«ΧΑΡΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝΕ ΤΟΝ ΝΙΟ»

 ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ

«ΧΑΡΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝΕ ΤΟΝ ΝΙΟ»

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://www.eaas.gr/    

 Γράφει ο Υπτγος ε.α. Σπυρίδων Κουρκούμπας 

      Πριν από αρκετές μέρες χτύπησε το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο αγαπητός συνάδελφος Γιώργος Ανδριώτης, ο οποίος στις συναντήσεις της παρέας, τότε τον καλό καιρό που δεν μας είχε επισκεφτεί ο κορονοϊός, έκλεβε την παράσταση με την κιθάρα του, το τραγούδι και τα ανέκδοτά του. Με ρώτησε τι γνωρίζω για κάποιο οικονομικό θέμα και μετά ως καλοί Έλληνες η συζήτηση επεκτάθηκε περί ανέμων και υδάτων, όπως συνήθως λέγεται. 

      Σε κάποια στιγμή επάνω στην κουβέντα ο αγαπητός Γιώργος αναφέρθηκε σε ένα παλιό δημοσιευμένο άρθρο μου στην εφημερίδα «Εθνική Ηχώ» τον Ιούνιο 2019 και συγκεκριμένα, στο «Ελληνικά Εμβατήρια τα πάντα ρει και ουδέν μένει». Άρχισε, λοιπόν, να τραγουδά, όπως ακριβώς του το τραγουδούσε ο αείμνηστος πατέρας του, το ξεχασμένο εμβατήριο του Σκρά:

(Ξημέρωσε μια χαραυγή,

17 Μαΐου,

διαταγή εκδόθηκε,

παρά του στρατηγείου,

να προελάσει ο στρατός,

το  Σκρά να καταλάβει,

που μας το εμολύνανε,

οι  γερμανόβουλγάροι…),

«Κι ο Βούλγαρος ο στρατηγός,

με τη μεγάλη μύτη,

ηθέλησε να πιεί καφέ,

μέσα στη Θεσσαλονίκη.

Κι εμείς τους ετοιμάσαμε,

πιλάφι με γιαούρτι,

και σφαίρες από μάλινχερ,

με άκαπνο μπαρούτι».

 

το οποίο είχα αναφέρει στο άρθρο μου. Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται. Ήταν ο τρίτος, εκτός από εμένα, με αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια, του οποίου ο πατέρας του τραγουδούσε το εμβατήριο του Σκρα. Μάλιστα ο ένας από τους τρεις, συνταξιούχος αρχιτέκτονας σήμερα, όταν ήταν μαθητής δημοτικού πριν από καμιά εβδομηνταριά χρόνια, προσφάτως δηλαδή, αρέσκε το να πηγαίνει έξω από το στρατόπεδο της Τρίπολης για να ακούσει τους στρατιώτες να τραγουδούν το εν λόγω εμβατήριο.

      Ο αγαπητός όμως Γιώργος δεν αρκέστηκε μόνο στο εμβατήριο Σκρα αλλά συνέχισε να τραγουδά άλλο ένα, «το εμβατήριο της Μικράς Ασίας», το οποίο, επίσης, τραγουδούσε o πατέρας του, κληρωτός Λοχίας ΠΒ που πολέμησε στη Μικρά Ασία. Ομολογώ ότι το άκουγα για πρώτη φορά και μάλιστα δε γνώριζα ότι υπήρχε εμβατήριο και για εκείνη την περίοδο. Παρακάλεσα, λοιπόν, τον Γιώργο να μου στείλει τους στίχους, τους οποίους και παραθέτω για καθαρά ιστορικούς λόγους. Δυστυχώς δεν γνωρίζω μουσική, ώστε να έγραφα τις νότες για να διασωθεί και η μελωδία. 

Το εμβατήριο της Μ.Α. λοιπόν:

Χαρά σε εκείνονε τον νιό

που θάνατο αψηφάει

που για πατρίδα και σταυρό

με το ντουφέκι στο πλευρό

στα όρη πολεμάει (δις)

 

Οποίος θάνατος γλυκύς

για την ελευθερία

για την τιμή να σκοτωθείς

και μ’ άγιο χώμα να ταφείς

μες τη Μικρά Ασία (δις)

 

Αυτός ο τόπος ο σεμνός

που ξένοι τον πατούνε

ας γίνει τάφος ιερός

ας γίνει τάφος ιερός

σ’ όσους τιμή ποθούνε (δις)

      Άλλες εποχές, άλλες καταστάσεις, μια γενιά -παιδιά μπαρουτοκαπνισμένων αξιωματικών από τους Βαλκανικούς πολέμους και τους πολέμους της Μικράς Ασίας, του 1940, του Γράμμου και του Βίτσι- όπου μεγάλωνε ακούγοντας εμβατήρια και ζωντανές αφηγήσεις των πολέμων από τους πατεράδες τους.

      Αυτό το εμβατήριο μαζί με άλλα, προφανώς τραγουδούσαν παρελαύνοντας οι άνδρες της Ι Μεραρχίας (αποτελούμενη από το 4ο και το 5^ο Σύνταγμα, το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων και τις Ια και Ιβ μοίρες Ορειβατικού Πυροβολικού), αμέσως μετά την αποβίβασή τους στη στολισμένη με ελληνικές σημαίες Σμύρνη στις 15 Μαΐου1919. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων φορώντας την τιμημένη φουστανέλα -αυτή τη στολή που κάποιοι ανιστόρητοι σήμερα λοιδορούν- καταχειροκροτήθηκε προκαλώντας ρίγη και δάκρυα συγκίνησης στον ελληνικό πληθυσμό της πόλης.

      Λίγες ημέρες μετά την αποβίβαση της Ι Μεραρχίας έρχονται στη Σμύρνη οι πρώτες ενισχύσεις και συγκεκριμένα, το 6ο Σύνταγμα Αρχιπελάγους και το 8^ο Σύνταγμα Κρητών. Συγχρόνως, αναπτύσσεται η ελληνική πολεμική αεροπορία με την ονομασία «Ναυτική Αεροπορική Μοίρα Σμύρνης (ΝΑΜΣ)», διαθέτοντας 25 αεροπλάνα, εκ των οποίων 10 βομβαρδιστικά Airco De Havilland D.H.9 και 15 καταδιωκτικά Sopwith Camel 1F.1

      Οι ενισχύσεις συνεχίζονται με νέες δυνάμεις καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου και η μία νίκη ακολουθεί την άλλη. Ο ελληνικός στρατός φτάνει μέχρι το Εσκί Σεχίρ, την Κιουτάχεια, το Αφιόν Καραχισάρ και τον Σαγγάριο ποταμό για να ακολουθήσουν τα τραγικά γεγονότα του Αυγούστου 1922, όπου αναγκάστηκε σε άμεση οπισθοχώρηση και εγκατάλειψη της Μικράς Ασίας.

      Τελικά, στις 8 Σεπτεμβρίου 1922 εγκαταλείπουν τη Σμύρνη και τα τελευταία ελληνικά τμήματα. Ο χειριστής ασυρμάτου του σταθμού Σμύρνης με τον χαρακτηριστικό κωδικό ΕΣ 7 εκπέμπει προς τους σταθμούς του δικτύου, μεταξύ των οποίων και στον ΕΣ 6 της Ανατολικής Θράκης, το τελευταίο του ιστορικό σήμα: «Απερχόμεθα για πάντα από την ελληνικήν Σμύρνη».Ένα μήνυμα που σημάδευσε μια ελληνική πόλη, μια πόλη ποτισμένη με αίμα και δάκρυα. 

      Δεν έχω σκοπό να κάνω ιστορική και στρατιωτική ανάλυση της Μικρασιατικής εκστρατείας. Με αφορμή, όμως, το σχετικό εμβατήριο αναλογίζομαι, ποιος αλήθεια σήμερα θυμάται τα δεκάδες χιλιάδες λεβεντόπαιδα από κάθε γωνιά της ελληνικής γης, από την Κρήτη έως τη Θράκη, το Ιόνιο, το Αιγαίο αλλά και τη Μικρά Ασία, τα οποία έπεσαν ή τραυματίστηκαν πολεμώντας, με τον σταυρό στο ένα χέρι και το όπλο στο άλλο, για την ελευθερία των αδελφών μας της Μικράς Ασίας τραγουδώντας: «Αυτός ο τόπος ο σεμνός, που ξένοι τον πατούνε, ας γίνει τάφος ιερός, σ’ όσους τιμή ποθούνε».

      Ανεξάρτητα με το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας απελευθερώσεως των αδελφών μας από τη Σμύρνη έως τον Πόντο, η Μικρασιατική γη έως τον Σαγγάριο ποτίστηκε με αίμα ελληνικό και η μόνη τιμή σε αυτούς τους νεκρούς μας σήμερα είναι η αναγραφή των ονομάτων τους, όπου υπάρχουν ηρώα, στις γενέτειρές τους επαρχιακές πόλεις και χωριά. Αυτό το αίμα δε χύθηκε άσκοπα. Χύθηκε για μια μεγάλη και ελεύθερη πατρίδα που να περιλαμβάνει όλα τα χώματα, όπου για χιλιάδες χρόνια έζησαν και μεγαλούργησαν Έλληνες. Το αίμα αυτό ακόμη περιμένει δικαίωση-αναγνώριση, περιμένει πότε θα αναγερθεί ένα μνημείο σε δεσπόζουσα θέση της Αθήνας, ανάλογο της προσφοράς και της θυσίας αυτών που το έχυσαν.