ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΟΔΥΝΗΣ ΜΑ ΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ    

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΟΔΥΝΗΣ ΜΑ ΚΑΙ ΕΝΘΥΜΗΣΗΣ ΤΩΝ  ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Βασίλης Ναζλής

Ο Αύγουστος ως μήνας των Ελλήνων, κατέχει μία σημασιολογική θέση στην καρδιά τους! Είναι μπολιασμένος με θρησκευτικά σύμβολα και εορτασμούς και σηματοδοτεί την ένταση του καλοκαιριού με την επιβαλλόμενη ανεμελιά.
    Γιορτάζουμε θρησκευτικά, ορθόδοξα την Μεταμόρφωση του Σωτήρος και την κοίμηση της Παναγίας, το μικρό Πάσχα του καλοκαιριού και οι εκκλησίες είναι γεμάτες από πιστούς.
    Οι παραλίες είναι γεμάτες κόσμου που απολαμβάνει την θάλασσα και τις ομορφιές της φύσης και οι περισσότεροι χαλαρώνουν με τις διακοπές τους στον τόπο καταγωγής τους ή αλλού.
    Έτσι πρέπει να είναι η ζωή, να τονωθούμε πνευματικά και να αναζωογονηθούμε σωματικά, να φορτώσουμε τις μπαταρίες μας όπως συνηθίζεται να λέμε. Όλα αυτά καλά και επιβαλλόμενα είναι και σίγουρα έχουν θετική επίδραση!!
    Όμως, για όσους έχουν μικρασιατική καταγωγή (και είναι πάρα πολλοί), αποτελούν μήνα που θυμούνται, θυμούνται τον Αύγουστο τον Αύγουστο του 1922 που τόσα δεινά επέφερε στους προγόνους τους, με την ολοσχερή καταστροφή και ξερίζωμα , αυτής του Μικρασιατικού ελληνισμού. Του ελληνισμού εκείνου, που η τρισχιλιόχρονη ιστορία και πορεία του έσβυσε τους κάμπους και τα βουνά της Μικρασιατικής πεφιλημένης γης και κοιτίδας του!!
    Στις οικογένειες μας εμείς οι μικροί, κάθε Αύγουστο, είχαμε βιωμένη οδυνηρή εμπειρία για τον μήνα αυτό, για το 1922, όπου βάρβαρα και με σύμπραξη πολλών παραγόντων και κρατών, εξαφανίσθηκε ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, από τις πατρογονικές και διαχρονικά αιματοβαμμένες εστίες του!! Κάθε μέρα του μήνα ,ήταν ημέρα συγκίνησης, δακρύων και... ενθύμησης των τραγικών γεγονότων του, με την κατάρρευση των πάντων, του ολέθρου, της κόλασης, της φυγής, της φυγής στο..... άγνωστο!!
    Βιώναμε την κάθε δραματική στιγμή στα πεδία των μαχών και στα μετόπισθεν του μικρασιατικού μετώπου, που οι μεγαλύτεροι ως πρωταγωνιστές και κομπάρσοι "έπαιξαν" στο θέατρο του πολέμου!! Αυτοί έζησαν όλες τις οδυνηρές στιγμές, ως αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της ιστορίας εκείνης, της οδύνης, του ολέθρου, του χαλασμού, της παντοτινής καταστροφής.
    Όλα αυτά τα προβάλαν σε μας με τα σωματικά και τα πνευματικά τους μάτια, ως φακός κινηματογράφου, που με απόλυτη πιστότητα αποτύπωσε σε .... διαιώνιση των στιγμών!!!
    Αυτοί, οι μεγαλύτεροι, παππούδες και γονείς, μπόλιασαν στους απογόνους τους, σε όλους εμάς, αυτά που έζησαν, αυτά που είδαν, αυτά που υπέστησαν, ώστε να γίνουν κτήμα τους και να τα μεταφέρουν στο διάβα της ζωής, ως κληρονόμοι της μικρασιατικής καταστροφής, της μικρασιατικής ιστορίας. Αυτοί ανέλαβαν την υποχρέωση να μεταφέρουν στους ισχνούς και ταλαίπωρους ώμους τους τον σταυρό του μαρτυρίου τους, την ολοσχερή καταστροφή της ιστορίας, ως ύπαρξη και φυλετική συνέχεια με την φυσική παρουσία των Ελλήνων εκεί και να τα γονιμοποιήσουν στην αρχαία πατρίδα!!
    ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ,ΓΙΑΤΙ Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΟΓΟΝΟΣ ΠΝΟΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!!
    Αυτή την ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ, εξωγενείς και αλλογενείς, με επιχώριους προθύμους γραικύλους, προσπαθούν να την διαγράψουν, με επίφαση "ιστορικής" αυθεντίας και "επιστημονικής " αυταρέσκειας"!!!!!
    Οι Έλληνες κάθε φορά που... ξεχνούν, συρρικνώνουν τον Ελληνισμό και την πολυαιώνια διαχρονικότητα του.
    Ας διατηρήσουμε και να προβάλουμε την εθνική μας μνήμη σε πείσμα των καιρών και των εχθίστων ανέμων, που διασκορπίζουν την ....ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ.
    Σε ανάμνηση εκείνων των ιστορικών θλιβερών στιγμών, προσφέρω το φτωχό μου πόνημα, σε όλους εκείνους τους ξεριζωμένους μικρασιάτες που έστησαν την ζωή τους από την αρχή, στην προαιώνια πατρίδα τους, την ΕΛΛΑΔΑ.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1922 ......ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2019 ....Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Α.-Τι ομορφιά που έχει ο θάνατος με την πανσέληνο του Αυγούστου στα βουνά του Εσκή Σεχίρ και στους κάμπους του Αφιόν Καράχισάρ!! Σιωπή,...σιωπή,...σιωπή! στόματα ανοιχτά χωρίς φωνή, χέρια απλωμένα ικετευτικά στον ουρανό...ψηλά τον Θεό παρακαλούσαν για λύτρωση! Σώματα πεσμένα στο χώμα, δεσμευμένα στη γη, με λόγχες καρφωμένες στα στήθη. Μάτια ολάνοιχτα..... σαν σελίδες πολύτομης ιστορίας, βουβά από το θανατικό και τη φωτιά. Η γαλήνη απλωμένη σε όλο το μεγαλείο της!! Εκεί αναπαύονται οι πολεμιστές της φυλής. φίλοι, συγγενείς, γείτονες, συντοπίτες, που το χρέος έκαναν προς την πατρίδα, μεγάλη να την κάνουν...... Ταξίδευσαν τα όνειρα της ιστορίας, ακουμπισμένοι στο πόδι και στο γοφό άλλου συντρόφου στην ...οδύνη. παντοτινοί φύλακες της ιστορίας και των πεπρωμένων της.. Εκεί φυλάνε από τότες μόνιμα, ας αεί τις αρχαίες μας πέτρες.... και τους όσιους και Αγίους ιεροεθνομάρτυρες του γένους και της Πίστης, ως νέοι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες!! Εκεί το αίμα τους ....δείτε, μπολιάστηκε με την τρισχιλιόχρονη ιστορική μας πορεία στα ...χώματα μας, τα....αλησμόνητα χώματα μας!!!!~~!

Β.- Γελούσαμε ολούμ, γελούσαμε. Αύγουστος ήταν του εικοσιδυό. Μία ευτυχία είχαμε μέσα μας, καθισμένοι κάτω από...... τον ίσκιο μιάς βελανιδιάς. Γελούσαμε ολούμ γελούσαμε σπίτι βρήκαμε.....κάτω από την σκιά της, δροσιά για τα φρυγμένα κορμιά μας. Γελούσαμε ολούμ γελούσαμε, λίγο το 'χεις να 'χεις σπίτι... ένα δένδρο.... στην πατρίδα, δικό σου... κατάδικο σου??!! Γελούσαμε ολούμ γελούσαμε, δίπλα έτρεχε γάργαρο νερό από πηγές, πολλά χόρτα είχε για...φαγητό. Γελούσαμε ολούμ γελούσαμε, βρήκαμε σπίτι..... άνετο,νερό και..τροφή, τι άλλο να ζητούσε η ψυχή μας μετά την φυγή........! Γελούσαμε ολούμ γελούσαμε, εκεί νιώθαμε λεύτεροι, εκεί ξεπλύναμε τα σώματα μας, εκεί στήσαμε τις ψυχές μας. Γελούσαμε ολούμ γελούσαμε, αλλά και ...κλαίγαμε ολούμ κλαίγαμε, γιατί με τόσο γάργαρο νερό, δεν μπορούσαμε να ξεπλύνουμε τις ανομίες των μεγάλων!! Κλαίγαμε ολούμ κλαίγαμε...... όχι για ότι χάσαμε........ μα για ότι βρήκαμε εδώ. Κλαίγαμε ολούμ κλαίγαμε, βάλσαμο γίναν τα δάκρυα μας, απολυμάναν τις πληγές μας της ψυχής και μετά του σώματος. Κλαίγαμε ολούμ,...γελάγαμε... .....και ζήσαμεεεεεεεεε!!!!!

ΟΛΟΥΜ = παιδί μου στα τουρκικά ,προσφιλής έκφραση των μικρασιατών για τους μικρούς και αγαπημένους.