Αποστολή ‘‘ΝΙΚΗ’’. Tελετή Απονομής Ηθικών Αξιών

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Αποστολή ‘‘ΝΙΚΗ’’. Tελετή  Απονομής  Ηθικών  Αξιών

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

Τατόι, 12 Δεκ. 2016.

Αποσπάσματα ομιλίας Ανδρέα Στραβοπόδη, Κυβερνήτη NORATLAS.

    Κοιτάζοντας πίσω, στα χρόνια που πέρασαν, ξεπροβάλλουν γεγονότα και στιγμές της Πολεμικής Αεροπορίας που δεν ξεχνιούνται, δεν ξεθωριάζουν. Είναι τα ορόσημα μιας πορείας που συνεχίζεται. Η λήθη του χρόνου δεν τα διαγράφει. Μένουν εκεί για να τα βλέπουν οι επερχόμενοι, να παραδειγματίζονται, και ψυχικά να προετοιμάζονται για νέες θυσίες, αν απαιτηθεί. Ιδιαίτερα στις μέρες μας, λόγω της προκλητικής στάσης των γειτόνων μας, η ανάμνηση αυτών είναι αναγκαία και ωφελεί πολλαπλά. Ένα τέτοιο ορόσημο είναι και η ‘‘Αποστολή ΝΙΚΗ’’. Το BBC την βάπτισε . . . Πτήση Αυτοκτονίας.

    Οι ηθικές αμοιβές της Πολιτείας αποδίδουν αναγνώριση και τιμή. Δεν επιζητούνται, ούτε επιδιώκονται. Μόνον γίνονται αποδεκτές. Όταν δίδονται έγκαιρα έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αλλά και η εκ των υστέρων αναγνώριση, εξ ίσου ωφελεί. Δίνει την ευκαιρία, οι νεώτερες γενιές μαχητών, οι νέοι Ίκαροι, να μαθαίνουν, τα δε παιδιά να θαυμάζουν τα κατορθώματα των πατεράδων και παππούδων τους.

    Τότε, ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις και τα αίτια, η «κρίση» ήταν γεγονός. Ο ελληνισμός ήταν με τη θηλιά στο λαιμό. Η πατρίδα κινδύνευε. Οι τότε κρατούντες, μετά από συνεχή, δικά τους, αλλά και διαχρονικά σφάλματα, κατάλαβαν ότι δεν ήταν δυνατόν να μείνει η Κύπρος αβοήθητη. Η απόφασή τους ήταν αναγκαία, αλλά κατέληξε μοιραία. Την μεταφορά των ελλήνων Καταδρομέων και του οπλισμού τους ανέλαβε η Πολεμική Αεροπορία, με την 354 Μοίρα Τακτικών Μεταφορών, με τα αεροσκάφη ΝORATLAS, με σωρεία προβλημάτων, λόγω παλαιότητος. Όσον αφορά στα πληρώματα, εδώ είμαστε, μας βλέπετε. Είμαστε αυτοί, που τότε συνέπεσε να πετούμε τα συγκεκριμένα αεροσκάφη. Αν δεν είμεθα εμείς, κάποιοι άλλοι συνάδελφοι θα ήσαν. Η εκπαίδευση και η πίστη στην εκτέλεση του καθήκοντος ήταν και είναι δεδομένη, για όλους τους συναδέλφους. Νοιώθουμε υπερήφανοι. Τα καλά λόγια μας ευχαριστούν.

    Στις πολεμικές επιχειρήσεις, το βάρος δίδεται στα μαχητικά αεροσκάφη. Εκεί κρίνονται τα πάντα. Εκεί γίνονται μάχες. Εκεί κρίνεται η νίκη. Αυτοί υπερασπίζονται τους ουρανούς μας. Αυτό γίνεται και τώρα, αυτό θα γίνεται και στο μέλλον. Εκείνη την εποχή, όλοι έβλεπαν την επερχόμενη σύγκρουση με το ίδιο πνεύμα.  Στα τότε μαχητικά είχαν όλοι στρέψει την προσοχή τους. Τα μεταφορικά αεροσκάφη δρουν στα μετόπισθεν. Είναι άοπλα και προστατεύονται από την Αεράμυνα της Χώρας.

     Όμως, όλως ξαφνικά, εκείνη τη νύχτα, τα πράγματα αντεστράφησαν. Η 354 Μοίρα μπήκε στην καρδιά των γεγονότων. Άφησε τα ασφαλή μετόπισθεν και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Ήταν ο σημαιοφόρος μιας προσπάθειας που στόχο είχε να βοηθήσει τον Ελληνισμό.

    Εκείνες τις δύσκολες και τραγικές στιγμές, οι πολλοί αγωνιούσαν, μερικοί αμφέβαλλαν και άλλοι ήσαν διστακτικοί για την επιτυχία του εγχειρήματος. Και όμως, τα Πληρώματα της Μοίρας, με μπροστάρηδες τους Κυβερνήτες, υπακούοντας, ως όφειλαν, στο κάλεσμα της Πατρίδας ξεκίνησαν. Πίστεψαν στη βοήθεια του Θεού, στις δυνάμεις τους και στα όσα είχαν διδαχθεί. Και πέτυχαν. Και τότε γράφτηκε Ιστορία. Η Ιστορία αυτή ήταν απαίτηση της Πατρίδας. Η Πολεμική Αεροπορία έδωσε την εντολή. Η 354 ΜΤΜ, με όλο το προσωπικό, ανέλαβε την ευθύνη. Δεκατρία Πληρώματα Αέρος την έγραψαν. Δεκατρείς Κυβερνήτες την υπέγραψαν. Το πλήρωμα του Α/φους της αποστολής ΝΙΚΗ 4, (Παναγόπουλος-Κυβερνήτης, Συμεωνίδης-Συγκυβερνήτης, Δάβαρης-Μηχανικός, Άνθιμος- Ραδιοναυτίλος, και 29 Καταδρομείς), αλλοίμονο, αγκάλιασε τον τόμο της Ιστορίας και έμεινε να φυλάσσει τον Λόφο της Μακεδονίτισσας, στη Λευκωσία. Το μνημείο που στήθηκε, αργότερα εκεί, θυμίζει στους ελεύθερους ανθρώπους, πως η Λευτεριά κερδίζεται με αίμα.

    Απευθυνόμενος, ως διατελέσας Διοικητής, στα πληρώματα της σημερινής 354Μ, λέγω, είστε θεματοφύλακες και συνεχιστές μιας παράδοσης για την οποία πρέπει να αισθάνεστε υπερήφανοι. Από τα τιμηθέντα, σήμερα, πληρώματα, ποτέ, κανείς, και για κανέναν λόγο δεν ζήτησε από κανέναν, τίποτε. Πάντοτε πίστευαν, ότι έκαναν απλά το καθήκον τους. Αυτό είναι βίωμα όλων των αεροπόρων. Ικανοποίησή μας ήταν η επιστροφή, πρόσφατα, στην πατρίδα των ιερών οστών των εκεί πεσόντων. Επιθυμία μας, η απονομή, μόνον σ’ Αυτούς, της ύψιστης πολιτειακής διάκρισης.

    Εκείνη τη νύχτα, η εντολή που δόθηκε στα πληρώματα, ήταν απλή και σαφής: «Απογειωθείτε για το αεροδρόμιο Λευκωσίας. Πρέπει να φθάσετε». Ηχεί ακόμη στ΄ αυτιά μας.  Αυτή ήταν η απαίτηση της Πατρίδας.  Για την εκτέλεσή της είμεθα υπερήφανοι. Αυτό το νόημα μεταφέρομε, τώρα, στους Αεροπόρους.

    Η κατάσταση που αντιμετωπίσαμε στο Α/Δ Λευκωσίας δεν περιγράφεται. Σαν εικόνα περνά μπροστά μας. Μια φλεγόμενη σφαίρα. Ένας ορυμαγδός από κροταλίζοντα αντιαεροπορικά πυρά, που μας στόχευαν.  Αναρίθμητες οι τροχιοδεικτικές βολίδες. Βομβαρδισμένος και κομμένος στη μέση ο κύριος διάδρομος. Και χωρίς φωτισμό. Φθάνοντας στον επιχειρησιακό μας προορισμό, μετά από 7,5 ώρες πτήσεως, καλύπτοντας απόσταση 1100 μιλίων, σε λίαν χαμηλό ύψος και σε απόλυτο σκότος, η απόφαση, για προσγείωση ή επιστροφή, πάρθηκε από τους Κυβερνήτες, σε πλήρη συμφωνία με τα πληρώματά μας, αφού συνυπολογίσαμε το πολύτιμο φορτίο που μεταφέραμε. Τόσες ψυχές. Τους ΛΟΚατζήδες του ελληνικού στρατού με τον οπλισμό τους και τα πυρομαχικά. Δεν υπήρξε ρίσκο, με την έννοια κορώνα/ γράμματα.   Υπήρξε Απόφαση με Πρωτοβουλία. Όλοι κοιτάξαμε μπροστά. Υπακούσαμε στις εντολές και στη συνείδησή μας. Η Πατρίδα περίμενε. Είχε απαιτήσεις και έπρεπε να εκπληρωθούν. Μπήκαμε στη φωτιά και είχαμε τα προαναφερθέντα αποτελέσματα. Κρατήθηκε ελεύθερο το αεροδρόμιο και αποφεύχθηκε η κύκλωση της Λευκωσίας. Αν οι εισβολείς πετύχαιναν, η εξέλιξη σήμερα θα ήταν πολύ δυσμενέστερη.

    Όλα τα τακτικά λάθη των υπευθύνων συνοψίζονται σε ένα απλό. Ανυπαρξία συνεννόησης, αλληλοενημέρωσης και προνοητικότητας. Δεν είναι δυνατόν να στέλνεται στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων μια επίλεκτη στρατιωτική Μονάδα, 400 περίπου καταδρομείς, να διατίθεται το 65% της μεταφορικής ικανότητος της Π.Α. και να μην διατάσσεται δέσμευση των αντιαεροπορικών μέσων στην περιοχή προορισμού. Είναι εγκληματική πράξη χωρίς δόλο. Όχι αμέλεια.

    Γι αυτό είμαστε, σήμερα, εδώ, ενώπιον σας. Δεχόμενοι τη διάκριση της Πολιτείας. Κοιτάζοντας στα μάτια εσάς και τον ελληνικό λαό. Απλά, σκεπτόμενοι, ότι κάναμε το καθήκον μας.

    Και κάτι για τους αφανείς. Γι’ αυτούς που δεν ήλθαν στο προσκήνιο. Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι μανάδες και οι γυναίκες μας. Όλες τους τότε καρτερούσαν. Όλες πίστευαν στους ανθρώπους τους. Όλες αντιλαμβάνονταν τι σημαίνει Πατρίδα. Τους αξίζει το εύγε.

    Προσωπικά, νοιώθω ευγνωμοσύνη στη δική μου γυναίκα και της αφιερώνω τη διάκριση που μας απένειμε η Πατρίδα. Δεν είναι όμως κοντά μας. Έφυγε σχετικά πρόσφατα από τη ζωή. Παρευρίσκονται όμως τα εγγόνια της, τα παιδιά των παιδιών μας. Σ’ αυτά παραδίδω την ηθική αμοιβή της Πολιτείας, και ιδιαίτερα στον μικρότερο ακροατή αυτής της αίθουσας, την δύο μηνών εγγονή μας.

Υ.Γ. Η φιλοξενία των λόγων, ελάχιστος φόρος τιμής. Και για την αντιγραφή, Γρηγόριος Δημ. Νούσιας.