ΣΕ ΛΕΝΕ ΚΟΡΩΝΟΪΟ
Ιωάννης Παναγάκος
Ήρθες μια μέρα ξαφνικά
θρασύς, στυγνός, με τσαμπουκά
ίδιος με Άδη
το βήμα σου το τοξικό
έσπειρε πόνο, πανικό
μαύρο σκοτάδι.
Με σκήπτρο όμορφο, κομψό
μα με δρεπάνι πού ’ν’ γαμψό
είσαι ολετήρας
σπέρνεις τη φρίκη, τη θανή
μας πνίγεις την αναπνοή
νονός μιας σπείρας.
Σε λένε κορωνοϊό
του όφεως είσαι το αυγό
και του διαβόλου
ντύνεις στα μαύρα τις ψυχές
και τις αφήνεις μοναχές
έγνοια καθόλου.
|
Ξέρω, από σένα πιο πολύ
φταίει η πορεία μου η στρεβλή
κι η ερημιά μου
η απληστία μου η τρελή
η όμορφή μου η βολή
κι η ραθυμιά μου.
Αν είχα μάθει ν’ αγαπώ
και είχα αγαθό σκοπό
και για τους άλλους
συνεργασία θά ’χ’ αγνή
κι όχι με θέληση στυγνή
σαν τους βανδάλους.
Θά ’χα προλάβει το κακό
με πρόγραμμα ομαδικό,
συνεργασία
θά ’χα γλυτώσει απ’ το χαμό
κι απ’ τον μεγάλο τον λοιμό
κι απ’ τη θυσία.
Τώρα που η γη αγκομαχά
ένα μου μένει μοναχά
ν’ αλλάξω δρόμο`
να δω μ’ αγάπη τη ζωή
κι απ’ το επόμενο πρωί
το κάνω Νόμο!
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου