Η αποδόμηση του ήθους
Παντελής Γιαννακόπουλος
Τυλιγμένος στις εκρήξεις του
χάθηκε στο φιλικό του σκοτάδι
αναζητώντας με διεσταλμένες
αισθήσεις το απόρρητον ήθος.
Έντρομη η λήθη παρέμενε άγρυπνη
πάνω από την ευτέλεια των εικόνων,
που αποτελούσαν επί πλειοδοτούντων
ενιαυτών το σαπρό επιδόρπιο
του πενόμενου λαού.
Μόλις προ ολίγου σφάδαζε ο
εξερχόμενος λόγος του
στα έγκατα της σαθρής ύπαρξής μας.
Ένιωσε μόνος κι' αποχώρησε.
Πώς να απεξαρτηθεί από τα λαμπερά
αρχέγονα ευρήματα
της τόλμης και της αρετής που
πληρούν τη δεξαμενή
της ιστορίας των αήττητων; Πώς να
χωρέσουν στον μικρόψυχο
χώρο των ουτιδανών η ορμή και η
χαίνουσα πληγή του;
Συμμετείχε -είναι αλήθεια- ασμένως
τις ευτυχείς ημέρες
στην ανακάλυψη και ανάδειξη των
ευρημάτων,
και συνέχιζε ακαταπαύστως
στη συντήρηση της αυτού
εκλαμπρότητάς τους.
Και ως μη έχων όριον, δεν
προετίθετο να αποκάμει.
Άφησε πάντως να εννοηθεί ότι,
ευθύς ως περατωθεί επιτυχώς
η υλοποίηση του σχεδιασμού των
ενεργειών,
που μετατοπίζουν τον ρουν των γεγονότων
στις εύγονες κοίτες του εύψυχου
οροπεδίου των αθανάτων,
θα εξιλεωθεί πρωτίστως και
ακολούθως θα αναπαυθεί.
Αργότερα και πριν χαράξει,
τις αλγεινές ώρες του σφίζοντος
Φθινοπώρου
που αγνοεί ήχους, χρώματα,
περιγράμματα και οσμές πολέμου,
γνωστοποιήθηκε αθορύβως η
μετάστασή του στο χώρο των αθανάτων.
Οι παραβάτες των ιερών και οσίων
δηλώνουν άγνοια για το συμβάν.
…………………………………………………………………………
Παρήλθε καιρός αφ' ότου τους
τένοντες πολλών συνέθλιψαν οι ευθύνες,
ενώ αποχώρησαν εν σπουδή οι
έτεροι, αφρόνως -ως συνήθως- ποιούντες
με την αποδρομήν του ήθους
των να προηγείται τελεσιδίκως,
ουδείς ηδυνήθη να απαντήσει στο
εύλογον ερώτημα:
Τώρα, ποιος θα υποδεικνύει
επιμόνως τις ευθείες πορείες του κόσμου;
………………………………………………………………….
«…Αλλοίμονο, φίλτατε, η λύτρωση
και πάλιν απωλέσθη κατά την έξοδον».
Υπεραιωνόβιος γέρων εκ των
παροικούντων εις το Κλεινόν Άστυ ανέκραξε:
«Εις οιωνός άριστος…», για να
συμπληρώσει ο διερχόμενος αγιορείτης μοναχός: «Και ένας επί πλέον δεν θα
έβλαπτε!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου