ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΡΕΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΡΕΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΒΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.

ΚΟΡΥΦΑΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ,  Η ΔΙΚΗ  ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Γιώργος Φωτόπουλος

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

    Η επικαιρότητα του σήμερα και οι διαμάχες καθημερινά αναφέρονται σε προδότες, τρομοκράτες, επαναστάτες, εγκλήματα και δίκες. Σε κάθε περίπτωση οι διαδικασίες απονομής της δικαιοσύνης έχουν να κάνουν και με την πολιτική, οικονομική και διεθνή κατάσταση.

    Είναι διαπιστωμένο ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας πολλές φορές επηρεάσθηκε από δίκες σκοπιμότητας οι οποίες δημιούργησαν δυσμενείς εξελίξεις σε λαούς και πολιτισμούς και αδίκησαν σημαντικές προσωπικότητες της ιστορίας.

    Προσπάθεια του συντάκτη είναι να μας θυμίσει τις ποιό ξακουστές δίκες της ανθρωπότητας και τους πρωταγωνιστές των.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

    Στη μεγάλη Δημοκρατία της Αθήνας το 399 π.Χ. ο διάσημος φιλόσοφος βρέθηκε αντιμέτωπος με το Δικαστήριο της Ηλιαίας. Εκεί, σε μία δίκη  παρωδία, διατυπώθηκαν εναντίον του κατηγορίες για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων. 

    Ο φιλόσοφος καταδικάστηκε, με βάση την κατηγορία, σε θάνατο.

    Ως σκοπιμότητα της κατηγορίας θεωρήθηκε η διδασκαλία του, η οποία επιδρούσε στους νέους, και με τον φιλελευθερισμό που τον διέκρινε, θεωρήθηκε ανατρεπτικός.

    Ουσιαστικό κίνητρο, όμως, υπήρξε η αντιζηλία του με σημαντικούς άνδρες της εποχής, ενώ ένας από τους βασικούς λόγους για κατηγορία του στην πραγματικότητα ήταν ότι ο Κριτίας, ένας από τους μαθητές του.  Θα μπορούσε να πει κανείς πως η απόφαση του Δικαστηρίου ήταν νοθευμένη.

    Στη διάρκεια της δίκης ο Σωκράτης έδειξε θάρρος και περηφάνια, ενώ η αναγγελία της ποινής δεν κατάφερε να τον βγάλει από τη θεϊκή του αταραξία. Από την Απολογία προκύπτει ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είχε αθωωθεί εαν φερόταν πιο ταπεινόφρονα, αλλά όπως δήλωσε και ο ίδιος δεν ήθελε να εξευτελίσει τον εαυτό του με ικεσίες.

    Ο Σωκράτης ωστόσο παρέμεινε πιστός στη κοσμοθεωρία του.  Έτσι, ως νομοταγής πολίτης και αληθινός φιλόσοφος, περίμενε το θάνατο ειρηνικά και γαλήνια και ήπιε το κώνειο, όπως πρόσταζε ο νόμος.

ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΤΡΕΫΦΟΥΣ

    Στις  22 Δεκεμβρίου του 1894, οδηγήθηκε ενώπιον της γαλλικής δικαιοσύνης ο αξιωματικός του πυροβολικού Alfred Dreyfus, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Η πολύκροτη «Υπόθεση Ντρέιφους» χαρακτηρίστηκε ως μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες ενώ αποτέλεσε σημείο αντιπαράθεσης, επί σειρά ετών, στην γαλλική κοινωνία με πολίτες και λογοτέχνες να καταγγέλλουν την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

    Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1898, ο μεγάλος γάλλος συγγραφέας Émile Zola δημοσιεύει το φλογερό άρθρο «Κατηγορώ», με θέμα τη δικαστική πλάνη εις βάρος του νεαρού αξιωματικού του Γαλλικού Στρατού. 

    Ο κύριος λόγος που θεωρήθηκε ύποπτος για προδοσία φαίνεται να ήταν το αντισημιτικό αίσθημα – γιατί ο νεαρός Dreyfus είχε και εβραϊκή καταγωγή.

    Ο Dreyfus οδηγήθηκε στο στρατοδικείο, όπου κεκλεισμένων των θυρών, καταδικάστηκε ομόφωνα. φυλακίστηκε στο Νησί του Διαβόλου.

    Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Γαλλίας ανέτρεψε τελικά την καταδίκη του Dreyfus το 1906. 

    Το 1898 ο Emile Zola δημοσίευσε την διάσημη ανοιχτή επιστολή του «Κατηγορώ» προς τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, στο πρωτοσέλιδο της «L'Aurore».

    Με την επιστολή του, ο κορυφαίος Γάλλος λογοτέχνης κατηγορεί την ηγεσία του Στρατού για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης και αντισημιτισμό. Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 75 ετών, στις 12 Ιουλίου 1935.

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ

    Μετά τον πόλεμο, ορισμένοι από τους υπευθύνους για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη διάρκεια του Ολοκαυτώματος οδηγήθηκαν ενώπιον δικαστηρίου. Η Νυρεμβέργη της Γερμανίας επελέγη ως ο τόπος για τις δίκες που διεξήχθησαν το 1945 και το 1946. Δικαστές από τις συμμαχικές δυνάμεις –τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες- προέδρευσαν της ακροαματικής διαδικασίας στη δίκη είκοσι δύο σημαντικών Ναζί εγκληματιών πολέμου.

    Δώδεκα κορυφαίοι Ναζί καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι ομολόγησαν τα εγκλήματα που τους αποδίδονταν, αν και στην πλειοψηφία τους ισχυρίστηκαν ότι απλώς ακολουθούσαν τις εντολές των ανωτέρων τους. 

    Η ανώτατη αρχή των Ναζί, το άτομο που έφερε την κύρια ευθύνη για το Ολοκαύτωμα, δεν ήταν

μεταξύ των κατηγορουμένων στις δίκες. Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει τις τελευταίες ημέρες του πολέμου, όπως και πολλοί από τους στενότερους συνεργάτες του. Πολλοί περισσότεροι ήταν οι εγκληματίες που δεν δικάστηκαν ποτέ. Ορισμένοι εγκατέλειψαν τη Γερμανία και ζούσαν στο εξωτερικό, μεταξύ τους εκατοντάδες που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

    Ο Σάιμον Βίζενταλ, ένας κυνηγός των Ναζί, εντόπισε τον Άντολφ Άιχμαν στην Αργεντινή. Ο Άιχμαν, που είχε σχεδιάσει και διεκπεραιώσει τον εκτοπισμό εκατομμυρίων Εβραίων, δικάστηκε στο Ισραήλ. Τις καταθέσεις εκατοντάδων μαρτύρων, πολλοί από τους οποίους ήταν επιζήσαντες, παρακολούθησε ολόκληρος ο κόσμος. Ο Άιχμαν καταδικάστηκε και εκτελέστηκε το 1962.

Η ‘ΔΙΚΗ’ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.  ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΔΙΚΗ ΚΟΡΥΦΑΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ

    Ήταν άνοιξη του 33 μ.χ., όταν η δραστηριότητα του Ιησού είχε φθάσει στην κορύφωσή της. Η Ανάσταση του Λαζάρου στη Βηθανία, που είχε συγκλονίσει το λαό,  η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ όπου τον υποδέχτηκαν μετά βαϊων και κλάδων, οι διδασκαλίες Του στο Ναό του Σολομώντα, το περιεχόμενό τους καθώς και η πλατιά απήχησή τους,είχαν κατατρομάξει το Εβραϊκό ιερατείο. Οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς αισθάνονταν ότι η θρησκευτική αλλά και η ουσιαστικά κοσμική τους εξουσία πάνω στον Εβραϊκό λαό, άρχισε να κλονίζεται.

    Με τη διδασκαλία και τη δράση του Κυρίου αισθάνθηκαν να απειλείται η εξουσία τους και γιαυτό αποφάσισαν να δράσουν δυναμικά.

    Σύμφωνα με το κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο ‘’ τότε συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού εις την αυλήν του Καϊάφα και συνεβουλεύσαντο ίνα τον Ιησούν κρατήσωσι και αποκτείνωσιν.    Έλεγον δε  μη εν εορτή ίνα μη θόρυβος γέννηται εν τω λαώ’’.                    Φυσικά και χρησιμοποίησαν για τη σύλληψη τον Ιούδα, ένα από τους 12 μαθητάς του Κυρίου, ο οποίος έδωσε στο διδάσκαλό του το φιλί της προδοσίας στον Κήπο της Γεθσημανής. Βασική κατηγορία της >>δίκης<< που επακολούθησε ήταν η βλασφημία ‘’ότι εαυτόν Θεού υιόν εποίησεν’’ που με την ποινική τους ερμηνεία είναι θρησκευτικό έγκλημα κατά των Αρχιερέων, και ‘’αντιποίηση’’ βασιλικής ιδιότητας δηλαδή πολιτικό έγκλημα (κατά του Πιλάτου).

    Και τα δυο εγκλήματα επέσυραν την ποινή του θανάτου.

    Το πολιτικό σύμφωνα με το Ρωμαϊκό δίκαιο προέβλεπε σταύρωση.

    Το  θρησκευτικό σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό Νόμο προέβλεπε θάνατο με λιθοβολισμό.  

   

Aλλά η θανάτωση του Ιησού έπρεπε να περιβληθεί ένδυμα νομιμότητας για να κερδίσει σε πειστικότητα απέναντι στον Εβραϊκό λαό και να εξασφαλίσει έτσι τη νομιμόφρονα υποταγή του.

    Για το λόγο αυτό ο Ιησούς αμέσως μετά τη σύλληψή Του την εσπέρα της Πέμπτης 2 Απριλίου του 33 μ.χ, (πριν το Πάσχα) από Ρωμαίους στρατιώτες, ως τους μόνους αρμοδίους υπό Ρωμαϊκή κατοχή να εφαρμόσουν την απόφαση των Αρχιερέων, οδηγήθηκε στο σπίτι του αρχιερέα όπου έμεινε όλη τη νύχτα κρατούμενος,  εμπαιζόμενος και βλασφημούμενος από τους στρατιώτες.

    Το πρωί της Παρασκευής οδηγήθηκε στον πρώην αρχιερέα Άννα ο οποίος δεν μπόρεσε να Του αποσπάσει κάτι το επιβαρυντικό.

    Στη συνέχεια οδηγήθηκε στον Καϊάφα που ήταν από τους φανατικότερους διώκτες Του.

    Ήταν αυτός που με κυνισμό έδινε φανερά τον πολιτικό του στόχο και παρότρυνε τους Ιουδαίους να καταδικάσουν τον Ιησού γιατί αυτό συνέφερε το λαό.

    Όμως και από αυτή την ανάκριση δεν βγήκε κατηγορία.

    Έτσι συνεκλήθη  το Συνέδριο των Αρχιερέων δηλαδή το ανώτατο εβραϊκό δικαστήριο και έφεραν

σαυτό τον Ιησού για να δικασθεί. Κατά τη  διαδικασία σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Μάρκο ‘ οι αρχιερείς ζητούσαν μαρτυρία κατά του δικαζομένου για να τον θανατώσουν και δεν εύρισκαν.    Επικαλέσθηκαν ψευδομάρτυρες των οποίων όμως οι καταθέσεις δεν έβγαζαν κατηγορίες.    Τότε προσπαθούν να αποσπάσουν ομολογία από τον Ιησού και τον ρωτούν ‘αν είναι υιός Θεού’.

    Για την απάντηση του Ιησού:

    Ο Λουκάς αναφέρει ‘’ υμείς λέγετε ότι εγώ ειμί.

    Ο Μάρκος ‘’ Εγώ ειμί και όψεσθε τον υιόν του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον μετά νεφελών του ουρανού.’’

    Ο Ματθαίος ‘’ Συ είπας ‘’.

    Και τότε ο Καϊάφας συναισθανόμενος ότι εξάντλησε όλες τις ανακρίσεις και για δημιουργία εντυπώσεων διέρρηξε τα ιμάτιά του και κατά το Ματθαίο αναφώνησε:

    Δεν έχουμε ανάγκη μαρτύρων γιατί όλοι μας ακούσαμε τη βλασφημεία του ότι είναι υιός Θεού.

    Έτσι ολοκληρώθηκε η διαδικασία του Συνεδρίου με παρμένη την απόφαση για θανάτωση.

    Και πάλι όμως υπήρχε πρόβλημα γιατί ‘επρεπε να επικυρωθεί και από το Ρωμαίο Διοικητή τον Πόντιο Πιλάτο. Για το λόγο αυτό οδηγήθηκε ο Ιησούς στο Πραιτώριο, όπου ενώπιον του Πιλάτου και των Αρχιερέων, άρχισε νέα διαδικασία.

    Λυσσαλέα ήταν εδώ η εμμονή του Καϊάφα για επιβολή της θανατικής ποινής. Από την άλλη πλευρά ο Πιλάτος δεν έδειχνε να συμφωνεί.

    Έτσι οι στιγμές δημιούργησαν μεγάλη ένταση, επιθετικότητα αλλά και φοβία γιατί οι αρχιερείς με τις ενέργειές τους αυτές ερέθιζαν σκόπιμα το θρησκευτικό φανατισμό του πλήθους, που απειλούσε.

    Χαρακτηριστικό του κλίματος αυτού είναι το ότι το πλήθος προτίμησε να ελευθερωθεί ο ληστής Βαραββάς αντί του Ιησού καθώς επίσης και ο φόβος του Πέτρου, του αγωνιστικότατου αυτού μαθητή

που εξαναγκάσθηκε να αρνηθεί τρεις φορές το διδάσκαλό του εκείνες τις δύσκολες ώρες.

    Ο Πιλάτος για να εκτονώσει την κατάσταση διέταξε το μαστίγωμα του Ιησού, ελπίζοντας στην υποχώρηση του πλήθους και των αρχιερέων. Όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το πλήθος υποκινούμενο από το ιερατείο, άρχισε να απειλεί τον Πιλάτο λέγοντάς του ότι αν απολύσει τον Ιησού δεν θα είναι φίλος του Καίσαρα.

    Έτσι ο Πιλάτος έχοντας εξαντλήσει τη δύναμη αντίστασης ’’ένιψε τας χείρας του’’ , αποφάσισε τη σταυρική θανάτωση και διέταξε την εκτέλεσή της. Αξίζει να διαβάσουμε την απόφασή του για το σταυρικό θάνατο του Χριστού:

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

[ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ]

    Έτος επταδέκατον, Τιβερίου Καίσαρος βασιλέως Ρωμαίων, Μονάρχου ανικήτου,  επί της διοικήσεως της πόλεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου Πιλάτου, επιστάτου της κάτωθεν Γαλιλαίας

Ηρώδου του δευτέρου, της άκρας Αρχιερωσύνης Άννα και Καϊάφα, εκατοντάρχου υπάτου Λογγίνου

    Εγώ ο Πόντιος Πιλάτος ο ηγεμών δια της βασιλείας των Ρωμαίων ένδοθεν του Πραιτωρίου της Ηγεμονίας, κρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον Ιησούν τον λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν Ναζωραίον και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώδη του νόμου του Μωσαϊκού, εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Τιβερίου Καίσαρος.

    Καθορίζω και αποφασίζω δια τούτο ότι ο θάνατος του αυτού να είναι εις τον σταυρόν, όμως  μετά των ήλων κατά το σύνηθες των υποδίκων,  επεί  συνηθροίσθη αυτός μετά πολυαρίθμων πλουσίων και πτωχών, και ούτε έπαυσε συνέχειν θορύβους εν πάση τη Ιουδαία ποιών εαυτόν υιόν του Θεού και βασιλέα του Ισραήλ, απειλών χαλασμόν της Ιερουσαλήμ, και του ιερού Ναού, απαρνούμενος τον φόβον του Καίσαρος,

έχων έτι τόλμην εισελθείν μετά βαϊων και θριάμβων εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ, εις τον Ναόν.

    Όθεν ορίζομεν τον πρώτον τον ημέτερον εκατόνταρχον, συνάγει παρρησία εις την Ιερουσαλήμ, δεδεμένον,

μαστιγούμενον, στεφανωμένον μετά ακανθίνου στεφάνου, βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί ώμου, ίνα ή παράδειγμα τοις πάσι κακοποιοίς. Και εξελθείν δια της πύλης Αντωνιάνας.

    Συνάξας δε αυτόν  τον Χριστόν παρρησία εις το όρος των κακούργων, όθεν εσταυρωμένον και θανατωμένων, έστω το σώμα αυτού εν τω σταυρώ, εις κοινόν θέαμα πάντων των κακούργων και άνωθεν του σταυρού τίτλος  γεγραμμένοις τρισί γλώσσαις Ελληνική, Ρωμαϊκή και Εβραϊκή. Ελληνιστί μεν 

>> ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ<<.

    Ορίζομεν δε ότι ουδείς τολμήσει απερισκέπτως κωλύσαι την τοιαύτην δίκην υπ’ εμού ωρισμένην και διοκημένην μετά πάσης σεμνότητος κατά τα ψηφίσματα και νόμους των Ρωμαίων ως Εβραίος εις ποινήν αυτομαλίας της των Ρωμαίων βασιλείας.

     Πόντιος Πιλάτος  ηγεμών   των Ρωμαίων

EΠΙΛΟΓΟΣ:

    Η εξέλιξη των γεγονότων είναι γνωστή λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας με τον Ιησού να αίρει το σταυρό Του διασχίζοντας την Οδό του Μαρτυρίου, μέχρι το Γολγοθά όπου Σταυρώθηκε, Τάφηκε και Αναστήθηκε για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.   

Θεσσαλονίκη Ιούνιος 2018

Έρευνα, σύνθεση, φωτογραφικό υλικό

Γιώργος Φωτόπουλος  

email   gefotopulos@yahoo.com