Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε Το Πάσχα-3

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε Το Πάσχα-3

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΛΩΣΗΣ Υποστρατηγος ε.α.

    Tο προηγούμενο σημείωμά μας, είχαμε ασχοληθεί με τις προσπάθειες που κατέβαλαν τα μέλη της «Επιτροπής Καλλιτεχνικού Προγράμματος», να μετατρέψουν το Τάγμα, σε Μέγαρο Μουσικής ή έστω σε κοσμικό κέντρο περιωπής.

    Δηλαδή να φτιάξουν ένα ευπρεπές καλλιτεχνικό πρόγραμμα, για την ημέρα του Πάσχα, εκ των… ενόντων, όπου «ενόντα» σήμαινε χωρίς χρήματα…

    Αφού λοιπόν οι προσπάθειες αλιεύσεως ταλέντων από το δυναμικό του Τάγματος απέτυχαν ή μάλλον δεν στέφτηκαν υπό πλήρους επιτυχίας, η Επιτροπή έπρεπε να στραφεί προς άλλες πηγές. Και οι πηγές αυτές, δεν ήταν άλλες από τα «πολιτιστικά κέντρα» που δραστηριοποιούνταν στην ευρύτερη περιοχή.

    Στην περίπτωση αυτή, έπρεπε να επιστρατευτούν οι νεαροί αξιωματικοί αλλά και οι πιο σιτεμένοι, που ήταν όμως ανύπαντροι. Συγκέντρωση λοιπόν όλων των ΔΕΑ και κατωτέρων αξιωματικών και ανάθεση αποστολών… αυτοκτονίας. Να διευκρινίσουμε ότι τότε ο δόκιμος, με τον μισθό που έπαιρνε μπορούσε να «εκκλησιασθεί» στους ναούς αυτούς της τέχνης και δύο φορές το μήνα.

    Άρα το Know How υπήρχε και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Οι εξορμήσεις, αφού ήταν και με την εντολή της Υπηρεσίας άρχιζαν το ίδιο βράδι. Οι καλλιτέχνιδες (τέλος πάντων…) ήταν προθυμότατες. Και τούτο, διότι οι δόλιες υπέθεταν ότι το «Πάσχα στο Τάγμα», ήταν ένα σκαλοπάτι, πριν την εγγραφή δίσκου. Έτσι λοιπόν σε 2-3 βραδιές, οι καμικάζι ανιχνευτές ταλέντων είχαν καταφέρει να εξασφαλίσουν,  χωρίς μεγάλη δυσκολία είναι η αλήθεια, ευγενώς προσφερόμενες,  τραγουδίστριες από τα τοπικά «Δειλινά», την «Νεράιδα» και τα «Ξημερώματα».

    Όμως όσοι τότε νόμιζαν ότι το πρόβλημα είχε λυθεί και η γιορτή θα ήταν ένα ατελείωτο γλεντοκόπι, είχαν πλανηθεί πλάνην οικτράν, διότι τότε άρχιζαν άλλου είδους προβλήματα.

    Το πρώτο πρόβλημα ήταν η μεταφορά. Μη ξεχνάμε ότι τότε σπάνιζαν ακόμα τα ΙΧ (μιλάμε για το 1969, -70).

Αυτό όμως επιλυόταν αμέσως. Η διαταγή εδόθη αστρα πιαία: «Να πάει το τζιπ του κ. Διοικητού, με συνοδηγό

εκείνο τον ξύπνιο δόκιμο τον Θεολόγο του 1ου Λόχου». Η επιλογή του θεολόγου ή του καθηγητού γενικώς γινόταν για προφανείς λόγους.

    Όμως τα σοβαρά προβλήματα, ήταν καλλιτεχνικής υφής. «Θέλουμε να κάνουμε και πρόβα με την ορχήστρα», δήλωναν οι εκκολαπτόμενες Μαρινέλλες, οι οποίες δυστυχώς δεν έγινα ποτέ Μαρινέλλες, διότι όλο και κάποιος ντόπιος μεγαλοτσιφλικάς ή κτηνοτρόφος Α’ Εθνικής, τις έκανε «κυρία κτηνοτρόφου».  Όμορφα πράγματα. Όμως προς το παρόν υπήρχε το πρόβλημα της πρόβας. Και πού θα γίνει η πρόβα; Για το ΚΨΜ ούτε λόγος, αφού το φιλοθεάμον κοινό, θα δημιουργούσε ανυπέρβλητα προβλήματα. Άρα τι έμενε; Η Λέσχη. Αυτό και έγινε, με όλα τα προβλήματα που προέκυψαν (Δε σηκώνει η ασφάλεια τη μικροφωνική, δεν έχουμε χορδή ‘’λα’’ και πρέπει να πάμε στις Σέρρες να την βρούμε, ο μπουζουκτσής κυκλοφορούσε με τις φόρμες στην πόλη και τον είδε ο συνταγματάρχης κ.λπ.).

    Κάποτε το συγκρότημα ήταν έτοιμο. Βρεθήκανε τα «ντο» και τα «σολ» και «παντρεύτηκε» η φωνή του «Καζαντζίδη» του 2ου Λόχου, με αυτήν της «Μαρινέλλας» των «Δειλινών» και όλοι περιμένανε την μαγεία που θα ακολουθούσε.  Στήθηκε η σκηνή στολισμένη  με κλαδιά από φοινικόδεντρα, νοικιάστηκε και η μεγαφωνική συσκευή και….αλλά θα συνεχίσουμε.-