Το φως που ποτέ δεν σβήνει απέναντι απ΄τον Λευκό Πύργο!

ΕΔΩ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Το φως που ποτέ δεν σβήνει απέναντι απ΄τον Λευκό Πύργο!

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://parallaximag.gr/

της Jordanka Mrsulja

    Είναι κάποια πράγματα που μένουν και αντέχουν. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το γνωστό landmark της Θεσσαλονίκης – Λευκός Πύργος. Τα έχει δει όλα. Από 15ο αιώνα στωικά υπομένει, αντέχει και μαρτυράει.   Από τότε πέρασαν εποχές αίματος, πολέμων και ο Πύργος παραμένει να είναι κάτι παραπάνω από ένα ιστορικό μνημείο. Γύρω του σήμερα πραγματεύονται άλλου είδους πόλεμοι: νεανικές αναζητήσεις και μεγάλες συζητήσεις με έναν καφέ ή μια μπίρα στο χέρι και με φοιτητικό στριφτό τσιγάρο. Πλήθος τουριστών συχνά πλημμυρίζει την περιοχή του Λευκού Πύργου, βάζοντας το καλύτερο τους εαυτό για να κάνουν τα πιο πετυχημένα selfie, με φόντο τον Πύργο, τη θάλασσα και την παραλία.

    Έχει γίνει και για μένα ο Λευκός Πύργος σημείο συνάντησης από όπου θα ξεκινούσαν περιηγήσεις στην αγάπημένη πόλη. Αυτό το κομμάτι της πόλης δημιούργησε και μερικά προσωπικά landmarks, όπως τα σκαλάκια του Κρατικού Θέατρο Βορείου Ελλάδος, μέχρι το πάρκο Ε. Αμύνης / Παύλου Μελά και επάνω προς Εθνικής Αμύνης, την καφετέρια που σύχναζαν ηθοποιοί και κουλτουριάρηδες. Τa βήματα διέσχιζαν μεγάλους δρόμους και στενά κρυμμένα επάνω από την Τσιμισκή, πάντα βιαστικά να ανταμώσουν φίλους, βιβλία, φραπέδες και γέλια. Έτσι λοιπόν, μετά από άπειρους πειριπάτους το μάτι έπιασε ένα φως, ένα πορτατίφ, το οποίο όσες φορές και να περνούσες, όποια στιγμή της ημέρας ή της νύχτας, πάντα ήταν ανοιχτό. Με διπλοπαρκαρισμένο το αμάξι στην Εθνικής Αμύνης, περιμένοντας,  άκουγα ραδιόφωνο και έπαιζαν οι «Smiths» το υπέροχα τρελό There Is A Light That Never Goes Out/ Το φως που ποτέ δε σβήνει.

    Στο προτελευταίο όροφο μιας παλιάς και όμορφης με ιδιαίτερο σχήμα οικοδομής, είναι αναμμένο το φως.  Περνάνε μέρες, λεωφορεία, τουρίστες, φοιτητές, περνάει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα και μπαίνω σε ρουτίνα και σε δουλειά γραφείου μακριά από την αγαπημένη πόλη. Το φως, όμως, πάντα εκεί. Πριν λίγες μέρες που αναρωτήθηκα αν ακόμα αυτή η λάμπα φωτίζει τον χώρο, όχι μονάχα του άγνωστου σπιτιού αλλά του οικείου σκηνικού μιας περιοχής που φέρνει γλυκιά γεύση νοσταλγίας, η απάντηση ήταν «ναι». Μέσω σύγχρονων τρόπων επικοινωνίας κατέφθασε στο γραφείο μου μια φωτογραφία ενός δειλινού, με γνωστή οικοδομή η οποία έλαμπε απέναντι από το Λευκό Πύργο.

    Ήταν τόσο καθησυχαστικό το γεγονός ότι ακόμα υπάρχει, ότι πάντα καίει αυτό το φως. Οι στίχοι των «Smiths» έχουν μετουσιωθεί σ’ αυτό το φως και έχουν σμιξεί μαζί του. Το τραγούδι τολμηρά αποδομεί

την έννοια του σπιτιού και της εστίας, η οποία παύει πλέον να είναι σταθερό μέρος και υπόσταση, ο πρωταγωνιστής παίρνει τους δρόμους και όλα εκτός από αυτό το φως γίνονται ρευστά. Το φως μένει, και όπου είναι το φως βρίσκεται και η εστία, ο έρωτας, το χαμόγελο. Διαβάζω  πώς ο Simon Goddard, Βρετανός μουσικός δημοσιογράφος έκρινε πως το τραγούδι παριστάνει εξωραϊσμό του θανάτου, όταν ο στο τραγούδι ο θάνατος από double decker γίνεται δεκτός σαν μια στιγμή του φωτός δίπλα στο αγαπημένο πρόσωπο. Ο θάνατος ουσιαστικά καταντάει ασήμαντος και τιποτένιος μπροστά το φως.

    Με γαλήνη μπαίνω στο αμάξι, βάζω το αγαπημένο τραγούδι και παίρνω τους δρόμους ξέροντας ότι το πορτατίφ είναι αναμμένο, ότι ο Λευκός Πύργος ήρεμα δέχεται δύσεις και ηλιοβασιλέματα και ότι όσα βήματα και χιλιόμετρα να έχουμε περάσει άλλα τόσα είναι μπροστά και φωτίζονται από το εσωτερικό light that never goes out. Το τραγούδι αυτό και το πορτατίφ απέναντι από το Λευκό Πύργο για μένα είναι μετάφορα ολόκληρης πόλης της Θεσσαλονίκης και της ατμόσφαιρας που την κυριεύει.

There Is A Light That Never Goes Out Take me out tonight Where there’s music and there’s people And they’re young and alive Driving in your car I never never want to go home Because I haven’t got one Anymore Take me out tonight Because I want to see people and I Want to see life Driving in your car Oh, please don’t drop me home Because it’s not my home, it’s their Home, and I’m welcome no more And if a double-decker bus Crashes into us To die by your side Is such a heavenly way to die And if a ten-ton truck Kills the both of us To die by your side Well, the pleasure – the privilege is mine Take me out tonight Take me anywhere, I don’t care I don’t care, I don’t care And in the darkened underpass I thought oh God, my chance has come at last (But then a strange fear gripped me and I Just couldn’t ask) Take me out tonight Oh, take me anywhere, I don’t care I don’t care, I don’t care Driving in your car I never never want to go home Because I haven’t got one, Oh, I haven’t got one And if a double-decker bus Crashes into us To die by your side Is such a heavenly way to die And if a ten-ton truck Kills the both of us To die by your side Well, the pleasure – the privilege is mine Oh, there is a light and it never goes out There is a light and it never goes out

Υπάρχει ένα φως που δεν σβήνει ποτέ Βγάλε με έξω απόψε όπου υπάρχει μουσική και άνθρωποι και είναι νέοι και ζωντανοί οδηγώντας με το αυτοκινητό σου δεν θέλω να πάω ποτέ σπίτι γιατί δεν έχω σπίτι πιά Βγάλε με έξω απόψε γιατί θέλω να δω ανθρώπους και θέλω να δω την ζωή οδηγώντας με το αυτοκινητό σου μην με αφήσεις στο σπίτι, σε παρακαλώ διότι δεν είναι το σπίτι μου ,είναι δικό τους σπίτι και δεν είμαι ευπροσδεκτος πια Και αν ένα διόροφο λεωφορείο μας συνθλίψει το να πεθάνω δίπλα σου είναι ένας τόσο παραδεισένιος τρόπος να πεθάνω Και αν ένα δεκάτονο φορτηγό μας σκοτώσει και τους δύο το να πεθάνω δίπλα σου λοιπόν, η απόλαυση, το προνόμιο είναι όλο δικό μου Βγάλε με έξω απόψε πηγαινέ με οπουδήποτε, δεν με αφορά δεν με αφορά και στη σκοτεινή διάβαση σκέφτηκα, ω Θέε μου, ηρθε επιτέλους η ευκαιρία μου (αλλά τότε ένας παράξενος φόβος με κράτησε και δεν μπορούσα να ρωτήσω) Βγάλε με έξω απόψε πηγαινέ με οπουδήποτε, δεν με αφορά δεν με αφορά οδηγώντας με το αυτοκινητό σου δεν θέλω να πάω ποτέ σπίτι γιατί δεν έχω σπίτι δεν έχω σπίτι Και αν ένα διόροφο λεωφορείο μας συνθλίψει το να πεθάνω δίπλα σου είναι ένας τόσο παραδεισένιος τρόπος να πεθάνω Και αμ ένα δεκάτονο φορτηγό μας σκοτώσει και τους δύο το να πεθάνω δίπλα σου λοιπόν, η απόλαυση, το προνόμιο είναι όλο δικό μου Υπάρχει ένα φως και ποτέ δεν σβήνει