Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΟΥ ΑΡΤΗΣ


ΤΟ  ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ  ΤΟΥ  ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΟΥ  ΑΡΤΗΣ
Νικόλαος  Ζαρκάδας Υποστράτηγος  ε.α.  
    2 Νοεμβρίου 2019. Συμπληρώθηκαν εβδομήντα έξι χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 26ης Οκτωβρίου 1943. Την ημέρα κατά την οποία οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις, με αφορμή τον θανάσιμο τραυματισμό δύο γερμανών οπλιτών τμήματος που αποχωρούσε από το χωριό, προέβησαν στην πυρπόληση του χωριού και των συνοικισμών του, την οποία ολοκλήρωσαν την επομένη, 27.10.1943.
    Η καταστροφή βιβλική, η οποία συνοδεύτηκε και με ανθρώπινα θύματα, ερείπια, συντρίμμια, αποκαΐδια και χαλάσματα αντίκρυζες σε όλο το χωριό.
    Ο Καταρράκτης μέχρι την ημέρα εκείνη αποτελούσε ένα χωριό κόσμημα στην ορεινή περιοχή των Τζουμέρκων με τα πανηγύρια του, με τους κατοίκους του να ζουν με αυτάρκεια, με λιτότητα, με μια τίμια
και αξιοπρεπή φτώχεια, αλλά με πλούσια καρδιά και αισθήματα. Ζούσαμε χωρίς άσφαλτο, ηλεκτρικό ρεύμα και νερό στα σπίτια μας. Είμασταν ευτυχισμένοι, ας μέναμε έτσι και ας μην ερχόταν ποτέ ο τυφώνας του ολοκαυτώματος και στη συνέχεια η λαίλαπα του εμφυλίου πολέμου, που μας ξερίζωσε.
    Τελευταία, μετά από ενέργειες της τοπικής αυτοδιοίκησης αναγνωρίστηκε ως “Μαρτυρικό Χωριό” και προς τιμή των ανθρώπινων θυμάτων αναγέρθηκε επιβλητικό μνημείο, το οποίο τοποθετήθηκε στην κεντρική πλατεία του χωριού και σε μαρμάρινη πλάκα αναγράφηκαν τα ονόματα των θυμάτων συγχωριανών μας της ναζιστικής θηριωδίας.
    Το Σάββατο, 2.11.2019, σε μια απλή και απέριττη θρησκευτική τελετή άρτια προετοιμασμένη και οργανωμένη με την μέριμνα και ευγενική φροντίδα του δραστήριου και αεικίνητου προέδρου του ομώνυμου Συνδέσμου Δημητρίου Χρ. Φλώρου, συνταξιούχου περιφερειακού διευθυντή Εθνικής Τράπεζας, συνεπικουρούμενου από το εξαιρετικό Διοικ. Συμβούλιο, πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις μνήμης των θυμάτων των με άδικο θάνατο τελειωθέντων συγχωριανών μας.
    Ο ομιλητής της εκδήλωσης, καθηγητής Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Τζουμάκας, με λόγο απλό, λιτό, απόλυτο κατανοητό και μεστό ιστορικού περιεχομένου, αλλά και με ευαισθησία ψυχής, πόνου, ευλάβειας και σεβασμού προς τα θύματα, περιέγραψε και μας υπενθύμισε τις τραγικές και θλιβερές στιγμές του ολοκαυτώματος.
    Την τελετή εκδήλωσης τίμησε και λάμπρυνε με την παρουσία του η Α.Ε. ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος Προκόπης, ο οποίος στο σύντομο μήνυμά του τόνισε ότι “εάν χρειασθεί ημείς οι Έλληνες είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τα σύνορα και το έδαφος της Πατρίδας μας”.
    Μετά την κατάθεση στεφάνου στο μνημείο των θυμάτων, προσήλθε στο δημοτικό κατάστημα και με ομόφωνη απόφαση του Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων αναγορεύτηκε σε επίτιμο δημότη του Δημοτικού Διαμερίσματος Καταρράκτου Άρτης. Κατά δε την σύντομη αντιφώνηση επανέλαβε ότι “η διχόνοια και διχασμός μας στοίχισαν αρκετά. Τέτοια τραγικά λάθη δεν είναι δυνατόν να επαναλάβουμε” και στη συνέχεια “οι αξιώσεις μας για το κατοχικό δάνειο και τις εν γένει αποζημιώσεις της ναζιστικής κατοχής είναι πάντα νομικώς και δικαστικώς επιδιώξιμες”. Σε άλλο σημείο της αντιφώνησης έκαμε μνεία “της προσφοράς της μονής της Αγίας Αικατερίνης στην προετοιμασία της παλιγγενεσίας του έθνους για το 1821”.
    Προτείνεται όπως το ιστορικό γεγονός της συμμετοχής του Προέδρου της Δημοκρατίας χαραχθεί σε μαρμάρινη πλάκα, η οποία να τοποθετηθεί στο μνημείο των θυμάτων ή στο δημοτικό κατάστημα του χωριού.
    Το μνημείο των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας είναι για τον Καταρράκτη ένα εγκάρδιο σμίξιμο μικρών και μεγάλων. Αποτελεί το πιο όμορφο τρόπο να μένει ένα χωριό ενωμένο και να ζωντανεύει με τις ανάσες των ανθρώπων του.
    Σήμερα, εβδομήντα έξι χρόνια μετά, είναι τουλάχιστον ευτυχές το γεγονός, ότι όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα οι μνήμες των ημερών εκείνων αναβιώνουν με τις διηγήσεις των συγχωριανών μας, που βιώσαν τα τραγικά εκείνα γεγονότα. Επιστέγασμα δε είναι η επίσημη ανακήρυξη ως “Μαρτυρικό Χωριό” με την οποία αναγνωρίζεται το ολοκαύτωμα όχι ως ένα μακρινό παρελθόν, αλλά με την τραγική διάσταση μιας μεγάλης ανθρώπινης και εθνικής καταστροφής.
    Ο Καταρράκτης, των προγόνων μας και της καρδιάς μας, υπομονετικά και στοργικά περιμένει πάντοτε τα ξενιτεμένα παιδιά του να τα σφίξει στην αγκαλιά του, να σβήσει και την νοσταλγία τους για το χωριό και να ανθίσει και πάλι το χαμόγελό τους.
    Αιωνία η μνήμη των με άδικο θάνατο τελειωθέντων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου