1.Μια ζωή γεμάτη…ΗΡΑΚΛΗΣ

ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 

1.Μια ζωή γεμάτη…ΗΡΑΚΛΗΣ

Η Μαρινέλα στον δίσκο της ‘’ΑΛΒΑΝΙΑ’’, σε κάποιο τραγούδι λέει

‘’εχθρέ γιατί δε ρώτησες

Ποιους πάς να κατακτήσεις…’’

Με τέτοιους φιλάθλους, μπορούμε να πούμε στους διάφορους Μποροβηλοκομποτομαρινάκηδες ότι

‘’…λαμόγιο γιατί δε ρώτησες

Ποιους πάς να καταστρέψεις…’’

και ότι ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ και τότε, ΘΑ ΠΟΝΕΣΕΙ ΠΟΛΥ.

Συμφωνούμε απόλυτα με τους ‘’φιλοξενούμενους’’ της Θεσσαλονίκης.

ΜΙΑ ΠΟΛΗ

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://bluearena.gr/

Θωμάς Καλέσης

    Η ιστορία του 82χρονου Γιώργου και της 78χρονης Δήμητρας Καλλιτσίδη η φωτογραφία των οποίων προκάλεσε ρίγη συγκίνησης μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ

    6 Νοεμβρίου του 2011. Γήπεδο Καλλικράτειας. 4.000 χιλιάδες και πλέον φίλοι του Ηρακλή το γεμίζουν απ” άκρη σ” άκρη. Κρέμονται σαν τα τσαμπιά, πάνω στις στέγες, στους φωτεινούς πυλώνες, στα δέντρα, σε μια προσπάθεια να χωρέσουν όλοι.

    Τα συναισθήματα; Περίεργα.

    Από τη μια μίσος για τις φωτογραφικές αποφάσεις της μιας βραδιάς σε μια συγχωρδία συνεργασίας της Πολιτείας με τα όργανα της ΕΠΟ, που έφεραν τον Ημίθεο να αγωνιστεί σε αυτό το…κάτι σαν γήπεδο.

    Από την άλλη λύπη για μια τεράστια ομάδα που την αμέσως προηγούμενη σεζόν είχε κάνει πρεμιέρα, με τον Ολυμπιακό στο Καυτανζόγλειο και τον κέρδισε μπροστά σε 20.000 κόσμο.

    Μαζί με όλα αυτά όμως και μια τεράστια δυναμική. «Θα μείνουμε εδώ, μέχρι να ξαναφέρουμε τον Ηρακλή, εκεί που του αρμόζει. Στα ψηλά σκαλοπάτια, αυτόνομο και δυνατό όπως τον ονειρευόμαστε».

    Κάπου εκεί, σε ένα από τα πολλά δύσβατα σημεία του ακατάλληλου για ποδόσφαιρο γηπέδου, υπάρχει μια εικόνα που όσοι την είδαν δύσκολα μπορούν να την βγάλουν από το μυαλό τους.

    Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, κρατώντας την εγγονή του από το χέρι, κλαίει με λυγμούς. Εκείνη προσπαθεί να του σκουπίσει τα δάκρυα, να του δώσει δύναμη και κουράγιο, να τον κρατήσει όρθιο. Πως να εξηγήσεις όμως σε έναν τέτοιο Ηρακληδέα, ότι δεν φταίει αυτός για κάτι; Ότι άλλοι αποφάσισαν να του κλέψουν τις Κυριακές. «Κουράγιο παππού. Σύντομα θα γυρίσουμε θα δεις κι όλα θα είναι όπως πρώτα».

    Το ματς τελειώνει σχεδόν νύχτα, αλλά τα συναισθήματα και τα ερωτήματα του στυλ «που ήρθαμε να παίξουμε;» αναπάντητα. Και μοναδική παρηγοριά: Η υπομονή. Ότι κάποια μέρα θα γυρίσουμε.

    26 Απριλίου του 2015. 1267 ημέρες μετά. Καυταντζόγλειο στάδιο. 20.000 χιλιάδες και πλέον φίλοι του Ηρακλή γεμίζουν τις κερκίδες του.

    Η ομάδα, με μοναδικό σύμμαχο τον κόσμο, το πείσμα και την συσπείρωσή του σε απόλυτο βαθμό, επιστρέφει με σταθερά βήματα εκεί από όπου  δεν έπεσε ποτέ. Κερδίζει την ΑΕΚ στην πρώτη αγωνιστική των πλέι-οφς και τα συναισθήματα; Χαράς και μόνο. Η Καλλικράτεια αποτελεί ανάμνηση που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, αλλά το τώρα είναι σημαντικό για να μπορούμε να βλέπουμε το μέλλον. Στον προαύλιο χώρο του Καυταντζογλείου, ο κόσμος αποχωρεί. Χαρούμενος για την μεγάλη νίκη, για την επάνοδο που διαφαίνεται  πιο καθαρά από ποτέ.

    Κάπου εκεί, ανάμεσα στο χαρούμενο πλήθος, μια άλλη εικόνα έρχεται να προστεθεί σε αυτήν της Καλλικράτειας. Είναι το ίδιο πρόσωπο. Ο ίδιος ηλικιωμένος κύριος της Καλλικράτειας, που χαρούμενος για τη νίκη του Ηρακλή, αποχωρεί, αυτή τη φορά χαμογελώντας και κρατώντας αγκαζέ την σύζυγό του, η οποία δεν έλειψε ποτέ από κοντά του. Η φωτογραφία γίνεται αμέσως viral και προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Σεβασμός πάνω από όλα, σε αυτούς που το ποδόσφαιρο αποτελεί αυτό που είπε κάποτε κάποιος…»το δεύτερο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή τους».

    Εκείνος 82 χρονών πια. Εκείνη 78. Έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι. Έχουν δει, όλα όσα έχουν δει ελάχιστοι. Έχουν μεταλαμπαδεύσει την αγάπη τους για τον Ηρακλη, σε γιους, κόρες και εγγόνια. Κι όμως, δεν σταμάτησαν ποτέ. Ούτε τα χρόνια στην πλάτη τους νίκησαν. «Θέλω πριν φύγω από την ζωή, να δω την ομάδα μου να σηκώνεται ξανά. Να αγωνίζεται εκεί που πρέπει. Αυτό θα μου δώσει ακόμη περισσότερα χρόνια ζωής. Αυτό θα με κάνει να σηκωθώ κι εγώ ξανά» λέει στην BlueArena, o Γιώργος Καλλιτσίδης.

    Παιδί της βιοπάλης ο 82χρονος οπαδός του Ημίθεου. Από μικρός δούλευε στις λαϊκές και δεν είχε χρόνο γι” αυτά που απολαμβάναν άλλα παιδιά της ηλικίας του. Σπίτι δουλειά – δουλειά σπίτι. «Πήγαινα στο γήπεδο της Ευαγγελίστριας και έβλεπα μόνο τον Ηρακλή. Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Τότε τα πανεπιστήμια δεν είχαν ολοκληρωθεί καλά καλά και σκαρφαλώναμε στο γιαπί για να δούμε τα παιχνίδια. Δεν γινόταν να περάσει Κυριακή χωρίς γήπεδο» τονίζει και προσθέτει: «Ήθελα μάλιστα πολύ να φορέσω τη φανέλα και να αγωνιστώ για τον Ηρακλή, αλλά ο μεγάλος Οδυσσέας Τσιτάνας μου είχε πει όταν το προσπάθησα, ότι είμαι πολύ αδύνατος για να παίξω ποδόσφαιρο. Δεν με πείραξε καθόλου. Θα συνέχιζα να ακολουθώ την αγαπημένη μου ομάδα από την κερκίδα. Όπως έκανα πάντα, όπως κάνω και τώρα».

    Κάπου εκεί, σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια, γνωρίζει το δεύτερο μεγάλο έρωτα της ζωής του. Την κ. Δήμητρα. «Γίναμε ζευγάρι, αλλά δυστυχώς τον έβλεπα ελάχιστα. Δούλευε πάρα πολύ και τις Κυριακές δεν έχανε παιχνίδι. Έτσι κάποια στιγμή, του ζήτησα να με πάρει μαζί του στο γήπεδο. Να τον βλέπω κι εγώ λίγο περισσότερο. Με πήρε και αυτό ήταν. Κόλλησα το μικρόβιο και από τότε, είμαστε πάντα μαζί και απολαμβάνουμε τα παιχνίδια παρέα» μας λέει.

    «Και που δεν έχουμε πάει μαζί. Οργώσαμε την Πελοπόννησο, πηγαίναμε στα εκτός έδρας, στο λεκανοπέδιο. Πήγαμε στην Ελβετία για την αναμέτρηση με την Σιόν, με τα λεωφορεία του συνδέσμου «ΚΥΑΝΟΙ» στους Αμπελόκηπους, μαζί με τον εγγονό μου, Λευτέρη (σ.σ. Ημιονίδης)».

    Στην φωτογραφία τα κασκόλ δεν είναι καινούργια. «Δεν είναι πράγματι. Όταν τα αποκτήσαμε, δεν υπήρχαν μπουτίκ. Γι” αυτό και δεν βγαίνουν από πάνω μας. Έχω επίσης κρατημένη και την σημαία που ανέμιζα όταν κατέβηκα στον τελικό του 1976 με τον Ολυμπιακό στη Νέα Φιλαδέλφεια». Σημαδιακό ε; Τα τελευταία χρόνια το ζεύγος έχει φύγει από το κέντρο της πόλης κι έχει μετακομίσει σε ένα χωριό, πολύ κοντά στην Θεσσαλονίκη. Το όνομα του; Φιλαδέλφεια.

    Πως ήρθαν όμως στο γήπεδο για τον αγώνα με την ΑΕΚ; «Με ταξί ήρθαμε, με ταξί φύγαμε. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε αυτό το παιχνίδι ακόμη και αν χρειαζόταν να έρθουμε με τα πόδια». Και δεν ήταν το μοναδικό που δεν ήθελαν να χάσουν. Η εγγονή τους, Ιωάννα Ημιονίδη γράφει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, τον διάλογο που είχε με την γιαγιά της Δήμητρα, πριν από τον δεύτερο προημιτελικό με τον Πανιώνιο στην Αθήνα.

    «-Τί εχεις γιαγιά και εισαι στεναχωρημένη;
    -Ε τίποτα παιδί μου, να, γίναμε δύο κουφάρια …Τέτοιος αγώνας και να μη μπορούμε να πάμε μέχρι την Αθήνα και θα κάτσουμε να τον δούμε απο την τηλεόραση;

    Κάπως έτσι μεγάλωσαν τις κόρες τους και τον εγγονό τους και αυτός με τη σειρά του την μικρή του αδερφή και λίγο αργότερα τον γιό του. Γιατί ο ΗΡΑΚΛΗΣ είναι αξία που περνάει απο γενιά σε γενιά»!!!

    Τι μάθημα γι” αυτούς που συνηθίζουν να απολαμβάνουν τα ματς από τον καναπέ τους ε; Μάθημα ζωής…

1000 ΧΡΟΝΙΑ ΗΡΑΚΛΗΣ!