ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ( ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ) (3)

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ( ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ) (3)
http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

του Βασίλη Ευστρ.Ναζλή
    Ο Σεπτέμβριος κάθε έτους, πρέπει να αποτελεί για όλους και ιδιαίτερα για όσους έχουν μικρασιατική καταγωγή ένα ορόσημο ενθύμησης, ενθύμησης και περισυλλογής. Μια ενθύμηση για όλα που βίωσαν οι Μικρασιάτες Έλληνες, πριν από την ΟΛΟΣΧΕΡΗ μικρασιατική καταστροφή, αλλά και αυτά... μετά απ' αυτήν
    Η καταστροφή αυτή, για τους πρώτους εκείνους πρόσφυγες, που εγκατέλειψαν τα πατρογονικά τους εδάφη, τη περιουσία τους, τους Αγίους και τους θαμμένους εκεί προγόνους τους, την ιστορία και τα δίκαια τους και πολλοί ... τον ίδιο τους τον εαυτό ήταν μία εμπειρία και ένα βίωμα. Αυτά στη συνέχεια μεταφράσθηκαν ΑΜΕΣΑ σε οδύνη για όλα τα "χαμένα" μα αλησμόνητα, που μεταλαμπαδεύθηκαν ενεργά στις επόμενες γενιές, τους απογόνους τους.
    Οι πρόσφυγες αυτοί πάντοτε στο στόμα και στην ψυχή τους είχαν την λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ και ας ήταν ....στην ΠΑΤΡΙΔΑ!
    Τα υποκειμενικά και συλλογικά τραύματα εκείνων, μεταφράσθηκαν και μεταφράζονται μέχρι τις μέρες μας ως ΟΔΥΝΗ και ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ, για την ιστορική διαχείριση και ένταξη τους δυναμικά στην ιστορία μας και γιατί ΟΧΙ και στην διεθνή ιστορία και πραγματικότητα.
    Η κάθε προσωπική και οικογενειακή ιστορία, είναι η ιστορία της Ελλάδας. Πραγματικότητα και γεγονότα της στιγμής, πρέπει να \γίνουν διαχρονικά, να δώσουν το χρώμα τους ώστε να γίνουν σελίδες ιστορίας, να πάρουν ενεργό ιστορικό νόημα.
    Η ιστορία κατά την γνώμη μου είναι ένας πίνακας ζωγραφικός ένας καμβάς του παρελθόντος, που μεταφέρεται στο παρόν, με προοπτική προβολής στο μέλλον.
    Η πρώτη μεταπροσφυγική γενιά ήταν εμποτισμένη με την πολυδιάστατη βιωμένη εμπειρία του πολέμου, της οδύνης... της καταστροφής και συνεπεία τούτου ανέδειξαν ανεπαίσθητα αμυντικούς μηχανισμούς, για την αντιμετώπιση του "ιστορικού τραύματος", από τα θύματα του Μικρασιατικού ολοκαυτώματος.
    Οι παππούδες και οι γονείς μας μας έλεγαν ιστορίες,ιστορίες... ..  ιστορίεεεεεες!!!
    Η ιστορία, οι ιστορίες που αποτύπωναν προφορικά, αλλά και πολλοί γραπτά ήταν ΑΛΗΘΙΝΕΣ μαρτυρίες, ΒΙΩΜΕΝΗ πραγμαγματικότητα και ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ που ένιωσαν στο σώμα και στην ψυχή τους. Εικόνες ζόφου και χαλασμού, συνεχείς πορείες προς την σωτηρία, την λύτρωση. Ήταν η ιστορική τους μαρτυρία και όχι προϊόν συναισθηματικής και φαντασιακής μυθοπλασίας.
    Γνήσιες αποτυπώσεις, βιωμένες πραγματικότητες και όχι βλέμμα ενός απρόσωπου και αδιάφορου θεατή ως πολλοί "ακαδημαϊκοί" μελετητές με νεοταξική αντίληψη, πρωτότυπων, πρωτόγνωρων και μοναδικών φρικαλεοτήτων