ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ
7.ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ
Λάζαρος – Κίμων Μπερβερίδης
Πάλι η θύμηση με φέρνει
Μες το σούρουπο στη Κηφισιά
Για μια αγάπη ξεχασμένη
Έγειρε η μνήμη στη καρδιά.
Και να σκεφθείς πόσο υποφέρω
Θλίβομαι στης θύελλας την μοναξιά
Δεν μετανιώνω όμως, αλλά προσφέρω
Νανούρισμα γλυκό στη λησμονιά
Μέσα μου το φως που λάμπει, είναι
γκρίζο
Όπως γκρίζα χωρίς σκοπό, είναι η ζωή
Δανεικά τώρα φώτα
αγκαλιάζω
Χωρίς ξημέρωμα περιμένω την αυγή.
Στα ερείπια μιας καταιγίδας
Πρόθυμη η καρδιά να προσευχηθεί
Άδοξη όμως φθορά, στη δύση της η
ηλιαχτίδα
Της ελπίδας το κάστρο έχει πια χαθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου