Ο γάμος της μητέρας και η βάπτιση του εγγονού

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ,

Ο γάμος της μητέρας και η βάπτιση του εγγονού

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Παντελής Γιαννακόπουλος

    Παρασκευή απόγευμα του Σωτηρίου έτους 2016. Στην Ιερά Μονή Βλατάδων. Στην άνω πόλη. Κατάντικρυ του κομψευάμενου Θερμαϊκού και υπό την προστασία του εξαστράπτοντος ουράνιου θόλου. Θάλασσα και βουνό παντού. Το μπλε και το πράσινο σε ονειρικούς συνδυασμό. Πολλαπλή δωρεά σε τούτη της  ξεχωριστή γη του Πλάστη. Απίθωμα τρυφερότητας και αγάπης στους Έλληνες. Γη πολύκαρπη , ευλογημένη· θάλασσα ιστορούσα, ελληνική. Νυν και Αεί…!  

    Εδώ, διάχυτο το έκλαμπρον φώς  του άσβεστου θείου. Η θαλάσσια αύρα ολημερίς θωπεύει το ειδυλλιακό ενδιαίτημα του Θεού. Οι ανθρώπινοι νόμοι, οι υλικές αξίες παραμερίζουν. Μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Θα τελεσθεί το μυστήριο του γάμου δύο νέων και αμέσως μετά η βάπτιση του μόλις βηματίζοντος μονάκριβου άρρενος παιδιού τους και ο Μέγας Θεός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.                             

     Στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού της Μονής είναι παρόντες: Η νύμφη και ο γαμπρός, οι συγγενείς και οι φίλοι (ημεδαποί και αλλοδαποί ) και ένα σμάρι ολόλευκα σαν την αλήθεια περιστέρια.

    Περιχαρείς οι παριστάμενοι σταυροκοπιούνται για το θαύμα της ενσυνείδητης ταύτισης δύο νέων ανθρώπων εις σάρκαν μίαν. Έμπλεον δέους και το ολοκάθαρον στη γωνία πεύκον από τη μυσταγωγία και την ιερότητα της στιγμής, ενώ ιδιαίτερα συγκινημένο φαίνεται και το… πεύκιον έμπροσθεν του ιερού βήματος.

    Οι τελευταίοι τέττιγες προφασιζόμενοι κόπωση λούφαξαν, με τεταμένη όμως την προσοχή τους,  προκειμένου να καταστούν -προφανώς- κοινωνοί του Θείου Λόγου. Ακόμη και το ασθμαίνον Θέρος νιώθει ήρεμο και συμμετέχει ενεργά στα τεκταινόμενα. Έδωσε εντολή στην δροσίζουσα αύρα να αναλάβει δράση. Από πρωίας.           

     Το μυστήριο του γάμου περατούται εν μέσω επευφημιών που αναγκάζουν τον χοροστατούντα ιερέα να προβεί σε αυστηρές συστάσεις. Όλοι σήμερα χαίρονται και εύχονται στους νεόνυμφους βίον ανθόσπαρτον, υγεία, προκοπή και πολλούς απογόνους. Για να διαιωνισθούν τα επίθετα και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν από την πλευρά του γαμπρού αλλά και της νύμφης. Για να υφίσταται και να μεγαλουργεί  το γένος των Ελλήνων.

    Ακολουθεί το μυστήριο της βάπτισης… Και το όνομα του μικρού σκύμνου ελληνοχριστιανικόν! Ω, ας είναι ευλογημένος! Ας πράττει κάτω από τη σκέπη του Θεού. Προς το παρόν ηρεμεί στην αγκαλιά της γιαγιάς του, πανευτυχής πού γεννήθηκε Ελληνόπουλο και βαπτίσθηκε Χριστιανόπουλο. Σπολλάτη!

    Κάπου στο ιερόν ημίφως στη δεξιά κόχη εξωτερικώς του μικρού ναού, εκεί που ενδύουν το νήπιον μετά την βάπτιση, ο παππούς από την πλευρά της νύφης -φίλος μου παλαιόθεν- σκούπισε ένα δάκρυ από την άκρη των ματιών του. Ο ψίθυρος του έφτασε μέχρι τα αυτιά μας: «Απίστευτο, αυτό που νιώθω. Σαν να αναβαπτίζομαι κι’ εγώ μαζί του. Ανανήφω. Νιώθω  έτοιμος να ξαναρχίσω τη ζωή μου, παραλληλίζοντας όμως τα βήματά μου με αυτά του εγγονού μου, ώστε να μπορώ να τον στηρίζω μέχρι τη μέρα που θα πετάξει με τα δικά του φτερά.». Παρόν στο μυστήριο έτερος φίλος, ψάλτης, δικαιολόγησε τον… χαζοππαπού (ομοιοπαθής γάρ) ψάλλοντας σιγανά: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδείσασθε …»

………………………………………………………………………………………………..

    Ο γάμος της κόρης του φίλου μου και η βάπτιση του εγγονού του απετέλεσαν την  όαση στην κάψα του Καλοκαιριού. Την νύμφη -χαϊδεμένο μοναχοπαίδι- μετέφερε στον Ναό η κουμπάρα της με Jeep του Συλλόγου των Αμαζόνων. Ο γαμπρός, ενδεδυμένος με την τελευταία λέξη του αγγλοσαξωνικού ενδυματολογικού ρεπερτορίου την περίμενε κρατώντας τρυφερά με το αριστερό χέρι το γιό τους και με το δεξί ένα μπουκέτο με πανάκριβες ορχιδέες. Ο φίλος μου φάνταζε ασυναγώνιστος στην εμφάνιση. Κατά 10 τουλάχιστο κιλά λεπτότερος, κομψός και άνετος μέσα στο καλοραμμένο κοστούμι του, παρακολουθούσε ψύχραιμος την εξέλιξη της …επιχείρησης, επεμβαίνοντας όπου έπρεπε να δοθούν γρήγορες λύσεις.

    Σε ένα από τα καλύτερα κέντρα της ευρύτερης Θεσσαλονίκης δόθηκε η γαμήλια δεξίωση και το party που επακολούθησε τις βραδινές ώρες. Κόσμος, πολύς κόσμος που έτρωγε, έπινε, χόρευε και …ξανά από την αρχή. Συν τα γλυκά, τα φρούτα, τα παγοτίνια και το μοναδικό - υπερκινητικό φιλαράκι μου που ήταν όλα τα… λεφτά. Ο απίθανος…! Διέρχονταν σαν βολίδα από τα τραπέζια, άφηνε τη… μελάνη του αποσπώντας τις έξαλλες επευφημίες των παρακαθημένων  και καθώς εκείνοι τον ξανακαλούσαν στην παρέα τους, εκείνος αποχωρούσε θέτοντας τους… όρους της επανεπιστροφής του: «Θα επιστρέψω στο τραπέζι, στο οποίο κάποιος από τους συνδαιτυμόνες θα παραδεχθεί ότι …δεν δοκίμασε το κόκκινο κρασί μου»………………

......................................................................................................................................

    Στους μήνες που πέρασαν μάθαινα πού και πού από τον φίλο μου νέα για το ζεύγος των νεονύμφων. Είχαν την υγειά τους, μεγάλωναν το γιό τους και τα πήγαιναν θαυμάσια. Την τελευταία φορά που ανταμωθήκαμε, δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω καν, όταν με...παρότρυνε με τρόπο κάπως απότομο:  "Λοιπόν, φίλε, ετοίμασε το κουστουμάκι σου και κοίταξε...χάσε και μερικά κιλά, θα έχουμε γάμο σε μερικές βδομάδες, πιθανόν και... βαφτίσια!". "Σοβαρολογείς;", ψέλλισα. "Βεβαίως! Παντρεύεται η κόρη μου. Ξέρεις, χώρισε με τον προηγούμενο"