Γεώργιος Β΄ των Ελλήνων ( 20/7/1890 – 1/4/1947 )

ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Γεώργιος Β΄ των Ελλήνων ( 20/7/1890 – 1/4/1947 )

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Από τη Βικιπαίδεια,

    Ο Γεώργιος Β΄, Βασιλεύς των Ελλήνων, ήταν βασιλιάς στο Βασίλειο της Ελλάδας κατά τα διαστήματα 1922-24 1935-1941 και 1946-1947 και πρωθυπουργός από τις 19 Απριλίου1941 μέχρι τις 22 Απριλίου 1941.

    Γεννήθηκε στη Δεκέλεια, βασιλική έπαυλη Τατοΐου το πρωί στις  20 Ιουλίου του 1890. Ήταν πρωτότοκος γιος του τότε πρίγκηπα διαδόχου και μετέπειτα Βασιλέως Κωνσταντίνου Α’ (1868-1923) και της πριγκίπισσας Διαδόχου Σοφίας της Πρωσίας και Ελλάδας (1870-1932), αδελφής του Κάιζερ (Αυτοκράτορα) Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας. Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος που εκτελούσε τότε καθήκοντα αντιβασιλέως ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός στον Βασιλέα Γεώργιο Α΄, που βρισκόταν στην Ευρώπη, στη Βασίλισσα Όλγα, που βρισκόταν στη Σεβαστούπολη στη Ρωσία και στον Πρωθυπουργό Χ. Τρικούπη με το τηλεγράφημα: "Αγαπητή Σοφία έτεκεν υιόν".
    Η είδηση της γέννηση του πρίγκηπα και επίδοξου διαδόχου χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τον αθηναϊκό λαό ενώ στις 11.00 ώρα, από τα πυροβολεία της Αθήνας, που τότε βρίσκονταν στο λόφο των Νυμφών (Αστεροσκοπείου), ρίφθηκαν 121 κανονιοβολισμοί. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας ο Πρωθυπουργός μαζί με τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και τον Δήμαρχο Αθηναίων έφθασαν στη Βασιλική έπαυλη για να συγχαρούν τον αντιβασιλέα και να συντάξουν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης.
    Ένα μήνα περίπου μετά τη γέννηση, σε περιορισμένο κύκλο προσκεκλημένων τελέστηκε στο παρεκκλήσιο της βασιλικής έπαυλης, από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, η βάπτιση του νέου πρίγκιπα όπου και έλαβε το όνομα Γεώργιος. Ανάδοχοί του ήταν η, μετέπειτα Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, Αλεξάνδρα (αδελφή του Γεωργίου Α της Ελλάδας), ο Αυτοκράτορας της Γερμανίας, ο Βασιλεύς της Δανίας, ο διάδοχος της Ρωσίας, εκπροσωπώντας τον Τσάρο, και οι αδελφοί του διαδόχου πρίγκιπες Γεώργιος και Νικόλαος. Ο πρίγκιπας Γεώργιος τέθηκε πρώτος στη σειρά διαδοχής (επίδοξος διάδοχος) για το θρόνο της Ελλάδος μετά τον πατέρα του.

    Ο Γεώργιος Β΄ υπήρξε από τις πιο δραματικές φυσιογνωμίες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Σε γενικές γραμμές ακολούθησε τον πατέρα του, κατά τη διάρκεια της ζωής του. Έτσι υπηρέτησε στο στρατό ως υπασπιστής του, παρέμεινε στο πλευρό του κατά τη διάρκεια της σύγκρουσής του με το Βενιζέλο και τον ακολούθησε το 1917 στην εξορία, παραμερίστηκε στη σειρά διαδοχής από το μικρότερο αδελφό του Αλέξανδρο, κατόπιν απαιτήσεως της Αντάντ και του Βενιζέλου. Επέστρεψε από την εξορία το 1920, μετά την εκλογική ήττα του Βενιζέλου και την παλινόρθωση της Βασιλείας.

    Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 και την παραίτηση του Κωνσταντίνου τον διαδέχτηκε στο θρόνο ως Βασιλεύς των Ελλήνων στις 27 Σεπτεμβρίου 1922. Μετά από ένα χρόνο αναγκάστηκε από την Επαναστατική Κυβέρνηση να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Λίγους μήνες αργότερα με απόφαση της εθνοσυνέλευσης κηρύχθηκαν αυτός και ολόκληρη η δυναστεία έκπτωτοι. Παρήλθαν 11 περίπου έτη εξορίας για να επανέλθει, έπειτα από το Δημοψήφισμα του 1935. Με την επιστροφή του στη χώρα, ο Γεώργιος μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά έθεσαν τις βάσεις για να προετοιμαστεί η χώρα για τον πόλεμο που ήταν προφανές ότι ερχόταν. Όταν οι ναζιστικές ορδές εισήλθαν στην Αθήνα μαζί με την κυβέρνηση Τσουδερού έφυγαν για την Κρήτη. Όταν καταλήφθηκε και η Κρήτη από τους Γερμανούς έφυγαν για το Κάιρο. Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε υποχρεώθηκε να παραμείνει στο εξωτερικό και να δεχθεί την Αντιβασιλεία. Και όταν επιτέλους κλήθηκε πάλι να βασιλεύσει το 1946, απεβίωσε μετά από έξι μήνες.

Οικογένεια

    Στις 27 Φεβρουαρίου 1921 τελέστηκαν οι διπλοί γάμοι του Γεωργίου με την πριγκίπισσα της Ρουμανίας Ελισάβετ (1894-1956) και του πρίγκιπα διαδόχου της Ρουμανίας Καρόλου με την αδελφή του Γεωργίου, πριγκίπισσα Ελένη. Το ζευγάρι δεν ευτύχησε, δεν απέκτησαν παιδιά και χώρισαν στις 6 Ιουλίου 1935 στην εξορία, λίγους μήνες πριν την επιστροφή του Γεωργίου στην Ελλάδα.

Πρώτη εξορία

    Στις 22 Οκτωβρίου 1923 , τρεις μόλις μέρες μετά την προκήρυξη εκλογών για τις 16 Δεκεμβρίου 1923, ξέσπασε Στρατιωτικό Κίνημα με ηγέτες τους υποστρατήγους Γ. Λεοναρδόπουλο και Π. Γαργαλίδη και το συνταγματάρχη Γ. Ζήρα. Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε στην οργάνωση και την εκδήλωση του κινήματος μια ομάδα μοναρχικών αξιωματικών, γνωστή ως «Οργάνωση Ταγματαρχών», που βρισκόταν σε άμεση επαφή με τον Ι. Μεταξά. Οι κινηματίες προσκαλούσαν την Επαναστατική Κυβέρνηση να διαλυθεί. Οι αρχηγοί του κινήματος ωστόσο ήταν βενιζελικής προέλευσης, ο δε Γ. Λεοναρδόπουλος είχε πάρει μέρος στο κίνημα της Εθνικής Άμυνας στη Θεσσαλονίκη το 1916. Οι υπόλοιποι όμως ήταν σαφώς φιλομοναρχικοί. Οι σχέσεις των κινηματιών με βασιλικούς κύκλους θεωρήθηκαν στοιχεία ενοχοποιητικά για το Βασιλιά Γεώργιο Β΄.

    Το Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη απέτυχε και παρέτεινε την πολιτική ανωμαλία καθώς και την ισχύ του στρατιωτικού νόμου και την απαγόρευση έκδοσης των αντιβενιζελικών εφημερίδων. Μέσα σε κλίμα έντασης έγιναν οι βουλευτικές εκλογές στις 16 Δεκεμβρίου 1923 για την ανάδειξη της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Στις εκλογές , από τις οποίες δήλωσε αποχή η αντιβενιζελική παράταξη, εκλέχτηκαν βουλευτές μόνο από τη βενιζελική παράταξη. Τρεις μέρες αργότερα, στις 19 Δεκεμβρίου 1923, με υπόδειξη της κυβέρνησης Γονατά, ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ έφυγε προσωρινά από τη Ελλάδα, ώσπου να αποφασιστεί η τύχη του πολιτεύματος, και ορίστηκε Αντιβασιλιάς ο Παύλος Κουντουριώτης.

    Όλα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας άρχισαν να αναχωρούν από την Ελλάδα. Ο ίδιος με τη σύζυγό του εγκαταστάθηκαν στη Ρουμανία. Λίγο αργότερα αυτός αναχώρησε για τη Μεγάλη Βρετανία, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα κάτω από την προστασία του εκεί Βασιλιά Γεωργίου Ε΄.

    Στις 25 Μαρτίου 1924 ανακηρύχθηκε Αβασίλευτη Δημοκρατία με ψήφισμα της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και η δυναστεία κηρύχθηκε έκπτωτη. Το ζήτημα τέθηκε στο Δημοψήφισμα της 13η Απριλίου 1924 και εγκρίθηκε με το 69% της λαϊκής ψήφου.

    Κατά τη διάρκεια της εξορίας του αρνήθηκε να αναγνωρίσει το νέο πολίτευμα, χαρακτηρίζοντάς το προϊόν βίας από την επαναστατική κυβέρνηση και το στρατό.

Παλινόρθωση

    Μετά το Στρατιωτικό Κίνημα των Παπάγου, Ρέπα, Οικονόμου στις 10 Οκτωβρίου1935 που οργανώθηκε από τον Γ. Κονδύλη, καταργήθηκε η Αβασίλευτη Δημοκρατία και επαναφέρθηκε προσωρινά σε ισχύ το Σύνταγμα του 1911 με ψήφισμα της Ε΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης και ορίστηκε το Δημοψήφισμα της 3ης Νοεμβρίου 1935 όπου θα ενέκρινε ή όχι ο λαός την επαναφορά της Βασιλείας. Με το δημοψήφισμα αποκαταστάθηκε στο θρόνο του.

    Αμέσως μετά την επιστροφή του, στις 25 Νοεμβρίου 1935, επιχείρησε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις. Προχώρησε στη συγκρότηση υπηρεσιακής κυβέρνησης, στις 30 Νοεμβρίου 1935 υπό τον καθηγητή της νομικής σχολής Κωνσταντίνο Δεμερτζή και διενήργησε τις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 με απλή αναλογική, στην οποία καμία παράταξη δεν κατάφερε να εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες και θέλοντας να αποτρέψει το σχηματισμό αντιβασιλικής κυβέρνησης επέτρεψε στον Ιωάννη Μεταξά να σχηματίσει κυβέρνηση με την ανοχή των μεγάλων κομμάτων και αργότερα, στις 4 Αυγούστου 1936, την επιβολή ειδικού καθεστώτος περιορίζοντας συνταγματικά δικαιώματα χαρακτηριζόμενο ως εκ τούτου Δικτατορία.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

    Υπό το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ο Μεταξάς κατάφερε να επιβάλει τον απόλυτο έλεγχό του στο κράτος και το στρατό. Παρά λοιπόν τις φημολογούμενες φιλογερμανικές ιδέες του η Ελλάδα παρέμεινε προσδεδεμένη στο άρμα της Μ. Βρετανίας και πολέμησε μαζί της στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Μετά την αυτοκτονία του Κορυζή, ο Γεώργιος Β΄ ανέλαβε την πρωθυπουργία μέχρι να εισβάλουν οι Γερμανοί στην πρωτεύουσα. Μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, ο Βασιλεύς μαζί με την Κυβέρνηση και τις ελεύθερες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις Βασιλικού ναυτικού και Βασιλικής Αεροπορίας κατέφυγε στην Κρήτη όπου και συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις των στρατευμάτων της Ελλάδας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας (καθ΄ όλη τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης), και τελικά ξέφυγε διασχίζοντας τα βουνά για να φτάσει στις νότιες ακτές του νησιού όπου κατέφυγε στην Αίγυπτο. Ενώ η ελληνική εξόριστη κυβέρνηση παρέμεινε στην Αίγυπτο ο ίδιος μετέβη στο Συμμαχικό Στρατηγείο στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Η Επάνοδος του 1946

    Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η ανάπτυξη στην Ελλάδα ισχυρού αντιστασιακού κινήματος από αριστερές δυνάμεις, που αντιτάσσονταν στη Βασιλεία, οδήγησαν σε συμφωνία, με βάση την οποία μετά την απελευθέρωση θα διενεργούνταν νέο δημοψήφισμα για το πολιτειακό και μέχρι τότε ο Γεώργιος θα παρέμενε στο εξωτερικό.

    Μετά την απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ευνοούσε το ξέσπασμα ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των αστικών και των αριστερών κομμάτων. Έτσι, προκειμένου να παραμείνει ο αστικός κόσμος ενωμένος, εξαναγκάστηκε από τον Τσόρτσιλ να διορίσει Αντιβασιλέα και προσωρινό αρχηγό του κράτους τον συμπαθή στους Βενιζελικούς Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Δαμασκηνό.

    Στην πραγματικότητα ο εμφανής τότε κίνδυνος να επικρατήσουν οι Κομουνιστές οδήγησε όλον τον αστικό κόσμο να συνασπιστεί γύρω από τον βασιλιά και να τον στηρίξει με κάθε τρόπο. Έτσι στο Δημοψήφισμα της 1ης Σεπτεμβρίου 1946 επικράτησαν οι οπαδοί της Βασιλείας (69% υπέρ της επανόδου του Γεωργίου Β΄).

    Ο Γεώργιος επέστρεψε στις 27 Σεπτεμβρίου 1946 για να πεθάνει αιφνίδια την 1η Απριλίου 1947 από καρδιακή ανακοπή. Αρχικά μάλιστα, λόγω της ημέρας, δεν έγινε πιστευτή η είδηση του θανάτου του. Ετάφη στο βασιλικό κοιμητήριο, στο Τατόι. Ήταν ηλικίας 57 ετών. Επειδή από το γάμο του με την Ελισάβετ δεν είχε αποκτήσει παιδιά τον διαδέχτηκε ο αδελφός του και μέχρι τότε διάδοχος Παύλος.