ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

…..Για να δικαιολογήσουμε και λίγο τον τίτλο της σελίδας, ας ασχοληθούμε και με τα ‘’ΓΕΛΙΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑ’’ ή Μικυ Μαους, όπως τα λέγαμε παιδιά.

…..Όπως είχα γράψει και στο παρελθόν, πολλά από τα τεύχη είναι αναδημοσιεύσεις με καινούριο αριθμό, άλλων παλαιοτέρων. Είχα αναρτήσει και μία λίστα αυτών των αναδημοσιεύσεων.

…..Μετά από τις προσπάθειες που κάνω για να συμπληρώσω την συλλογή μου, μπόρεσα να εμπλουτίσω την κατάσταση με περισσότερα στοιχεία, τα οποία και παραθέτω παρακάτω.
…..Και για να σας ανοίξω την όρεξη, αν αυτό είναι δυνατόν, σας βάζω και το εξώφυλο του υπ.αρ.2 τεύχους.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ( ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΛΕΝΕ '' ΤΡΑΠΕΖΕΣ '' ? )

Πρίν από λίγο καιρό, θυμήθηκα μια ιστορία που μου είχε πεί ο αδελφός του παππού μου, όταν ήμουν μικρό παιδί.
Είχε πάει, όπως πολλοί ακόμα Έλληνες, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, στην Αμερική, για μια καλύτερη τύχη. Ήταν γύρω στο 1923. Πήγε λοιπόν στην Νέα Υόρκη ( νησος Ελλις κτλ) και ήταν τυχερός που βρήκε δουλειά σε εστιατόριο.
Με πολύ κόπο, και πολλές προσπάθειες, κατάφερε τελικά να ανοίξει και ο ίδιος ένα εστιατόριο, και οι δουλειές πήγαιναν καλά. Κάποια στιγμή, αποφάσισε να κάνει το ‘’μεγάλο βήμα’’ και να επεκτείνει την δουλειά του. Ήταν γύρω στο 1930.
Κάποια αξιόλογα άτομα της περιοχής, του υποσχέθηκαν οικονομική και ηθική υποστήριξη και αφού δανείστηκε από αυτούς ένα αρκετά μεγάλο ποσό, άνοιξε στην Αστόρια ένα πολυτελές εστιατόριο, το ‘’ΕΛΛΑΣ’’, με πολλές σμυρνέικες λιχουδιές .
Η δουλειά πήγαινε καλά, λεφτά έβγαζε, στις υποχρεώσεις του ήταν εντάξει και σχεδίαζε και νέα επέκταση. Ήδη είχε παντρευτεί και είχε δύο παιδιά. Τότε έγινε το περιβόητο μεγάλο ‘’κραχ’’ στην Αμερική και όλα πήγαν κατά διαόλου. Άρχισε πλέον να μην μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, και τα ‘’αξιόλογα άτομα’’ της περιοχής, από τα οποία είχε δανεισθεί και τα οποία του είχαν υποσχεθεί απεριόριστη υποστήριξη, άρχισαν όλο και πιο απαιτητικά να του ζητούν αυτά που του δάνεισαν, τα οποία με τους τόκους κτλ είχαν γίνει διπλά και τρίδιπλα. Ο αδελφός του παππού μου, ζητούσε την κατανόησή τους, πούλησε ‘’κοψοχρονιά’’ το μαγαζί, για να τα φέρει βόλτα, αλλα και πάλι τα χρέη ήταν αβάσταχτα.
Μια μέρα, γυρνώντας στο σπίτι, βλέπει τους δύο γιούς και την γυναίκα του να κλαίνε τρομοκρατημένοι. Είχαν βρεί το σκύλο τους σφαγμένο με μαχαίρι, και δεν ήξεραν τι να υποθέσουν. Σε λίγη ώρα, και πρίν προλάβουν να συνέλθουν, χτυπάει το τηλέφωνο και κάποιος άγνωστος ζητάει από τον αδελφό του παππού μου ένα μεγάλο χρηματικό ποσό που χρωστούσε, που ήταν αδύνατο να το μαζέψει σε πέντε μέρες που του είπαν. Διαφορετικά, την τύχη του σκύλου του θα είχαν ένα – ένα τα παιδιά του, και η γυναίκα του.
Τρομοκρατημένος, φεύγει από το σπίτι και πηγαίνει σε ένα από τα ‘’αξιόλογα άτομα’’ για να το ρωτήσει τι συμβαίνει. Αφού πέρασε από χίλιους παρατρεχάμενους, βρήκε τον βοηθό του μόνον, ο οποίος του είπε ότι το χρέος του έχει μεταβιβασθεί σε κάποιους άλλους και πρέπει να πληρώσει εκείνους πλέον.
Την επόμενη ημέρα, μόλις άνοιξε το μαγαζί, μπαίνουν μέσα δύο ‘’ντουλάπες’’ με ένα ρόπαλο του μπέηζμπωλ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα του σπάνε μία βιτρίνα, του δίνουν και μία και του σπάζουν το χέρι, και του λένε ότι πλέον χρωστάει σε αυτούς και αυτούς πρέπει να πληρώσει.
Την επομένη, ο αδελφός του παππού μου, με έναν φίλο του Έλληνα και αυτόν, παίρνει την οικογένειά του και δύο βαλίτσες με τα απαραίτητα και φεύγει κρυφά τα μεσάνυχτα από την Νέα Υόρκη. Σε τρείς μέρες , με την βοήθεια φίλων του, φεύγει με πλοίο από την Αμερική γυρνώντας στην Ελλάδα. Ήταν περίπου το 1938.

Εμένα, πάντα μου άρεσε ο κινηματογράφος και ιδιαίτερα τα έργα με δράση κτλ. Όταν είχα γίνει περίπου 15 χρονών, πήγαινα στα ‘’παραβαρδάρια’’ ( ΠΑΝΘΕΟΝ, ΑΤΤΙΚΟ, ΛΑΊ΄ΚΟ) και έβλεπα δύο έργα, ένα ‘’καουμπόικο’’ και ένα ‘’γκαγκστερικό’’ συνήθως. Έβλεπα τους μύθους της εποχής (ΧΟΜΦΡΕΙ ΜΠΟΚΑΡΤ, ΤΖΕΗΜΣ ΚΑΓΚΝΕΥ κτλ) και το ευχαριστιόμουν. Μεταξύ των ταινιών που είδα, ήταν και κάποιες που μου έφερναν έντονα στη μνήμη μου, την ιστορία του αδελφού του παππού μου και συνειδητοποίησα ότι κάπως έτσι είχαν τότε τα πράγματα στην Χώρα των Μεγάλων Ευκαιριών.
Από τότε, ‘’κύλισε πολύ νερό κάτω από τα γιοφύρια’’ και φτάσαμε στις μέρες μας. Ξαφνικά, έγινα πολύ σημαντικός (όπως οι περισσότεροι από εμάς ) και άρχισαν κάποια φιλανθρωπικά ιδρύματα (νομίζω ότι τα λένε ΤΡΑΠΕΖΕΣ ) να επικοινωνούν καθημερινά σχεδόν μαζί μου, προσφέροντάς μου δάνεια για να περάσω τις γιορτές, για να αγοράσω Μετοχές, για να βελτιώσω την επιχείρησή μου ( που δεν είχα ), για να τα κάνω ότι θέλω τέλος πάντων. Ενδιάμεσα, μου προσέφεραν πλήθος πιστωτικών καρτών, για να αγοράζω ότι θέλω, χωρίς λεφτά, αλλά πληρώνοντας ένα μικρό ποσό κάθε μήνα.
Πολύ δελεαστικά πράγματα, για όλους μας, επειδή όλοι θέλουμε να βελτιώσουμε την ζωή μας. Εγώ, είχα και έχω μία αρχή.
ΕΧΩ, ΞΟΔΕΥΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΩ.
Κάπως έτσι απαντούσα σε όλες αυτές τις προσφορές, αυτό όμως δεν τους εμπόδιζε να επανέρχονται.
Με το λίγο μυαλό που διαθέτω, σκέφτηκα ‘’ τι καλοί που είναι αυτοί οι αξιόλογοι άνθρωποι, που χωρίς να τους το ζητήσω, θέλουν τόσο πολύ να με βοηθήσουν’’. Η ιστορία του αδελφού του παππού μου όμως, δεν έφευγε από το μυαλό μου και με συγκρατούσε.
Πολλοί όμως, βρήκαν αυτές τις προσφορές σαν ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, και ενέδωσαν, τόσο στα δάνεια όσο και στις κάρτες. Άρχισα λοιπόν να βλέπω γνωστούς και φίλους, να πηγαίνουν ακριβές διακοπές, να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα πολυτελείας, να αγοράζουν ότι τους έρθει, και να ζούν μια ζωή ονειρεμένη.
Για μια στιγμή, αναρωτήθηκα. ‘’Μήπως αυτό είναι σωστό και πρέπει να ακολουθήσω?’’.Δέν άλλαξα όμως γνώμη.
Και ο καιρός περνούσε και ‘’Μπήκαν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι’’. Ένας φίλος μου, δεν μπορούσε πλέον να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Άρχισαν πάλι τα τηλεφωνήματα , όμως σε άλλο στυλ. Άλλες φορές από τα ίδια, άλλες πάλι ‘’ εκ μέρους’’ τους. Καθημερινά, σε οποιεσδήποτε ώρες, μέχρι τις 10 το βράδυ.
–Καθυστερήσατε να πληρώσετε 2 δόσεις και πρέπει μέχρι μεθαύριο να τις πληρώσετε.
–Να σας δώσουμε μεγαλύτερο δάνειο για να εξοφλήσετε αυτό που έχετε, και να περισσέψουν και χρήματα για να τα κάνετε ότι θέλετε.
– Αν δεν πληρώσετε, θα σας γράψουμε στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.
– Το φιλανθρωπικό ίδρυμα, θα προβεί στις απαραίτητες ενέργειες δικαστικά για να πάρει τα χρεωστούμενα.
Λίγο ακόμη και θα έλεγαν ότι θα στείλουν ‘’άτομα’’ για την είσπραξη του χρέους. Θυμήθηκα τον αδελφό του παππού μου, και χάρηκα που ο φίλος μου δεν είχε σκύλο.
Κάποιοι, ήταν πιο καλοί.
–Περάστε από το ίδρυμα , να κάνουμε διακανονισμό του χρέους σας.
Πήγε λοιπόν ο φίλος μου για να κάνει διακανονισμό. Ποιος ήταν αυτός? Δεν θα πλήρωνε για τρείς μήνες, θα έπρεπε να εξοφλήσει το χρέος του σε 10 αντί για 6 χρόνια, θα πλήρωνε το μήνα 10% μικρότερη δόση αλλα το συνολικό ποσό θα έβγαινε 40% μεγαλύτερο.
Ευτυχώς για τον ίδιο, ο φίλος μου άκουσε την συμβουλή μου και δεν συμφώνησε.
Μετά από όλα αυτά, το φιλανθρωπικό ίδρυμα έκανε νομικές ενέργειες και σε λίγο καιρό του έρχεται ένα χαρτί που έγραφε για πλειστηριασμό των περιουσιακών του στοιχείων. Μήπως χρειάζεται να συνεχίσω? Δεν νομίζω.
Τέτοιες περιπτώσεις, έμαθα πολλές. Κάποια πολυτελή αυτοκίνητα, αραχνιάζουν σε πάρκιγκ των ιδρυμάτων κτλ κτλ. Μερικοί, πηγαίνουν στα κανάλια για να πούν τον πόνο τους ( περιμένοντας ‘’εξ ύψους παρηγορίαν’’) και γίνονται ‘’ρόμπες’’ πανελληνίως.
Κατά καιρούς, κάποιοι επίσημοι κάνουν δηλώσεις για αυτά τα τοκογλυφικά τέρατα που οι ίδιοι βοήθησαν να δημιουργηθούν, καυτηριάζοντας την πρακτική τους, και υποσχόμενοι μέτρα υπέρ των ατυχών ( υπάρχει και άλλη λέξη ) που χρεωστούν. Έ, και ? Αλλάζει τίποτα ? Μία από τα ίδια. Όλοι μας τα ξέρουμε, πολλοί τα έζησαν, όμως τίποτα ποτέ δεν έγινε. Οι επίσημοι τοκογλύφοι, πάντα επιβιώνουν, και μάλιστα ενισχυμένοι. (Θυμηθείτε τα 28 δις Ευρώ προσφάτως)
Ας φτάσουμε στο προκείμενο. Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Όποιος την έχει ‘’πατήσει’’, την ‘’πάτησε’’ και άντε να ορθοποδήσει τώρα. Μόνο το ΠΡΟ-ΠΟ τον σώζει.
Εγώ, πήρα πάλι την ασπίδα και το δόρυ του Δον Κιχώτη, και τα βάζω και πάλι με τους ανεμόμυλους. Μόνο που αυτά τα φιλανθρωπικά ιδρύματα, δεν είναι ανεμόμυλοι, αλλα μύλοι που αλέθουν ζωές . Μόνο μια ευχή μπορώ να κάνω, για όσους δεν έπεσαν ακόμη στα νύχια των αρπακτικών. Να τους δώσει φρόνηση ο καλός Θεός και να μην πέσουν.
Θυμηθείτε,
ΕΧΩ, ΞΟΔΕΥΩ. ΔΕΝ ΕΧΩ, ΔΕΝ ΞΟΔΕΥΩ.
Όμως, αυτό είναι θέμα για να επανέλθω κάποια φορά.
Ανδρέας
ΥΓ Ας με συγχωρήσουν τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των οποίων το έργο θαυμάζω και σέβομαι απολύτως. Εγώ αναφέρομαι σε ''φιλανθρωπικα ιδρύματα''
Πρωτη δημοσιευση στο ANDREMELEZ.BLOGSPOT.COM

ΜΗΠΩΣ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ ?

Λοιπόν, παιδιά, έχω αρχίσει να αμφιβάλω για την πνευματική ικανότητά μου. Αφορμή για αυτήν την πιθανότητα, μου έδωσε το ειδοποιητήριο της Εφορίας, για την πληρωμή των Τελών Κυκλοφορίας του αυτοκινήτου μου.

Ήρθε εχθές και με συγκρατημένη απαισιοδοξία το άνοιξα και βλέπω.
ΤΕΛΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 202,00 Ε
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΤΕΛΗ 150,00 Ε
ΣΥΝΟΛΟ 352,00 Ε
Και όλα αυτά για ένα ΙΧ μοντέλο 1993, 1400 cc.

Μου ήρθε ‘’νταμπλάς’’ που λένε. Άρχισα λοιπόν, να μονολογώ
‘’Πέρσι, πλήρωσα 200Ε. Το λογικό λοιπόν είναι, φετος να πληρώσω πιο λίγα’’
‘’Τι είναι πάλι αυτό το Περιβαλλοντολογικο Τελος? Μάλλον για την προστασία του περιβάλλοντος’’
Παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου το Γιώργο, που έχει ίδιο ΙΧ με εμένα, μοντέλο 2003, τον ρωτώ πόσα πλήρωσε, και μου λέει ένα ποσό πολύ μικρότερο. Αρχίζω να αισθάνομαι βλάκας.
‘’Καλά, από τότε που έχω αυτοκίνητο, το 1975, θυμάμαι ότι όσο μεγαλύτερο ήταν, τοσο περισσότερα πλήρωνα, και όσο παλαιότερο, τόσο πιο λίγα. Τι γίνεται τώρα?’’
Ρώτησα λοιπόν, και μου είπαν ότι το περιβαλλοντολογικό τέλος είναι για την προστασία του περιβάλλοντος από τους ρύπους των αυτοκινήτων, οι οποίοι είναι περισσότεροι όσο πιο παλιό αυτοκίνητο κυκλοφορεί. Μέχρι εδώ, λογικό φαίνεται. ‘Όμως το δικό μου το ΙΧ είναι άριστα συντηρημένο, περισσότερο και από ότι προβλέπεται, περνώ κανονικά ΚΤΕΟ (και πληρώνω εννοείται) κάθε δύο χρόνια, βγάζω κάρτα καυσαερίων (και πληρώνω εννοείται) από την οποία φαίνεται ότι δεν ρυπαίνει την ατμόσφαιρα, και κάνω ακριβώς όλα όσα προβλέπουν οι σχετικοί Νόμοι και Διατάξεις.

Αρχίζω και αναρωτιέμαι. Γιατί να περνάω ΚΤΕΟ ώστε το αυτοκίνητό μου μεταξύ άλλων να μην ρυπαίνει την ατμόσφαιρα ? Αφού έτσι και αλλοιώς, το Κράτος έχει δεδομένο ότι ρυπαίνει, και με τιμωρεί με πρόστιμο (γιατί τιμωρία είναι)

Σκέφτομαι λοιπόν ότι πρέπει να αγοράσω καινούριο αυτοκίνητο, για να γίνω καλός πολίτης. Αλλα, αυτό που έχω, αν το πουλήσω, θα πάρω 1500 – 2000 Ε. Για να πάρω καινούριο, ίδιο με αυτό περίπου, θέλω 12.000 – 13.000 Ε ακόμη. Πού θα τα βρώ? Γιατί, ένας απλός συνταξιούχος είμαι .Άρα, πρέπει να μείνω με αυτό το αυτοκίνητο, και να πληρώνω όλα οσα μου ζητάει το Κράτος κατά καιρούς.
Για να μην χάσω και το λίγο μυαλό που μου έμεινε, σταμάτησα να σκέφτομαι. Δεν αντιστάθηκα όμως στον πειρασμό να επιδιώξω να μάθω λίγο περισσότερα πάνω στο θέμα, και κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα.

Α. Το μέτρο, είναι της προηγούμενης Κυβερνήσεως, αλλα ήταν ‘’πακέτο’’ με το μέτρο της απόσυρσης. Έλεγε λοιπόν η τότε Κυβέρνηση
‘’Αν αποσύρεις το παλιό σου αυτοκίνητο, σου δίνουμε τόσα ( κατά περίπτωση ) για να αγοράσεις καινούριο. Αν κρατήσεις το παλιό, θα πληρώνεις τόσα κάθε χρόνο ( κατά περίπτωση πάλι) σαν Περιβαλλοντικά Τέλη.’’ Εκβιασμός ? Έτσι μοιάζει.
Έρχεται λοιπόν η καινούρια Κυβέρνηση, θεωρεί το μέτρο λάθος (δικαίωμά της ) και το αποσύρει. Το μισό, όμως, γιατί το άλλο μισό την συμφέρει. Δικαίωμά της ? ΟΧΙ. Αλλά ποιος ιθαγενής θα μιλήσει? Και αν μιλήσει, μπορεί να κάνει τίποτα άλλο? Μακάριοι οι κρατούντες

Β. Το περιβάλλον, θα βελτιωθεί πληρώνοντας, άσχετα αν έχει τα χάλια του εξ αιτίας των τόσων άλλων παραγόντων (βιομηχανίες, χημικά, εμπρησμοί για οικόπεδα κ.τ.λ.)
που το έκαναν να είναι αυτό που είναι. Άλλοι, σοφότεροι από εμένα, τα έχουν πεί και γράψει επανειλημμένα

Γ. Στην Ελλάδα, όσο πιο πολλα έχεις, τόσο πιο λίγα πληρώνεις. Το εφαρμόζουν όλες οι Κυβερνήσεις ανεξαιρέτως. Μήπως πρέπει να το αναλύσουμε ?

Δ. Στην Ελλάδα, όσο λιγώτερα έχεις, τόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η συνεισφορά σου στο κοινωνικό σύνολο για βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεως γενικότερα. Ίσως, γιατί οι ‘’κρα-τούντες’’ δεν πρόκειται να πεισθούν ότι έχεις μόνο όσα φαίνεται ότι έχεις. Προφανώς , κρίνουν εξ ιδίων.

Θα μπορούσα να φτάσω και στο ‘’Ω’’, αλλά το μόνο που θα έκανα θα ήταν να θυμίσω τόσα άλλα παρόμοια, που όσοι θυμούνται ξέρουν. Θα φτάσω λοιπόν κατευθείαν στο
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Α. Στην Ελλάδα σήμερα, πρέπει να έχεις.

Β. Αν δεν έχεις, πρέπει να αποκτήσεις

Γ. Οι γονείς μας μας έμαθαν, ότι για να ζήσεις, πρέπει να δουλέψεις. Ξέχασαν να μας πούν, ότι για να ζήσεις καλά, πρέπει να κλέψεις . Και για να μην παρεξηγηθώ, όταν μιλάω για κλοπή, δεν εννοώ να κλέψουμε τράπεζες, γριούλες, σούπερ μάρκετ κτλ. Εννοώ να κλέψουμε τους εαυτούς μας, δηλαδή το Κράτος, που όλα τα προβλέπει με τους Νόμους του, αλλα η εφαρμογή είναι επιλεκτική. Άς θυμηθούμε .
Μίζες προμηθειών, καλαμπόκι, siemens, Βατοπέδι, δωράκια 500.000.000 δρχ (έ, να μην κάνει και ένα δωράκι στον εαυτό του? ΚΑΤΑ ΛΕΞΗ ), ‘’πάμπερς’’, κτλ ‘’ών ουκ έστιν αριθμός’’
Κατά τα άλλα, διερχόμαστε κρίσιμη περίοδο και η λιτότητα είναι απαραίτητη. Αυτή τη μαστίχα, την μασάω από το 1960, τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου.

Σταματάω εδώ, για σήμερα, γιατί αν συνεχίσω, θα αποτρελλαθώ που λένε. Άσε, λίγο μυαλό έμεινε, ας το προφυλάξω. Όμως, τώρα που άρχισα, μου άνοιξε η όρεξη, και πιθανότατα θα συνεχίσω να κάνω τον Δον Κιχώτη.
Πρωτη δημοσιευση στο ANDREMELEZ.BLOGSPOT.COM

ΟΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑΣ

Αχ, αυτό το όριο ηλικίας…..
Όσο και να σκέφτομαι, δεν βρίσκω περίπτωση που να είναι ευπρόσδεκτο. Είναι όμως και σωστό ?
Όπως και να το κάνουμε, μας αρέσει ή όχι, ο χρόνος πέρα από ‘’πανδαμάτωρ’’ είναι και αδυσσώπητος.Άς προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τους εαυτούς μας, 5, 10 ή και 20 χρόνια πρίν.Το μόνο που αυξήθηκε, εκτός από χοληστερίνη, πίεση, σάκχαρο και λοιπά ιατρικά, είναι η πείρα της ζωής. Στα υπόλοιπα, σε όλους ανεξαιρέτως υπάρχει μείωση, μεγάλη ή μικρή αναπόφευκτα. Το τι νομίζουμε εμείς δεν έχει σχέση. Δύσκολα μπορούμε να παραδεχτούμε, ότι δεν είμαστε όπως πρίν.
Είμαστε το ίδιο γρήγοροι ?
Βλέπουμε το ίδιο καλά ?
Έχουμε την ίδια ταχύτητα αντιδράσεων ?
Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ.
Άσχετα αν, βλέποντας κάποιους άλλους να ασχολούνται με αυτά που εμείς πρέπει να εγκαταλείψουμε, διαπιστώνουμε ότι είμαστε καλύτεροι (και έχουμε και δίκιο). Αλήθεια, δεν μάθαμε ακόμη ότι πάντα θα υπάρχουν καλύτεροι αλλα και χειρότεροι ?
Πόσο δύσκολο όμως είναι να το δεχτούμε αυτό για τον εαυτό μας… Η ικανότητα των άλλων, μειώθηκε, όχι όμως και η δική μας. Εμείς, φανταζόμαστε ότι είμαστε DURACELL…
Βλέπουμε το θλιβερό φαινόμενο κάποιων, που προσπαθούν να αναβιώσουν τα χρόνια που πέρασαν, και αυτό μας προκαλεί από θυμηδία μέχρι θλίψη.
Καλά, θα πει κάποιος, πώς του ήρθε τώρα να μας γράφει τέτοια πράγματα… Εμείς, έχουμε καιρό ακόμη.
Θα σας πώ λοιπόν πως μου ήρθε. Προχτές, όπως πολύ συχνά, πήρα το λεωφορείο να κατέβω στο κέντρο. Όταν έφτασε στη στάση για να κατέβω, όπως συνήθιζα, πήδηξα από το τελευταίο σκαλί. Τα πόδια μου λύγισαν, κόντεψα να πέσω κάτω και με δυσκολία συγκρατήθηκα. Ευτυχώς, δεν έπεσα και γλύτωσα το ρεζιλίκι. Τέρμα λοιπόν το πήδημα από τα σκαλιά του λεωφορείου.Είχε και αυτό όριο ηλικίας.
Όπως οι περισσότεροι θα ξέρετε, όσοι με γνωρίζετε, μια από τις δραστηριότητές μου ήταν το μπάσκετ. Όταν σταμάτησα να είμαι παίκτης, ασχολήθηκα σαν Κριτής, εδώ και πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, ενώ μπορούσα να συνεχίσω, σταμάτησα στα 52 μου χρόνια, γιατί σκέφτηκα ότι δεν θα ήμουν πια το ίδιο ικανός, όπως πριν από λίγα χρόνια. Και, αν ο αγώνας ήταν εύκολος, κανένα πρόβλημα. Αν όμως ήταν ‘’ντέρμπυ’’ με όλα όσα συνεπάγεται αυτό, θα αντιμετώπιζα πιθανόν προβλήματα. Έτσι, στράφηκα σε δραστηριότητες στις οποίες οι ‘’πάλαι ποτέ’’ άριστες (λεω εγω) ικανότητές μου, δεν θα ήταν απαραίτητες στο μέγιστο βαθμό.Πιστεύω ότι καλά έκανα.
Από την άλλη μεριά έβλεπα νέα παιδιά να ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο, να είναι η συνέχειά μας και να μας έχουν σαν παραδείγματα, άλλους για μίμηση και άλλους για αποφυγή.
Μέχρι στιγμής το θέμα το φέρνω γύρω – γύρω, χωρίς να μπαίνω στην ουσία. Ας μπούμε λοιπόν στην ουσία του θέματος.
Αυτά και άλλα πολλά έλαβε υποψη της η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, και καθόρισε όρια ηλικίας για τους Διαιτητές, Κριτές κτλ. Για το λόγο αυτό και γνωστοί σημαντικοί διαιτητές σταμάτησαν να ορίζονται, αν και οι ικανότητές τους ήταν ακόμη υψηλές.
Κάποιοι δεν κατάλαβαν ίσως την σκοπιμότητα του ορίου ηλικίας, και προσπαθούν να παρατείνουν την ενασχόλησή τους, αποτελώντας εμπόδιο στην ανανέωση του συνόλου και στην εξέλιξη των νεωτέρων. Κάποιοι μάλιστα, πρίν έρθει η ώρα να σταματήσουν, δηλώνουν ένα – δυο χρόνια προηγουμένως μικρότερη από την πραγματική ηλικία, για να συνεχίσουν κάποια χρόνια επιπλέον.Πονηριά? ΝΑΙ. Περνάει? ΟΧΙ.
Τι να σας γράψω παραπάνω, αφού αυτοί που θέλουν να καταλάβουν, καταλαβαίνουν. Κάποιοι άλλοι, όχι. Το μόνο που μπορώ να πώ είναι ότι πρέπει να δεχόμαστε ότι ο χρόνος περνά, και οι επιπτώσεις του είναι φανερές σε όλους ανεξαιρέτως. Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό το γεγονός, για να διατηρήσουμε την ψυχική μας ισορροπία. Και πρέπει ακόμα, να δεχόμαστε όσα τα όποια όρια ηλικίας επιβάλλουν.Ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη πρώτα και μετά παλιές μας φωτογραφίες.
Γράφω σκληρά πράγματα, ε? Μα είναι για όλους μας.
Πρέπει να συμβιβαζόμαστε και να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις που τις επιβάλει ο χρόνος, γιατί είναι ο μόνος, τον οποίο δεν μπορούμε να πολεμήσουμε, όσο και να το θέλουμε. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε με βεβαιότητα να γίνουμε περίγελως των άλλων, των οποίων και αυτών θα έρθει η σειρά.
Αναρωτιέστε ίσως, πού θέλω να καταλήξω. Μα δεν είναι φανερό? Πάντα υπάρχει ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ, όπως μας έμαθε ο Αίσωπος.Ας θυμηθούμε την παροιμία ‘’ΚΑΙΡΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΛΑΧΑΝΑ, ΚΑΙΡΟΣ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙΑ’’ (αν δεν σας αρέσει αυτή, βάλτε μία άλλη)
Ας αφήσουμε την εξέλιξη να έρθει μόνη της, να μην την μπλοκάρουμε, αλλα ούτε και να την επιταχύνουμε. Και τα δύο, είναι λάθος.
Ας κάνουμε το πρώτο βήμα της επόμενης δημιουργικής περιόδου της ζωής μας.
Πρωτη αναρτηση στο andremelez.blogspot.com