Κομμάτι από αυτά που διδάσκω στον απόδημο Ελληνισμό
Διάλογος εμπνευσμένος από τη μορφή του Παύλου Μελά και το ιστορικό πλαίσιο του Μακεδονικού Αγώνα. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Μακεδονίας, λίγο πριν από την τελευταία αποστολή του Μελά. Περιλαμβάνει συντρόφους του, έναν ντόπιο δάσκαλο και έναν νεαρό εθελοντή.
«Η φλόγα πριν τη θυσία» Χώρος: Σπίτι φιλοξενίας σε μακεδονικό χωριό, φθινόπωρο 1904. Πρόσωπα: Παύλος Μελάς, Σύντροφος Αντώνης, Δάσκαλος Νίκος, Νεαρός Εθελοντής Γιάννης.
[Η σκηνή ανοίγει με τον ήχο βροχής. Ο Παύλος Μελάς κάθεται δίπλα στο τζάκι, κοιτάζοντας έναν χάρτη. Οι υπόλοιποι γύρω του.]
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: Η αποστολή μας δεν είναι απλώς στρατιωτική. Είναι φλόγα που πρέπει να ανάψει σε κάθε καρδιά. Η Μακεδονία δεν ζητά ήρωες. Ζητά ψυχές που δεν φοβούνται να χαθούν για να σωθεί η μνήμη.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κι όμως, Παύλο, εσύ έγινες ήρωας πριν καν πέσεις. Οι χωρικοί σε κοιτούν σαν να είσαι ο ίδιος η ελπίδα. Δεν το νιώθεις;
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: Το νιώθω. Και με βαραίνει. Μα δεν ήρθα για δόξα. Ήρθα γιατί δεν άντεχα να βλέπω την πατρίδα να ξεχνά.
ΝΙΚΟΣ (δάσκαλος): Σήμερα στο σχολείο, τα παιδιά ζωγράφισαν τη Μακεδονία. Μία την έβαλε με φτερά. «Για να πετάξει πίσω στην Ελλάδα», είπε. Εσύ της τα δίνεις αυτά τα φτερά.
ΓΙΑΝΝΗΣ (νεαρός): Κύριε Μελά… αν αύριο πέσετε… εμείς τι θα κάνουμε; Πώς συνεχίζεται ένας αγώνας χωρίς τον αρχηγό του;
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ (χαμογελώντας): Δεν είμαι αρχηγός. Είμαι σπίθα. Αν πέσω, θα γίνω φωτιά. Και η φωτιά δεν έχει αρχηγό. Έχει κατεύθυνση. Εσείς θα την κρατήσετε ζωντανή.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Αύριο περνάμε τα σύνορα. Ξέρεις τι μας περιμένει;
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: Ξέρω. Και δεν φοβάμαι. Γιατί πίσω μας μένει κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Η πίστη. Η μνήμη. Η Μακεδονία.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Κομμάτι από αυτά που διδάσκω στον απόδημο Ελληνισμό
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάλογος εμπνευσμένος από τη μορφή του Παύλου Μελά και το ιστορικό πλαίσιο του Μακεδονικού Αγώνα. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Μακεδονίας, λίγο πριν από την τελευταία αποστολή του Μελά. Περιλαμβάνει συντρόφους του, έναν ντόπιο δάσκαλο και έναν νεαρό εθελοντή.
«Η φλόγα πριν τη θυσία»
Χώρος: Σπίτι φιλοξενίας σε μακεδονικό χωριό, φθινόπωρο 1904. Πρόσωπα: Παύλος Μελάς, Σύντροφος Αντώνης, Δάσκαλος Νίκος, Νεαρός Εθελοντής Γιάννης.
[Η σκηνή ανοίγει με τον ήχο βροχής. Ο Παύλος Μελάς κάθεται δίπλα στο τζάκι, κοιτάζοντας έναν χάρτη. Οι υπόλοιποι γύρω του.]
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: Η αποστολή μας δεν είναι απλώς στρατιωτική. Είναι φλόγα που πρέπει να ανάψει σε κάθε καρδιά. Η Μακεδονία δεν ζητά ήρωες. Ζητά ψυχές που δεν φοβούνται να χαθούν για να σωθεί η μνήμη.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κι όμως, Παύλο, εσύ έγινες ήρωας πριν καν πέσεις. Οι χωρικοί σε κοιτούν σαν να είσαι ο ίδιος η ελπίδα. Δεν το νιώθεις;
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: Το νιώθω. Και με βαραίνει. Μα δεν ήρθα για δόξα. Ήρθα γιατί δεν άντεχα να βλέπω την πατρίδα να ξεχνά.
ΝΙΚΟΣ (δάσκαλος): Σήμερα στο σχολείο, τα παιδιά ζωγράφισαν τη Μακεδονία. Μία την έβαλε με φτερά. «Για να πετάξει πίσω στην Ελλάδα», είπε. Εσύ της τα δίνεις αυτά τα φτερά.
ΓΙΑΝΝΗΣ (νεαρός): Κύριε Μελά… αν αύριο πέσετε… εμείς τι θα κάνουμε; Πώς συνεχίζεται ένας αγώνας χωρίς τον αρχηγό του;
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ (χαμογελώντας): Δεν είμαι αρχηγός. Είμαι σπίθα. Αν πέσω, θα γίνω φωτιά. Και η φωτιά δεν έχει αρχηγό. Έχει κατεύθυνση. Εσείς θα την κρατήσετε ζωντανή.
ΑΝΤΩΝΗΣ: Αύριο περνάμε τα σύνορα. Ξέρεις τι μας περιμένει;
ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: Ξέρω. Και δεν φοβάμαι. Γιατί πίσω μας μένει κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Η πίστη. Η μνήμη. Η Μακεδονία.
Δ.Βόγγολης
ΑπάντησηΔιαγραφή