Τα τόμαχοκ του πολέμου

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΦΙΛΩΝ,

Τα τόμαχοκ του πολέμου

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Παντελής Γιαννακόπουλος    

    Τα τόμαχοκ του πολέμου είναι χρόνια ξεθαμμένα και δεν είναι πια σίγουρο, ότι κάποια μέρα θα σκεπαστούν για πάντα με χώμα και γρανίτες στην ταραγμένη γη μας. Τα ανοιχτά μέτωπα του ολέθρου  και της καταστροφής -χαίνουσες πληγές στον διαβολικό αστερισμό της μαύρης συμφοράς- θα ταλανίζουν τον άνθρωπο μέχρι συντελείας, αν αυτός δεν αποτολμήσει να δει τον συνάνθρωπό του ως όμαιμο αδελφό, που πλάσθηκε για να ακολουθήσει την ίδια συμπορεία με εκείνον, με την αυτή προοπτική της πνευματικής τελείωσης και εγκατάστασής του στο τέλος μιας επιτυχούς διαδρομής στα δώματα του Πατρός Θεού.

    Αν αφήσει τα συναισθήματά του να τον παρασύρουν και να τον οδηγήσουν στη σαθρή και εν πολλοίς αφελή σκέψη, ότι είναι δυνατόν να υπερισχύσει των άλλων έλλογων συνοίκων του πλανήτη μας και να εξασφαλίσει αυτός τη γήινη αλλά και ουράνια βασιλεία αντί εκείνων, θα έχει διαπράξει ένα τεράστιο σφάλμα.    Πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι η προσωρινότητα της εδώ παρουσίας του, έχει ως σκοπό την ποιοτική καταγραφή των έργων και ημερών του, που θα συνηγορήσουν στη χορήγηση ή μη του εισιτηρίου για την άλλη, την αιώνια ζωή. Συνεπώς: Οργή, μίσος, ζηλοφθονία, αμάχη, εχθρότητα, τα ποικίλα πρόσωπα της κακίας,…, ας μην αφήσουμε να ανθήσουν σαν τα άνθη του κακού στη ψυχή μας. Οι καθημερινές εικόνες βίας και καταστροφής με αμέτρητους ενίοτε νεκρούς, με θύματα αθώους και ανήλικα παιδιά που κουβαλούν πάνω τους τη σπίθα του αυριανού σοφού (ευεργέτη) της ανθρωπότητας, αποτελούν ολέθριο πισωγύρισμα στην προσπάθεια βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου  και της εν γένει πολιτιστικής ανέλιξης του ανθρώπου και πέδη στην προσπάθεια ανόδου του επί του ανηφορικού προς τη θέωσή του δρόμου. 

    Τα τόμαχοκ του πολέμου ανασύρονται από τα βάθη της μάνας γης, για πολλούς και διαφόρους λόγους που υποκρύπτουν (σχεδόν πάντοτε) ανίερες επιθυμίες  και αμαρτωλά συμφέροντα: Για συρράξεις κρατών (εξ αιτίας έλλειψης υγρών καυσίμων, φυσικού αερίου, νερού), για την εξασφάλιση πολύτιμων γαιών, την προσάρτηση εκτάσεων (αμφισβητούμενου ή μη ιδιοκτησιακού καθεστώτος), την αποκλειστική εκμετάλλευση: Καταληφθεισών αρχαιολογικών μνημειακών χώρων, γόνιμης ή άγονης γης, του ενάλιου πλούτου, των βοσκότοπων, της υλοτομίας και  ακόμη του εναέριου χώρου, των πάγων κ.λπ. Το αβυσσαλέο μίσος που σχηματοποιεί επί τα χείρω τα φοβερά πρόσωπα των πολέμων (εμπολέμων), οφείλεται κατά τεκμήριο: Στη διαφορετικότητα της θρησκείας, της φυλής, του χρώματος των ανθρώπων, του πολιτισμού, των ηθών και εθίμων, αλλά και στην πρακτική του εξανδραποδισμού και της εκμετάλλευσης των ασθενεστέρων κρατών (λαών) που εφαρμόζεται από τα ισχυρότερα δίκην κληρονομικού δικαιώματος και προφανώς στις λανθασμένες επιλογές του ανθρώπου ευθύς με την εμφάνισή του στον κόσμο, που τον οδήγησαν στην σύγκρουσή του με τον  Δημιουργό του και στην πτώση του από τον Παράδεισο.

    Έκτοτε, ένα σημαντικό μέρος των Χριστιανών με προσευχή, πίστη και μετάνοια αγωνίζεται να κερδίσει μια θέση στην Ουράνια Βασιλεία με τη δική του αξία και όχι με την ανοχή του Θεού  που αναμένει αιώνες τώρα την επιστροφή του ασώτου υιού στις πατρικές αγκάλες.

    Η πρώϊμη ωστόσο μετααρχέγονη εποχή παρήλθε και η πλειονότητα των ανθρώπων δεν έδειξε σοβαρά δείγματα μεταμέλειας της ακόρεστης δίψας της για πλουτισμό και  δόξα. Ούτε εγκατέλειψε τις εμμονές της στην αναζήτηση των πάσης φύσεως ηδονών, ενώ δεν απαρνήθηκε την διαστροφική του ικανοποίηση στην εξόντωση των αντιπάλων του και την καταστροφική του μανία για τους τόπους λατρείας των του αντιπάλου του. Οτιδήποτε ξένο του φαντάζει αποκρουστικό, μισητό, άηθες, αμαρτωλό και απαγορευμένο. Έτσι η προσέγγιση ανθρώπου προς άνθρωπο βράδυνε και εξακολουθεί να επιτελείται πολύ αργά, ως να μην είναι όλοι τους παιδιά του ίδιου Θεού.

    Αιώνες εσωτερικής και εξωτερικής καλλιέργειας δεν απέδωσαν όσο θα ανέμενε κανείς,  επειδή ο άνθρωπος με τη δική του θέληση υποτάχθηκε στον πεπτωκότα άγγελο, με δέλεαρ τις κάθε είδους υλικές ικανοποιήσεις. Ο υλιστής άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του και είναι ανικανοποίητος, ακόρεστος και διαρκώς άπλειστος. Για την απόκτηση των υλικών αγαθών διεξάγει πολέμους, συμμαχεί για πολλοστή φορά με τον διάβολο και προβαίνει σε αγριότητες που κανένα άλλο πλάσμα στον κόσμο δεν θα διαπράττει, γιατί -αλίμονο- είναι και το μόνο που μπορεί να μισεί. Έχει υπολογισθεί ότι αν οι δαπάνες που καταβάλλονται διεθνώς για τον εξοπλισμό των κρατών, διετίθεντο για την καλυτέρευση του επιπέδου ζωής του ανθρώπου, όλος ο κόσμος θα ήταν περισσότερο ασφαλής, χαρούμενος, και ευτυχέστερος.         

    Όσο τα τόμαχοκ του πολέμου δεν θα είναι βαθειά χωμένα στη γη, ο άνθρωπος εύκολα θα διολισθαίνει στη βία, η οποία θα αναπαράγει διαρκώς εκδίκηση, μίσος και όλα τα παράγωγα του κακού στο πολλαπλάσιο. Τα αδύναμα κράτη δεν θα περιμένουν να εξανδραποδισθούν. Θα μπουν κι’ αυτά στο παιχνίδι της φωτιάς και του λιωμένου ατσαλιού. Θα συνάψουν συμμαχίες ιερές και  ανίερες για να ενισχυθούν. Ο σκοπός θα κληθεί να αγιάσει τα μέσα. Ο σηματοδοτούμενος κατ’ αυτόν τον τρόπο φαύλος κύκλος της επαναλαμβανόμενης ανεξέλεγκτης βίας που σέρνει πίσω της ατελείωτη  οδύνη, σπαραγμό, οργή και φρίκη, πολύ πιθανόν να αντικαταστήσει την βία των ισχυρότερων κρατών και την αίσθηση υπεροχής τους. Τα σύνδρομα της κατακτητικής επιθυμίας και της καταστροφικής μανίας, θα αλλάξουν χέρια. Κατά τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις που θα (επακολουθήσουν) λάβουν χώρα ίσως -πλέον- χωρίς κανόνες, θα σημειώσουν νίκες και οι μεν και οι δε. Αμφότεροι θα νιώσουν τη γεύση του αίματος στα χείλη τους και θα πονέσουν για τις απώλειές τους. Τότε  -ακριβώς τότε- η αρνητική εκδοχή για τους πάντες και τα πάντα θα εδραιωθεί και θα επικυριαρχίσει εξ ολοκλήρου. Τότε το κακό θα γιγαντωθεί χάριν του πνεύματος της στείρας άρνησης που θα επικρατήσει. Τότε το Ιλαρόν φως της Ορθοδοξίας θα λάμψει συνωδά τω νόμω με το ελεύθερον πνεύμα του Θεού, υποδεικνύοντας τον δρόμο της σωτηρίας. Τότε ο απανταχού Ελληνισμός θα καταυγάσει με τον λόγο και τη σκέψη του, ως και παλαιόθεν, τις σκοτεινές υπαρξιακές γωνιές των ανθρώπων φανερώνοντας την λυτρωτική προς τον Χριστιανισμόν πίστη και στην αδιάσπαστη συνάρτησή του με το φώς και  την αλήθεια.