Ο κυρ-Αντώνης και το θαύμα της Μεγάλης Εβδομάδας

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ  

Ο κυρ-Αντώνης και το θαύμα της Μεγάλης Εβδομάδας

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

 Το έστειλε ο Ηλίας Ηλιόπουλος

Του Χαράλαμπου Βασιλειάδη

    Το ζήσαμε και αυτό … Εκκλησίες χωρίς πιστούς .. σε Σαρακοστή με τους Χαιρετισμούς … σε Μεγάλη Εβδομάδα με τις κατανυκτικές της Ακολουθίες, με την Αποκαθήλωση του Κυρίου, με την περιφορά του Επιταφίου, με το ανέσπερο φως της Ανάστασης. Θείες ακολουθίες με τους πιστούς απόντες. Ιδιαιτερότητες μιας κρίσιμης περιόδου για όλο τον πλανήτη, για όλους τους λαούς που αντιμετωπίζουν με δέος έναν αόρατο εχθρό. Μάχονται σε ένα ακήρυχτο πόλεμο με θύματα μόνο από τη μια μεριά. Άδικος πόλεμος…

    Και όμως το μήνυμα των Παθών και τα Ανάστασης διαπερνά τα ανοιχτά όμματα της διανοίας και τα αφεστώτα ώτα της ψυχής … σε όσους επιθυμούμε βέβαια να αποδεχθούμε (επιτέλους) αυτό το πολύπτυχο θείο και λυτρωτικό μήνυμα και κυρίως σε όσους αποφασίσουμε να φροντίσουμε ώστε να κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός σε μια πορεία εξαγνισμού, επιφοίτησης, θέωσης … σε μια διαδρομή ησυχασμού.

    Ο φίλος μου ο Μιχαλιός βίωσε την δική του εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση και την κατέγραψε στο ακόλουθο δικό του αφήγημα σε σενάριο πραγματικής φαντασίας και εικονικής σκηνοθεσίας του …. ποιού άλλου; Αν και πάντα με «κατηγορούσε» διότι τα κείμενα μου (έλεγε και έχει δίκιο ότι) είναι μακρόσυρτα σαν ανατολίτικοι αμανέδες, δεν απέφυγε ο ίδιος την ίδια παγίδα. Αν και χρονιάρες μέρες, λέω την κακία μου, μιας και με κράτησε κοντά στις τρεις ώρες πάνω από το πληκτρολόγιο λέγοντας και συμπληρώνοντας, διορθώνοντας και ξαναδιορθώνοντας, τα λεγόμενα του. Απαιτητικός «πελάτης» … μα εξαιρετικός φίλος. Χαλάλι του.

…………………………………….

    Φίλε μου Χαραλάμπη, την Τρίτη το βραδάκι, πριν την Μεγάλη Εβδομάδα, δέχθηκα ένα απρόσμενο τηλεφώνημα. Ήταν ο κυρ-Αντώνης, ο ογδονταπεντάχρονος σπιτονοικοκύρης μου. Μένω κοντά στα 2 χρόνια στο ημιυπόγειο του και πέρα από ένα «καλημέρα» την ημέρα που του πληρώνω το ενοίκιο ποτέ δεν ανταλλάξαμε άλλη κουβέντα. Ακόμη και όταν πέρασα τη  μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου, δεν σήκωσε το τηλέφωνο του να δω τι κάνω. Ωστόσο προσπάθησε έμμεσα να ενημερωθεί. Αυτό το έχω διασταυρώσει…

    Μου ζήτησε να ανέβω επάνω να τον δω. Ξαφνιάστηκα. Πήγα αμέσως. Χτυπώ την πόρτα του και μου αποκρίνεται με ασθενική φωνή «… πέρασε Μιχαλιό, ανοικτά είναι…». Δεν φορούσα μάσκα και γάντια όποτε αποφάσισα να καθίσω απέναντι του σε απόσταση ασφαλείας. Ήταν κουρνιασμένος στον καναπέ του και είχε χαμηλά την τηλεόραση αλλά  το βλέμμα του ήταν στραμμένο προς τα έξω, ήταν γενικά αλλού.

    «Καλησπέρα κυρ-Αντώνη», του λέω, «πως είστε;» Μου αποκρίθηκε με ένα φουρτουνιασμένο «καλά».  Κατάλαβα ότι θα ακολουθήσει τρικυμία και δεν έπεσα έξω. Εξάλλου μια ζωή στα καράβια τα πέρασα. Τις τρικυμίες τις μυρίζομαι… Ωστόσο ήταν απρόσμενα εγκάρδιος κάτι που με εξέπληξε.

    «Άκου, παιδί μου», μου λέει. «Νομίζω ότι κόλλησα αυτό το χτικιό, τον κοροναϊό. Έχω κάποια συμπτώματα αλλά το παλεύω, μαλλον απεγνωσμένα, να το ξεπεράσω. Στα 85 μου μάλλον αδύνατο το βλέπω αλλά… Στη ζωή μου δεν φοβήθηκα ποτέ. Γεννήθηκα στην κατεχόμενη Ήπειρο (έτσι προφανώς του άρεσε να αναφέρεται στην Βόρειο Ήπειρο). Ήμουν σύνδεσμος με την πατρίδα Ελλάδα τα μαύρα  χρόνια του Ενβέρ Χότζα.  Κινδύνευσα πολλές φορές αλλά ποτέ δεν γονάτισα. Περνούσα τα σύνορα κρυφά για να συναντήσω τον ελληνικό σύνδεσμο μου και να ανταλλάξουμε εμπιστευτικές πληροφορίες. Ρίσκαρα τη ζωή την δική ςμου και της οικογένειας μου. Τότε δεν φοβήθηκα. Επιτελούσα εθνικό καθήκον. Τώρα όμως αντιμετωπίζω ένα δίλλημα και είναι προσωπικό. Πρέπει μάλλον (Τι μάλλον; Σίγουρα δηλαδή) να διακομισθώ επειγόντως σε νοσοκομείο αλλά διστάζω, τρέμω. Ακούω ότι τους γέροντες τους παραμελούν. Τους πετάνε σε φορτηγά, νταλίκες και χαντάκια. Είναι εφιαλτικό. Να πεθάνω ήσυχα στο σπίτι μου ή να δώσω και αυτήν την μάχη; Και αν ναι,  θα είναι αξιοπρεπής η μάχη ή θα βρεθώ στα αζήτητα; Καταλαβαίνεις παιδί μου…».

    Ένοιωσα τα λόγια του σαν μαχαίρια. Να ζεις μια ζωή με αξιοπρέπεια και μια τρικυμία να σε πετάει στα αζήτητα. Τι κρίμα!

    Συνέχισε λέγοντας ότι «η ‘μαύρη’ δημοσιογραφία (μάλλον για ‘νεκρογραφία’ πρόκειται), οι αδίστακτες θεωρίες συνομωσιών, και η υπέρμετρη ανευθυνότητα έχουν επιβάλλει πανικό. Η κατάσταση είναι ασφαλώς γκρίζα. Αλλά και το γκρι έχει μια χαραμάδα φως μέσα του, δεν είναι μαύρο και απελπιστικό σκοτάδι. Στην αβεβαιότητα των καιρών ποντάρουν κάποιοι για την αυτοπροβολή τους για να δημοσιεύσουν ή αναρτήσουν ότι τους κατέβει. Αρκεί να είναι εκκεντρικό και ακραίο. Ο στυλογράφος, το πληκτρολόγιο και ο δημόσιος λόγος είναι όπλα φονικά όταν εκφέρονται από ανεύθυνους.’

    Μου είπε και αλλά πολλά ο  κυρ-Αντώνης. Μου μίλησε για την αείμνηστη σύζυγο του, την Μικρασιάτισσα Σοφούλα του,  από το Αϊβαλί της Σμύρνης, τις δικές μας Κυδωνιές, «από ένα ακόμη κατεχόμενο τμήμα του Ελληνισμού», όπως είπε. Την έχασε την Σοφούλα του πριν από μια δεκαετία από την επάρατο. Έχει γίνει τόσο σύνηθες αυτό το κακό που το παρουσιάζουμε σαν μια καθημερινή αταξία. Του στοίχισε πολύ ο χαμός της καλής του. Την λάτρευε. Η φωτογραφία της δέσποζε στο καθιστικό του δίπλα από την εικόνα της Κυράς του, της Παναΐας, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. «Η Κυρά μου και η καλή μου … πλάι-πλάι. Σε αυτές χρωστώ τα πάντα» μου είπε … σκουπίζοντας διακριτικά τα μάτια του.

    Μου είπε ότι έχει και δυο παιδιά, την Ελευθερία (ταγμένη στην απελευθέρωση των «κατεχόμενων πατρίδων μας», όπως χαρακτηριστικά έλεγε, αναφερόμενος πέρα από την πατρίδα του, την Βόρειο Ήπειρο, στην Ανατολική Θράκη, στην Ιωνία, στον Πόντο … και βέβαια στην Βόρειο Κύπρο) και τον Αναστάσιο (ταγμένος στην ανάσταση όλων των υπόδουλων και καταπιεσμένων λαών). Η κόρη του, μου είπε ότι, «καλοπαντρεύτηκε» πριν 25 χρόνια και ζει κάπου στην Virginia, κοντά στην πρωτεύουσα. Τελευταία φορά την είδε για δυο μέρες στην κηδεία της μητέρας της. Από τότε «χάθηκε». Ο γιός του δε περιφέρεται ανάμεσα σε πεζοδρόμια, κέντρα αποτοξίνωσης και φυλακές. Αυτόν έχει να τον δει από τον γάμο της αδερφής του.

    Ο  κυρ-Αντώνης δούλεψε για χρόνια σε κεντρικά ξενοδοχεία στο Manhattan.  Αποταμίευσε κάποια χρήματα και τα επένδυσε. Ζούσε ήρεμα, άνετα και αξιοπρεπώς αλλά ένοιωθε μόνος, πολύ μόνος. Τώρα είναι ανήσυχος αλλά και πάλι πολύ μόνος. «Στιγμές μοναξιάς … όλοι χρειαζόμαστε», μου είπε, «για να μετρηθούμε (για αυτοαξιολόγηση και αυτοσυγκράτηση … μιλούσε), να στοχαστούμε, να οραματιστούμε αλλά ώρες ατέλειωτες μοναξιάς είναι αφόρητες…».

    Στην κατεχόμενη Ήπειρο τελείωσε το γυμνάσιο. Πήρε και κάποια μαθήματα κολεγίου στις ΗΠΑ αλλά ποτέ δεν αποφοίτησε. Κατείχε άριστα την ελληνική γλώσσα και είχε καθάρια σκέψη και εμπεριστατωμένη γνώση του παγκόσμιου γίγνεσθαι.  Η κρίση του δε ήταν εξαιρετικά κριτική. Μου έκανε και την εξής ‘οικουμενική’ ανάλυση. Με απορρόφησε. Έμεινα κατάπληκτος.

    «Παιδί μου Μιχαλιέ, πρόσεξε τι θα σου πω…

    Η Κίνα ποτέ δεν εντάχθηκε σε κουλτούρες πολιτισμού με κέντρο τον άνθρωπο και τις αξίες του. Πάντα περιφρουρημένη στον κόσμο της παρήγαγε και εξήγαγε με μια πολυπρόσωπη κάστα της να πλουτίζει και τον λαό της να περισυλλέγει λάδια από σωλήνες υπονόμων για τηγάνισμα και να καταβροχθίζει ότι χωράει στο στόμα του. Ο μόνος κανόνας υγιεινής που λειτουργεί είναι η άμεση εξάλειψη του φορέα, όχι η πρόληψη ή η αντιμετώπιση της ασθένειας. Και αυτό κόστισε, έτσι πιστεύω, χιλιάδες αδήλωτους θανάτους. Και όμως υπάρχουν ακόμη και σήμερα ’εραστές’ αυτού του απάνθρωπου καθεστώτος.

    Η Γερμανία συνεχίζει τον μονόδρομο της σε μονοπάτια έξω από τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Μονόχνοτη, με μόνο γνώμονα της την προώθηση και εξασφάλιση των δικών της συμφερόντων, σκληρή και πολλάκις απάνθρωπη με μοναδικό στόχο της -εδώ και πολλές δεκαετίες- την κάθε είδους και μορφής επικράτηση και επιβολή της κυριαρχίας της. Οι ‘δορυφόροι’ της θα πρέπει να αντιληφθούν ότι με τέτοια γερμανική νοοτροπία και πρακτική … η ενοποιημένη Ευρώπη θα είναι εφιάλτης χωρίς χάραμα.

    Οι ΗΠΑ με την υπερβολική υπεροψία και επιπολαιότητα (πέρα των στρατιωτικών θεμάτων) που την διακρίνει, συρόμενη μέσα σε ένα ομοσπονδιακο-πολιτειακο-δημοτικό λαβύρινθο αποδείχθηκε ανέτοιμη -παρόλα που είχε την τραυματική εμπειρία της 11ης Σεπτεμβρίου- και ενώ έχει ‘επενδύσει’ πολλά τρις δολάρια για (υποτίθεται) έγκαιρη και αποτελεσματική πρόληψη και αντιμετώπιση τέτοιων ανθρωπογενών κρίσεων αλλά και φυσικών καταστροφών.

    Κάποιες άλλες χώρες, ακόμη και εν γενεί, εν δυνάμει ή κατά φαντασία ‘υπερδυνάμεις’, μέσα από πρωτόκολλα απόλυτης σκοταδιστικής συγκάλυψης, παρουσιάζουν για τις χώρες τους ένα παραμορφωμένο κλίμα ευδαιμονίας, ασφάλειας, χαράς και ευημερίας. Τρομάρα τους!

    Άλλες χώρες, ακόμη και σοβαρές ή πρωτοποριακές, αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος της κρίσης και την αντιμετωπίζουν με θεωρίες και φιλοσοφίες … συνομωσιών και αγελών.

    Η Ελλάς ταλαιπωρημένη από πάμπολλες κρίσεις, όπως την δεκαετή οικονομικο-κοινωνική κρίση, τις επεκτατικές πρακτικές (δηλαδή εχθρικές) βορείων και ανατολικών (και πολλαπλώς ευεργετημένων) φίλων και συμμάχων της, τον ακήρυχτο πόλεμο με ασπίδα μετανάστες και πρόσφυγες, και άλλα δεινά, αντιμετώπισε έγκαιρα, σοβαρά και υπεύθυνα την νέα κρίση με εμφανή (και εύχομαι μη-πρόσκαιρα) αποτελέσματα.

    Πως θα είναι άραγε η επόμενη μέρα παιδί μου; Θα συνετιστούμε επιτέλους; Θα συνεχίσει να περισσεύει η ματαιοδοξία; Θα μυηθούμε επιτέλους σε πρακτικές σύνεσης;

    Η ματαιοδοξία θα συνεχίζει να περισσεύει. Οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση, η ασυδοσία, η σωματική αλλά και ψυχική και πνευματική πορνεία, οι απαγορευμένες ουσίες, η καταπίεση, η προσφυγιά, η φτώχεια, η ανέχεια, ο εξευτελισμός, ο φανατισμός … θα παραμείνουν τα αγαπημένα μας σπορ. Μυαλό δεν πρόκειται να βάλουμε ποτέ. Εδώ ο Θεός σταυρώθηκε για να λυτρωθούμε και εμείς δεν λάβαμε το μήνυμα ακόμη. Ποσό μάλλον να το υλοποιήσουμε. Η αιμορραγία από την λόγχη στα σωθικά του Κυρίου μας, 2000 χρόνια μετά, δεν λέει να σταματήσει γιατί συνέχεια την σκαλίζουμε, την ματώνουμε.

    Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, κάποιοι καλοί θα γίνουν καλύτεροι … αλλά αυτοί θα είναι η εξαίρεση, όπως πάντα. Ο άνθρωπος θα συνεχίζει να πεινάει, θα συνεχίζει να υποφέρει και μαζί με τον άνθρωπο και το περιβάλλον αλλά οι εκμεταλλευτές θα συνεχίζουν να προβάλλουν τα συμφέροντα και το κέρδος τους πάνω από  πανανθρώπινες και διαχρονικές αρχές, αξίες και ιδανικά και τα παντός καιρού σαΐνια (πες τα και κοράκια ή γύπες) θα συνεχίζουν να πειραματίζονται με νέα πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα μαζικής καταστροφής. Η παράνοια σε όλο το μεγαλείο της παιδί μου…».

    Μετά από ένα δίωρο κουβέντας, κατέβηκα σκεπτικός στο ‘κελί’ μου. Επικοινώνησα με την καλή μου  και με εσένα φίλε μου, Χαραλάμπη. Εσάς έχω μόνο. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Την άλλη μέρα το πρωί επικοινώνησα και με τον γιατρό μου. Η άποψη του ήταν η ίδια. Όλοι μου προτείνατε να συμβουλευτώ τον γιατρό του κυρ-Αντώνη και αν χρειαστεί να διακομισθεί άμεσα  στο νοσοκομείο. Η ομόφωνη νουθεσία σας με ηρέμησε. Πίστεψα ότι είμαι σε σωστό δρόμο. Αρκεί να τον ακολουθήσει ο κυρ-Αντώνης, αν χρειαστεί. Δεν είναι εύκολο να χαράζεις πορεία στη ζωή άλλων. Όσο καλός καπετάνιος και να είσαι. Όσο καλές προθέσεις και να έχεις.

    Την επόμενη το πρωί, μόλις άκουσα κάποιο θόρυβο από πάνω, ανέβηκα. Η πόρτα ήταν ακόμη ξεκλείδωτη.  Χτύπησα και μπήκα. «Καλημέρα  κυρ-Αντώνη» του λέω. Χαμογέλασε. Με περίμενε. Του είπα τι μιλήσαμε εχθές και κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του. Πρέπει να ψηνόταν και στον πυρετό. Η κατάσταση του προφανώς επιδεινώθηκε. Είχε κουρνιάσει όλο το βράδυ στον καναπέ. Δεν είχε κουράγιο να πάει μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Του πήρα κάποιες μετρήσεις. Η περιπέτεια μου, μου έμαθε κάποια πράγματα. Του ζήτησα το τηλέφωνο του γιατρού μου για να έχουμε μια πιο συγκεκριμένη άποψη. Ανοίγει ο   κυρ-Αντώνης το δεύτερο συρτάρι από ένα κομοδίνο που ήταν δίπλα του. Βγάζει ένα σημείωμα και μου το δίνει. Ήταν το όνομα και το νούμερου του γιατρού του μαζί με μια λίστα όσων φαρμάκων έπαιρνε. Τηλεφωνώ αμελώς. Η γνωμοδότηση του γιατρού του ήταν καταπέλτης. «Έχουμε και λέμε» άρχισε να απαριθμεί σύμφωνα με τις μετρήσεις που του έδωσα και τα συμπτώματα που του περιέγραψα … «πυρετός 104, οξυγόνο 84%, δύσπνοια  και ατονία. Κάλεσε αμέσως το 911, αμέσως…».

    Ο  κυρ-Αντώνης είχε λάβει ήδη το μήνυμα ενστικτωδώς. Δεν περίμενε λέξη από εμένα. Πήρε το σημείωμα που μου έδωσε και το έβαλε στο τσεπάκι του πουκάμισου του. Μετά άνοιξε το πρώτο συρτάρι από το ίδιο κομοδίνο και έβγαλε μια περίτεχνη εικονίτσα της Κυράς του. Την φίλησε και την έβαλε στο ίδιο τσεπάκι.  Άρπαξε το κινητό του και τον φορτιστή και αναφώνησε «έτοιμος». Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο προσευχήθηκε και μου είπε. «Αν με θέλει η Κυρά μου πλάι της σύντομα θα είμαι μαζί της. Διαφορετικά … καλή αντάμωση. Με πίστη στην Παναΐα και εμπιστοσύνη στην ιατρική θα δώσω και αυτή τη μάχη…». Στη συνέχεια μου έδωσε κάποιες εντολές.

    «Στο δεύτερο συρτάρι έχω το όνομα και το τηλέφωνο του δικηγόρου μου. Όλα είναι τακτοποιημένα αν δεν τα καταφέρω. Ξέρει αυτός. Μαζί έχω και τα στοιχεία του λογιστή μου. Ίσως αυτός να σου τηλεφωνήσει ή να σ’ επισκεφθεί με την γυναίκα του. Μην τους έχεις εμπιστοσύνη. Με προτιμούν νεκρό. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή έρχεται ένας νεαρός άνεργος. Τελευταία είναι και άστεγος. Δυο δις δολάρια ετησίως επενδύει η πόλη μας για τους άστεγους και η πληγή δεν σταματά να αιμορραγεί. Γιατί άραγε; Δίνε του φαγητό, κάποιο ρούχο και $20 δολάρια. Εδώ τα έχω όλα. Τον νιώθω σαν γιο μου. Εγώ του ζήτησα να έρχεται Τετάρτη και Παρασκευή. Είναι για τη νηστεία που δεν τηρώ. Και αν χρειαστώ παπά για να κοινωνήσω, κάλεσε τον παπά-Γιάννη. Μόνο αυτός με ξεκουράζει πνευματικά. Εδώ έχω το τηλέφωνο του.»

    Πριν καλά-καλά τελειώσει τις εντολές του κατέφθασαν οι ‘αστροναύτες‘ με  το ασθενοφόρο. «Τι τραβάνε και αυτοί, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς και όλο το δυναμικό των πρώτων βοηθειών» αναρωτήθηκα «ποσό σπουδαία είναι η προσφορά τους; Ανυπολόγιστη…». Ο κυρ-Αντώνης διακομίσθηκε, σύμφωνα με το ισχύον πρωτόκολλο, στο πλησιέστερο νοσοκομείο και την επόμενη σε κεντρικό νοσοκομείο του Manhattan.  Οι επισκέψεις απαγορεύονται. Για αυτό φρόντισε να πάρει το κινητό του ο κυρ-Αντώνης με τον φορτιστή.

    Η διάγνωση ήταν θετική για τον κοροναϊό. Επίσης οι γιατροί διέγνωσαν κάποιες, παρεμφερείς και μη, χρόνιες και οξείες, βακτηριογενείς λοιμώξεις. Δύσκολα τα πράγματα για ένα 85χρονο και με υποκείμενα νοσήματα μάλιστα. Και όμως. Η Κυρά του δεν το ήθελε ακόμη κοντά της. Έτσι μου είπε ο ίδιος στο τηλέφωνο. Ποτέ δεν είχα νοιώσει στη ζωή μου την δύναμη της πίστης να με διαπερνά. Που ζούσα;

    Το Σάββατο του Λαζάρου είχαμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Η κατάσταση του σταθεροποιήθηκε. Η δυνατή βουνίσια κράση του, το χαμηλό του βάρος και η γενικότερη φροντίδα της υγείας του αποσόβησαν το μοιραίο. Τη Μεγάλη Παρασκευή καθάρισε από τον ιό και τα βακτήρια αλλά ο οργανισμός του είχε ατονήσει επικίνδυνα. Έτσι οι θεράποντες ιατροί του αποφάσισαν να τον κρατήσουν το Σαββατοκύριακο και να διακομισθεί πιθανόν την Τρίτη ή την Τετάρτη μετά το Πάσχα σε κέντρο αποκατάστασης για 3 ή 4 εβδομάδες.   Την κέρδισε και αυτή την μάχη ο κυρ-Αντώνης. Εγώ όμως έγινα άλλος άνθρωπος. Ένοιωσα ότι κέρδισα την ζωή. Αυτό το Πάσχα ήταν μάθημα ζωής για εμένα.

    Τον άστεγο τον φρόντισα σαν παιδί μου και ακόμη καλύτερα. Του είπα να περνάει και τις Δεύτερες από εμένα. Κάτι θα έχω να τον προσφέρω και εγώ. Υποσχέθηκα να μην αφήσω τον κυρ-Αντώνη μόνο του όταν με το καλό επιστρέψει. Ακόμη και ένα πιάτο φαγητό θα το μοιραζόμαστε. Δεν του είπα ότι ο παπά-Γιάννης ‘απέδρασε’ από τα εγκόσμια. Δεν του το είπα γιατί δεν θα τον χρειαζόταν τώρα. Έκανα ένα ακόμη βήμα παραπέρα. Αυθαίρετο. Εύχομαι κάτι καλό να βγει.  Αποφάσισα να επικοινωνήσω με τα παιδιά του. «Δεν μπορεί», λέω, «να βγήκε μόνο κάρβουνο από τέτοιους γονείς διαμάντια. Δεν μπορεί…». Είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθούν. Τουλάχιστον η κόρη του. Και αν έχει και εγγονάκια, θα ‘αναστηθεί’ ο κυρ-Αντώνης. Και μόνο που ‘ονειρεύτηκα’ ότι κάποιο από τα εγγονάκια του μπορεί να λέγετε Αντώνης ή Σοφία συγκινήθηκα. Ποιος; Εγώ…

    Αχ, κυρ-Αντώνη, ποσό ανυπομονώ  να γυρίσεις πίσω, στο σπίτι υγιής. Να τρώμε μαζί, να παίζουμε χαρτιά και τάβλι, να σχολιάζουμε την επικαιρότητα, να πίνουμε το τσίπουρο μας και να σε ακούω να μιλάς, να μιλάς συνέχεια … να μου εξιστορείς, να μου αναλύεις, να με διδάσκεις. Γιατί δεν σε γνώρισα τόσο καιρό; Γιατί;

    Κυρ-Αντώνη, σ’ αγαπώ!