Περί Αριστεράς, περί Δεξιάς και περί λοιπών αποκλίσεων

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ και ΑΡΘΡΑ  

Περί Αριστεράς, περί Δεξιάς και περί λοιπών αποκλίσεων

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

    Σύμφωνα με τα αναγνώσματα του παρελθόντος, Αριστερά στην πολιτική είναι η μερίδα του πολιτικού φάσματος, η οποία σχετίζεται γενικά με την ισότητα και την παραδοχή του λαϊκού ελέγχου επί των βασικών θεσμών της πολιτικής και οικονομικής ζωής. Η αριστερά σαν όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1790, όταν στο Γαλλικό επαναστατικό κοινοβούλιο οι σοσιαλιστές αντιπρόσωποι κάθισαν στο αριστερόν του προεδρεύοντος του σώματος.

    Οι Αριστεροί προκρίνουν την στάση εχθρότητος  απέναντι στα συμφέροντα της παραδοσιακής elite, όπου σ’αυτή την κατηγορία κατατάσσουν και τους πλουσίους και τα μέλη της αριστοκρατίας. Απ’εναντίας ευνοούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης (proletariat). Οι Αριστεροί επίσης έχουν την τάση να εκτιμούν τον κοινωνικό πλούτο σαν τον ύπατο και σπουδαιότερο σκοπό της κυβέρνησης. Ο σοσιαλισμός είναι η αποκλειστική προδιαγραφή  της αριστεράς ιδεολογίας στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Ο κομμουνισμός είναι η περισσότερον ριζοσπαστική αριστερά ιδεολογία.

    Όλα τα προαναφερθέντα συνιστούν μία ακαδημαϊκή προσέγγιση της περιρρεούσης αισθήσεως περί της Αριστεράς.

    Μελετώντας προσεκτικότερα το αντικείμενο περί Αριστεράς, περί αριστερών κλπ, ας προασκηθούμε πάνω στα δεδομένα που έχουμε σήμερα στην διάθεσή μας. Δηλαδή αυτά τα δεδομένα που τα δικά μας διανοητικά αισθητήρια εντοπίζουν και καταχωρούν στο βιβλίο εντυπώσεων του εγκεφάλου μας.                       

    Σαν μία πρώτη εντύπωση που αποκομίζουμε προϋποθέτοντες αντικειμενική προσπέλαση επί ολοκλήρου του πολιτικού φάσματος είναι, ότι είτε Αριστερά είτε Κέντρο είτε Δεξιά είτε τα ενδιάμεσα ή ακραία πολιτικών αποκλίσεων σημαντικά σχήματα, όλα αυτά εξεικονίζουν τις αναγνωρίσιμες από μας πολιτικές πτέρυγες.

    Πτέρυγες συντιθέμενες από ποικίλα ιδεολογικά/πολιτικά μικροτμήματα, όπου στον χώρο τους συμπεριέχονται υποστηρικτές, οι οποίοι δεν ανήκουν αποκλειστικά σε κάποια ειδική πολιτική φατρία αλλά αποδέχονται την συλλογική συναίνεση και σύμπραξη. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι είναι ικανοί να εξηγήσουν -με βάσιμη επιχειρηματολογία- την επιλεγείσα και ακολουθούμενη από αυτούς ιδεολογία. Αυτό σημαίνει, ότι μόνον οι συνειδητοί και μελετημένοι ιδεολόγοι έχουν μία σαφή και καλά καθορισμένη πολιτική πεποίθηση. Τούτο εξ άλλου φαίνεται και από τα εκάστοτε εκλογικά αποτελέσματα. Οι πολίτες δεν ψηφίζουν στο όνομα μιας κεκτημένης ή ακολουθουμένης ιδεολογίας αλλά μιας ωφελιμιστικής/πελατειακής συνθήκης, η οποία ακολουθείται συγκυριακά.

    Οι πολίτες καταλαβαίνουν και πολύ καλά μάλιστα, ότι στην αυτοαποκαλούμενη με προσποιητή υπερηφάνεια Αριστερά εγκρύπτονται πολλές ιδεολογίες αλλ’ ουδεμία -ειδικά θα λέγαμε- είναι δυνατή τόσο ώστε να διατηρεί το ιδρυτικό της σφρίγος και να αντέχει στο βάρος των συγκρίσεων με άλλες ιδεολογίες. Και βέβαια, όταν λέμε άλλες ιδεολογίες δεν εννοούμε πολιτικές. Σήμερα οι πολιτικές ιδεολογίες ασθενούν. Ίσως παλαιότερα ένας ιδεολογικός πολιτικός διαχωρισμός (Αριστερά/ Δεξιά) να σήμαινε μία ουσιαστική αντιπαράθεση. Επί παραδείγματι του ενός σκέλους, που αντικατόπτριζε τον πόλεμο κατά των ανισοτήτων, την μεταρρύθμιση (κατά το μάλλον την ταξική επανάσταση), τον ριζοσπαστισμό, τον οικονομικό παρεμβατισμό, τον κρατικό (κυρίως οικονομικό) σχεδιασμό, τον διεθνισμό, την αθεολογία, την εκ θεμελίων ή την σταδιακή κοινωνική αλλαγή κλπ και του άλλου σκέλους που επεδίωκε την συντήρηση των παραδόσεων, τα πολιτισμικά ειωθότα, τα εθνικά χαρακτηριστικά, την διατήρηση της εθνικής ταυτότητας, την ιστορική μνήμη, την ελεύθερη οικονομία, την αμοιβή της αριστείας, την επικρατούσα θρησκεία κλπ. Αυτά τότε. Ας πούμε πριν ένα αιώνα.  

    Τις τελευταίες δεκαετίες οι πολιτικές τάσεις δεν πείθουν, ότι έχουν την ευχέρεια να τοποθετηθούν με έστω και με κάποια σχετική σαφήνεια στο τι μπορεί να είναι ερμηνεύσιμο ανάμεσα στο αριστερός-δεξιός. Ωστόσο τα πολιτικά κόμματα επιμένουν να αυτοδιαχωρίζονται σε αριστερά, δεξιά, κεντρώα, μεσαία, έξω αριστερά, έξω δεξιά και σε μεταβλητούς συντελεστές (συνασπισμοί, συμπαρατάξεις, μέτωπα, ανεξαρτητοποιήσεις, αποστασίες, αποκλίνουσες σκοπιμότητες, αποκυήματα αμφιλεγομένων συνεννοήσεων/επαφών κττ). Δεν υπάρχει πλέον διακριτή ή και ακλόνητος σημασία θέσεων. Υπάρχουν συνδυασμοί συμφέροντος. Υπάρχει η πολυσυλλεκτικότητα. Υπάρχει ανάδευση και συγχώνευση προσώπων και θεωριών. Συνυπάρχουν ιδεολογίες ανεκτικότητας, παραδοχών, πολυπολικότητας, κρημνίσεως στερεοτύπων, κοινωνικών συμβατικοτήτων, συναινετικών συμπεριφορών, νομοθετικών άρσεων παρελθόντων περιορισμών και άλλων παραγώγων.

    Η αντίθεση Δεξιά-Αριστερά είναι και “τεχνητή” και “εικονική” και αναπαράγεται εκ των άνω (χρηματοδότες της εξουσίας/κέντρα αποφάσεων) εφ’όσον διαπιστώνεται  δεκτικότητα από τον λαό, ο οποίος και δομεί ένα χειραγωγούμενο εκλογικό σώμα.

    Η Αριστερά δεν μπορούμε πλέον να δεχθούμε, ότι ορίζεται με βάση την στάση της απέναντι στην ισότητα.  Η σημερινή Αριστερά έχει εισέλθει σε  ένα στάδιο οικονομίστικου φιλελευθερισμού. Έχει έμπρακτα ταυτιστεί με τον κοσμοπολιτισμό παρ’ όλον ότι εξακολουθεί να χρησιμοποιεί μία χειραφετητική κενολόγο ρητορική,  ένεκα της κεκτημένης αυτής και πλέον απαιτουμένης της ιδεολογικής εμμονής. Ουδείς εκ των «αριστερών» πολιτικών πιστεύει, ότι μπορεί να κατορθώσει να οδηγήσει τους πολίτες σε συνθήκες ισότητας με το εν χρήσει ξύλινο λεκτικό, ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι», τον οποίο ισχυρισμό του ο ίδιος αγνοεί δεδομένου, ότι γνωρίζει, ότι οι διανοητικές όπως και οι οικονομικές διαφορές μεταξύ των πολιτών είναι και μετρήσιμες και εκτιμητέες και δυσκόλως μεταβαλλόμενες. Ούτε μπορεί να πείσει, ότι θα αλλάξει τα κακώς κείμενα (κυρίως τα οικονομικά) αν και στην Ελλάδα αρκετοί είναι εκείνοι, που πείθονται, ότι προσκείμενοι σε ένα κόμμα που υπόσχεται αλλαγή, θα ωφεληθούν σαν άτομα και φυσικά όχι σαν χώρα στο σύνολό της. Αυτά τα άτομα δεν διακρίνονται για κάποια κεκτημένη ιδεολογία. Δεν είναι ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί. Κατ’άλλους είναι ανοικτόμυαλοι ρεαλιστές. Κατ’άλλους καθάρματα οππορτουνιστές κλπ, κλπ.

    Η Δεξιά, η οποία «τοποθετείται» απέναντι, δεν είναι πλέον η παράταξη, που διατηρεί την παράδοση, την καθεστηκυία τάξη και τις εθνικές σταθερές, παρά τις προσδοκίες των πιστευόντων στην Ελλάδα των πάλαι ποτέ Ελληνικών γνωρισμάτων. Οι «δεξιοί» είναι μία υπό μετάλλαξη κατηγορία πολιτών σε κατάσταση συγχύσεως. Πιστεύει σε εικονικές πραγματικότητες πράγμα που αοριστοποιεί τις πεποιθήσεις τους. Λέει ο Ρωμαίος συγγραφεύς Γάιος Πετρώνιος (1ος μ.Χ. αιών): Mundus vult decipi, ergo decipiatur (ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ’τον λοιπόν να εξαπατηθεί). Αυτό ήδη το έχουμε συνειδητοποιήσει με τον κάθε καταθλιπτικό και απροσδόκητο τρόπο.

    Η Δεξιά π.χ. «απλοποίησε» την Ελληνική γλώσσα. Την γλώσσα, που οι σκεπτόμενοι του πλανήτου μας έχουν σαν πρότυπο προαγωγής της διανοήσεως του παγκοσμίου ενσόφου ανθρώπου. Η Δεξιά έχει ολιγωρήσει σε καίρια εθνικά θέματα. Όπως στην Κύπρο το 1974 (η νήσος κείται μακράν), όπως στο θέμα της αποτυχίας της αποτροπής της ονομασίας των Σκοπίων, όπως στην επίδειξη ανοχής απέναντι στην προσβολή των δικαιωμάτων των ομογενών της Β. Ηπείρου.

    Και βέβαια για να μην υστερήσει σε ανταγωνιστικότητα έναντι εκείνων που υποβιβάζουν την κατηγορία της σκληράς εθνικής ισχύος, έχει συμπεριλάβει στο ενεργητικό της και αλλαγές «προοδευτικού τύπου», όπως είναι η μείωση της στρατιωτικής θητείας, ωσάν να εξέλιπον οι πανταχόθεν απειλές κατά της ακεραιότητος της χώρας. Βεβαίως και έχει μεταρρυθμίσει προοδευτικώ τω τρόπω την εκπαίδευση επί το απλούστερον αιχμαλωτίζοντας τα Ελληνόπουλα στις κατώτερες προδιαγραφές μαθησιακών απαιτήσεων των μαθητών/τέκνων των λάθρα και μη προσκληθέντων στην χώρα μεταναστών ως και λοιπών εισρεόντων στην χώρα αλλοδαπών αγνώστου ταυτότητος, πίστεως, σκοπού και -γιατί όχι- πιθανής εκτελέσεως αποστολής στο πλαίσιο ενός κατά της Ελλάδος υβριδικού πολέμου .

    Το να συναγωνίζεται η Δεξιά την «προοδευτικότητα» της  Αριστεράς σημαίνει, ότι σε κάποιο βραχύ χρονικό ορίζοντα η Ελληνική χώρα θα καταντήσει οδυνηρά αγνώριστη. Και σε βαθμό υπερθετικό. Διότι όλα αυτά τα «προοδευτικά ρεσάλτα» δεν εγγυώνται ένα συμπεπηγμένον έθνος αλλά ένα καταλελυμένο. Επί πλέον η Δεξιά, η οποία καιροσκοπικώ τω τρόπω ρέπει προς μία κεντρώα τοποθέτηση σκοπούσα σε θηράματα άλλων χώρων ως και λοιπές ακαταστάλακτες έμψυχες πολιτικές αυθυπαρξίες, δεν έχει αποδείξει, ότι ανησυχεί για την χώρα. Δεν πείθει, ότι έχει κατά νου να αντιδράσει εκφράζοντας μία επιβάλλουσα έγνοια στο θέμα «Ασφάλεια και Άμυνα» της πατρίδος σε επίπεδο ουσίας.  Δεν εκβάλλει κραυγή αγωνίας για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος, εκτός εάν και αυτή πιστεύει, ότι οι ψηφοφόροι -έστωσαν και οι αλλοδαποί- συμπληρώνουν τα κοπάδια με το γνώρισμα του homo erectus, των οποίων υπολογίζεται μόνον ο αριθμός ή η ποσότητα και όχι η εθνική ταυτότης. Και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ότι όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα έχει σαν αριθμητικό κρατούμενο την «προοδευτική» λύση των εισαγωμένων νταβραντισμένων και καρπερών μουσουλμάνων για να καλυφθούν τα κενά, τα οποία η (πολιτική) φύση μεριμνά να αναπληρώσει.

    Εάν λοιπόν η Δεξιά συνδράμει στην κατακρήμνιση του εθνικού μας οικοδομήματος, ποιό είναι τότε το εναπομένον έργο για την Αριστερά; Την Αριστερά, που διατείνεται, ότι είναι προικισμένη και με το ηθικό πλεονέκτημα;

    Και ενδιατρίβοντας στα περί ηθικού πλεονεκτήματος αναγνωρίζουμε, ότι τέτοιο πλεονέκτημα υπάρχει εκ των πραγμάτων, εκτός βεβαίως του νεποτισμού, καθόσον εξέλιπεν το περιθώριο για επιδόσεις στην διαφθορά έπειτα από τα καταγραφέντα σε δικαστικές αυλές και σε “κοινοβουλευτικές επιτροπές”,  ότι έχουν άλλοι προηγηθεί, αποκαλυφθεί και στιγματιστεί.

    Κι όμως υπάρχει έργον για την Αριστερά. Έργο συμβατό με το “πρόγραμμά” της που στοχεύει στην ολοκλήρωση της τελείας διαλύσεως της μέχρι τούδε γνωστής μας εθνικής υποστάσεως. Υπόσταση, της οποίας τα βάθρα εγγυώνται την εθνική ασφάλεια, την εθνική οικονομία, την εθνική παιδεία και την αναπόσπαστη με τα εθνικά χαρακτηριστικά θρησκεία.

    Τί είναι έθνος για την Αριστερά; Η πολιτισμική διακύβευση της Αριστεράς δεν είναι σε θέση να συμπεριέχει την έννοια έθνος. Η Αριστερά θεωρεί, ότι οι περισσότερες διαστάσεις της εννοίας έθνος είναι μία εκ των υστέρων επινόηση με την οποία αδυνατεί να συνοδοιπορήσει κατά την πολιτική και πολιτισμική της πορεία. 

    Λένε οι σπουδαγμένοι: Το να αποδομήσεις ένα έθνος διάβρωσέ του τα εθνικά χαρακτηριστικά. Αλλοίωσέ του τα πιστεύω. Αλλά η Αριστερά δείχνει να έχει μείνει πίσω στην μελέτη των Ελλήνων ανθρώπων. Έχει αγνοήσει την ευθυδρομία των πεποιθήσεών των για πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια. Ο Έλληνας δεν έχει την εκτιμώμενη προσαρμοστικότητα στον κόσμο, που η «παγκόσμια διακυβέρνηση» οικονομικώ κινήτρω επιχειρεί να επιβάλλει. Και η αριστερά δεν κέκτηται των απαραιτήτων γνώσεων να μελετήσει τον Έλληνα.  Πάνω στην αδεξιότητά της έχει παρερμηνεύσει τις όποιες άγραφες οδηγίες χειρισμού κοινωνιών στον κόσμο των εξουσιαστών. Έχει παρεμηνεύσει ακόμη και τον Μακιαβέλλι ακολουθώντας αποκλειστικά εκείνη την αποστροφή του αγιασμού των μέσων και όχι της κοινωνικής ειρήνης. Έχει δημιουργήσει ένα άτσαλο σύστημα ψυχολογικών επιχειρήσεων, όπου και ο πλέον αδαής πολίτης/ψηφοφόρος μπορεί και καταλαβαίνει τις προθέσεις μιας εξουσιάζουσας Αριστεράς. Έχει αγνοήσει τελείως την θρησκειολογία. Δηλαδή την διεπιστημονική μελέτη της θρησκείας, που περιλαμβάνει την ιστορία των θρησκειών, την ιστορία των ιδεών την συγκριτική μελέτη της θρησκείας, την κοινωνιολογία της θρησκείας και την φιλοσοφία της θρησκείας και αντ’αυτών εκδίδει άτυπα μανιφέστα εντυπωσιασμού για να υποστηρίξει τον γενναίο καινούργιο κόσμο που υπόσχεται, ότι θα διαδεχθεί τον σκουριασμένο παλαιό συντηρητικό. Αλλά ο κόσμος του 20ου αιώνα, μέσα στον οποίον μαζί με τον υπαρκτό σοσιαλισμό συνοδοιπορούσε και ο αθεϊσμός δεν δείχνει να θέλει πλέον να συνεχίσει αυτή την «διδαχθείσα» τροχιά. Η σύγχρονη κοσμοεικόνα αναπροσανατολίζει την στάση, την συμεριφορά και το πνεύμα των ανθρώπων απέναντι στις διαχεόμενες φαινομενολογίες.

    Οι άνθρωποι επιμένουν σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα να τηρούν μία στάση δέους απέναντι στην έννοια Θεός, απέναντι στο υπερφυσικό, στο μεταφυσικό και στο μυστήριο της υπάρξεως. Αυτή η στάση μοναδικοποιεί και την ανθρώπινη πολιτεία έναντι όσων αμφισβητούν τις συμπαγείς πεποιθήσεις των. Στην λατινική η λέξη religare σημαίνει ‘δεσμεύομαι’. Στις αγγλόφωνες, τις ισπανόφωνες και άλλες χώρες η λέξη religion σημαίνει ‘θρησκεία’, με την ερμηνευτική κλείδα της δέσμευσης. Είναι η θρησκευτική δέσμευση, αυτή η οποία συνδέει σε όλες τις γνωστές αλλά και τις εικαζόμενες διαστάσεις μία ανθρωποομάδα· μία κοινωνία.  Η προσπάθεια της Αριστεράς για εκκοσμίκευση όλων των Ελλήνων και όχι μόνον των ελαχίστων ιδεολόγων οπαδών της κεντρίζει τις αμφισβητήσεις, όπου ένας διάλογος τουλάχιστον ανάμεσα στις στάσεις πίστεως και κοσμικότητας οδηγεί στην ανάγκη μιας διαρκούς αλληλοδιδασκαλίας χωρίς αφορισμούς και οριστική αποβολή ουδεμιάς των αντιρρόπων θεωριών. Το συνιστώμενο στην προκειμένη περίπτωση είναι η απόκτηση των αναγκαιουσών γνώσεων και εμπειριών για την αλλήλοις κατανόηση και αγαστή συμβίωση.

    Το να δηλώνει εξ επισήμων χειλέων η Αριστερά την απαρέσκειά της προς την εκ του Συντάγματος παραδεδεγμένη θρησκεία είναι σαν να προκαλεί το κοινό αίσθημα όσων έχουν σαν αρχή και κανόνα ζωής μία ακαταμάχητη πίστη.

    Η Αριστερά οφείλει ανυπερθέτως να διδαχθεί από τα ιστορικά γεγονότα. Επί παραδείγματι, να λάβει υπ’ όψη της, ότι η Ιρανική επανάσταση το 1979 έχει πείσει τον επιστημονικό κόσμο, σε παγκόσμια κλίμακα, ότι η θρησκεία είναι βασικός πλοηγός ζωής. Ότι το Κοράνιον υποδεικνύει -αν όχι επιβάλλει- τον γενικό πολιτικό και κοινωνικό προσανατολισμό ενός αυξανομένου γηίνου πληθυσμού, που πιστεύει στην δύναμη ενός αναγεννημένου και σφριγηλού Islam. Η Αριστερά, ας έχει και τούτο κατά νου, ότι δηλαδή η θρησκεία αποδεικνύεται πολύ πιο ανθεκτική από την αριστεροσύνη της Σοβιετικής Ενώσεως η οποία κατέρρευσε τελικά μη πείθοντας, ότι η Liberté, η égalité και η fraternité έχουν εφαρμογή στις ανθρώπινες προδιαγραφές. Και εδώ που τα λέμε, ισότητα υπάρχει μόνον στα νεκροταφεία. Εκεί πράγματι όλοι οι νεκροί είναι ίσοι και απολαμβάνουν ίσων δικαιωμάτων, ως επίσης και της καταστάσεως του αναποδράστου. Στην αισθητή, την καθ’ημάς πραγματική ζωή, εμείς οι θνητοί ζητούμε μία κυβερνώσα πολιτική δύναμη, η οποία να εγγυάται τα δικαιώματα και τις νόμιμες αξιώσεις των πολιτών. Ωστόσο στατιστικά προσεγγίζοντες τα πράγματα δεν έχουμε αντιληφθεί και καταγράψει κάτι τέτοιο κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η ζωή μας δεν έγινε ανθρωπινότερη. Η υγεία μας κάτω από ένα τριτοκοσμικό σύστημα υγείας έχει καταστεί επισφαλής. Εν άλλοις λόγοις, “όπου φτωχός και η μοίρα του”. Εκείνο το οποίον απαξάπαντες έχουν επαρκέστατα κατανοήσει είναι, ότι ο καθ’ ένας εξ ημών είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του μέσα σε μία κοινωνία που έχει τα γνωρίσματα ζούγκλας, όπου όμως οι Αριστεροί, οι Δεξιοί και οι υπόλοιπες παραλλαγές εθνοσωτήρων μας διαβεβαιώνουν, ότι ζούμε σε ένα κράτος προνοίας και δικαίου. Η πραγματικότητα μας αποκαλύπτει το αντίθετο. Eξ ού και το φαινόμενο των κεντροφύγων δυνάμεων, που κραυγάζουν “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” χωρίς πλέον ένοχη την συνείδησή τους, ότι θα εκληφθεί σαν προδοσία κατά της πατρίδα τους  (κυρίως είναι η εφαρμογή του brain drain).

    Και όσα ένα γύρω ακούγονται είναι μόνον οι χλευαστικοί τιτιβισμοί του tweeter. Έ... τι να κάνουμε; Πουλάκια είν’ κι ας λένε κι ας τραγουδούν κι αυτά στο έρεβος του πνευματικού μας σκότους και ας μας στέλλουν  γεμάτο θλίψη και χωρίς ίχνος μελωδίας ένα σκοπό στην ελληνογαλλική διάλεκτο : «ξεχάστε ό,τι νομίζατε, ότι ξέρετε για Liberté, égalité και fraternité».

    Λοιπόν; Έστωσαν κατά νου δύο τινα: ή το δέον προβληματίζεσθαι που είναι το βασανιστικό ή το “δε βαρυέσαι αδερφέ”, που είναι το ανεύθυνο. Διαλέγουμε.