Η τύχη δύο 18χρονων παλικαριών επί γερμανικής κατοχής, που γλύτωσαν από τις σφαίρες του αποσπάσματος και της χαριστικής βολής, στα Καλάβρυτα και τον Βύρωνα!

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Η τύχη  δύο  18χρονων παλικαριών επί  γερμανικής κατοχής, που γλύτωσαν από τις σφαίρες του αποσπάσματος και της χαριστικής βολής, στα Καλάβρυτα και τον Βύρωνα!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη  akontogiannidis@yahoo.gr

    Η πιο τραγική στιγμή για έναν μελλοθάνατο, είναι όταν  αντικρίζει το Εκτελεστικό Απόσπασμα. Και από τη  στιγμή που ο επικεφαλής δώσει το σύνθημα, «πυρ!», και οι σφαίρες κατευθύνονται  στο κορμί του, κόβεται και το νήμα της ζωής του… Υπάρχουν ορισμένοι, όμως, που η μοίρα  τους επιφυλάσσει εκπλήξεις. Να σωθούν από τα πυρά του Εκτελεστικού Αποσπάσματος, αλλά και από την χαριστική βολή! Τέτοια τύχη είχαν δύο 18χρονα παλικάρια, όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με τους εκτελεστές τους. Κάποιο αόρατο χέρι, άλλαξε την πορεία των σφαιρών και  δεν τους  έστειλαν στον τάφο! Τα δύο περιστατικά συνέβησαν  κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Το πρώτο στις 13-12-1943 στα Καλάβρυτα, με τον Αργύρη Φερλελή και το δεύτερο στον Βύρωνα  Αθηνών στις 7-8-1944, με τον Χαράλαμπο Γεωργιάδη.

    Στις  13-12-1943 η σαδιστική κραιπάλη των βανδάλων Ναζί   μετέτρεψε τα Καλάβρυτα σε νεκρή πολιτεία. Εκτέλεσαν στο λόφο του Καπή, 1300 Καλαβρυτινούς. Από τα πυρά της χαριστικής Βολής γλύτωσε ο 18χρονος Αργύρης Φερλελής (πέθανε το Φλεβάρη του 2005 στα 77 του χρόνια). Πέντε χρόνια πριν, είχε αφηγηθεί:

    «Όταν δόθηκε η διαταγή πύρ, και άρχισαν να κροταλίζουν τα πολυβόλα, πέσαμε καταγής… ΄Εμεινα ζωντανός και πλησίασαν μετά οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν στο αίμα και έδιναν σ’ όποιον έβλεπαν ζωντανό, τη χαριστική βολή….  Δίπλα μου ένας γείτονας, μου λέει: έρχεται η σειρά μας. Του δίνουν δύο πιστολιές στο κεφάλι και  πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου. Εμένα, όπως είχα το χέρι στο κεφάλι, με πυροβόλησαν, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο μέτωπο. Λέω  τη γλύτωσα... Μετά από 10΄, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ' το γιακά, μου γυρίζει το πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να, εδώ, στην κoρφή… Έμεινα γεμάτος αίματα για λίγο αναίσθητος, … Όταν φύγανε ανασηκώθηκα ανάμεσα στους σκοτωμένους και βλέπω στο δρομάκι ερχόταν η μάνα μου η Μαριγώ. Μου λέει - πού είναι οι άλλοι;  Τ’ αδέρφια μου, Βασίλης και Κίμων ήταν παραδίπλα σκοτωμένοι. Έφυγα πατώντας στο αίμα που κύλαγε και το πόδι μου βούλιαζε…»

                              Απο εκείνο το μακελειό σώθηκε και ο   απόστρατος αξιωματικός Πάνος Νικολαϊδης. Είχε καλυφθεί από τα κορμιά νεκρών και πέρασε απαρατήρητος από τους εκτελεστές, κάνοντας τον πεθαμένο και είχε αφηγηθεί το μακάβριο έργο των δημίων: « Άκουσα το παιδί του Αντώνη Δημόπουλου να τρέχει πάνω στα πτώματα και να φωνάζει, «βοήθεια, θέλω να ζήσω. Είμαι μαθητής μη με σκοτώνετε…».  Ένας πυροβολισμός σταμάτησε τις φωνές!...

    Από γερμανικά βόλια γλύτωσε και ο 18χρονος Χαράλαμπος  Γεωργιάδης, που έμενε στην οδό Βουζά 51 στου Βύρωνα. Δέχτηκε έξι σφαίρες αυτομάτων και μία της χαριστικής βολής και δεν έπαθε τίποτε!  Τον συνέλαβαν οι Γερμανοί με άλλους 11 νέους (18-22 ετών) μετά τον θανάσιμο τραυματισμό από τον ΕΛΑΣ ενός στρατιώτη και επειδή αρνήθηκαν να καταδώσουν, τους έστησαν στο ίδιο σημείο για εκτέλεση. Μου είχε αφηγηθεί παλιά ο διασωθείς Πόντιος οικοδόμος  Χάμπος Γεωργιάδης.

    « Πρώτα εκτέλεσαν τους  επτά  και μετά τους πέντε που μείναμε…  Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το αίμα μου είχε παγώσει, νόμισα ήρθε το τέλος μου… Και όταν άρχισαν να πέφτουν οι σφαίρες, έχασα τις αισθήσεις μου. Έπεσα μαζί με τους άλλους… Αισθάνθηκα μετά πάνω μου έναν Γερμανό στρατιώτη  να πυροβολεί τον διπλανό μου και μετά έδωσε και σε μένα τη χαριστική βολή… ΄Όταν αργότερα άνοιξα τα μάτια μου  είδα να βρίσκομαι μπρούμυτα μέσα σε  αίματα. Τότε άρχισε να δουλεύει το μυαλό μου… Σκέφθηκα, αφού δέχτηκα τόσες σφαίρες  έπρεπε να έχω τραύματα και να πονώ… Σηκώθηκα χωρίς να νοιώθω πόνους. Από τη

συγκίνηση μου έχασα και πάλι τις αισθήσεις μου… ΄Όταν οι αστυνομικοί ήρθαν να μαζέψουν τα πτώματα, μόλις με είδαν έντρομοι τινάχτηκαν και φώναξαν «το παιδί ζεί!!! Είναι ζωντανό!» Αφού μου έδωσαν τις πρώτες βοήθειες με απόλυτη μυστικότητα με πήγαν σε νευρολογική κλινική χωρίς να αναφέρουν πώς και από τι έπαθα τον νευρικό κλονισμό. Νοσηλεύτηκα και επέζησα… Γλύτωσα από θαύμα την χαριστική βολή!!!»   Μετά την αποχώρηση των Γερμανών η Αστυνομία ανέλαβε το θλιβερό έργο της περισυλλογής των πτωμάτων και του ενταφιασμού τους… Το περιστατικό αυτό ήταν καταγεγραμμένο στο ΙΘ΄ Αστυνομικό Τμήμα Αθηνών,  κρυφά από τους Γερμανούς…