ΕΔΩ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
1."Σ' ΑΝΑΖΗΤΩ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ"
ΕΥΤΥΧΙΑ Φ. ΦΡΑΓΚΟΥ
Σήμερα κατηφόριζα την Κηφισίας και άκουσα στο ράδιο το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» του Μητροπάνου, και θυμήθηκα πως μάλλον αυτό ήταν το soundtrack των παιδικών μου καλοκαιριών.
Μία ζωή στις εθνικές οδούς, διανύοντας δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα. Μας φόρτωναν αδέρφια, ξαδέρφια, πέδιλα, βατραχοπέδιλα, πράγματα συμπράγκαλα στο σκούρο Mirafiori, όπου πραγματικά χωρούσαμε όλοι μ’ ένα απίστευτο τρόπο και ο μπαμπάς έλεγα πάντα στη μαμά την ίδια ατάκα: «Πάλι φορτωμένοι θα ταξιδέψουμε;» Της έκλεινε το μάτι, μας έριχνε συνωμοτικό χαμόγελο και … το ταξίδι ξεκινούσε. Στο δρόμο ο μπαμπάς έπαιζε σκετς του Καραγκιόζη εμείς ξεκαρδιζόμασταν ζητώντας κι άλλο, η μαμά αποκοιμιόταν και εγώ χαιρετούσα στο δρόμο όλες τις ΑΤΕ (τότε νόμιζα ότι αφού η μαμά δουλεύει εκεί πως μας ανήκουν κιόλας). Και στα ηχεία έπαιζε ο Μητροπάνος με μερικές παρεμβολές για να μαθαίνουμε πάντα τα νέα του ΠΑΟΚ από την Τούμπα και από το Παλέ ντε Σπορ.
Σταματούσαμε μόνο για να κατέβω εγώ να πάρω Σπορ του Βορρά για τον μπαμπά και για να φάμε το πιο ονειρεμένο πρωινό της Μακεδονίας: Μπουγάτσα με τυρί και γάλα σοκολατούχο ΤΟΠΙΝΟ της ΜΕΒΓΑΛ στο Θείο Βάνια. Όποιος δεν έχει φάει αυτό το πρωινό, δεν ξέρει τί θα πει Σαλονικιώτικο πρωινό... Και γελάω τώρα με τα muffins, τα donuts, τα cupcakes, τα pancakes τις αμερικανιές και τις σαχλοδηθενιές χωρίς γεύση, μυρωδιά και χωρίς ταυτότητα…
Όταν επιτέλους φτάναμε, ψάχναμε μονίμως τα παπούτσια μας, μονίμως κάπου χαμένα μέσα στο αμάξι και χωνόμασταν σε αγκαλιές και λιώναμε σε χάδια και φιλιά, σε ντιβάνια και ράντσα, με το μπαμπά να βιάζεται γιατί έπρεπε να γυρίσει, για να πάει «μέσα» όπως έλεγαν…
To Mirafiori δεν υπάρχει πια, ο Θείος Βάνιας κατέβασε ρολά, ο παππούς Μήτσος δεν είναι πλέον εδώ για να με πάει στο μποστάνι να χαϊδέψω τα καρπούζια μας, η γιαγιά και ο παππούς στο Βαρδάρη έφυγαν, η ΑΤΕ έκλεισε και ο Μητροπάνος μας άφησε… Και μου λείπουν όλα φριχτά..
Αλλά κάθε φορά που θα ακούω το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» είναι σαν επιστρέφουν όλοι και όλα στη θέση τους, και η γεύση της αλμυρής μπουγάτσας με το ΤΟΠΙΝΟ μπορεί και να γλυκάνει τον κόμπο στο λαιμό…
«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα»
Σταματούσαμε μόνο για να κατέβω εγώ να πάρω Σπορ του Βορρά για τον μπαμπά και για να φάμε το πιο ονειρεμένο πρωινό της Μακεδονίας: Μπουγάτσα με τυρί και γάλα σοκολατούχο ΤΟΠΙΝΟ της ΜΕΒΓΑΛ στο Θείο Βάνια. Όποιος δεν έχει φάει αυτό το πρωινό, δεν ξέρει τί θα πει Σαλονικιώτικο πρωινό... Και γελάω τώρα με τα muffins, τα donuts, τα cupcakes, τα pancakes τις αμερικανιές και τις σαχλοδηθενιές χωρίς γεύση, μυρωδιά και χωρίς ταυτότητα…
Όταν επιτέλους φτάναμε, ψάχναμε μονίμως τα παπούτσια μας, μονίμως κάπου χαμένα μέσα στο αμάξι και χωνόμασταν σε αγκαλιές και λιώναμε σε χάδια και φιλιά, σε ντιβάνια και ράντσα, με το μπαμπά να βιάζεται γιατί έπρεπε να γυρίσει, για να πάει «μέσα» όπως έλεγαν…
To Mirafiori δεν υπάρχει πια, ο Θείος Βάνιας κατέβασε ρολά, ο παππούς Μήτσος δεν είναι πλέον εδώ για να με πάει στο μποστάνι να χαϊδέψω τα καρπούζια μας, η γιαγιά και ο παππούς στο Βαρδάρη έφυγαν, η ΑΤΕ έκλεισε και ο Μητροπάνος μας άφησε… Και μου λείπουν όλα φριχτά..
Αλλά κάθε φορά που θα ακούω το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» είναι σαν επιστρέφουν όλοι και όλα στη θέση τους, και η γεύση της αλμυρής μπουγάτσας με το ΤΟΠΙΝΟ μπορεί και να γλυκάνει τον κόμπο στο λαιμό…
«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ’ της αυγής τα χρώματα»
Για αυτή την Ελλάδα που οι απ' έξω δεν θα καταλάβουν ποτέ.
Καλό Δεκαπεντάυγουστο Ελλάδα Μου…
Καλό Δεκαπεντάυγουστο Ελλάδα Μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου