1.4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (ΙΙ)

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

1.4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (ΙΙ) 

Ανδρέας

    Πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013, η συνάντηση των αποφοίτων του 4^ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης, τις απογευματινοβραδυνές ώρες, στο Θέατρο Κήπου.

    Δεν ξέρω τις προσδοκίες των διοργανωτών για την προσέλευση των παλιών αποφοίτων, πιστεύω όμως ότι ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ  ΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ.

 

    Μαζεύτηκαν ΜΟΝΟΝ 600 ΑΤΟΜΑ ΠΕΡΙΠΟΥ.( Το μισοάδειο ποτήρι…)

    Μαζεύτηκε ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΗΘΟΣ  αποφοίτων που ξεπερνούσε τα 600 άτομα ( Το μισογεμάτο ποτήρι…)

    Η αλήθεια είναι, ότι μαζεύτηκε αρκετός αριθμός αποφοίτων, πάνω από 600, όλων των ηλικιών, με τον μεγαλύτερο να έχει ‘’βγάλει’’ το 4^ο Γυμνάσιο το 1945 !  

     Μην σας ξεγελά η φωτογραφία, βγήκε όσο ήταν μέρα, και πρίν από την τελική προσέλευσή μας. Νυχτερινή δεν μπορούσα να βγάλω.

    Από δικούς μου συμμαθητές, είδα μόνο τον Σάκη τον Βαχάρη.

    Το Γυμνάσιό μας, από τα παλαιότερα της πόλης , έβγαλε πολύ μεγάλες προσωπικότητες σε όλους τους τομείς. Δεν θα αναφέρω ονόματα, γιατί θα αδικήσω όσους δεν αναφερθούν. Χώρια που θα πάρει μερικές σελίδες για να τους γράψω.

    Στην εκδήλωση, τιμήθηκαν παλιοί καθηγητές μας ( όταν λέω ‘’μας’’, εννοώ όλες τις τάξεις αποφοίτων ) , υπερήλικοι αλλά θαλλεροί και λεβέντηδες, όπως τους θυμόμασταν. Βέβαια, τα χρόνια πέρασαν, και άφησαν αδιάψευστα σημάδια.

    Τιμήθηκαν επίσης απόφοιτοι με αξιοσημείωτη επαγγελματική καριέρα στην ζωή τους και αναγνωρίσιμοι τόσο από τους συμπολίτες μας στη Θεσσαλονίκη, όσο και από τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας.

    Τους απενεμήθη ένα σημαδιακό βιβλίο. Το βιβλίο του Γιώργου Λυσσαρίδη ‘’ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΕΔΩ ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ’’. Εμείς του 4^ου Γυμνασίου, ξέρουμε πολύ καλά ποια μάρμαρα εννοεί. Τα μάρμαρα της πλατείας μπροστά από το Διοικητήριο, από όπου πέρασαν όλοι οι απόφοιτοι του 4^ου Γυμνασίου, μαθαίνοντας τα μυστικά της μπάλλας ( Κούδας, Παπα’ι’ωάννου και άλλοι εξ ίσου άριστοι ποδοσφαιριστές ) ή προσπαθώντας να τα μάθουν ( ονομαστή η περίφημη ‘’ντρίπλα ντουβαράκι’’, δηλαδή 1 – 2 με το τοιχείο ). Μα και όσοι δεν έπαιξαν μπάλλα, πέρασαν από εκεί στις καταθέσεις στεφάνων στις Εθνικές μας Επετείους.

    Όλοι όσοι τιμήθηκαν, πήραν το μικρόφωνο και μας έδωσαν λίγες από τις αστείρευτες μνήμες ‘’της εποχής τους’’, σαν καθηγητές ή μαθητές. Αν τους αφήναμε, ακόμα θα μιλούσαν, ΓΙΑ ΤΟ 4^ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ. Και έλεγα ότι μόνον εγώ θυμάμαι…

    Η εκδήλωση τέλειωσε μέσα σε μεγάλη συγκίνηση, δεν ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά.

    Όλοι , δώσαμε τα στοιχεία μας, για την δημιουργία ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ενός Συνδέσμου Αποφοίτων του 4^ου Γυμνασίου, κάτι που έπρεπε να έχει γίνει πριν από δεκαετίες. Εύχομαι η προσπάθεια που ξεκινάει να ευοδωθεί. Εγώ θα είμαι παρών.

    Ακούγοντας τις αναμνήσεις, ασυναίσθητα περνούσαν από την μνήμη μου παρόμοιες καταστάσεις που ζήσαμε και στα δικά μας τα χρόνια. Πολύ θα ήθελα, εκείνη τη στιγμή, να πάρω και εγώ το μικρόφωνο, και να διηγηθώ μερικά περιστατικά και καταστάσεις της εποχής μου. Το ίδιο φαντάζομαι θα ήθελαν οι περισσότεροι. Εάν αυτό γινόταν, ΑΚΟΜΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ.

    Κάποιο περιστατικό πριν 2,5 χρόνια, μου είχε φέρει τότε στο νού δικές μου αναμνήσεις από το 4^ο Γυμνάσιο, και χωρίς να χάσω στιγμή, έγραψα μερικά πράγματα που έβαλα στο μπλόκ μου ( πατήστε στο  4ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΡΡΕΝΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ) Σήμερα, θα προσπαθήσω ( χωρίς πολλή προσπάθεια ) να γράψω και για άλλες καταστάσεις και αναμνήσεις από τα χρόνια μου, από το 1961 μέχρι το 1967.

    Αλήθεια, ποιους είχαμε τότε καθηγητές ?

    Πρώτος ο Γυμνασιάρχης μας, ο Καλλινδέρης. Και μετά, τότε ήταν εκεί οι Παπαδόπουλος Βαγγέλης, Σπάνδος, Φουντουλάκης, Τοσουνίδης, Τσα’ι’ρίδης, Τσιτσιπλάμης, Λύτας, Βυζοπούλου, Ομπέση, Καρα’ι’σα΄ς, Χαρίσης ( ήταν παρών στην συγκέντρωση ), Φωκάς, Εσπιελίδου, και άλλοι που δεν θυμάμαι καλά γιατί ‘’δεν μας έκαναν μάθημα’’.

    Το 4^ο  Γυμνάσιο τότε, όπως και πάντα, είχε από τις καλύτερες ομάδες μπάσκετ και βόλε’υ’ των γυμνασίων της Θεσσαλονίκης. Οι κυριώτεροι αντίπαλοί μας, ήταν  στο μεν μπάσκετ το 2^ο Γυμνάσιο, στο δε βόλε’υ’ το ομογάλακτο 6^ο Γυμνάσιο. Ομογάλακτο, γιατί πριν από πολλά χρόνια, μέχρι να γίνει το δικό του κτίριο, συστεγαζόταν μαζί μας.

    Το 1967 λοιπόν, στους αγώνες των σχολείων, παίζουμε μπάσκετ με το 2^ο Γυμνάσιο. Διαιτητής ήταν ο καθηγητής του 6^ου Γυμνασίου Καλογερόπουλος ( γυμναστής ). Χάσαμε τον αγώνα, αλλά όλοι ήμασταν απαρηγόρητοι όχι για την ήττα, αλλά γιατί προήλθε από τις αποφάσεις του διαιτητού, σφαγιαστικές κατά τη γνώμη μας.

    Σε μία εβδομάδα, στο ίδιο γήπεδο ( στη ΧΑΝΘ, τον ‘’Ναό’’ ) παίζαμε βόλε’υ’ με το 6^ο Γυμνάσιο, με το οποίο λόγω Καλογερόπουλου οι σχέσεις μας δεν ήταν και ιδιαίτερα καλές. Προπονητής στο 6^ο Γυμνάσιο , ο Καλογερόπουλος φυσικά. Από νωρίς είχαμε μαζευτεί στο γήπεδο, αποφασισμένοι, και με την εμφάνιση του Καλογερόπουλου άρχισαν οι αποδοκιμασίες, όχι και τόσο κόσμιες ομολογώ. Αποτέλεσμα ήταν με απαίτηση του 6^ου Γυμνασίου, να αδειάσει το γήπεδο για να γίνει ο αγώνας. Πράγματι, βγήκαμε έξω, άρχισε ο αγώνας, αλλά εμείς αρχίσαμε να ξαναμπαίνουμε είτε από το βαρέλι στο μέρος προς το ανοιχτό της ΧΑΝΘ, ( όσοι ξέρουν, ξέρουν ) είτε σκαρφαλώνοντας στις σωλήνες των τεντών των καταστημάτων μπροστά στο γήπεδο. Εμείς μπαίναμε, εκείνοι μας κυνηγούσαν, μας έβγαζαν έξω την ώρα που άλλοι έμπαιναν με τον ίδιο τρόπο . Είμασταν καμμιά διακοσαριά, μεγάλος αριθμός για σχολικό. Δεν θυμάμαι το αποτέλεσμα του αγώνα, νομίζω χάσαμε, αλλά τα συμβάντα έμειναν για αρκετά χρόνια στην ιστορία.

    Άλλο αθλητικό τώρα. Πανθεσσαλονίκειοι αγώνες στίβου Μέσης Εκπαιδεύσεως, στο Καυταντζόγλειο.

Ήμουν και στην ομάδα στίβου, στα 100 μέτρα, αλλά δεύτερος του σχολείου, και στην σκυταλοδρομία 4 Χ100. Ο κάθε μαθητής – αθλητής, μπορούσε να πάρει μέρος σε δύο αγωνίσματα μόνον.

    Στα 100 μέτρα, έτρεξε  άλλος, που ήταν και καλύτερός μου. Όταν πλησίαζε η ώρα για τα 110 μέτρα εμπόδια, ο αθλητής μας κάτι έπαθε και δεν μπορούσε να τρέξει. Ο μόνος που μπορούσε να τον αντικαταστήσει, ήμουν εγώ, γιατί είχα μόνο ένα αγώνισμα. Σημειωτέον, ότι σε κάθε αγώνισμα, κάθε σχολείο μπορούσε να έχει έναν αθλητή. Μου λέει ο Λύτας, λοιπόν, ότι θα τρέξω εγώ, γιατί χρειαζόμασταν τους βαθμούς για την πρώτη θέση της βαθμολογίας. Αρκεί να τερμάτιζα μέχρι 6^ος.

    Στην ζωή μου δεν είχα τρέξει εμπόδια ποτέ. Απλώς, έβλεπα πώς τρέχουν οι άλλοι. Ένας φίλος μου από άλλο γυμνάσιο , ο Κράλλης, αθλητής του ΒΑΟ στο αγώνισμα, προσπαθούσε να μου κάνει μαθήματα. Εμένα μου λές…

    Ήρθε η ώρα του αγώνα. Μπαίνουμε στην γραμμή, ξεκινάμε, στο πρώτο εμπόδιο ΠΡΩΤΟΣ  ΕΓΩ ! Στο δεύτερο εμπόδιο, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ  ΕΓΩ!. Εμ, βέβαια, όταν θέλω μια ώρα να ανέβω και μια να κατέβω στο πήδημα του εμποδίου, αναμενόμενο, γιατί οι άλλοι ήξεραν. Και τότε, αρχίζουν τα θαύματα ! Ένας, μπερδεύεται στο επόμενο εμπόδιο, και κουτρουβαλιάζεται κάτω. Επάνω του, σκοντάφτει ακόμα ένας, κάτω και αυτός. Δυό εμπόδια παρακάτω, άλλον έναν τον πιάνει ‘’κλακαζ’’ και σταματάει. Και φτάνουμε στο τέλος , 5^ος φυσικά εγώ ( μην ρωτάτε χρόνο ή διαφορά, δεν κάνει…), πήραμε τους βαθμούς μας και στην βαθμολογία ΠΡΩΤΟ ΤΟ 4^ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ! Έτσι έπρεπε ! Χαμός…..

    Στα διαλείματα, παίζαμε μπάσκετ στο υπόστεγο. Σημειωτέον, ότι το γήπεδο ήταν ( και είναι ) μικρό, οι δε μπασκέτες στερεωμένες στους τοίχους, σε 30 με 40 εκατοστά. Μεγαλύτερος από εμάς, τέλειωσε το 1966, ήταν ο Χατζησταύρου, που έπαιξε στον Άρη και στην Εθνική Ενόπλων. Πολύ μεγάλο ταλέντο. Όταν παιζαμε, ο Χατζησταύρου έκανε ‘’μπάσιμο’’ και για να μην χτυπήσει στον τοίχο, άπλωνε το πόδι του και με το πέλμα στηριζόταν στον τοίχο. Λίγο χαμηλότερα από την μπασκέτα. Έ, λοιπόν, τα αποτυπώματά του έμειναν εκεί, και εγώ δεν ξέρω για πόσο καιρό. Προφανώς, μέχρι που έβαψαν τον τοίχο.

    Στο σχολείο, δεν είχαμε κυλικείο. Για κολατσιό, παίρναμε από το σπίτι κανένα σάντουιτς με εκείνο το λαχταριστό σαλάμι του κουτιού ‘’ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ – ΠΑΣΣΙΑΣ’’. Κάποιοι όμως, προτιμούσαν τα ψωμάκια με λουκάνικο ,αλατοπίπερο και μουστάρδα. Έξω ακριβώς από την πόρτα του σχολείου, καθημερινά και συνεχώς, ήταν ένας με καροτσάκι που τα πουλούσε. Κάγκελα εκεί, δεν υπήρχαν, η πόρτα ήταν σιδερένια και ολόκληρη, και κλειδωμένη μέχρι να σχολάσουμε. Βρήκαμε και εμείς, και πριν από εμάς οι προηγούμενοι, και μετά από εμάς οι επόμενοι, μια τρύπα στη θέση της κλειδαριάς και από εκεί τα παίρναμε. Ά, από εκεί παίρναμε και το σάμαλι, μισή δραχμή το κομμάτι.

    Άχ, εκείνο το τεφτεράκι του Φουντουλάκη…και του Τοσουνίδη….Μόλις το άνοιγαν, μας έπιανε σύγκρυο, μέχρι να σηκώσει κάποιον μετά από εμάς. Τότε, ηρεμούσαμε…

    Με τον Παπαδόπουλο πάλι, τον ένα και μοναδικό ΒΑΓΓΕΛΗ ? Σηκωνόμασταν στην έδρα για να διαβάσουμε και να μεταφράσουμε αρχαία, και στην διπλανή σελίδα είχαμε κομμένη τη σελίδα από την μετάφραση του Ρώσση ( εκείνα τα ρόζ βιβλιαράκια ). Ο Βαγγέλης, έκανε πως δεν καταλάβαινε.

    Ως συνήθως, στο μάθημά του, επικρατούσε αρκετή φασαρία στην τάξη. Μια μέρα, για πλάκα, αποφασίσαμε να κάμουμε όλοι απόλυτη σιωπή. Ετσι και έγινε. Έρχεται ο Βαγγέλης , αρχίζει το μάθημα, κοντοστέκεται….Ξαναρχίζει, ξανακοντοστέκεται…Στο τέλος, δεν μπορεί άλλο και αναφωνεί.’’Κάντε και λίγη φασαρία παιδιά, έτσι δεν μπορώ να κάνω μάθημα’’. Φυσικά, ‘’υπακούσαμε’’…

    Μια άλλη φορά πάλι, στον Βαγγέλη πάντα, είχαμε κολλήσει ένα γραμματόσημο στον τοίχο, κοντά στην έδρα. Και ενώ γινόταν το μάθημα, ο Τάκης ο Παπάνας σηκώνεται , πηγαίνει στο γραμματόσημο, και κάνει πως προσπαθεί να το ξεκολλήσει ξύνοντάς το με το νύχι του. Ο Βαγγέλης τον βλέπει εμβρόντητος. ‘’Τι κάνεις εκεί, Παπάνα ?’’ Και ο Παπάνας, απολογητικός. ‘’Με ενοχλεί, κύριε καθηγητά…!’’. Τον κυνηγάει στην κυριολεξία ο Βαγγέλης, τον βγάζει έξω από την τάξη, άλλο που δεν θέλαμε εμείς για χαβαλέ.

    Στο υπόγειο, ήταν  (και είναι ) οι τουαλέτες. Στην άκρη, δίπλα στο Δημοτικό Σχολείο. Ήταν στο τέλος ενός διαδρόμου, που ξεκινούσε από την είσοδο του σχολείου, και πήγαινε γύρω – γύρω μέχρι το τέλος. Για να απομονωθεί το υπόλοιπο υπόγειο από τις τουαλέτες, είχε τοποθετηθεί ένα σταθερό χώρισμα με κόντρα πλακέ, αν θυμάμαι καλά. Οι τουαλέτες, λοιπόν, ήταν το ‘’ΚΑΠΝΙΣΤΗΡΙΟ’’ για τους θεριακλήδες, που απολάμβαναν το τσιγαράκι τους στα διαλείμματα ανάμεσα στην ουρία και την σκατε’ι’νη. Σε αυτό το χώρισμα, υπήρχε μια τρύπα διαμέτρου 3-4 εκατοστών, στην οποία ερχόταν ένας καθηγητής ( ο Τσα’ι’ρίδης μάλλον ), ‘’τσιμπούσε’’ από εκεί αυτούς που κάπνιζαν, και την επομένη είχαν διήμερη αποβολή ‘’γιατί κάπνιζαν στο σχολείο’’.

    Αυτό, το κατάλαβαν οι ‘’δικοί μας’’ και αποφάσισαν να του κάνουν μία πλάκα, όχι και τόσο κομψή.

    Έφερε ένας ένα νεροπίστολο με αλατόνερο, και περίμενε κοντά στην τρύπα, στο πλάι, χωρίς να φαίνεται. Μόλις η τρύπα ‘’σκοτείνιασε’’, σημάδι πως ήταν κάποιος από πίσω, έριξε μια καλή ριπή με αλατόνερο. Φαίνεται ότι ο διπλός στόχος επετεύχθει, γιατί η τρύπα έπαψε να μας ενοχλει.

    Αστείρευτες αναμνήσεις από το 4^ο Γυμνάσιο …Όλοι έχουμε πολλά να διηγηθούμε. Όμως, αρκετά για σήμερα. Έχουμε ακόμα περισσότερα να πούμε, την επόμενη φορά.