Γράφει η Θάλεια Χούντα
Άλλο
ένα ταξίδι στην Θρακική γή ήταν
ό,τι καλύτερο, για τονωθεί ακόμη περισσότερο το εθνικό
συναίσθημα. Φίλοι και συνεργάτες επιφορτίστηκαν με το οδοιπορικό, όχι όμως
στις πόλεις αλλά στα πομακοχώρια μεταξύ Ξάνθης και Κομοτηνής, για τα
οποία γίνεται και πάλι αναφορά.
Ο παλαιός
δρόμος που ενώνει τις δύο πόλεις, σε οδηγεί σε μία εικόνα βγαλμένη
από το χθες μέσα στην φύση. Αρκετά χωριά που ξεχωρίζουν από μακριά με τον
μιναρέ, ζώντας στην αγροτική ήρεμη πραγματικότητα και σε κάτι που θυμίζει το
¨χωριό¨, όπως το ξέραμε ή μας το περιέγραφαν.
Ξεκίνησα από το πρωί και επισκέφθηκα το σύνολό τους, με αρκετές ομοιότητες μεταξύ τους αλλά το σούρουπο μπόρεσα να καταλάβω την έννοιά τους, όταν και συνάντησα μία παρέα γυναικών να κάθονται έξω από τον οντά τους, όπως μου είπαν, συζητώντας για τα δικά τους θέματα. Η πρόσκληση για καφέ και κουβέντα ήρθε εύκολα, αφού πάντα περισσεύει μία καρέκλα για τον επισκέπτη. Το θέμα ήταν η γλώσσα που θα γινόταν η κουβέντα, αφού δεν γνωρίζω την πομακική διάλεκτο ή την τουρκική, όμως το γέλιο από καρδιάς και η καλή διάθεση έλυσαν το πρόβλημα, σε συνδυασμό βεβαίως, ότι καταλαβαίνουν και την ελληνική.
Ξεκίνησα από το πρωί και επισκέφθηκα το σύνολό τους, με αρκετές ομοιότητες μεταξύ τους αλλά το σούρουπο μπόρεσα να καταλάβω την έννοιά τους, όταν και συνάντησα μία παρέα γυναικών να κάθονται έξω από τον οντά τους, όπως μου είπαν, συζητώντας για τα δικά τους θέματα. Η πρόσκληση για καφέ και κουβέντα ήρθε εύκολα, αφού πάντα περισσεύει μία καρέκλα για τον επισκέπτη. Το θέμα ήταν η γλώσσα που θα γινόταν η κουβέντα, αφού δεν γνωρίζω την πομακική διάλεκτο ή την τουρκική, όμως το γέλιο από καρδιάς και η καλή διάθεση έλυσαν το πρόβλημα, σε συνδυασμό βεβαίως, ότι καταλαβαίνουν και την ελληνική.
Γυρνώντας στην Κομοτηνή η συζήτηση με τους συνεργάτες επικεντρώθηκε σε αυτό το
ζήτημα, υπαρκτό για όσους ζουν την πραγματικότητα και ανύπαρκτο για την
κεντρική πολιτική σκηνή. Η ιστορία είναι μεγάλη, είχα τα πρώτα ακούσματα από
τον στρατηγό πατέρα μου, όταν υπηρετούσε στην περιοχή, έχω διαβάσει αρκετά και
πάλι όμως η ζωντανή παρουσία σου δίνει την κανονική διάσταση του θέματος. Και αυτούς τους ανθρώπους οι κυβερνήσεις μας τους
ξέχασαν; Έγινε αυτό εσκεμμένα;
Θυμούνται, ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν στα
σύνορα; Θυμούνται τι γλώσσα
μιλάνε ή μιλούσαν ή θέλανε να μιλάνε; Γιατί αν δεν θυμούνται οι δικές μας κυβερνήσεις, κάποιες άλλες δεν ξεχνούν.
Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τους
συνέλληνες που ζουν στην Θράκη, οι οποίοι μέσα από τις δυσκολίες της
καθημερινότητας και έξω από πολιτικά και κομματικά παιχνίδια δίνουν τον δικό
τους αγώνα για την Πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου