«Η πολιτεία και η μοναξιά»,
Κωστής Παλαμάς, 1912
Το έστειλε ο Νίκος Δίγκας
Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας
πέτρα μαύρη
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το
προσκυνά η πλεμπάγια
η Αλήθεια τόπο να σταθεί για μια
στιγμή δε θα ‘βρει.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας
τα μουράγια.
Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα
τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον
Ψάλτη, τον Προφήτη
κάθε σπαθί κάθε φτερό, κάθε χλωρό
στεφάνι
στη λάσπη. Στάβλος ο ναός,
μπουντρούμι και το σπίτι.
Από θαμπούς δερβίσηδες και
στέρφους μαναταρίνους,
κι από τους χαλκοπράσινους η
Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους
Αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και
δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ
λεβέντες η Όσσα
ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς
για το χαράτσι
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη
θεία τραχιά σου γλώσσα
των Ευρωπαίων περίγελα και των
αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και
λογοκόποι Ζωίλοι
και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι
λεβαντίνοι
λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και
ψωριασμένοι οι σκύλοι
και οι χαροκόποι αδιάντροποι, και
πόρνη η Ρωμιοσύνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου