτω!!  

    Δεν υπάρχει συνδικαλιστής ή συνδικαλισμός στις ΕΔ.  ΤΕΛΟΣ !!!  

    Η απόφαση του Α.Π. είναι σαφέστατη.  Συμμετοχή στρατιωτικών σε Σωματεία αστικού κώδικα επιτρέπει. Τίποτα περισσότερο.  Απλά καταργεί την άδεια για να γραφτεί κάποιος στρατιωτικός σε σωματείο (ΣΚ 20-1, άρθρο 25). ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ !!  

    Ο συνδικαλισμός διέπεται από το Ν 1264/1982 και δεν αφορά ΕΔ.    

    Για να μπουν κάποια θέματα στη σωστή τους βάση.

Βασίλης Νικολόπουλος Πρόεδρος ΠΟΣ

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ-ΣΥΜΜΑΘΗΤΙΚΟΣ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΜΟΣ

         Σήμερα ομολογώ πως υπέστην ένα άνευ προηγουμένου αιφνιδιασμό. Από αλλού το περίμενα, και από αλλού μου ήρθε! Όμως, επειδή ήδη το έχω δηλώσει ότι εάν τύχω απάντησης ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, οφείλω στον εαυτό μου να τηρήσω την υπόσχεσή μου, όσο και εάν αυτό μου είναι εξαιρετικά δυσάρεστο, καθ’ όσον η απάντησή μου αυτή απευθύνεται σε Συμμαθητή. Όμως, δεν θα είμαι όπως έχω δηλώσει Πολύ σκληρός, διότι η απάντησή μου απευθύνεται όχι μόνο σε Συμμαθητή, αλλά και αγαπητό φίλο, πράγμα που πρέπει, προς αποφυγήν παρανοήσεων, να το δηλώσω ευθύς εξ αρχής. Όμως, ακόμη και στους φίλους, πολύ περισσότερο σ’ αυτούς, πρέπει να λέμε την αλήθεια, όσο και εάν αυτή πονάει. Επειδή δε, θα αποφύγω σχολαστικά κάθε χαρακτηρισμό που θα μπορούσε να εκληφθεί ως υβριστικός, ελπίζοντας ότι, θα τύχει της ίδιας ακριβώς μεταχείρισης με το σχόλιο του διαχειριστού του blog, δηλαδή, να δημοσιευθεί με τα ίδια ακριβώς στοιχεία, (γραμματοσειρά, χρωματισμούς, κ.λ.π.) με το πρωτότυπο, και ίδια ημέρα (Κυριακή), και να μη τύχω και αυτή τη φορά ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ, τόσον στο περιεχόμενο, όσον και εμφανισιακά, και να δημοσιευθεί το σχόλιό μου ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ και χρωματικούς τονισμούς, με το πρωτότυπο.

            Οφείλω λοιπόν να αναγνωρίσω ότι, η απάντηση την οποία έλαβα από τον καθ’ όλα αγαπητό Συμμαθητή, με έφερε πάρα πολλά χρόνια πίσω, όταν, μαθητής της 3^ης Λυκείου, γράφαμε κάθε δεύτερη Τετάρτη Έκθεση Ιδεών. Τότε ,η αγαπητότατή μου καθηγήτρια Κα Φαναριώτου, καλή της ώρα εάν ζει, ομολογώ ότι θα του έβαζε μεγαλύτερο βαθμό ακόμη και από το δικό μου, που, σημειωτέον ότι, ήταν ο υψηλότερος της Τάξεως. Εκτιμώ ότι, ένα 18 θα το έπαιρνε άνετα, καθ’ όσον για την Κα Φαναριώτου, οι βαθμοί 19 και 20, απλώς δεν υπήρχαν.

            Είναι λοιπόν μία καλή προσπάθεια η ιστορική αναδρομή στη δημιουργία του Συνδικαλιστικού Κινήματος, καθώς και στην μετεξέλιξή του στη σημερινή εποχή.

            Επίσης, αναφέρει πολλά τρωτά του Συνδικαλιστικού Κινήματος, και ιδιαίτερα της ειδικής κατηγορίας υποτιθέμενων εργαζομένων που δημιουργήθηκε, των Συνδικαλιστών.

            Δεν θα διαφωνήσω επ’ αυτού με το Συμμαθητή μου. Όμως, θα χρησιμοποιήσω ακριβώς το αντίθετο από το ρητό που χρησιμοποίησε: «Ουδέν κακό, αμιγές καλού». Διότι, όλα αυτά τα οποία λέγονται «Εργασιακά Δικαιώματα», κερδήθηκαν από το Συνδικαλιστικό Κίνημα, το οποίο εκφραζόταν από τους Συνδικαλιστές, Όταν ακόμη αυτοί ήσαν αγνοί, πριν αλλοτριωθούν από την εξουσία και τα «οφίτσια» που τους προσέφεραν οι εργοδότες, προκειμένου να τους πάρουν με το μέρος τους. Δεν φαντάζομαι να είναι κάποιος τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει ότι, «οι καλοί εργοδότες», εάν δεν αντιμετώπιζαν διαμαρτυρίες και στάσεις εργασίας, από μόνοι τους θα παραχωρούσαν δικαιώματα στους εργαζομένους! Άλλωστε, είναι γνωστή η ρήση ότι : « Εάν δεν κλάψει το παιδί, δεν του δίνει η μάνα βυζί». Και στο χέρι μας είναι, να εναλλάσσουμε εγκαίρως τους Συνδικαλιστές, ώστε να προσφέρουν ό,τι έχουν να προσφέρουν, πριν αλλοτριωθούν.

            Αναρωτιέται ο Συμμαθητής μου, εάν είδαμε κάποιο αποτέλεσμα από το Συνδικαλιστικό Κίνημα το οποίο δημιουργήθηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις. Μα αγαπητέ μου, επειδή μπορεί να αγνοείς το παρασκήνιο, σου θυμίζω τα παρακάτω:

            α.         Στο χώρο των ε.α εάν δεν ξύπναγαν οι ενώσεις των αποστράτων και εάν δεν ξεσήκωναν συνδικαλιστικώ τω τρόπω τους αποστράτους οι συντάξεις τώρα θα είχαν πέσει κάτω από τα 500 ευρώ και καμία προσφυγή τόσο προς την εισαγγελέα διαφθοράς για το ΜΤΣ όσο και για την αντισυνταγματικότητα των τριπλών περικοπών προς το ΣτΕ δεν θα είχε υποβληθεί.

            β.         Στο χώρο των ε.ε εάν δεν είχε προσφύγει στη δικαιοσύνη η εν σπέρματι ακόμη συνδικαλιστική ένωση, καμία δικαίωση από το ΣτΕ δεν θα είχε έλθει και καμία αναγνώριση του δικαιώματος καταβολής εφ’ άπαξ στα 10 χρόνια για τους ΕΜΘ δεν θα είχε συμβεί. Και δυστυχώς εκείνοι που πίεσαν να ξαναπάρουν το επίδομα παραμεθορίου τα στελέχη των ΕΔ, τη στιγμή που εξακολουθούσαν να τα παίρνουν άλλοι κλάδοι του Δημοσίου και των ΟΤΑ, ήταν και πάλι αυτοί, που με μεγάλη άνεση υποτιμούμε.

            γ.         Εάν συμφωνήσουμε ότι ,όπως λέγεται, το ανώτατο "συνδικαλιστικό" όργανο για τα Στελέχη των ΕΔ είναι ο εκάστοτε Α/ΓΕΕΘΑ, ας μας υπενθυμίσεις σε ποιές περιπτώσεις αδικιών η στρατιωτική Ηγεσία μπήκε μπροστά, και ακόμη σε πόσες περιπτώσεις είδαμε παραιτήσεις. Εκτός και εάν δεχθούμε ότι κανείς και ποτέ δεν αδικήθηκε !!!.

            Επί πλέον, το Συνδικαλιστικό Όργανο των ε.ε. το οποίο δημιουργήθηκε στις Ε.Δ., πρώτα απ’ όλα, είναι στα «σπάργανα». Παρ’ όλα αυτά όμως, έκανε πάρα πολύ αισθητή την παρουσία του, με αποτέλεσμα να το υπολογίζουν όλοι, και να συνδιαλέγονται μαζί του. Και, τέλος, εάν τώρα έχεις στα χέρια σου μία απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας (του ΣτΕ) που σε δικαιώνει, και «ελπίζεις» κάποια στιγμή να σου επιστραφούν τα ΠΑΡΑΝΟΜΩΣ παρακρατηθέντα αναδρομικά, και να αποκατασταθεί η σύνταξή σου στα επίπεδα του Ιουλίου 2012, αυτό το οφείλεις κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος σ’ αυτό το Συνδικαλιστικό Όργανο.

            Ομοίως, εκφράζει την αβεβαιότητά του, και ως εκ τούτου τη διαφωνία του, σχετικά με το εάν ο Συνδικαλισμός στις Ε.Δ. δημιουργήθηκε με τη σωστή μορφή του. Και βέβαια, υποθέτει ότι, ο Στρατιωτικός Συνδικαλισμός θα αποκτήσει κομματική επιρροή. Εδώ, είμαι υποχρεωμένος να του θυμίσω ότι, οι Δικαστές όταν δικάζουν, δικάζουν βάσει πραγματικών δεδομένων, και υπαρκτών στοιχείων. Ποτέ δεν δικάζουν βασιζόμενοι στο ένστικτό τους, και πολύ περισσότερο στο τί υποθέτουν. Και βέβαια, είναι προφανές ότι τα Συνδικαλιστικά Όργανα, ασφαλώς και θα έχουν επαφές με εκπροσώπους των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, στα πλαίσια της αναζήτησης υποστηρικτών των αιτημάτων ΜΑΣ. Καθ’ όσον, υποβάλλοντας αιτήματα στην κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί το κράτος, και εν προκειμένω αποτελεί τον εργοδότη μας, σαφώς αντιμετωπίζονται ως «αντίπαλοι» του κυβερνώντος κόμματος. Αλλιώς πώς θα γίνει; Θα παριστάνουν τους ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΔΕΣ;

            Και βέβαια, θα ήμουν υπόχρεος, εάν μου υποδεικνυόταν ο τρόπος υποστήριξης των αιτημάτων μας, εκτός από τις συγκεντρώσεις 10.000 ή 60-70.000, ή 100.000 ατόμων στο Σύνταγμα ή αλλαχού, οι οποίοι να επιδώσουν «κάποια» ψηφίσματα. Χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα σύμφωνα με τον αγαπητό φίλο. Ασφαλώς, για να το λέει, θα γνωρίζει μερικά. Εάν μας τα κοινοποιήσει, μπορεί κάτι να κάνουμε, και για το δικό του καλό! Προσωπικά δεν γνωρίζω να υπάρχει Συνδικαλιστής, ο οποίος, προκειμένου να υποστηρίξει τα αιτήματα του Κλάδου του, δεν «κατέβασε» τους εργαζομένους στους δρόμους, δεν επέδωσε ψηφίσματα, δεν «βγήκε» στα «κανάλια», ή γενικά, δεν προέβει στις ενέργειες στις οποίες προβαίνουν και οι δικοί μας Συνδικαλιστές. Εάν γνωρίζει και κάποιο άλλο τρόπο, καλό θα είναι να μας τον πεί.

            Όσον αφορά τέλος, στις αυθαιρεσίες της Ηγεσίας, θα θυμίσω στον αγαπητό Συμμαθητή, χωρίς να επεκταθώ, για ευνόητους λόγους, ότι, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει καθιερωθεί στις Ε.Δ., όταν συντάσσονται οι «Εκθέσεις Ικανότητος», οι αξιολογούμενοι να λαμβάνουν γνώσιν ενυπογράφως, της βαθμολογίας των, και εάν διαφωνούν, να υποβάλλουν σχετική αναφορά. Αυτό από καλή προαίρεση της Ιεραρχίας έγινε; Εάν το ισχυρισθεί, ασφαλώς και δεν θα το πιστέψω! Και να είναι βέβαιος, ότι ελάχιστοι Συνάδελφοι θα το πιστέψουν. Θυμάται άραγε να μας πεί εάν, ένας Αξιωματικός, για κάποιο λόγο, είχε συγκρουσθεί με τον προϊστάμενό του, πράγμα όχι σπάνιο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται και η κατηγορία των «σφουγγοκωλάριων», ήταν «τελειωμένος από χέρι», επειδή, μία μόνο (μυστική) βαθμολογία, σε ένα μόνο προσόν, από τα δεκάδες στα οποία βαθμολογείται ένας Αξιωματικός, αρκούσε για να τον βάλλει δια παντός στο περιθώριο; Εάν λοιπόν δεν υπάρχει έστω κάποιος να ενδιαφερθεί για τον Αξιωματικό, έστω κάποια «ελπίδα», θα μείνουμε αδρανείς σαν Ραγιάδες; Δηλαδή, για να καταλάβω, ποια είναι η θέση του αγαπητού μου Συμμαθητού; Μήπως : Σφάξε με Αγά μου να αγιάσω;

            Δεν θα αναφερθώ καθόλου βέβαια στο ΕΝΤΕΛΩΣ, ΜΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΤΟΧΟ επιχείρημα του «συμβουλίου Οπλιτών», καθ’ όσον ουδεμία απολύτως σχέση έχει με το εξεταζόμενο θέμα.

            Τελειώνοντας, θέλω να υπενθυμίσω ότι, και κατά την Εθνεγερσία του 1821, τα δεδομένα, ήσαν ΔΕΔΟΜΕΝΑ. Είμαστε λίγοι, είμαστε άοπλοι, είμαστε ανεκπαίδευτοι, απέναντι σε ένα εχθρικό παγκόσμιο περιβάλλον, κ.λ.π., κ.λ.π., παρ’ όλα αυτά όμως, με τη θέληση, την αυτοθυσία και την πίστη στο σκοπό, ανατρέψαμε τα δεδομένα. Το γνωμικό λοιπόν της Σχολής Πολέμου, εξυπηρετεί άλλο σκοπό, και δεν ταιριάζει στη δεδομένη περίπτωση.

            Είναι πασιφανές ότι, στην προσπάθειά μου να ελαφρύνω το κείμενο χάριν του αγαπητού μου Συμμαθητού και φίλου, προσέθεσα και μερικά καλολογικά στοιχεία, αναδρομές στο παρελθόν, κ.λ.π.  Ωστόσο, θέλω να ελπίζω ότι αυτή η ΕΝΤΕΛΩΣ άχαρη αντιπαράθεση θα τελειώσει εδώ. Διότι, εάν τύχω απάντησης επί προσωπικού, θα είμαι υποχρεωμένος, σεβόμενος τον εαυτό μου, να απαντήσω, πράγμα που το απεύχομαι.

            Με πολύ αγάπη,

            Δημήτρης Μπελιβανάκης