Killing me softly with his song…

ΣΧΟΛΙΑ

Killing me softly with his song…

http://roykoymoykoy.blogspot.gr/

http://makthes.gr

Μπλιάτκας Κώστας

    Αν δεν είστε εσείς οι ίδιοι, είναι σίγουρα κάποιος από το φιλικό και οικογενειακό σας περιβάλλον, που λέει και ξαναλέει ‘’Να φύγει το 2016 να γλιτώσουμε’’. Μια χρονιά που θα θυμόμαστε, ήταν χωρίς άλλο. Ένας πλανήτης που σάστισε, σοκαρίστηκε και ταπεινώθηκε, νιώθει πως κάτι δεν πάει καλά. Τραμπ, Brexit, Συρία, τρομοκρατία…

    Η ανασκόπηση φέρνει μνήμες από αίμα και τρόμο.

    Προσέξτε όμως, και ένα θέμα που αναδύθηκε από τη θλιβερή διαπίστωση, ότι κατά το 2016 σημειώθηκαν οι περισσότεροι θάνατοι διασημοτήτων από κάθε άλλη χρονιά. Στα social media έγραψαν για την ‘’κατάρα του 2016’’ και απηύθυναν ερωτήματα σε κάθε ειδικό: γιατί συμβαίνει αυτό;

    Ας το δούμε σήμερα, λοιπόν.

    Έφυγαν πολλοί αγαπημένοι του κοινού, τραγουδιστές και ηθοποιοί. Πιθανότατα, οι νέες γενιές δεν θα θυμούνται αυτήν τη συγκυρία στο μέλλον, αλλά οι σημερινοί μεσήλικες συγκλονίστηκαν. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, στον κόσμο της ειρήνης και της ευημερίας και όχι στα μέρη του πολέμου, με έναν έντονο και παράξενο τρόπο ένιωσαν οικειότητα, θλίψη, αβεβαιότητα και συγκίνηση από το θάνατο του David Bowie, του Prince, του Johan Cruyff, του Gene Wilder, του Leonard Cohen, του Alan Rickman και λίγο πριν εκπνεύσει το 2016, του George Michael, της Carrie Fisher και της μητέρας της, της θρυλικής Debbie Reynolds.    Ένα κομμάτι της ζωής μυριάδων ανθρώπων έφυγε με το θάνατο μιας διασημότητας, η οποία συνδέθηκε με τα καλύτερα χρόνια τους μέσα στις σκοτεινές αίθουσες, τα πάρτι και τις συντροφιές. ‘’Η φωνή του καλλιτέχνη ήταν κάτι πιο καθαρό και πιο αληθινό από ό,τι η δική τους στην έκφραση του ονείρου και της ελπίδας’’ έγραψε ο Guardian. Κάτι συμβαίνει εδώ, και αυτό δεν μπορεί να απορριφθεί ως ‘’κενός συναισθηματισμός’’.   Όπως λέει και το παλιό τραγούδι,  “killing me softly with his song”!

    Αυτός ο συνδυασμός αναμνήσεων και συναισθημάτων οδηγεί σε κάποιες παρατηρήσεις. Η γενιές της ώριμης ηλικίας μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους -για πρώτη φορά στην ιστορία- έχουν μνήμες από την τηλεόραση του ’60 και του ’70 και όχι απλώς από την πραγματική ζωή. Είναι ένα είδος ‘’κολεκτιβοποίησης’’ της παιδικής ηλικίας. Πριν την τηλεόραση οι παιδικές μνήμες μοιράζονταν σε μικρές ομάδες ανθρώπων, σε συγκεκριμένα μέρη. Γειτονιά, πόλη…

    Τα τελευταία 50 χρόνια όμως, δυο γενιές γνώρισαν ηθοποιούς, αθλητές, τραγουδιστές απέναντι από μια τηλεόραση. Οι ήρωες της παιδικής και εφηβικής τους ζωής τώρα είναι πάνω από τα εβδομήντα.

    Άλλοι, σπεύδουν να παρατηρήσουν, ότι πολλοί διάσημοι του 1960 και του 1970 έζησαν μέσα στην κουλτούρα ‘’sex, drugs and rock and roll’’ που περιλάμβανε και πολλές καταχρήσεις. Μπορεί κάποιοι γερνώντας να άλλαξαν συνήθειες και να υιοθέτησαν μια πιο υγιεινή ζωή, αλλά η φθορά δεν επουλώνεται εύκολα…

    To BBC από τον περασμένο Απρίλιο ‘’υποψιάστηκε’’ ότι κάτι συμβαίνει με την αύξηση των θανάτων των διασημοτήτων.  Εξετάζοντας τα στατιστικά στοιχεία έγραψε, ότι υπάρχει μια πολύ σαφής ανοδική τάση σε αυτές τις απώλειες, καθώς οι θάνατοι διασήμων ήταν το 2012 μόλις 5 μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου, ενώ στο ίδιο διάστημα του 2016 είχαν φτάσει τους 24.

    Σύμφωνα με τον συντάκτη του BBC Νick Serpell, η αύξηση των θανάτων των διασημοτήτων είναι εξηγήσιμη:

    1. Οι άνθρωποι που έγιναν διάσημοι στη δεκαετία του 1960 εισέρχονται πλέον στην δεκαετία των ’70 και αρχίζουν να πεθαίνουν.

    2. Υπάρχουν περισσότεροι διάσημοι από το παρελθόν, όταν οι μόνοι πραγματικά διάσημοι ήταν από το σινεμά.

    3. Αυτοί που τώρα πεθαίνουν ανήκουν στη γενιά του baby-boom, που γεννήθηκαν μεταξύ του 1946 και του 1964, όταν υπήρξε μια τεράστια αύξηση του πληθυσμού. Περισσότερα μωρά στη γενιά του baby-boom, σημαίνει περισσότερους διάσημους στη συνέχεια. Τώρα, αυτά τα διάσημα πρώην βρέφη, είναι μεταξύ 52 και 70 και πεθαίνουν.

    4. Ένας άλλος παράγοντας. που συμβάλλει στην εντύπωση ότι περισσότερες διασημότητες πεθαίνουν είναι, ότι έχουμε περισσότερες διασημότητες από ό,τι πριν, λόγω και των social media. Σύμφωνα με τον συντάκτη, το “θανατικό” θα συνεχιστεί. “Κατά τη διάρκεια των επόμενων 10 ετών, αυτοί οι άνθρωποι θα μπαίνουν στα 80 τους και θα αυξηθούν οι θάνατοι”, γράφει ο Nick Serpell, προσθέτοντας, ότι στους θανάτους αυτούς “δεν μετράμε και τις δυσάρεστες εκπλήξεις, όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν νωρίς.

    Μετά την κόρη, σε 24 ώρες να φεύγει και η μητέρα, είναι ένα γεγονός σοκαριστικό, όχι μόνο για το Χόλιγουντ, αλλά και γενικότερα.

    Το στρες από το χαμό της 60χρονης κόρης της, Carrie Fisher, ήταν πολύ μεγάλο για την 84χρονη Debbie Reynolds, πρωταγωνίστρια της μυθικής ταινίας του 1952 «Singing in the rain». Η συμπρωταγωνίστρια του Gene Kelly μόλις έμαθε για το θάνατο της κόρης της έπαθε εγκεφαλικό και λίγες ώρες αργότερα έφυγε από τη ζωή.

    Ας κλείσουμε όμως, αφού έρχεται Πρωτοχρονιά, αυτό το σημείωμα με ένα συναρπαστικό περιστατικό:

2 Ιουνίου 1953. Πραγματοποιείται η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ Β’ της Αγγλίας, η οποία είναι η πρώτη, που μεταδίδεται τηλεοπτικά σε όλο τον κόσμο. Ταυτοχρόνως, το κοινό σε ΗΠΑ και Ευρώπη λατρεύει την ταινία ‘’Τραγουδώντας στη βροχή ‘’ (Singing in the rain), την πασίγνωστη πια κωμωδία και μιούζικαλ παραγωγής 1952. Η ταινία περιγράφει με χιουμοριστικό τρόπο το κλίμα που επικρατούσε στο Χόλιγουντ, κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’20, μετά τη μετάβαση από τις βωβές στις ομιλούσες ταινίες.

    Ο Τζιν Κέλι βρέθηκε στο Λονδίνο για τη στέψη και παρακολουθούσε την παρέλαση από ένα παράθυρο.  Ώσπου τον είδε κάποιος από το κοινό και φώναξε δυνατά «Να, εκεί πάνω είναι ο Τζιν Κέλι». Η είδηση διαδόθηκε αμέσως με αποτέλεσμα, σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα εκατοντάδες να τραγουδούν «I’m singing In the rain»’!