Γιάννης Ταμτάκος

ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Γιάννης Ταμτάκος

ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΤΑΜΤΑΚΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΑΝΕΚΔΟΤΩΝ.

ΤΟ ΕΨΑΞΑ ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΙ ΒΓΗΚΕ.

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ, ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ ΕΔΩ, ΕΤΣΙ ? Ε, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ‘’ΠΟΛΥΦΩΝΙΑΣ’’

Από τη Βικιπαίδεια,

    Ο Γιάννης Ταμτάκος (1908-2008) ήταν πολιτικός αγωνιστής του αρχειομαρξισμού και του τροτσκισμού που έζησε στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Για την πολιτική του δράση του διώχτηκε τόσο από το κράτος όσο και από τo EAM. Ήταν ο τελευταίος επιζών ηγέτης της μεγάλης απεργίας του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Στο τέλος της ζωής του δήλωνε αναρχικός.

    Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες από πατέρα εργάτη στην αλατοποιεία. Πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία το 1914, επέστρεψε το 1914 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Από 6 ετών άρχισε να εργάζεται πουλώντας κουλούρια και ως λούστρος. Το 1918 – 1919, σε ηλικία 11 ετών, συμμετείχε για πρώτη φορά σε μια εργατική συγκέντρωση για την Εργατική Πρωτομαγιά στη συνοικία της Eυαγγελίστριας της Θεσσαλονίκης. Πλησιάστηκε από τους υποστηρικτές του  αρχειομαρξισμού  το  1924 και προσχώρησε στον αρχειομαρξισμό. Ως πρόσφυγας βίωσε τον ρατσισμό. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο 50ο σύνταγμα στη Θεσσαλονίκη το 1933 για ένα χρόνο.

    Πήρε μέρος στους εργατικούς αγώνες της Θεσσαλονίκης, ως τσαγκάρης με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου (1926-1927) και σαν γραμματέας του σωματείου των υποδηματεργατών Θεσσαλονίκης (1928-1929), ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε μέσα από το σωματείο των ανέργων. Το 1931, όντας στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης ανέργων στην Πλατεία Σιντριβανίου της Θεσσαλονίκης, δέχτηκε την επίθεση μιας ομάδας χωροφυλάκων με επικεφαλής τον ανιψιό του Αστυνομικού Διευθυντή, που τον πυροβόλησε στο μάγουλο και του έκοψε τη γλώσσα. Χάρη στις επανειλημμένες χειρουργικές επεμβάσεις δεν έχασε τη φωνή του.

    Το 1936, μετά τη βίαιη κατάπνιξη των εργατικών διαδηλώσεων, καταδικάστηκε ερήμην από το Κακουργιοδικείο Έδεσσας μαζί με 52 εργάτες ως ένας από τους υποκινητές της απεργίας στην Θεσσαλονίκη το Μάιο του 1936. Έμεινε στην εξορία και στη φυλακή, βάσει του ιδιώνυμου, από το 1937 έως το 1942. Φεύγοντας, η κυβέρνηση Τσουδερού τον άφησε εξόριστο στην Γαύδο και τον παρέδωσε στους Γερμανούς. Μετά από απόδραση από το Τμήμα Μεταγωγών Πειραιά το 1942 βγήκε στην παρανομία.

    Στην Κατοχή συμμετέχει στο Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ) με εφημερίδες το Εργατικό Μέτωπο και τον Ο Αγώνας μας. Στο ΚΔΚΕ ανήκει στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος μαζί με τον Στίνα και τον Βουρσούκη. Το κόμμα είχε περίπου 20 μέλη και άλλους τόσους συμπαθούντες. Τον Δεκέμβρη του 1943 το ΚΔΚΕ μετονομάζεται σε Διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΚΚΕ) και τον Οκτώβρη του 1944 μετονομάζεται ξανά σε Διεθνιστικό Επαναστατικό Κόμμα Ελλάδας (ΔΕΚΕ). . Η τελευταία αλλαγή του ονόματος έγινε γιατί : η λέξη κομμουνιστής στην εποχή μας είναι ο πιο λυσσαλέος σωβινιστής,...,ο προδότης της εργατικής τάξης  Η δράση επί Κατοχής του ήταν κυρίως απαλλοτριώσεις καταστημάτων και μοίρασμα των αγαθών στο κόσμο που περνούσε, καθώς και μοίρασμα προκηρύξεων συναδέλφωσης στους στρατιώτες των Κατοχικών δυνάμεων. Αναγνωρίζοντας τον εαυτό του σαν ντεφαταιστή, δεν πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση γιατί θεωρούσε την εθνικοαπελευθερωτική δράση ως εξάρτημα του επιτελείου της Μέσης Ανατολής και ως σωβινισμό.

    Το 1942 γνώρισε τον Κορνήλιο Καστοριάδη και υιοθέτησε τις απόψεις που ο δεύτερος είχε εκφράσει σχετικά με τη γραφειοκρατικοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Για τη στάση τους αυτή, ο Ταμτάκος και οι σύντροφοί του, καταδιώχθηκαν λιγότερο από τους Γερμανούς ή τους συνεργάτες τους και περισσότερο από το ΕΑΜ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ξέφυγε από τη δράση του ΕΛΑΣ ενώ την περίοδο των Δεκεμβριανών κυκλοφορούσε με διάφορες ταυτότητες και ψευδώνυμα.

    Στα Δεκεμβριανά η πολιτική ομάδα του Γιάννη Ταμτάκου, καταγγέλει τη δράση του ΕΛΑΣ ως  σταλινικό  πραξικόπημα για τη κατάληψη της εξουσίας ενώ βιώνουν τη καταστολή από τις δυνάμεις του. Συμμετέχει στο Ενοποιητικό συνέδριο των τροτσκιστικών κομμάτων το 1946 από το οποίο παράχθηκε το Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΚΕ) αλλά δε συμμετέχει για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς το 1947 αποχωρεί από τον τροτσκισμό και από την 4ή Διεθνή. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου κρύβεται μαζί με τον Άγι Στίνα σε σπίτι στην Αθήνα.

    Μετά το τέλος του εμφυλίου προσπαθεί να συμμετάσχει στην ανασυγκρότηση της ομάδας του χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Το1951 φεύγει με πρόσκληση να εργαστεί ως μετανάστης στην Αυστραλία, όπου δούλεψε σε διάφορες δουλειές μεταξύ των οποίων και στο εργοστάσιο της General Motors. Στην Αυστραλία δεν είχε κάποια συνδικαλιστική δραστηριότητα και ούτε στο σωματείο του εργοστασίου είχε γραφτεί, ενώ με τον σύντροφο του Στίνα είχε απλή επικοινωνία με αλληλογραφία.

    Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1966 μένοντας μόνιμα στην Θεσσαλονίκη μέχρι το θάνατο του χωρίς ενεργή συμμετοχή στη πολιτική δράση. Από τη δεκαετία του 1980 συνδέθηκε ιδεολογικά με τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης. Παρά την προχωρημένη ηλικία του, συμμετείχε σε εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος της πόλης.

    Πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 2008, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 100 του χρόνια και κηδεύτηκε με πολιτική κηδεία την επόμενη μέρα στο νεκροταφείο της Μαλακοπής.