Γιανάκης εν ου παικτοίς.

ΣΧΟΛΙΑ

Γιανάκης εν ου παικτοίς.

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.makthes.gr

του Γιώργου Σκαμπαρδώνη skab@newspaper.gr

    Ο Βαρουφάκης θα ήταν κιτς μεν αλλά αθώος, θα είχε το ακαταλόγιστο, αν ήταν ένας απλά σαλταρισμένος υποψήφιος, σαν εκείνον τον παλαβό «αυτοκράτορα» που σιγοντάριζε ο Βελλίδης και οι φίλοι του για να κάνουν πλάκα.( ΕΝΝΟΕΙ ΤΟΝ ‘’ΒΑ – ΖΑ’’ ) Ή σαν άλλους (και δεν είναι λίγοι) που κατεβαίνουν στην πολιτική λόγω «συνδρόμου μεγαλείου» και μερικοί απ’ αυτούς έχουν εκλεγεί κιόλας και τους πληρώνουμε – έχει ήδη καμιά δεκαριά απ’ αυτούς η Βουλή. Συνεχίζουν να μεγαλουργούν και να αμείβονται.
    Ο Βαρουφάκης δεν έχει το ακαταλόγιστο – είναι μάλλον μια πριμαντόνα με το σύνδρομο «γεννήθηκα θεά, δοξάστε με». «Είναι μια στάσις, κι αυτή. Νιώθεται». Προφανώς έχει κάπως διαταραγμένες σχέσεις με την πραγματικότητα και πιθανά προβλήματα απ’ την παιδική ηλικία με κάποιον απ’ την οικογένεια – ίσως και να τον έδερνε συχνά η νταντά του.

    Πάντως φαίνεται να εμπίπτει σε κάποιας μορφής ναρκισσιστική περίπτωση, που θεωρεί πως τα δικαιούται όλα, πως οφείλουν όλοι να ασχολούνται μαζί του για να νιώθει αυτός ότι υπάρχει και μοναρχεί.   Παντογνώστης εκ γενετής, φανατικός κατ’ επίφαση, δήθεν, και διαρκώς προβοκάτορας, από εμμονή πρόκλησης και διαρκούς περιφρόνησης των άλλων. Με προφανή εγωτισμό, ενδύθηκε τη λεοντή του αριστερού γιατί αυτή περνάει στους καιρούς μας και μπορεί δι’ αυτής, κρυπτόμενος, να επαληθεύει τον ατομισμό του ακίνδυνα. Να ψευδοκαταξιώνεται, οχυρωμένος πίσω απ’ τον ουμανισμό του φιλολαϊκού ψευδοκομμουνιστή. Λαϊκός ο Βαρουφάκης; Όσο και ένας συνοικιακός Ρισελιέ, ή μάλλον όσο ο Ζάχος Χατζηφωτίου, αλλά όχι το ίδιο κομψός.

    Μπορεί να είναι κάπως συνηθισμένα αποκλίνουσα και καθόλου κλινική περίπτωση, απλώς έγινε διακριτή αμέσως διότι άρθρωσε δημόσιο λόγο. Αλλά το πολύ πιο κινδυνώδες: ανέλαβε πραγματική εξουσία σε μια μοιραία στιγμή για τη χώρα, και ακόμα και τότε δεν μπόρεσε να βάλει τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα, κάτω απ’ την πατρίδα, αλλά τον έβαλε πάνω απ’ αυτήν. Σύνδρομο μεγαλείου, είπαμε. Εδώ όμως υπάρχει και η κυρίως ευθύνη του πρωθυπουργού, που ανθρωπομετρικά έπεσε έξω, δεν κατάλαβε. Ίσως επειδή έπασχαν απ’ τις ίδιες αφέλειες και τις ίδιες ψευδοκομμουνιστικές εμμονές και φαντασιώσεις περί επανάστασης, μαντρώματος των αστών, εξόδου απ’ την Ευρώπη και τελικώς καθεστώτος Χότζα, για να σώσουν τον λαό απ’ τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια και να μας μπουζουριάσουν σε ένα πολίτευμα μαδουρολοίμωξης ή βορειοκορεάτικου Γκουαντάναμο. Το έλεγαν ήδη από πριν κι εμείς αρνούμασταν να πιστέψουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα κολλημένοι στον εμφύλιο, στη Βάρκιζα, θέλουν να πάρουν εκδίκηση για τους Γούσια και Βλαντά και να κάνουν υπουργό Πολιτισμού κανένα Φώτη Αγγουλέ.
    Το έλεγε και η Δούρου: ποτέ δεν θα αποστούμε απ’ τις αποφάσεις των Κορυσχάδων. Τυχαίο;

    Υπονόμευαν λοιπόν συστηματικά, σταθερά και επίμονα επί έξι μήνες τις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους, με φαιδρές δικαιολογίες, ελπίζοντας να αγανακτήσουν οι εταίροι και να φανεί τελικά ότι αυτοί μας διώχνουν, αυτοί είναι οι κακοί, οπότε εμείς φυσιολογικά μαντρώνουμε τη χώρα, πάμε στη δραχμή και κλιμακωτά ακολουθούν: εμπλοκή του στρατού, έλεγχος ΜΜΕ και κανονική δικτατορία, ή «αμεσοδημοκρατία» (αλά Κατρούγκαλο) μετά. Το είπε κι ο κύριος με το μαντηλάκι δημόσια: «Είμαι κομμουνιστής». (Έστω της Κυριακής).

    Αλλά φαίνεται ότι δεν είχαν, δεν έχουν ούτε καν τα κότσια των αφελών χουντικών να κάνουν πραξικόπημα, και μάλιστα αλά Βαρουφάκη και Γκάλμπρεϊθ. Προχώρησαν στη συνωμοσία, στις κρυφές συναντήσεις, στη μυστική ομάδα, έβαζαν τα κινητά μέσα στα ψυγεία από σύνδρομο καταδίωξης, παίζοντας θεατρικά, οπερετικά, τους ρόλους διωκόμενων κομμουνιστών του ’50. Μιμούνταν ρόλους, δεν δρούσαν κανονικά. Επαλήθευαν θεραπευτικά τις εμμονές τους, σαν πάνω σε θεατρικό σανίδι – κυρίως αφότου γνώρισαν και από κοντά τη στυγνή πραγματικότητα. Το είπε και ο Τσίπρας: είχαμε αυταπάτες. Ωστόσο έπαιξαν με τις ζωές μας, με τη χώρα, με το πολίτευμα, κι αυτό συνιστά δυνάμει προδοσία. Η εξεταστική είναι μονόδρομος κάποτε. Ώστε να πάψει και ο κάθε ψωνισμένος, εφεξής, να παίζει αφορολόγητα με μια χώρα ολόκληρη.