ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΡΑ ΘΕ ΝΑ ΓΕΝΟΥΝ ΚΑΜΠΑΝΕΣ
Ιωάννης Παναγάκος
Σαν ’ρθουν τα λευτερόφτερα
θροΐσματα του ανέμου
μες στης καρδιάς τις φυλλωσιές
τραγούδισμα αργυρό
θ’ αστράψει ο ήλιος στις ματιές
μπαρούτι του πολέμου
και θ’ ανασάνει ο καημός στης
μνήμης το φτερό.
Απ’ την ψυχή κατάβαθα θα βγουν τ’
άτια του ωραίου
χλιμίντρισμα του αιώνα μας σε
καίρια εποχή
για ν’ αρμενίσει τ’ όνειρο στις
αμμουδιές του Αιγαίου
και να κουρνιάσει η αχολογή κι η
σήψη που ηχεί.
Λευκόστεφη θε ν’ απλωθεί φωτάστερη
ευωδία
κι ανάκουστα αχτιδόπνοα τραγούδια
θ’ ακουστούνε
και με τ’ αλφάδι της καρδιάς γλυκά
σαν φλογιστούν
θ’ ανθίσει πάλι η πασχαλιά του νου
τη μελωδία,
οι πόθοι οι σημαντρόηχοι, καμπάνες
θ’ αντηχούνε
κι οι δρόμοι της Ανάστασης στο Φως
θε να λουστούν.
Έπαινος στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης
2016 της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
(η βράβευση έγινε στις 15 Δεκεμβρίου 2016).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου