Μου έδωσες ρίζες να ξεκινήσω το ταξίδι μου, Μου έδωσες φτερά για να πετάω. Μ’ έμαθες να ονειρεύομαι, χωρίς να σκιάζομαι πίστεψες σε μένα από τα πρώτα μου βήματα.
ΤΙΜΗΣΕΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΙΜΑΤΑΙ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΗΤΕΡΑ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΜΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΩ ΤΙΜΗ ΣΕ ΣΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΟΥ. ΕΥΓΕ!
Η μάνα είναι αυτή που είναι και πάντα έτσι θα είναι (προστατευτική από ενστίκτου) για την εξασφάλιση προϋποθέσεων διαιώνισης του είδους. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τις ανθρώπινες κοινωνίες! Η αυτοθυσιαστική, «ενστικτώδης», συμπεριφορά προς όφελος του απογόνου, έχει να κάνει (τουλάχιστον) με κάθε πρωτεύων θηλαστικό και είναι ο θεμελιώδης νόμος ύπαρξης της ζωής. Δεν είναι κάτι νέο. Εκείνο που νομίζω χρήζει περισσότερης μελέτης είναι ο τίτλος του ίδιου του άρθρου: «... σου χρωστάω Πολλά, πάρα πολλά. Πότε έζησες εσύ;». Έλα ντε? Μια ολόκληρη ζωή η κόλαση του Δάντη· θύματα και σκλάβες! Πότε οι γυναίκες μητέρες, και με υπαρκτές προϋποθέσεις, είχαν ισότιμη ποιότητα ζωής με τον επικυρίαρχο δυνάστη και αφέντη τους? Τη ζήσαμε την κοινωνία· έχουμε άποψη από πρώτο χέρι. Πότε είχαν ισονομία δικαιωμάτων? Μόλις τον 20ο αιώνα (λιγότερο από 100 χρόνια) απόκτησαν δικαίωμα ψήφου, άρα αναγνώρισης ή κύρους, όχι μόνο στην Ελληνική κοινωνία αλλά και σε ολόκληρη τη σύγχρονη Δύση (ακόμα και οι Ελβετίδες στη δεκαετία του '50, όπως και οι Ελληνίδες)! Όλες οι δικές μας μέχρι πρότινος έφεραν τη μαντίλα επί της κόμης(!)· όμως έχοντες μνήμη χρυσόψαρου περιγελούμε τις σύγχρονες μουσουλμάνες και τον ''πολιτισμικό'' φερετζέ τους! Τις πταίει λοιπόν 1.700 τόσα χρόνια? Ας το αφήσω έωλο για να μη κουράζω και χαρακτηρίζομαι διαρκώς επαναλαμβανόμενος.
.jpg)
.jpg)
Συγχαρητήρια.Νοσταλγικές μνήμες.Τρεις φορές τρέφει η μάνα το παιδί της,με το αίμα της,με το γάλα της και με την αρετή της [Ζαν Ζακ Ρουσώ ].
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έδωσες ρίζες να ξεκινήσω το ταξίδι μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έδωσες φτερά για να πετάω.
Μ’ έμαθες να ονειρεύομαι, χωρίς να σκιάζομαι
πίστεψες σε μένα από τα πρώτα μου βήματα.
ΤΙΜΗΣΕΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΙΜΑΤΑΙ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΗΤΕΡΑ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΜΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΙΣΩ ΤΙΜΗ ΣΕ ΣΕΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΟΥ. ΕΥΓΕ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μάνα είναι αυτή που είναι και πάντα έτσι θα είναι (προστατευτική από ενστίκτου) για την εξασφάλιση προϋποθέσεων διαιώνισης του είδους. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τις ανθρώπινες κοινωνίες! Η αυτοθυσιαστική, «ενστικτώδης», συμπεριφορά προς όφελος του απογόνου, έχει να κάνει (τουλάχιστον) με κάθε πρωτεύων θηλαστικό και είναι ο θεμελιώδης νόμος ύπαρξης της ζωής. Δεν είναι κάτι νέο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που νομίζω χρήζει περισσότερης μελέτης είναι ο τίτλος του ίδιου του άρθρου: «... σου χρωστάω Πολλά, πάρα πολλά. Πότε έζησες εσύ;».
Έλα ντε? Μια ολόκληρη ζωή η κόλαση του Δάντη· θύματα και σκλάβες! Πότε οι γυναίκες μητέρες, και με υπαρκτές προϋποθέσεις, είχαν ισότιμη ποιότητα ζωής με τον επικυρίαρχο δυνάστη και αφέντη τους? Τη ζήσαμε την κοινωνία· έχουμε άποψη από πρώτο χέρι.
Πότε είχαν ισονομία δικαιωμάτων? Μόλις τον 20ο αιώνα (λιγότερο από 100 χρόνια) απόκτησαν δικαίωμα ψήφου, άρα αναγνώρισης ή κύρους, όχι μόνο στην Ελληνική κοινωνία αλλά και σε ολόκληρη τη σύγχρονη Δύση (ακόμα και οι Ελβετίδες στη δεκαετία του '50, όπως και οι Ελληνίδες)!
Όλες οι δικές μας μέχρι πρότινος έφεραν τη μαντίλα επί της κόμης(!)· όμως έχοντες μνήμη χρυσόψαρου
περιγελούμε τις σύγχρονες μουσουλμάνες και τον ''πολιτισμικό'' φερετζέ τους! Τις πταίει λοιπόν 1.700 τόσα χρόνια? Ας το αφήσω έωλο για να μη κουράζω και χαρακτηρίζομαι διαρκώς επαναλαμβανόμενος.