Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Eνας μύθος καταρρέει: Ο Μεταξάς δεν είπε την λέξη ΟΧΙ στον Μουσολίνι – Η γαλλική φράση που χρησιμοποίησε βουρκωμένος

Eνας μύθος καταρρέει: Ο Μεταξάς δεν είπε την λέξη ΟΧΙ στον Μουσολίνι – Η γαλλική φράση που χρησιμοποίησε βουρκωμένος 
Wikipedia.
    Το ΟΧΙ του Μεταξά έχει πάρει μυθικές διαστάσεις. Και αν και προφανώς αυτή η λέξη με τα μόλις τρία γράμματα εκφράζει όλο το νόημα και τη διάθεση του Ιωάννη Μεταξά, άλλες ήταν οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα του εκείνη την ώρα. Και μάλιστα στα γαλλικά!
    «Alors, c'est la guerre» είπε ο Ιωάννης Μεταξάς, δηλαδή «αυτό σημαίνει πόλεμος!».(ΣΩΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ‘’ΛΟΙΠΟΝ, ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ’’ )
    Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου και περίπου την 3η ώρα πρωινή, ο Ιταλός πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι κατευθύνθηκε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Πρεσβείας της Ιταλίας, στην οικία του Έλληνα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, λίγες ώρες μετά το πέρας της μεγάλης δεξίωσης που είχε παρατεθεί στη πρεσβεία.
    Όταν εισήλθε στην οικία του πρωθυπουργού, ο Ιταλός πρέσβης, απέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό το ιταλικό τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε από την ελληνική πλευρά να επιτρέψει την διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων στην ελληνική επικράτεια. Στο τελεσίγραφο αυτό, η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας κατηγορούσε την ελληνική κυβέρνηση, αφενός για την επιδειχθείσα ανοχή έναντι των τότε βρετανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στα ελληνικά χωρικά ύδατα, και αφετέρου για προκλητική δράση έναντι του αλβανικού Βασιλείου, το στέμμα του οποίου είχε περάσει στον Βασιλέα της Ιταλίας, ενώ ταυτόχρονα ζητούσε την ανεμπόδιστη προέλαση των ιταλικών στρατευμάτων εντός της χώρας και την κατάληψη συγκοινωνιακών κόμβων.
    Η περιγραφή της στιγμής από τον Ιταλό Πρέσβη και τη θυγατέρα Μεταξά
    Ο πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλλε Γκράτσι έγραψε στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος» : «Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να το εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940. Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε: «Alors, c'est la guerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).»
    Στην συνάντηση αυτή, κατά την θυγατέρα του Μεταξά, ακολούθησε και η εξής στιχομυθία που ο Γκράτσι δεν την αναφέρει:
-Γκράτσι: «Pas nécessaire, mon excellence» (όχι απαραίτητα εξοχότατε)
-Μεταξάς: «Non, c'est nécessaire» (όχι, είναι απαραίτητο)
    Σημειώνεται όμως ότι πέρα από την ιστορική αυτή άρνηση του Μεταξά είχε προηγηθεί μια εξίσου επίσης σημαντική άρνηση αρκετό διάστημα πριν την 28η Οκτωβρίου, σε ελληνογερμανικές διαβουλεύσεις, όπως αποκαλύπτεται παρακάτω.
 
    Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς κάλεσε σχεδόν όλους τους εκδότες των σημαντικότερων τότε εφημερίδων της Αθήνας όπου και τους αποκάλυψε όλο το παρασκήνιο της αρνητικής εκείνης απόφασης και της αναγκαστικής θέσης της Ελλάδας στο πλευρό των Συμμάχων. Στις απόρρητες διαπραγματεύσεις που είχαν γίνει μεταξύ Χίτλερ και ελληνικής κυβέρνησης ο Μεταξάς πιέζοντας να μάθει ποιες θα ήταν οι μικρές παραχωρήσεις που ζητούσε ο Χίτλερ «ως εραστής του ελληνικού πνεύματος» όπως ο ίδιος δήλωνε η απάντηση που πήρε ήταν μια μερική εδαφική ικανοποίηση υπέρ των Ιταλών δυτικά της Πρέβεζας και μία ομοίως υπέρ των Βουλγάρων ανατολικά της Αλεξανδρούπολης. Έτσι όπως δήλωσε ο Ι. Μεταξάς: «θα έπρεπε εμείς οι Έλληνες για ν΄ αποφύγουμε τον πόλεμο να γίνουμε εθελοντές δούλοι και να πληρώσουμε αυτή την "τιμήν" με το άπλωμα του δεξιού καρπού της Ελλάδας προς ακρωτηριασμό από την Ιταλία και του αριστερού προς ακρωτηριασμό από τη Βουλγαρία».

Επέτειος του Όχι

Επέτειος του Όχι 
Από τη Βικιπαίδεια,
    Η Επέτειος του ΟΧΙ μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στις ιταλικές αξιώσεις που περιείχε το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1940 στον Πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά. Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της Χώρας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Η ημερομηνία αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως επίσημη εθνική εορτή και αργία.
    Τις πρώτες πρωινές ώρες στις 28 Οκτωβρίου του 1940 η τότε Ιταλική Κυβέρνηση απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο, δια του Ιταλού Πρέσβη στην Αθήνα Εμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος και το επέδωσε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου, στην Κηφισιά, με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Βασιλείου της Ελλάδος, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
    Μετά την ανάγνωση του κειμένου ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά (επίσημη διπλωματική γλώσσα) την ιστορική φράση: «Alors, c'est la guerre», (προφέρεται από τα γαλλικά, αλόρ, σε λα γκερ, δηλαδή, Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.
    O ίδιος ο Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, που εξέδωσε το 1945, περιγράφει τη σκηνή: «Έχω εντολή κ. πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο. Του απήντησα ότι αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απήντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος..., ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως».
    Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη «ΟΧΙ». Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη «ΟΧΙ» παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελληνικό Μέλλον» του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
    Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.
    Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατήγαγε εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.
    Η Ελλάδα γιορτάζει με την 28η Οκτωβρίου την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.Για σκεφτείτε το λίγο αυτό…Κάτι σημαίνει !
    Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα γίνεται στη Θεσσαλονίκη, η επίσημη εορτή με κάθε λαμπρότητα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου. Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία.
    Κατά στην επέτειο του «ΟΧΙ», τηλεόραση και ραδιόφωνο προβάλλουν επετειακές εκπομπές μνήμης και κάνουν ιδιαίτερη μνεία στην «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο, η οποία με τα πατριωτικά της τραγούδια εμψύχωνε τους στρατιώτες και μετέδιδε τον ενθουσιασμό της προέλασης των ελληνικών δυνάμεων στη Βόρεια Ήπειρο. Σχετικό επίσης επετειακό υλικό παρουσιάζει και όλος ο ελληνικός έντυπος τύπος (εφημερίδες και περιοδικά).
    Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής.
    Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941. Γίνονταν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.
    Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες όμως δεν παρενέβησαν.
    Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.  
    Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν επέμβαση των καραμπινιέρων.
    Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.
    Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
    Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.

Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941)

Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941) 
Από τη Βικιπαίδεια,
    Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940-41 (στην Ελλάδα αναφέρεται και ως Πόλεμος του 40 ή Έπος του 40) ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και συνασπισμού Ιταλίας και Αλβανίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 31 Μαΐου 1941, όταν και ολοκληρώθηκε η κατάληψη της χώρας. Επίσημη έναρξη του Πολέμου θεωρείται η «επίδοση του τελεσιγράφου», ενώ μετά τις 6 Απριλίου 1941, με την Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, όπου η Ελλάδα κλήθηκε να αντιμετωπίσει τέσσερις εισβολείς, συνεχίστηκε ως Ελληνο-ϊταλο-γερμανικός πόλεμος, ή ορθότερα επί της ουσίας Ελληνο-Ιταλο-αλβανο-γερμανο-βουλγαρικός πόλεμος.
    Ο πόλεμος αυτός ήταν προϊόν της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία και που άρχισε να εκδηλώνεται με την έναρξη του Β' Π.Π. και ειδικότερα μετά τη συνομολόγηση του Χαλύβδινου Συμφώνου. Στα μέσα του 1940, ο Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Αδόλφου Χίτλερ, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες. Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Σομαλιλάνδη, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας. Ταυτόχρονα ο Μουσολίνι επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.
    Ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και ανάγκασε τον ιταλικό σε υποχώρηση και μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, σχεδόν το ένα τέταρτο του εδάφους της Αλβανίας είχε καταληφθεί από τους Έλληνες. Η αντεπίθεση των Ιταλών, το Μάρτιο του 1941, απέτυχε, με κέρδος μόνο μικρές εδαφικές εκτάσεις στην περιοχή της Χειμάρρας.  Τις πρώτες μέρες του Απριλίου, με την έναρξη της γερμανικής επίθεσης, οι Ιταλοί ξεκίνησαν και αυτοί νέα αντεπίθεση. Από τις 12 Απριλίου, ο Ελληνικός Στρατός άρχισε να υποχωρεί από την Αλβανία, για να μην περικυκλωθεί από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Ακολούθησε η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς, στις 20 Απριλίου και με τους Ιταλούς, τρεις μέρες αργότερα, οι οποίες περαίωσαν τυπικά τον ελληνοϊταλικόγερμανικό πόλεμο.
    Η απόκρουση της ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη των Συμμάχων κατά των δυνάμεων του Άξονα στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και ανύψωσε το ηθικό των λαών στη σκλαβωμένη Ευρώπη. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η νίκη των Ελλήνων επηρέασε την έκβαση ολόκληρου του πολέμου, καθώς υποχρέωσε τους Γερμανούς να αναβάλουν την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να βοηθήσουν τους συμμάχους τους Ιταλούς που έχαναν τον πόλεμο με την Ελλάδα. Η καθυστερημένη επίθεση τον Ιούνιο του 1941, ενέπλεξε τις γερμανικές δυνάμεις στις σκληρές συνθήκες του ρωσικού χειμώνα, με αποτέλεσμα την ήττα τους στη διάρκεια της Μάχης της Μόσχας.

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 1971



ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 1971
Τα σχόλια με μπλέ γράμματα και σιέλ υπογραμμιση, όπου και αν υπάρχουν, είναι δικά μου.
Η ‘’ΕΝΔΕΚΑΔΑ’’ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η Τουρκία αποδοκιμάζει τη Ρωσία για τις επιθέσεις στη Συρία, προειδοποιεί ότι θα διακόψει τους ενεργειακούς δεσμούς



Η Τουρκία αποδοκιμάζει τη Ρωσία για τις επιθέσεις στη Συρία, προειδοποιεί ότι θα διακόψει τους ενεργειακούς δεσμούς
http://roykoymoykoy.blogspot.gr/
Το έστειλε ο Γιώργος Επιτήδειος
Απόδοση κειμένου-Επιμέλεια: Χαραλαμποπούλου Αγγελική
    Η Ρωσική στρατιωτική περιπέτεια στη Συρία φαίνεται να έχει εξοργίσει το μεγαλύτερο μέρος του Σουνιτικού κόσμου, και οι αναφορές για αδέσποτους ρωσικούς πυραύλους που πλήττουν το Ιράν θα μπορούσε κάλλιστα να επιπλήξει επίσης και το Σιιτικό.
    Αλλά η ένοπλη υποστήριξη του Ρώσου Προέδρου Vladimir Putin προς τη Συρία μπορεί επίσης να προκαλέσει ένα άλλο ατύχημα με ακόμη μεγαλύτερες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις: μια απότομη ψυχρότητα στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις.
    Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Recep Tayyip Erdogan, εξαπέλυσε τη Πέμπτη, για δεύτερη φορά αυτήν την εβδομάδα, επίθεση εναντίον του ρωσικού τυχοδιωκτισμού στην περιφέρεια του, προειδοποιώντας τη Μόσχα ότι μια τέτοια συμπεριφορά θα μπορούσε να σαμποτάρει ενεργειακές συμφωνίες πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ των δυο χωρών, συμπεριλαμβανομένων του αναπτυσσόμενου εμπορίου φυσικού αερίου και ενός νέου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
    «Δεν μπορούμε να δεχτούμε την τρέχουσα κατάσταση», δήλωσε ο Erdogan σε Τούρκους δημοσιογράφους καθ 'οδόν προς την Ιαπωνία. Η Ρωσία χρησιμοποιεί στρατιωτική δύναμη για να στηρίξει το καθεστώς της Συρίας του ηγέτη Bashar al-Assad και στοχεύει αντάρτες που είναι εναντίον του Assad, τους οποίους η Τουρκία έχει στηρίξει. Και ρωσικά αεροσκάφη παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Τουρκίας, ενός μέλους του ΝΑΤΟ.»
     «Αυτές οι γελοιότητες,» δήλωσε ο Erdogan, «θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Τουρκία να βρει άλλους προμηθευτές ενέργειας. Εάν είναι απαραίτητο, η Τουρκία μπορεί να πάρει φυσικό αέριο από πολλά διαφορετικά μέρη,» είπε.
    Η αιφνίδια εμπλοκή της Ρωσίας στον σχεδόν πενταετή εμφύλιο πόλεμο της Συρίας έχει συγκλονίσει τους ηγέτες της Τουρκίας, οι οποίοι πριν από λιγότερο από ένα χρόνο έσφιγγαν τα χέρια και διακήρυτταν μια «στρατηγική συνεργασία» με τη Μόσχα. Το επίκεντρο αυτής της συνεργασίας ήταν ένας νέος τεράστιος αγωγός φυσικού αερίου, που θα διέσχιζε τη Μαύρη Θάλασσα, θα εισερχόταν στη Τουρκία και θα προμήθευε τόσο τη τοπική αγορά όσο και τη νότια Ευρώπη. Η εν λόγω συμφωνία συνοδευόταν από δισεκατομμύρια δολάρια από ρωσική χρηματοδότηση για ένα μακροπρόθεσμα σχεδιαζόμενο πυρηνικό εργοστάσιο στη Τουρκία.
    Ωστόσο, η Άγκυρα έχει καλέσει το πρεσβευτή της Μόσχας ήδη τρείς φορές τη περασμένη εβδομάδα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ρωσικές πράξεις στη Συρία, και παρόλο που ο Erdogan απολαμβάνει δημόσιας υποστήριξης από τους στενότερους του συνεργάτες – το ΝΑΤΟ και τις Η.Π.Α – έχει περάσει το χρόνο του στο γραφείο ενώπιον αντιστάσεων.
    Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι εάν η αποστολή της Μόσχας στη Συρία - και η ανησυχία της Άγκυρας με την αυξανόμενη εξάρτησή της από το ρωσικό ενεργειακό εφοδιασμό - θα καταλήξει να χωρίσει απόλυτα αυτό που έμοιαζε με μια όμορφη φιλία.
    «Θα μπορούσε δυνητικά να υπάρχει μια ασημένια επένδυση. Αυτό πιέζει την Τουρκία περισσότερο προς τη Δύση, και προς τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, το οποίο θα μπορούσε να είναι ένα καλό πράγμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, όσον αφορά την γεωπολιτική κατάσταση,» δήλωσε ο Emre Tuncalp, ανώτερος σύμβουλος στο Sidar Global Advisors, μιας εταιρείας συμβούλων κινδύνου.
    Αυτό δε σημαίνει ότι ένα ζευγάρι περιπλανώμενων ρωσικών αεροσκαφών έχουν από μόνα τους τορπιλίσει τον αγωγό Turkish Stream ή τα σχέδια για ένα μεγάλο πυρηνικό εργοστάσιο. Και τα δύο ενεργειακά έργα ήταν αβέβαια για αρκετό καιρό. Αμφιβολίες για την βιωσιμότητα του αγωγού εμφανίστηκαν μόλις ανακοινώθηκε, δεδομένου ότι η Ρωσία έχει λίγα χρήματα για να το χρηματοδοτήσει και δεν είναι μια καθόλου ελκυστική διαδρομή για τους Ευρωπαίους καταναλωτές φυσικού αερίου. Ακόμη και πριν από την επίπληξη του Erdogan αυτή την εβδομάδα, η ρωσική εταιρεία φυσικού αερίου Gazprom ανακοίνωσε ξαφνικά ότι θα μειώσει το σχεδιαζόμενο αγωγό στο μισό το μέγεθος του. Το πυρηνικό εργοστάσιο, εν τω μεταξύ, είχε ήδη αντιμετωπίσει χρόνια καθυστερήσεων.
    Και το ξέσπασμα του Ερντογάν έχει τουλάχιστον να κάνει τόσο με την εσωτερική πολιτική όσο και με τις διεθνείς σχέσεις. Η Τουρκία θα διενεργήσει και άλλες βουλευτικές εκλογές στις αρχές του Νοεμβρίου, δεδομένου ότι οι γενικές εκλογές του Ιούλιου δεν παρήγαγαν μια ολοκληρωτική πλειοψηφία. Αντιμέτωπος με ένα στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό που απειλεί να καταστρέψει τη συριακή του πολιτική, και κλυδωνιζόμενος από τον αυξανόμενο αριθμό προειδοποιήσεων στο εσωτερικό σχετικά με τους κινδύνους του να στηρίζεται πάρα πολύ στην Ρωσία ως οικονομικό, εμπορικό και ενεργειακό εταίρο, ο Erdogan δεν είχε άλλη επιλογή από το να στήσει μια σκληρή ρητορική με το Κρεμλίνο.
    Αλλά ο Erdogan έχει ένα κενό αξιοπιστίας. Παρά την μανία του, η Τουρκία έχει λίγη δύναμη να αλλάξει τη σχέση ενέργειας προς το παρόν. Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος προμηθευτής της Τουρκίας, και υπάρχουν λίγες εναλλακτικές λύσεις που θα μπορούσαν να καλύψουν κάθε έλλειμμα, εάν η Άγκυρα αρχίσει να εμπορεύεται τριγύρω, η οποία αφήνει την τύχη των τουρκικών μονάδων παραγωγής ενέργειας και εργοστασίων ουσιαστικά σε ρωσικά χέρια. Πρόσθετες ποσότητες φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν και το Ιράν θα χρειαστούν χρόνια για να έρθουν σε απευθείας σύνδεση ενώ η εισαγωγή φυσικού αερίου από το Ιράκ είναι μία παρακινδυνευμένη πρόταση με το Ισλαμικό Κράτος ακόμα εδραιωμένο. Η ανατολική Μεσόγειος μπορεί να κατέχει άφθονο φυσικό αέριο, αλλά αυτό δεν αποτελεί επιλογή για την Τουρκία αυτή τη στιγμή. Και η χώρα έχει μόνο δύο τερματικούς σταθμούς για την εισαγωγή υγροποιημένου αερίου από περιοχές όπως η Αλγερία, το Κατάρ, ή τις Ηνωμένες Πολιτείες.
    Επιπλέον, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Erdogan (AKP) ήταν ακριβώς η κινητήρια δύναμη πίσω από τις ψυχρές σχέσεις της Τουρκίας με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες - και πιο άνετο σε συνδέσεις με χώρες όπως η Ρωσία. Η αντιφατική ρητορική φαίνεται να έχει σχεδιαστεί για να επιτρέψει στον Erdogan να εξακολουθεί να ελίσσεται όντας χρήστης της τακτικής του ελιγμού.
    «Εν τέλει, φαίνεται σαν μια κενή απειλή, κυρίως για την εγχώρια κατανάλωση,» δήλωσε ο Tuncalp.