Αγαπητέ μου Στρατηγέ, Θερμά συγχαρητήρια! Αχ και τι καημός < τόσες αιώνες από το 399 πχ πέρασαν και ακόμα δεν αθωώθηκε > Η ανάλυσή σας είναι ιδανική για φιλολογική ή φιλοσοφική διδασκαλία, καθώς προσφέρει αφορμές για συζήτηση γύρω από την έννοια της ζωής, του θανάτου και της αρετής. Θα μπορούσε να ενταχθεί σε ένα μάθημα με θέμα «Ηθική και Υπαρξιακή Φιλοσοφία» ή «Ο Σωκράτης και η Παιδεία». Το κείμενο επικεντρώνεται στην αντίληψη του Σωκράτη για τον θάνατο, όχι ως τέλος αλλά ως μετάβαση ή ανάπαυση. Η φράση «Αλλά ότι είναι καλό τούτο το να πεθάνει ο άνθρωπος» λειτουργεί ως φιλοσοφικός πυρήνας, προκαλώντας τον αναγνώστη να επανεξετάσει τις κοινές αντιλήψεις για τη ζωή και το τέλος της. Φαίνεται να υιοθετείτε μια στοχαστική και σεβαστική στάση απέναντι στο πρωτότυπο έργο, προσφέροντας ερμηνείες που συνδέουν τον λόγο του Σωκράτη με σύγχρονες υπαρξιακές και ηθικές αναζητήσεις.
Η ανάλυση είναι αρκετά πυκνή, με αναφορές στην αθανασία της ψυχής, την πιθανότητα μεταθανάτιας ζωής και την αξία του φιλοσοφικού βίου. Αυτό προσδίδει βάθος, αλλά ίσως απαιτεί από τον αναγνώστη φιλοσοφική εξοικείωση για πλήρη κατανόηση. Η κλασική εξιστόρηση ενισχύει τη δραματικότητα και τη διαχρονικότητα του θέματος. Η παρουσία των άλλων μορφών γύρω του υπογραμμίζει τη συλλογική διάσταση της φιλοσοφικής αναζήτησης.
Μια ακόμα ειδοποιός διαφορά μεταξύ Ελληνισμού και Ιουδαιοχριστιανισμού. Ο Ελληνισμός δεν τρομοκρατείται με την ιδέα του θανάτου, αφού τον θεωρεί ως φυσιολογικότητα. Δεν τον φοβάμαι έλεγε ο Επίκουρος γιατί όταν είμαι παρών αυτός λείπει, και όταν αυτός εμφανιστεί θα απουσιάζω εγώ! Με τέτοιες νοοτροπίες γαλουχήθηκαν όλες οι γενιές των Ελλήνων, που ως κύριο μέλημά τους είχαν την Κοινωνία της κάθε Αρετής. Αυτά μέχρι την επικράτηση της Ασιατικής θρησκείας, που για τα λάθη της πεπερασμένης ανθρώπινης ζωής, κατατρομοκρατεί τον κόσμο με την απειλή της ΑΙΩΝΙΑΣ τιμωρίας στη ''Γέενα του Πυρός''. Κατά Μάρκον, 9.47: «καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκβαλε αὐτόν· καλόν σοι ἐστὶ μονόφθαλμον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός, ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ, καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται».
.jpg)
.jpg)
Αγαπητέ μου Στρατηγέ, Θερμά συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ και τι καημός < τόσες αιώνες από το 399 πχ πέρασαν και ακόμα δεν αθωώθηκε >
Η ανάλυσή σας είναι ιδανική για φιλολογική ή φιλοσοφική διδασκαλία, καθώς προσφέρει αφορμές για συζήτηση γύρω από την έννοια της ζωής, του θανάτου και της αρετής. Θα μπορούσε να ενταχθεί σε ένα μάθημα με θέμα «Ηθική και Υπαρξιακή Φιλοσοφία» ή «Ο Σωκράτης και η Παιδεία».
Το κείμενο επικεντρώνεται στην αντίληψη του Σωκράτη για τον θάνατο, όχι ως τέλος αλλά ως μετάβαση ή ανάπαυση. Η φράση «Αλλά ότι είναι καλό τούτο το να πεθάνει ο άνθρωπος» λειτουργεί ως φιλοσοφικός πυρήνας, προκαλώντας τον αναγνώστη να επανεξετάσει τις κοινές αντιλήψεις για τη ζωή και το τέλος της.
Φαίνεται να υιοθετείτε μια στοχαστική και σεβαστική στάση απέναντι στο πρωτότυπο έργο, προσφέροντας ερμηνείες που συνδέουν τον λόγο του Σωκράτη με σύγχρονες υπαρξιακές και ηθικές αναζητήσεις.
Η ανάλυση είναι αρκετά πυκνή, με αναφορές στην αθανασία της ψυχής, την πιθανότητα μεταθανάτιας ζωής και την αξία του φιλοσοφικού βίου. Αυτό προσδίδει βάθος, αλλά ίσως απαιτεί από τον αναγνώστη φιλοσοφική εξοικείωση για πλήρη κατανόηση.
Η κλασική εξιστόρηση ενισχύει τη δραματικότητα και τη διαχρονικότητα του θέματος. Η παρουσία των άλλων μορφών γύρω του υπογραμμίζει τη συλλογική διάσταση της φιλοσοφικής αναζήτησης.
Όχι ανώνυμος Δημήτρης Βόγγολης΄΄
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ακόμα ειδοποιός διαφορά μεταξύ Ελληνισμού και Ιουδαιοχριστιανισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ελληνισμός δεν τρομοκρατείται με την ιδέα του θανάτου, αφού τον θεωρεί ως φυσιολογικότητα. Δεν τον φοβάμαι έλεγε ο Επίκουρος γιατί όταν είμαι παρών αυτός λείπει, και όταν αυτός εμφανιστεί θα απουσιάζω εγώ! Με τέτοιες νοοτροπίες γαλουχήθηκαν όλες οι γενιές των Ελλήνων, που ως κύριο μέλημά τους είχαν την Κοινωνία της κάθε Αρετής.
Αυτά μέχρι την επικράτηση της Ασιατικής θρησκείας, που για τα λάθη της πεπερασμένης ανθρώπινης ζωής, κατατρομοκρατεί τον κόσμο με την απειλή της ΑΙΩΝΙΑΣ τιμωρίας στη ''Γέενα του Πυρός''.
Κατά Μάρκον, 9.47: «καὶ ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζῃ σε, ἔκβαλε αὐτόν· καλόν σοι ἐστὶ μονόφθαλμον εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἢ δύο ὀφθαλμοὺς ἔχοντα βληθῆναι εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός, ὅπου ὁ σκώληξ αὐτῶν οὐ τελευτᾷ, καὶ τὸ πῦρ οὐ σβέννυται».