MME και πραγματικότητα

ΣΧΟΛΙΑ

MME και πραγματικότητα

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.makthes.gr/

του Γιώργου Σκαμπαρδώνη skab@newspaper.gr

    Όλοι οι πολιτικοί έχουνε μανία ελέγχου των ΜΜΕ. Ίσως θεωρούν πως όντως πραγματικότητα δεν υπάρχει παρά μόνο η εικόνα της ή οι ποικίλες εικόνες της, τουλάχιστον στη δημοκρατία, ότι ο κόσμος γενικώς αποτελείται από κουτορνίθια που τους κόβεις τη σύνταξη στο μισό και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι την παίρνουν ολόκληρη, επειδή έτσι λέει ένα κανάλι τηλεόρασης. Ξεχνούν μονίμως ότι κυβερνήσεις που ήλεγχαν σε μέγιστο ποσοστό τα ΜΜΕ έχασαν τις εκλογές, διότι πίστευαν πως η εικόνα είναι η μόνη πραγματικότητα -που εντέλει δεν είναι καθόλου, ειδικά τώρα, τα τελευταία χρόνια που οι περισσότεροι πολίτες είναι εξ υπαρχής δύσπιστοι για όσα λέει το γυαλί.

    Εντάξει, είπε ο Πρωταγόρας πως τα πάντα είναι υποκειμενικά και ο Νίτσε ότι δεν υπάρχει το γεγονός παρά μόνο οι ερμηνείες του. Ωστόσο οι Εγγλέζοι ισχυρίζονται πως τα γεγονότα είναι πεισματάρικα κι αυτό μάλλον είναι η αλήθεια, διότι μπορείς να πεις ψέματα για θέματα αμφιλεγόμενα ή θεωρητικά, αλλά, όταν σου κόβουνε την επικουρική ή τη μισή κύρια σύνταξη, εκεί δεν χωρά συζήτηση, κι όσα κανάλια κι εφημερίδες και να ελέγχεις, δεν αλλάζει η οδυνηρή πραγματικότητα της τσέπης -άρα;

    Κι όταν πηγαίνεις άρρωστος σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και σε στέλνουν να κάνεις εξέταση έπειτα από οκτώ μήνες, τότε τι να σου πει το κομματικό φερέφωνο στο γυαλί ή ο ελεγχόμενος γραφιάς της κομματικής εφημερίδας; Ό,τι και να σου πει απλώς θα τον μουντζώσεις.

    Κατά συνέπεια τα ΜΜΕ έχουν κάποια επιρροή, κυρίως έμμεση, στον τρόπο ζωής και αντίληψης, αλλά στα βασικά θέματα, που αφορούν τον κυρίως άξονα της πολιτικής ενός κόμματος, μιας κυβέρνησης και την άμεση επίπτωσή της στους πολίτες, εκεί δεν χωρεί προπαγάνδα ούτε στρέβλωση ούτε τίποτε. Ο ψηφοφόρος βιώνει τόσο άμεσα μιαν απόφαση, που δεν μπορείς να τον πείσεις ότι ο γάιδαρος πετάει έστω σε δύο μέτρα ύψος.

    Μπορεί να υπάρχουν ταξιανθίες αυτοκτονικών φανατικών, που πείθονται αυτοπροαίρετα για οτιδήποτε λέει το κόμμα τους και τα φερέφωνά του ερήμην της όποιας πραγματικότητας, αλλά αυτοί είναι συντριπτική μειοψηφία και αποτελούν ενδιαφέροντα υποκείμενα ψυχανάλυσης -ετούτοι πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, είναι και θέμα γενετικής ποσόστωσης. Γενικά ο φανατισμός, ο ιδεοκαταναγκασμός, η εμμονική αντίληψη είναι μορφές ψωρίασης του μυαλού, παρεκκλίνουν, οπότε δεν μπορούμε να λάβουμε τέτοιες μορφές πνευματικής καθήλωσης ως παραδείγματα -καταφύονται σε άλλες κύστες και σε προβλήματα ψυχικά άσχετα.

    Όμως φαίνεται ότι είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί που θέλουνε να πιστεύουν πως αλήθεια είναι ό,τι ξεφουρνίζει το γυαλί, ότι η εικόνα είναι ισχυρότερη του όντως υπάρχοντος, του γεγονότος, και θέλουν να υπάρχουν μόνο φίλια ΜΜΕ, που να τους βαυκαλίζουν, να τους επαινούν, να τους καλύπτουν, να τους δοξάζουν και να γράφουν ωδές για το μεγαλείο τους. Άπαξ και κάποιος κάνει κριτική, ψελλίζει άλλη άποψη, ονειρεύονται να τον εξαφανίσουν, να τον φυλακίσουν, να τον κλείσουν, να τον απολύσουν αλά Ερντογάν, εν πάση περιπτώσει με κάποιον τρόπο να πάψει να υπάρχει και να παραμείνουν μόνο οι ελεγχόμενες κομματόγριες-ντουντούκες του διαρκούς επαίνου και της αναιδούς συγκάλυψης. Επειδή οι πολιτικοί αποτυγχάνουν στην πράξη, θέλουνε να φαίνεται ότι πετυχαίνουν τουλάχιστον στην εικόνα και εντέλει να πιστέψουν στην ψευδή αυτοεικόνα τους, τη φτιαχτή από φίλιους διαστρεβλωτές, αφελείς ή ιδιοτελείς κεκράχτες.

    Πάντως κυρίως οι ανίκανες κυβερνήσεις, οι ραχιτικοί πολιτικοί και οι φανατικοί λόγω ιδεολογίας έχουνε ιδιαίτερη μανία με τον έλεγχο των ΜΜΕ. Είναι ως έναν βαθμό ερμηνεύσιμο -δεν κοιτάζουν να πράξουν το καλύτερο για το λαό που του επέλεξε (λόγω συγκυρίας ή πολιτικής μωρίας), αλλά ο γκαϊλές τους είναι, μόλις καβαλήσουνε το άλογο, πώς θα υπαγορεύουν στους δημοσιογράφους και στους σχολιαστές το τι θα λένε.   Ακόμη και τώρα, στην Ευρώπη του 2016. Μανία με τα ΜΜΕ. Για όλα φταίνε το γυαλί και οι εφημερίδες.   Καταντά βαρετό. Και μάταιο. Γιατί η όντως πραγματικότητα έχει πάντα τη μεγαλύτερη θεαματικότητα και παίρνει πάντα τη ρεβάνς.