ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ
Μια φορά και ένα καιρό, πάνω από μία πέτρα
καθόταν ένας αετός αναζητώντας να κυνηγήσει λαγούς.
Τούτον δε κάποιος τόξευσε και το μεν βέλος
εισήλθε μέσα, η δε ουρά του βέλους μαζί με τα φτερά στάθηκε μπροστά στα μάτια
του. Βλέποντας αυτό ο αετός είπε:
«Η
μεγαλύτερη λύπη είναι για μένα το ότι πεθαίνω από τα ίδια μου τα φτερά»"
Από τον παραπάνω προέρχεται και η φράση "εξ οικείων τα βέλη"
Ελεύθερη απόδοση. Ανδρέας Μελεζιάδης
***************************************************************
Ἀετὸς τοξευθείς
Ὑπεράνωθεν πέτρας
ἀετὸς ἐκαθέζετο λαγωοὺς θηρεῦσαι ζητῶν.
Τοῦτον δέ τις ἔβαλε
τοξεύσας, καὶ τὸ μὲν βέλος έσω εἰσῆλθεν· ἡ δὲ γλυφὶς σὺν τοῖς πτεροῖς πρὸ τῶν
ὀφθαλμῶν εἱστήκει.
Ὁ δὲ ἰδὼν ἔφη·
" Καὶ τοῦτό μοι ἑτέρα λύπη, τὸ τοῖς ἐμοῖς
πτεροῖς ἀποθνῄσκειν."’
Ο ΜΥΘΟΣ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΤΙ…
Ὅτι τὸ κέντρον τῆς λύπης δεινότερόν ἐστιν, ὅταν
τις ἐκ τῶν οἰκείων κινδυνεύσῃ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου