Συνεστίαση Συμμαθητών (ΣΣΕ 1973).
Την περασμενη Κυριακή , 3 Νοεμβρίου,
διοργανώσαμε μια συνεστίαση οι συμμαθητές στη Θεσσαλονίκη, στην οποία, όπως
πάντα, είναι ευπρόσδεκτοι όλοι οι συμμαθητές ανεξαιρέτως, όπου και αν
βρίσκονται. Φυσικά, η «παρέα» μας έχει εμπλουτισθεί και με φίλους, που μας
συντροφεύουν σε κάθε μας εκδήλωση.
Αυτή τη φορά, είπαμε να πρωτοτυπήσουμε, και
να αφήσουμε στην ησυχία τους τόσο τη Λέσχη
Αξιωματικών, όσο και τις ταβέρνες μέσα στην πόλη. Είπαμε να πάμε
κάπου μακρύτερα, και με φόντο την θάλασσα να ασχοληθούμε με ψαρικά γενικώς…..
Η επικρατέστερη άποψη, ήταν να πάμε στο ΚΑΑΥ Αγίας Τριάδας. Είναι έξω από την
πόλη, είναι κοντά, έχει θάλασσα και επιπλέον, μπορεί να ικανοποιήσει τις
λογικές απαιτήσεις μας. Χώρια που η ποιότητα είναι εξασφαλισμένη.
Δώσαμε ραντεβού εκεί κατά τις μία το
μεσημέρι, αλλά πολλοί από εμάς πήγαν νωρίτερα, να πιούν ένα καφεδάκι, και να
κάνουν και καμιά βόλτα στην παραλία.
Ο καιρός, ήταν…. παλαβός! Ξεκίνησε με
συννεφιά, όταν φτάσαμε ψιχάλιζε, και όταν κάτσαμε στο τραπέζι, είχε λιακάδα!
Άντε να βγάλεις συμπέρασμα…..
Μαζευτήκαμε τριάντα άτομα, και ο Αντρίκος τζούνιορ. Ο εγγονός μου δηλαδή, που είχα την ευτυχία να τον έχω μαζί μου.
Και κάποια στιγμή, άρχισαν να έρχονται τα
φαγώσιμα. Τι φάγαμε; Άσε, πού να τα γράφω τώρα. Από ποικιλίες θαλασσινών , (δηλαδή δυό πιατέλες με
μαριδάκι, κουτσομούρα, αθερίνα και σαρδέλα η μία, με μύδια, καλαμαράκια,
χταποδάκι η άλλη,) με τα απαραίτητα συνηθισμένα
σαλατικά, και το απαραίτητο πάλι τσιπουράκι ή ουζάκι. Και αφού τα καλοφάγαμε
όλα αυτά, έρχεται και το «κυρίως πιάτο», μια ευμεγέθης τσιπούρα με την
γαρνιτούρα της και κρασάκι του Θεού.
Αρχίσαμε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας. Ήδη,
όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, με τις ποικιλίες είχαμε χορτάσει, γιατί ήταν
πράγματι… χορταστικές! Την τσιπούρα, πώς θα την τρώγαμε; Βέβαια, κάποιοι λένε πως το ψάρι είναι ελαφρύ
και τρώγεται σαν… φρούτο, όμως αυτό δεν ισχύει πάντα, όπως δεν ίσχυε και στην
περίπτωσή μας. Την λύση, μας την έδωσε το ΚΑΑΥ
που προθυμοποιήθηκε να μας την κάνει «πακέτο» στους περισσότερους. ( Είναι οι μπλέ σακκούλες στις
φωτογραφίες…. )Την απολαύσαμε στο σπίτι για
βραδυνό….
Με τα τσιπουράκια, τα κρασιά και όλα τα
υπόλοιπα, αλλά και με την κουβέντα μας η ώρα πέρασε ευχάριστα, και δεν
καταλάβαμε για πότε πήγε τέσσερεις. Είχε έρθει η ώρα για… αγρανάπαυση! Η μεσημεριανή
«σιέστα» που είχε γίνει απογευματινή,
μας περίμενε….
Στις συζητήσεις μας, εξετάσαμε την
πιθανότητα να κάνουμε κάποια μικρή εκδρομή 2-3 ημερών μέχρι το τέλος του
χρόνου. Προς το παρόν, ψάχνουμε τον προορισμό.
Επειδή η σύναξή μας αυτή, μας ευχαρίστησε,
είπαμε να την καθιερώσουμε, και μια φορά το μήνα περίπου, την Κυριακή το μεσημέρι, να μαζευόμαστε για να επιδιδόμαστε σε…. γαστριμαργικές ατασθαλίες, σε λογικά πλαίσια πάντοτε.
Το ποιοι είμασταν στην συνεστίασή μας, δεν
το γράφω, όχι γιατί είναι… μυστικό, αλλά γιατί τους βλέπετε στις φωτογραφίες
που ακολουθούν.
Ανδρέας
Υ.Γ. Οφείλω να ομολογήσω, πως αυτή τη φορά δεν τα πήγα και τόσο καλά με
τις φωτογραφές, λόγω…. τεμπελιάς! Δεν θα επαναληφθεί!
Μπράβο ρέ Αντρίκο! Μακάρι να μπορούσαμε κι' εμείς να κάναμε το ίδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή