Τιτανικός

ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Τιτανικός

Από τη Βικιπαίδεια,

 http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Ο Τιτανικός (επίσημο όνομα:RMS Titanic) ήταν Βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο το οποίο βυθίστηκε στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό στις 15 Απριλίου 1912 μετά από σύγκρουση με ένα παγόβουνο κατά το παρθενικό ταξίδι του από το Σαουθάμπτον προς τη Νέα Υόρκη Η βύθιση του προκάλεσε τον θάνατο 1.500 ατόμων περίπου σε ένα από τα πιο θανατηφόρα ναυτικά δυστυχήματα σε καιρό ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία.

    Το πλοίο RMS Titanic ήταν το μεγαλύτερο πλοίο εν πλω όταν εισήλθε σε υπηρεσία. Ο Τιτανικός ήταν το δεύτερο από τρία υπερωκεάνια της κλάσης Olympic που χρησιμοποιούσε η White Star Line, και κατασκευάστηκε από το ναυπηγείο Harland and Wolff στο Μπέλφαστ με ναυπηγό αρχιτέκτονα τον Τόμας Άντριους. Ο Άντριους έχασε τη ζωή του στο ναυάγιο. Στο παρθενικό του ταξίδι μετέφερε 2.224 επιβάτες και πλήρωμα.

    Με πλοίαρχο τον Έντουαρντ Σμιθ, οι επιβάτες του περιελάμβαναν μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, καθώς και εκατοντάδες μετανάστες από την Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία, τη Σκανδιναβία και άλλες περιοχές σε όλη την Ευρώπη οι οποίοι αναζητούσαν μια καινούργια ζωή στη Βόρεια Αμερική. Οι εγκαταστάσεις της πρώτης θέσης είχαν σχεδιαστεί για να αποτελέσουν την κορωνίδα της άνεσης και της πολυτέλειας, με ένα γυμναστήριο, πισίνα, βιβλιοθήκες, ακριβά εστιατόρια και πολυτελείς καμπίνες. Ένας ασύρματος τηλέγραφος φρόντιζε τις ανάγκες των επιβατών και χρησίμευε επίσης για επιχειρησιακή χρήση. Αν και ο Τιτανικός είχε προηγμένα χαρακτηριστικά ασφάλειας όπως στεγανά διαμερίσματα και ενεργοποιούμενες εξ αποστάσεως υδατοστεγείς πόρτες, δεν ήταν υπήρχαν αρκετές σωστικές λέμβοι για όλους όσους επέβαιναν στο πλοίο λόγω παρωχημένων κανόνων ναυτικής ασφάλειας. Ο Τιτανικός είχε αρκετές λέμβους μόνο για 1.178 άτομα — αριθμός λίγο μεγαλύτερος από το μισό του αριθμού των επιβαινόντων, και ίσος περίπου με το ένα τρίτο της συνολικής χωρητικότητας επιβατών του πλοίου.

    Αφότου απέπλευσε από το Σαουθάμπτον την 10η Απριλίου 1912, ο Τιτανικός σταμάτησε στο Χερβούργο στη Γαλλία και στο Κουίνσταουν (σήμερα Κοβ) στην Ιρλανδία προτού κατευθυνθεί δυτικά προς τη Νέα Υόρκη. Στις 14 Απριλίου 1912, μετά από τέσσερις ημέρες διάσχισης και περίπου 375 μίλια (600 km) νότια της Νέας Γης, συγκρούστηκε με παγόβουνο στις 11:40 μ.μ. ώρα πλοίου.  Η παταγώδης σύγκρουση προκάλεσε κάμψη προς τα μέσα στις πλάκες του κύτους του Τιτανικού κατά μήκος της δεξιάς πλευράς (starboard) και διέρρηξε πέντε από τα δεκαέξι υδατοστεγή διαμερίσματα εκθέτοντας τα στη θάλασσα. Εν τω μεταξύ, οι επιβάτες και μερικά μέλη του πληρώματος επιβιβάστηκαν σε σωστικές λέμβους, πολλές από τις οποίες κατέβηκαν στη θάλασσα μερικώς φορτωμένες. Ένας δυσανάλογος αριθμός ανδρών έμεινε στο πλοίο επειδή ακολουθήθηκε ένα πρωτόκολλο "πρώτα γυναίκες και παιδιά" από μερικούς αξιωματικούς που φόρτωναν τις βάρκες. Περίπου στις 2:20 π.μ. το πλοίο έσπασε και άρχισε να βυθίζεται με περισσότερα από χίλια άτομα ακόμη εν πλω. Λίγο πριν περάσουν δύο ώρες αφότου βυθίστηκε ο Τιτανικός, το επιβατηγό πλοίο RMSCarpathia της Cunard έφτασε στο σημείο της βύθισης, όπου περισυνέλεξε 705 επιζώντες.

    Η καταστροφή προκάλεσε παγκόσμιο σοκ και οργή για την τεράστια απώλεια ανθρώπινων ζωών και τις κανονιστικές και λειτουργικές αστοχίες που οδήγησαν σε αυτήν. Δημόσιες έρευνες στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οδήγησαν σε σημαντικές βελτιώσεις στην ασφάλεια της ναυσιπλοΐας. Μία από τις σημαντικότερες κληρονομιές τους ήταν η καθιέρωση το 1914 της η Διεθνής σύμβαση περί ασφαλείας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα (SOLAS), η οποία διέπει ακόμη την θαλάσσια ασφάλεια σήμερα. Επιπλέον, πολλοί νέοι ασύρματοι κανονισμοί εγκρίθηκαν σε όλο τον κόσμο σε μια προσπάθεια να μάθουν από τις πολλές missteps στις ασύρματες επικοινωνίες — που θα μπορούσαν να είχαν σώσει πολλούς επιπλέον επιβάτες.

    Πολλοί από τους επιζώντες έχασαν όλα του τα χρήματα και τα υπάρχοντά τους και έμειναν άποροι. Βοηθήθηκαν από μια έκρηξη δημόσιας συμπαράστασης και φιλανθρωπικές δωρεές. Μερικοί από τους επιζώντες είχαν κατηγορηθεί για δειλία γιατι εγκατέλειψαν το πλοίο, ενώ οι επιβάτες ήταν υπο αποβίβαση· Ο πρόεδρος τηςWhite Star Line, J. Bruce Ismay, αντιμετώπίσε κοινωνικό εξοστρακισμό για το υπόλοιπο της ζωής του

    Το ναυάγιο του Τιτανικού παραμένει στο βυθό, σπασμένο στα δύο και σταδιακά αποσυντιθέμενο σε βάθος 12.415 ft (3.784 m). Από την ανακάλυψή του το 1985, χιλιάδες αντικείμενα έχουν ανασυρθεί και εκτίθενται σε μουσεία σε όλο τον κόσμο. Ο Τιτανικός έχει γίνει ένα από τα διασημότερα πλοία στην ιστορία και η μνήμη του διατηρείται ζωντανή από πολυάριθμα books, folk songs, films, exhibits, and memorials.

    Ο Τιτανικός ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι του την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912. Στο πλοίο πρώτα επιβιβάστηκαν οι επιβάτες της Γ' θέσης, και ακολούθησαν οι επιβάτες Β' και Α' θέσης. Το πλοίο ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας με 922 επιβάτες, ενώ περισσότεροι επιβιβάστηκαν στο Χερβούργο και το Κουινστάουν. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον ο Τιτανικός παραλίγο να προκαλέσει ένα ατύχημα, όταν το κύμα που προκάλεσε το τεράστιο εκτόπισμά του έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίου SS City of New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουόταν με τον Τιτανικό. Το πλοίο τέθηκε υπό έλεγχο και ρυμουλκήθηκε.

    Το πλοίο έφτασε με ασφάλεια στη Μάγχη και πλησίασε στο γαλλικό λιμάνι του Χερβούργου στη Γαλλία. Επειδή στο λιμάνι δεν υπήρχαν αποβάθρες για ένα πλοίο στο μέγεθος του Τιτανικού, οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στο πλοίο με δύο άλλα μικρότερα πλοία της εταιρείας. Στο πλοίο επιβιβάστηκαν άλλοι 274 επιβάτες και αποβιβάστηκαν 24. Το πλοίο στη συνέχεια αναχώρησε για το Κουινστάουν, στην Ιρλανδία. Όπως και στο Χερβούργο, ούτε στο Κουινστάουν οι αποβάθρες ήταν αρκετά μεγάλες και οι επιβάτες επιβιβάστηκαν με βοηθητικά πλοιάρια. Ο Τιτανικός αναχώρησε από το λιμάνι στις 1:30 μμ στις 11 Απριλίου 1912.

    Στις 23:40 14 Απριλίου 1912, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, νοτιοανατολικά της Νέας Γης. Παρ' όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφύγει την σύγκρουση, (πίσω ολοταχώς, στροφή αριστερά) το μοιραίο δεν άργησε να γίνει καθώς το πλοίο είχε αναπτύξει την μέγιστη ταχύτητα γιατί ήθελαν να φτάσουν στο λιμάνι της Ν.Υόρκης πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Επίσης, εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τα πλοία να αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα για να ξεπεράσουν γρήγορα την περιοχή με τα παγόβουνα. Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και με 5.  

    Το πλοίο ήταν από τα πρώτα που χρησιμοποίησε το σήμα κινδύνου SOS - πρότερα και αντί αυτού χρησιμοποιούνταν το CQD (CQ Distress). Ο Τιτανικός βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα στις 02:20 στις 15 Απριλίου. Το κύτος 2 λεπτά πριν την βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, αποκόπηκε η πρύμνη, λόγω του τεράστιου βάρους του νερού στην πλώρη. Η βύθισή του παρέσυρε στο θάνατο γύρω στους 1.500 ανθρώπους με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός. Το ναυάγιο αυτό θεωρείται ένα από τα τραγικότερα "εν καιρώ ειρήνης" ναυάγια. Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο 'Καρπάθια', το οποίο έφτασε στις 03:30.

    Επτακόσιοι άνθρωποι κατάφεραν να επιζήσουν από το ναυάγιο. Σήμερα κανένας επιζών δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαϊου 2009, σε ηλικία 97 ετών.

    Η καταστροφή του Τιτανικού οδήγησε στην αλλαγή διάφορων νόμων της ναυτιλίας και κυρίως σε θέματα σωστικών μέσων των πλοίων. Ιδιαίτερα δε της απαίτησης τα μέσα διάσωσης όπως οι ναυαγοσωστικές λέμβοι, οι σωσίβιες ζώνες κ.λπ. να υπερκαλύπτουν σημαντικά τον συνολικό αριθμό των επιβαινόντων (επιβατών και πληρώματος) κάθε πλοίου.

    Πολλές ερευνητικές αποστολές οργανώθηκαν για την ανεύρεση του ναυαγίου του Τιτανικού, όμως παρουσίασαν πολλές δυσκολίες, με κυριότερο το μεγάλο βάθος στο οποίο βρίσκεται το ναυάγιο, ίσο με 3.700 μέτρα και την μεγάλη πίεση του νερού σε αυτό το βάθος. Τελικώς, το ναυάγιο του Τιτανικού ανακαλύφθηκε από μια γαλλοαμερικανική ομάδα της οποίας ηγούταν οι Ρόμπερτ Μπάλαρντ και Ζαν Λουί Μισέλ στις 1 Σεπτεμβρίου 1985.

    H ομάδα ανακάλυψε ότι το πλοίο είχε σπάσει σε δύο μέρη, τη πλώρη και τη πρύμνη, τα οποία απείχαν στον πυθμένα 600 μέτρα το ένα από το άλλο. Τα δύο μέρη του πλοίου συγκρούστηκαν στον πυθμένα της θάλασσας με ταχύτητα που έφτασε τα 100 χιλιόμετρα την ώρα για την πρύμνη, με αποτέλεσμα η πρύμνη να διαλυθεί και η πλώρη να παραμορφωθεί από τη σύγκρουση, κάθως η ταχύτητα που έφτασε στο πυθμένα ήταν μικρότερη από αυτή της πρύμνης.

    Το ναυάγιο του Τιτανικού είναι μια σπάνια όαση ζωής σε αυτό το βάθος. Μια έρευνα του 1991 κατέγραψε 28 είδη ζώων στο πλοίο, μεταξύ των οποίων γαρίδες, καβούρια και ανεμώνες, τα οποία αποτελούν μια συμβιωτική αποικία. Η απαραίτητη ενέργεια για την διατήρηση αυτής της αποικίας, προέρχεται από την οξείδωση του ατσάλινου κουφαριού του πλοίου από βακτήρια. Ένα από τα είδη βακτηρίων που αναγνωρίστηκαν στο πλοίο ήταν καινούργιο είδος και ονομάστηκε Halomonas titanicae, ή «αλομονάδα του Τιτανικού». Αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής είναι το πλοίο σταδιακά να οξειδώνεται σε σκουριά και αναμένεται τελικά να καταρρεύσει σε 20 με 30 χρόνια.

    Το ναυάγιο είναι εξελέξιμο από τις 16 Απριλίου 2012 μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Εκείνη η ημερομηνία σηματοδοτεί τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη βύθιση του πλοίου και έτσι το πλοίο θα μπορεί να συμπεριληφθεί στα προστατευόμενα μνημεία, σύμφωνα με τη Σύμβαση Προστασίας της Υποθαλάσσιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς του 2001, καθώς ορίζει ότι η βύθιση του πλοίου πρέπει να έχει συμβεί τουλάχιστον 100 χρόνια πριν.

    Αδελφά σκάφη του Τιτανικού ήταν o "Βρεταννικός", που βυθίστηκε στα νερά του Αιγαίου (δυτικά της Νήσου Κέας) κατά τον Α' Π.Π. μετά από πρόσκρουσή του σε νάρκη, και το Ολύμπικ που το 1935 πήρε το παρατσούκλι "Παλαιός αξιόπιστος" λόγω της μακράς καριέρας του. To OLYMPIC ήταν το πρώτο της σειράς ναυπήγησης, όπου και η ομώνυμη κλάση (κατά ναυπήγηση) αυτών.

    Το μεγάλο γεγονός του ναυαγίου του Τιτανικού έχει εμπνεύσει διάφορες θεωρίες εξήγησής του. Σήμερα αρκετοί πιστεύουν ότι στο ναυάγιο του Τιτανικού συνέτεινε και η υπέρμετρη ανθράκευση με σκοπό την κατάσβεση αναφλεγέντος άνθρακα, κάτι που οδήγησε σε αύξηση της ταχύτητας και ενδεχομένως έκανε αναπόφευκτη την πρόσκρουση στο παγόβουνο.

    Μια νέα επιστημονική θεωρία για την πρόσκρουση του Τιτανικού πάνω στο μοιραίο παγόβουνο είναι ότι στις αρχές Ιανουαρίου του 1912 σημειώθηκε ένα σπάνιο σεληνιακό φαινόμενο. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, εκείνο τον μήνα του 1912 η Σελήνη βρέθηκε στην κοντινότερη απόσταση από τη Γη, τα τελευταία 1.400 χρόνια. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια τεράστια παλίρροια με αποτέλεσμα τρεις μήνες μετά, πολλά παγόβουνα να εκτοπιστούν από τα ρηχά νερά που τα συγκρατούσαν κοντά στις ακτές της Γροιλανδίας και να κινηθούν προς τις θαλάσσιες οδούς, και τελικά να βρεθούν στη ρότα του Τιτανικού με συνέπεια το ναυάγιο.