Κάποια στιγμή μετά από 400 χρόνια σιγής το Ιουδαιοχριστιανικό Ιερατείο ‘’ανακάλυψε’’τη Μαρία την Αειπαρθένα! Την ανακάλυψαν για να αντιμετωπίσουν την πολύ λογικότερη εκδοχή του χριστιανισμού, τη διδασκαλία του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, που την παρουσίαζε, όπως και ο Άρειος, ως Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο· (δηλαδή η 15ετής Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι το Θεό Λόγο). Από τη στιγμή εκείνη, δηλαδή μετά την 3η Οικουμενική σύνοδο Εφέσου 431 μ.χ., επικράτησε ως Εκκλησιαστική Παράδοση, -σε αντίθεση ακόμα και με τα Θεόπνευστα κείμενα των Ευαγγελίων που την παρουσιάζουν ως απλή γυναίκα και μητέρα 7 παιδιών(!), -το δόγμα της θεομητορικής αειπαρθενίας (‘’προ – κατά τη διάρκεια –και μετά τόκον’’· παρθένα(!!!)· συνεπώς αειπάρθενος). Η επί 400 χρόνια απόλυτη σιωπή, μετατράπηκε έκτοτε σε κανονική λατρεία όπως τη βλέπουμε σήμερα με πλήθος Θεομητορικών εορτών, εικονολατρίες ειδωλολατρικού τύπου, πάμπολλα μοναστικά -εισπρακτικά- κέντρα με τον αντίστοιχο θρησκευτικό τουρισμό, νηστείες, παρακλήσεις, τάματα για επίκληση θαυμάτων και λοιπές υποτιμητικές και αναξιοπρεπείς εικόνες πιστών, που σέρνονται και κυλιούνται στο έδαφος, μήπως καταφέρουν να κερδίσουν τη συμπάθειά της για μεσιτεία στον Υιό της ενόψει της μέλλουσας κρίσης (μια θέση στον παράδεισο πάντα είναι ευπρόσδεκτη). Όμως τι ενδιαφέρουν εμάς αυτά και αυτοί που τα πιστεύουν καλά κάνουν και καλά να είναι οι άνθρωποι. Μας ενδιαφέρουν γιατί από τότε, από τον 5ο αιώνα και μετά με βάση τα παραπάνω, άλλαξε ο ρους της ανθρώπινης ιστορίας προς το χειρότερο, επηρεάζοντας αποφασιστικά ακόμα και την ύπαρξή μας ως έθνους. Οι πολυπληθείς ομάδες της Μ. Ασίας και Μ. Ανατολής, οι οπαδοί του Νεστοριο-Αρειανισμού τέθηκαν ως αιρετικοί εκτός νόμου από το θεοκρατικό Βυζαντινό κράτος, καταπιέστηκαν, κυνηγήθηκαν, θεωρήθηκαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αποκλείστηκαν από δημόσια αξιώματα, στραγγαλίστηκαν οικονομικά, εξαθλιώθηκαν και όταν εμφανίστηκε το Ισλάμ στην Ιστορία, -ένα Ισλάμ που αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα δεν είχε λόγο ύπαρξης-, αυτοί όλοι βρήκαν τη λύτρωση, ακραιφνώς οδηγήθηκαν στην αγκαλιά της νέας θρησκείας, ενοποιήθηκαν ιδεολογικά με τους Άραβες και στράφηκαν κατά του Βυζαντινού κράτους. Επειδή όμως η Ειμαρμένη διδάσκει πως τίποτα δε μένει ατιμώρητο, όλοι αυτοί οι αδικημένοι δικαιώθηκαν καταλύοντας τελικά τον καταπιεστή τους! Γιατί άραγε όλα αυτά? Γιατί κάποιοι αγκυλωμένοι εγκέφαλοι, αρνητές της κοινής λογικής, με την εξουσία και το μέλι στα χέρια, επέβαλαν δια της βίας τους παραλογισμούς και τα θέλω τους!
.jpg)
Κάποια στιγμή μετά από 400 χρόνια σιγής το Ιουδαιοχριστιανικό Ιερατείο ‘’ανακάλυψε’’τη Μαρία την Αειπαρθένα! Την ανακάλυψαν για να αντιμετωπίσουν την πολύ λογικότερη εκδοχή του χριστιανισμού, τη διδασκαλία του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, που την παρουσίαζε, όπως και ο Άρειος, ως Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο· (δηλαδή η 15ετής Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι το Θεό Λόγο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη στιγμή εκείνη, δηλαδή μετά την 3η Οικουμενική σύνοδο Εφέσου 431 μ.χ., επικράτησε ως Εκκλησιαστική Παράδοση, -σε αντίθεση ακόμα και με τα Θεόπνευστα κείμενα των Ευαγγελίων που την παρουσιάζουν ως απλή γυναίκα και μητέρα 7 παιδιών(!), -το δόγμα της θεομητορικής αειπαρθενίας (‘’προ – κατά τη διάρκεια –και μετά τόκον’’· παρθένα(!!!)· συνεπώς αειπάρθενος).
Η επί 400 χρόνια απόλυτη σιωπή, μετατράπηκε έκτοτε σε κανονική λατρεία όπως τη βλέπουμε σήμερα με πλήθος Θεομητορικών εορτών, εικονολατρίες ειδωλολατρικού τύπου, πάμπολλα μοναστικά -εισπρακτικά- κέντρα με τον αντίστοιχο θρησκευτικό τουρισμό, νηστείες, παρακλήσεις, τάματα για επίκληση θαυμάτων και λοιπές υποτιμητικές και αναξιοπρεπείς εικόνες πιστών, που σέρνονται και κυλιούνται στο έδαφος, μήπως καταφέρουν να κερδίσουν τη συμπάθειά της για μεσιτεία στον Υιό της ενόψει της μέλλουσας κρίσης (μια θέση στον παράδεισο πάντα είναι ευπρόσδεκτη).
Όμως τι ενδιαφέρουν εμάς αυτά και αυτοί που τα πιστεύουν καλά κάνουν και καλά να είναι οι άνθρωποι.
Μας ενδιαφέρουν γιατί από τότε, από τον 5ο αιώνα και μετά με βάση τα παραπάνω, άλλαξε ο ρους της ανθρώπινης ιστορίας προς το χειρότερο, επηρεάζοντας αποφασιστικά ακόμα και την ύπαρξή μας ως έθνους.
Οι πολυπληθείς ομάδες της Μ. Ασίας και Μ. Ανατολής, οι οπαδοί του Νεστοριο-Αρειανισμού τέθηκαν ως αιρετικοί εκτός νόμου από το θεοκρατικό Βυζαντινό κράτος, καταπιέστηκαν, κυνηγήθηκαν, θεωρήθηκαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αποκλείστηκαν από δημόσια αξιώματα, στραγγαλίστηκαν οικονομικά, εξαθλιώθηκαν και όταν εμφανίστηκε το Ισλάμ στην Ιστορία, -ένα Ισλάμ που αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα δεν είχε λόγο ύπαρξης-, αυτοί όλοι βρήκαν τη λύτρωση, ακραιφνώς οδηγήθηκαν στην αγκαλιά της νέας θρησκείας, ενοποιήθηκαν ιδεολογικά με τους Άραβες και στράφηκαν κατά του Βυζαντινού κράτους.
Επειδή όμως η Ειμαρμένη διδάσκει πως τίποτα δε μένει ατιμώρητο, όλοι αυτοί οι αδικημένοι δικαιώθηκαν καταλύοντας τελικά τον καταπιεστή τους!
Γιατί άραγε όλα αυτά? Γιατί κάποιοι αγκυλωμένοι εγκέφαλοι, αρνητές της κοινής λογικής, με την εξουσία και το μέλι στα χέρια, επέβαλαν δια της βίας τους παραλογισμούς και τα θέλω τους!